სამართალი
საზოგადოება
Faceამბები
მსოფლიო
მოზაიკა
კულტურა/შოუბიზნესი
სამხედრო
სპორტი
კონფლიქტები
"მოსკოვში რომ ჩადიხარ, აფიქსირებ, რომ საქართველოში პრობლემა არ გაქვს" - ნიკა ქავთარაძის პასუხი რუსეთში ჩასულ ქართველ "კავეენშიკებს"
"მოსკოვში რომ ჩადიხარ, აფიქსირებ, რომ საქართველოში პრობლემა არ გაქვს" - ნიკა ქავთარაძის პასუხი რუსეთში ჩასულ ქართველ "კავეენშიკებს"

ხვა­ლის­თვის მოს­კოვ­ში ჩვე­ნი "კა­ვე­ე­ნის" გუნ­დი სა­ას­პა­რე­ზოდ ემ­ზა­დე­ბა. მათ მი­აჩ­ნი­ათ, რომ აქ არა­ფერ შუ­ა­შია პო­ლი­ტი­კა და თუ ქარ­თველ მო­რაგ­ბე­ებს აქვთ უფ­ლე­ბა, რუ­სე­თის ნაკ­რებ გუნდს ეთა­მა­შონ, რა­ტომ არ შე­უძ­ლი­ათ "კა­ვე­ენ­ში­კებს" მოს­კოვ­ში ას­პა­რე­ზო­ბა?

"ამ­ბე­ბი.გე" ყო­ფილ მან­სან­კა­ნელს ("კა­ვე­ენ­შიკს") ნიკა ქავ­თა­რა­ძეს და­უ­კავ­შირ­და და ამ სა­კი­თხზე კო­მენ­ტა­რი სთხო­ვა:

- ვფიქ­რობ, რომ ახლა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის გარ­დამ­ტე­ხი ეტა­პია. არა­და, რამ­დე­ნი წე­ლია, და­მო­უ­კი­დებ­ლე­ბი ვართ... ამი­ტომ უნდა ვე­ცა­დოთ, ნი­ჭის სა­ფუძ­ველ­ზე, ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი შევ­ქმნათ, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნე­ბათ, რა­საც პუბ­ლი­კა ეყო­ლე­ბა, ანუ უნი­კა­ლუ­რი პრო­დუქ­ტი უნდა შე­იქ­მნას. მოკ­ლედ, თუ ხუმ­რო­ბა გვინ­და, არ­სე­ბობს უამ­რა­ვი ფორ­მა­ტი, რომ­ლი­თაც შე­იძ­ლე­ბა ამ კუ­თხით თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა. მა­გა­ლი­თად, სა­ქარ­თვე­ლო­ში აქ­ტუ­ა­ლუ­რი ვერ გახ­და "სთენ­დაფ კო­მე­დი," რო­მე­ლიც და­სავ­ლეთ სამ­ყა­როს, ამე­რი­კის და ევ­რო­პის კო­მი­კო­სე­ბი მი­მარ­თა­ვენ და "კა­ვე­ენს" არ თა­მა­შო­ბენ, თუმ­ცა ხუმ­რო­ბენ და ხალ­ხს აცი­ნე­ბენ.

მთა­ვა­რია, გა­ვარ­კვი­ოთ, რამ­დე­ნად გვინ­და, ვი­ყოთ "კა­ვე­ე­ნის" დიდი ოჯა­ხის ნა­წი­ლი. ვფიქ­რობ, რომ ახალ­გაზ­რდა თა­ო­ბას, რო­მელ­საც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის დრო­ინ­დე­ლი "კან­ფე­ტე­ბი" არ უჭა­მია, იქ წას­ვლი­სა და "კა­ვე­ე­ნის" თა­მა­შის ინ­ტე­რე­სი არ უნდა ჰქონ­დეთ. აი, ეს არის მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მა, რა­ზეც მერე იგე­ბა სხვა და­ნარ­ჩე­ნი. მეს­მის, რომ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ერე­ბის­თვის ძა­ლი­ან ახ­ლობ­ლე­ბი ვართ, მაგ­რამ ჩვე­ნი ცეკ­ვა, ჩვე­ნი სიმ­ღე­რა ბევ­რად თვითმყო­ფა­დია და რუ­სე­თის გარ­და, ნე­ბის­მი­ერ ქვე­ყა­ნა­ში უნდა გა­ვი­ტა­ნოთ. მი­მაჩ­ნია, რომ იუ­მო­რის­ტებ­მაც იგი­ვე უნდა გა­ა­კე­თონ. ჩემი აზ­რით, მათ სა­კუ­თა­რი აზ­რის გა­მო­სა­ხა­ტად სხვა ფორ­მა­ტი და ფორ­მე­ბი უნდა ეძე­ბონ, ისე­თი, რაც საბ­ჭო­თა ფორ­მა­ტებ­თან არ ასო­ცირ­დე­ბა...

