რო­გორც კულ­ტუ­რი­სა და ძეგლ­თა დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბი­სა და რე­გი­ო­ნებ­თან კო­ორ­დი­ნა­ცი­ის დე­პარ­ტა­მენ­ტის უფ­რო­სი, მა­რი­ნა ბე­რი­ძე ამ­ბობს, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში მძი­მე პე­რი­ო­დი და­უდ­გა, - წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რია, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ჯგუ­ფი პე­რი­ო­დუ­ლად უპი­რის­პირ­დე­ბა და მუდ­მი­ვად რა­ღა­ცას ედა­ვე­ბა. ყვე­ლა­ზე მა­თა­ვა­რი ის არის, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე მძი­მე პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა - 65 წლის ასაკ­ში ოჯა­ხი და­ენგრა...

- რითი ხსნით იმას, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­მუდ­მე­ბით გი­პი­რის­პირ­დე­ბი­ან, რა­ღა­ცას გე­და­ვე­ბი­ან და უარ­ყო­ფით კონ­ტექ­სტში მო­გიხ­სე­ნი­ე­ბენ? პირ­ში მთქმე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი კი ხართ, მაგ­რამ მხო­ლოდ ეს მი­გაჩ­ნი­ათ ამ ყვე­ლაფ­რის მი­ზე­ზად?

- ამა­ზე მეც ბევ­რს ვფიქ­რობ, თუ რა გა­ნა­პი­რო­ბებს ჩემ­ზე ადა­მი­ა­ნე­ბის ასეთ თავ­დას­ხმას. სა­ერ­თოდ, მშვი­დად არას­დროს მი­ცხოვ­რია, მაგ­რამ ბოლო პე­რი­ოდ­ში ჩემ წი­ნა­აღ­მდეგ ეს ტალ­ღა უკვე რამ­დენ­ჯერ­მე აგორ­და. თა­ვი­დან ვი­ფიქ­რე, რა­ღაც ინ­ტრი­გაა, მოს­წყინ­დე­ბათ და გა­და­ივ­ლის-მეთ­ქი. მაგ­რამ ასე არ მოხ­და. ბოლო წე­ლი­წად-ნა­ხევ­რის მან­ძილ­ზე პე­რი­ო­დუ­ლად, მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად ჩემი ან­ტი­პი­ა­რი იწყე­ბა. რო­გორც ჩანს, ამით ვი­ღაც ცხოვ­რობს, ეს მოს­წონს. ხომ ამ­ბო­ბენ, შავი პი­ა­რიც პი­ა­რი­აო, მაგ­რამ არ მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი იმ კა­ტე­გო­რი­ის ადა­მი­ა­ნებს და არც იმ ასაკ­ში ვარ, რომ ასე მუდ­მი­ვად ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში მო­ვექ­ცე. ძა­ლი­ან შევ­წუხ­დი, მაგ­რამ ამ ყვე­ლა­ფერს ახ­სნას ვერ ვუ­ძებ­ნი. მე­და­ვე­ბი­ან, რომ ბოლო 20 წე­ლია, ვი­ღა­ცებს ვბლო­კავ. ეს სა­სა­ცი­ლოა. ამას რომ ამ­ბობ, რა­ღაც არ­გუ­მენ­ტი ხომ უნდა გქონ­დეს? მა­რი­ნა ბე­რი­ძემ თქვა, ვი­ღაც არ მომ­წონ­სო. ეს არ­გუ­მენ­ტია? მერე რა, რომ ვთქვი. ამას არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს... მოკ­ლედ, ფაქ­ტია, რომ ჩემ წი­ნა­აღ­მდეგ რა­ღაც ხდე­ბა, ვი­ღაც მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად მუ­შა­ობს...

- და რო­გორ გგო­ნი­ათ, რა ხდე­ბა?

- ჩემი აზ­რით, ვი­ღა­ცას უნდა, რომ მო­რა­ლუ­რა