- ნიკა, თქვენც ხომ და­დი­ო­დით თა­ვის დრო­ზე რუ­სეთ­ში?

- კი, ამას ხში­რად გვახ­სე­ნე­ბენ, - თქვენ ხომ და­დი­ო­დით რუ­სეთ­შიო. მა­შინ­დე­ლი "კა­ვე­ე­ნი" ჩვენ­თვის გარ­კვე­უ­ლი ეტა­პი იყო. სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში აღ­მოგ­ვა­ჩი­ნეს და ზო­გი­ერ­თი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში წა­ვე­დით და ზო­გიც - რა­დი­ო­ში. "კა­ვე­ე­ნი" სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­შინ პო­პუ­ლა­რუ­ლი თა­მა­ში იყო და ის თვით­გა­მო­ხატ­ვის ფორ­მე­ბის ძი­ე­ბი­სას და­ვი­წყეთ. დიახ, ვი­საც რა­ღა­ცის თქმა გვინ­დო­და, ამ ფორ­მატ­ში ვამ­ბობ­დით. დღეს რომ შან­სი მო­მე­ცეს ან 18-20 წლის ბიჭი ვიყო, აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ვეც­დე­ბო­დი, თა­ნა­მედ­რო­ვე ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. "კა­ვე­ე­ნის" პრობ­ლე­მა ის არის, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე თა­მა­ში არ არის. მას რუ­სე­ბი ალ­ბათ, იმი­ტომ მი­მარ­თა­ვენ, რომ ბევ­რნი არი­ან და ამას­თან, რუ­სეთ­ში ლე­გი­ტი­მუ­რი გზაა, რომ მა­გა­ლი­თად, მა­გარ გა­და­ცე­მა­ში მოხ­ვდნენ.

- "კა­ვე­ე­ნის" თა­მა­ში­სას წარ­მა­ტე­ბე­ბი გქონ­დათ...

- რო­დე­საც იურ­მა­ლა­ში დიდ წარ­მა­ტე­ბას მი­ვაღ­წი­ეთ, შე­მოგ­ვთა­ვა­ზეს, რომ ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რუ­სე­თის მას­შტა­ბით ორა­სი კონ­ცერ­ტი გაგ­ვე­მარ­თა, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­ში აქ უკვე და­წყე­ბუ­ლი გვქონ­და ჩვე­ნი საქ­მე და "კა­ვე­ენს" მაგ­დენ დროს ვერ და­ვუთ­მობ­დით. მერე "კა­ვე­ე­ნი" არის სა­ტე­ლე­ვი­ზიო შოუ და იქა­უ­რი რე­დაქ­ტო­რე­ბი მი­მარ­თუ­ლე­ბებს გაძ­ლე­ვენ, თუ რო­გო­რი უნდა იყო სცე­ნა­ზე. ჰოდა, ჩვენ­გან ეგ­ზო­ტი­კუ­რი (კავ­კა­სი­ე­ლი აქ­ცენ­ტი­ა­ნი ბი­ჭე­ბის) შოუს მო­ნა­წი­ლე­ე­ბის "გა­კე­თე­ბა" მო­ინ­დო­მეს. რო­გორც კი გა­ვი­გეთ, რომ მთლი­ა­ნად ჩვე­ნი ფორ­მის შეც­ვლა უნ­დო­დათ, უარი ვთქვით. არ გვინ­დო­და, რომ ჩვე­ნი იუ­მო­რი მხო­ლოდ ქარ­თუ­ლად შე­ფუ­თუ­ლი­ყო, - სა­ერ­თა­შო­რი­სო იუ­მო­რის გა­კე­თე­ბა გვინ­დო­და. მოკ­ლედ, რო­გორც კი ეს ყვე­ლა­ფე­რი პო­ლი­ტი­კის ნა­წი­ლი გახ­და, უარი ვთქვით. სე­რი­ო­ზუ­ლი კომფრონ­ტა­ცია გვქონ­და ალექ­სან­დრე მას­ლი­ა­კოვ­თან. გუ­ლიც კი დას­წყდათ.

მოკ­ლედ, ჩვენს ბი­ჭებს თუ უნ­დათ, გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ი­ღონ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში აკე­თონ საქ­მე, რო­მე­ლიც მათ მა­ყუ­რე­ბელს შეს­ძენს. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დარ­ბაზ­ში რომ გა­მოვ­დი­ო­დით და ვხუმ­რობ­დით, ყვე­ლა­ზე დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­შინ ვი­ღებ­დით. მოს­კოვ­ში მსგავ­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბა არ მიგ­ვი­ღია...

თუ ადა­მი­ა­ნი გა­ნიც­დის იმას, რა დღე­შია სა­ქარ­თვე­ლო და რა დღე­ში ჰყავს ის რუ­სეთს, მა­შინ უბ­რა­ლოდ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია მოს­კოვ­ში წა­ვი­დეს და მრა­ვალ­მი­ლი­ო­ნი­ა­ნი მა­ყუ­რებ­ლის თვალ­ში ბედ­ნი­ე­რი იყოს იმ ურ­თი­ერ­თო­ბის ფორ­მით, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­სა და რუ­სეთს დღეს აქვს. შე­იძ­ლე­ბა ჩვე­ნი იქ ჩა­უს­ვლე­ლო­ბა არც არა­ვინ გა­ნი­ცა­დოს, არც ბო­ი­კო­ტად აღიქ­ვას, მაგ­რამ რომ ჩა­დი­ხარ, ამით ამ­ბობ, რომ ამ ორ ქვე­ყა­ნას შო­რის ურ­თი­ერ­თო­ბას უპ­რობ­ლე­მოდ უყუ­რებ. მით უფრო, რომ რუ­სე­თის "კა­ვე­ენ­ზე" ქარ­თვე­ლე­ბის მი­მართ რუ­სე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი არ იგ­რძნო­ბა. სულ შო­ვი­ნის­ტუ­რი თე­მე­ბი აქვთ ხოლ­მე. ქარ­თვე­ლებს, ამე­რი­კე­ლებს, გერ­მა­ნე­ლებს დას­ცი­ნი­ან. მხო­ლოდ რუ­სე­თის და რუ­სულ თე­მე­ბის უპი­რა­ტე­სო­ბებ­ზეა ლა­პა­რა­კი.

- მოკ­ლედ, იქ თუ ჩა­დი­ხარ, აღი­ა­რებ, რომ არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ გვაქვს... რაც ძა­ლი­ან ცუ­დია...

- რა თქმა უნდა, მეს­მის რომ უნ­დათ აუ­დი­ტო­რია. თუმ­ცა თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი სა­ქარ­თვე­ლო­ში რო­გორც "კა­ვე­ენ­ში­კე­ბი" არ არი­ან ვარ­სკვლა­ვი ბი­ჭე­ბი. ამი­ტომ, აქ ითა­მა­შონ, კონ­ცერ­ტე­ბი ჩა­ა­ტა­რონ, ხალ­ხი შე­იყ­ვა­რებს, ფულ­საც იშოვ­ნი­ან. იქ ჩას­ვლა კი ხომ ვამ­ბობ, და­ფიქ­სი­რე­ბაა და ხე­ლის მო­წე­რა იმა­ზე, რომ არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ გვაქვს. ეს აწყობს რუ­სეთს. ბი­ჭე­ბი­დან ძა­ლი­ან მიყ­ვარს რამ­დე­ნი­მე მათ­გა­ნი, ერ­თად გვი­თა­მა­შია კი­დეც, მაგ­რამ გული მწყდე­ბა, რომ კონ­ტექსტს ვერ ხვდე­ბი­ან. დიახ, ჩემი დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით მათ მი­მართ მინ­და, იმ გუ­ლის­ტკი­ვი­ლით და­ვა­ფიქ­სი­რო და არა გაბ­რა­ზე­ბით. სიბ­რა­ზეს აზრი არ აქვს. რომ ვუბ­რაზ­დე­ბი, ჰგო­ნი­ათ, რა­ღაც პი­რა­დი მა­ლა­პა­რა­კებს.

მე არ მინ­და, დღეს იქ ვიყო, თუნ­დაც ყვე­ლა­ზე მა­გარ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში. წლე­ბის მერე, თუ რუ­სე­თი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ქვე­ყა­ნა გახ­დე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, მო­მა­ვალ­მა თა­ო­ბა­მიქ რა­ღაც გა­ა­კე­თოს. მე რომ იმას არ მო­ვეს­წრე­ბი და რუ­სეთს არ აქვს შან­სი, ჩემს სი­ცო­ცხლე­ში კარ­გი ქვე­ყა­ნა გახ­დეს, ამა­ზე თავს დავ­დებ.

- თურ­მე, მათ მი­ხე­ილ ხუ­ბუ­ტია აფი­ნან­სებს...

- ისე, მიშა ხუ­ბუ­ტი­ას­თან ერთხელ ჩვენც შე­ნახ­ვედ­რე­ბი ვართ. კი­ევ­ში რომ ვთა­მა­შობ­დით, ვი­ღაც ქარ­თვე­ლებ­მა დაგ­ვა­კავ­ში­რეს. მან რეს­ტო­რან­ში დაგვპა­ტი­ჟა, მაგ­რამ ჩვენ­თვის რა­ი­მე ფი­ნან­სუ­რი დახ­მა­რე­ბა, სპონ­სო­რო­ბა არ გა­უ­წე­ვია. ეს 1998 წელს იყო. იმის მერე არც მი­ნა­ხავს. იმ დროს ის ჩემ­თვის ქარ­თვე­ლი იყო, რო­მელ­მაც დამ­შე­ულ სტუ­დენ­ტებს ვის­კი პირ­ვე­ლად დაგ­ვა­ლე­ვი­ნა. არც ვი­ცო­დი, ვინ იყო. მაგ­რამ ახლა ჩემი ან სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლი მაგ პი­როვ­ნე­ბას­თან რომ ასო­ცირ­დე­ბო­დეს, უბე­დუ­რი ადა­მი­ა­ნი ვიქ­ნე­ბო­დი. ამ ბი­ჭებს ეს არ აწუ­ხებთ.

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის

დღის ვიდეო
00:00 / 00:00
ენტონი ფაუჩი მიმართვას ავრცელებს - "აიცერი, თუ არ ხარ აცრილი და მიიღე "ბუსტერ" დოზა, თუ უკვე აცრილი ხარ"

"მოსკოვში რომ ჩადიხარ, აფიქსირებ, რომ საქართველოში პრობლემა არ გაქვს" - ნიკა ქავთარაძის პასუხი რუსეთში ჩასულ ქართველ "კავეენშიკებს"

"მოსკოვში რომ ჩადიხარ, აფიქსირებ, რომ საქართველოში პრობლემა არ გაქვს" - ნიკა ქავთარაძის პასუხი რუსეთში ჩასულ ქართველ "კავეენშიკებს"

ხვალისთვის მოსკოვში ჩვენი "კავეენის" გუნდი საასპარეზოდ ემზადება. მათ მიაჩნიათ, რომ აქ არაფერ შუაშია პოლიტიკა და თუ ქართველ მორაგბეებს აქვთ უფლება, რუსეთის ნაკრებ გუნდს ეთამაშონ, რატომ არ შეუძლიათ "კავეენშიკებს" მოსკოვში ასპარეზობა?

"ამბები.გე" ყოფილ მანსანკანელს ("კავეენშიკს") ნიკა ქავთარაძეს დაუკავშირდა და ამ საკითხზე კომენტარი სთხოვა:

- ვფიქრობ, რომ ახლა ჩვენი ქვეყნისთვის გარდამტეხი ეტაპია. არადა, რამდენი წელია, დამოუკიდებლები ვართ... ამიტომ უნდა ვეცადოთ, ნიჭის საფუძველზე, ისეთი რაღაცები შევქმნათ, რაც საქართველოში ძალიან მოეწონებათ, რასაც პუბლიკა ეყოლება, ანუ უნიკალური პროდუქტი უნდა შეიქმნას. მოკლედ, თუ ხუმრობა გვინდა, არსებობს უამრავი ფორმატი, რომლითაც შეიძლება ამ კუთხით თავის რეალიზება. მაგალითად, საქართველოში აქტუალური ვერ გახდა "სთენდაფ კომედი," რომელიც დასავლეთ სამყაროს, ამერიკის და ევროპის კომიკოსები მიმართავენ და "კავეენს" არ თამაშობენ, თუმცა ხუმრობენ და ხალხს აცინებენ.

მთავარია, გავარკვიოთ, რამდენად გვინდა, ვიყოთ "კავეენის" დიდი ოჯახის ნაწილი. ვფიქრობ, რომ ახალგაზრდა თაობას, რომელსაც საბჭოთა კავშირის დროინდელი "კანფეტები" არ უჭამია, იქ წასვლისა და "კავეენის" თამაშის ინტერესი არ უნდა ჰქონდეთ. აი, ეს არის მთავარი პრობლემა, რაზეც მერე იგება სხვა დანარჩენი. მესმის, რომ საბჭოთა კავშირის ერებისთვის ძალიან ახლობლები ვართ, მაგრამ ჩვენი ცეკვა, ჩვენი სიმღერა ბევრად თვითმყოფადია და რუსეთის გარდა, ნებისმიერ ქვეყანაში უნდა გავიტანოთ. მიმაჩნია, რომ იუმორისტებმაც იგივე უნდა გააკეთონ. ჩემი აზრით, მათ საკუთარი აზრის გამოსახატად სხვა ფორმატი და ფორმები უნდა ეძებონ, ისეთი, რაც საბჭოთა ფორმატებთან არ ასოცირდება...

- ნიკა, თქვენც ხომ დადიოდით თავის დროზე რუსეთში?

- კი, ამას ხშირად გვახსენებენ, - თქვენ ხომ დადიოდით რუსეთშიო. მაშინდელი "კავეენი" ჩვენთვის გარკვეული ეტაპი იყო. სწორედ იმ პერიოდში აღმოგვაჩინეს და ზოგიერთი ტელევიზიაში წავედით და ზოგიც - რადიოში. "კავეენი" საქართველოში მაშინ პოპულარული თამაში იყო და ის თვითგამოხატვის ფორმების ძიებისას დავიწყეთ. დიახ, ვისაც რაღაცის თქმა გვინდოდა, ამ ფორმატში ვამბობდით. დღეს რომ შანსი მომეცეს ან 18-20 წლის ბიჭი ვიყო, აუცილებლად შევეცდებოდი, თანამედროვე ვყოფილიყავი. "კავეენის" პრობლემა ის არის, რომ თანამედროვე თამაში არ არის. მას რუსები ალბათ, იმიტომ მიმართავენ, რომ ბევრნი არიან და ამასთან, რუსეთში ლეგიტიმური გზაა, რომ მაგალითად, მაგარ გადაცემაში მოხვდნენ.

- "კავეენის" თამაშისას წარმატებები გქონდათ...

- როდესაც იურმალაში დიდ წარმატებას მივაღწიეთ, შემოგვთავაზეს, რომ ერთი წლის განმავლობაში, რუსეთის მასშტაბით ორასი კონცერტი გაგვემართა, მაგრამ იმ პერიოდში აქ უკვე დაწყებული გვქონდა ჩვენი საქმე და "კავეენს" მაგდენ დროს ვერ დავუთმობდით. მერე "კავეენი" არის სატელევიზიო შოუ და იქაური რედაქტორები მიმართულებებს გაძლევენ, თუ როგორი უნდა იყო სცენაზე. ჰოდა, ჩვენგან ეგზოტიკური  (კავკასიელი აქცენტიანი ბიჭების) შოუს მონაწილეების "გაკეთება" მოინდომეს. როგორც კი გავიგეთ, რომ მთლიანად ჩვენი ფორმის შეცვლა უნდოდათ, უარი ვთქვით. არ გვინდოდა, რომ ჩვენი იუმორი მხოლოდ ქართულად შეფუთულიყო, - საერთაშორისო იუმორის გაკეთება გვინდოდა. მოკლედ, როგორც კი ეს ყველაფერი პოლიტიკის ნაწილი გახდა, უარი ვთქვით. სერიოზული კომფრონტაცია გვქონდა ალექსანდრე მასლიაკოვთან. გულიც კი დასწყდათ.

მოკლედ, ჩვენს ბიჭებს თუ უნდათ, გამოცდილება მიიღონ, საქართველოში აკეთონ საქმე, რომელიც მათ მაყურებელს შესძენს. უნივერსიტეტის დარბაზში რომ გამოვდიოდით და ვხუმრობდით, ყველაზე დიდ სიამოვნებას მაშინ ვიღებდით. მოსკოვში მსგავსი სიამოვნება არ მიგვიღია...

თუ ადამიანი განიცდის იმას, რა დღეშია საქართველო და რა დღეში ჰყავს ის რუსეთს, მაშინ უბრალოდ წარმოუდგენელია მოსკოვში წავიდეს და მრავალმილიონიანი მაყურებლის თვალში ბედნიერი იყოს იმ ურთიერთობის ფორმით, რაც საქართველოსა და რუსეთს დღეს აქვს. შეიძლება ჩვენი იქ ჩაუსვლელობა არც არავინ განიცადოს, არც ბოიკოტად აღიქვას, მაგრამ რომ ჩადიხარ, ამით ამბობ, რომ ამ ორ ქვეყანას შორის ურთიერთობას უპრობლემოდ უყურებ. მით უფრო, რომ რუსეთის "კავეენზე" ქართველების მიმართ რუსების სიყვარული არ იგრძნობა. სულ შოვინისტური თემები აქვთ ხოლმე. ქართველებს, ამერიკელებს, გერმანელებს დასცინიან. მხოლოდ რუსეთის და რუსულ თემების უპირატესობებზეა ლაპარაკი.

- მოკლედ, იქ თუ ჩადიხარ, აღიარებ, რომ არანაირი პრობლემა არ გვაქვს... რაც ძალიან ცუდია...

- რა თქმა უნდა, მესმის რომ უნდათ აუდიტორია. თუმცა თითოეული მათგანი საქართველოში როგორც "კავეენშიკები" არ არიან ვარსკვლავი ბიჭები. ამიტომ, აქ ითამაშონ, კონცერტები ჩაატარონ, ხალხი შეიყვარებს, ფულსაც იშოვნიან. იქ ჩასვლა კი ხომ ვამბობ, დაფიქსირებაა და ხელის მოწერა იმაზე, რომ  არანაირი პრობლემა არ გვაქვს. ეს აწყობს რუსეთს. ბიჭებიდან ძალიან მიყვარს რამდენიმე მათგანი, ერთად გვითამაშია კიდეც, მაგრამ გული მწყდება, რომ კონტექსტს ვერ ხვდებიან. დიახ, ჩემი დიდი სიყვარულით მათ მიმართ მინდა, იმ გულისტკივილით დავაფიქსირო და არა გაბრაზებით. სიბრაზეს აზრი არ აქვს. რომ ვუბრაზდები, ჰგონიათ, რაღაც პირადი მალაპარაკებს.

მე არ მინდა, დღეს იქ ვიყო, თუნდაც ყველაზე მაგარ სიტუაციაში. წლების მერე, თუ რუსეთი დემოკრატიული ქვეყანა გახდება, შეიძლება, მომავალმა თაობამიქ რაღაც გააკეთოს. მე რომ იმას არ მოვესწრები და რუსეთს არ აქვს შანსი, ჩემს სიცოცხლეში კარგი ქვეყანა გახდეს, ამაზე თავს დავდებ.

- თურმე, მათ მიხეილ ხუბუტია აფინანსებს...

- ისე, მიშა ხუბუტიასთან ერთხელ ჩვენც შენახვედრები ვართ. კიევში რომ ვთამაშობდით, ვიღაც ქართველებმა დაგვაკავშირეს. მან რესტორანში დაგვპატიჟა, მაგრამ ჩვენთვის რაიმე ფინანსური დახმარება, სპონსორობა არ გაუწევია. ეს 1998 წელს იყო. იმის მერე არც მინახავს. იმ დროს ის ჩემთვის ქართველი იყო, რომელმაც დამშეულ სტუდენტებს ვისკი პირველად დაგვალევინა. არც ვიცოდი, ვინ იყო. მაგრამ ახლა ჩემი ან საქართველოს სახელი მაგ პიროვნებასთან რომ ასოცირდებოდეს, უბედური ადამიანი ვიქნებოდი. ამ ბიჭებს ეს არ აწუხებთ.

ლალი ფაცია

სპეციალურად "ამბები.გე"-სთვის

სალომე ჭაჭუა უცხოეთში მიემგზავრება - რომელი ქვეყნის "ცეკვავენ ვარსკვლავებში" გამოჩნდება მოცეკვავე

"სადაც არ უნდა ყოფილიყო, ყოველთვის სახლში ბრუნდებოდა... თბილისში..." - რას წერს გენიალურ კომპოზიტორზე ხელოვნებათმცოდნე

„თბილისური ჩუქურთმა“ - იმპრესიონისტი მხატვრის გამოფენა, რომელიც თბილისობას ეძღვნება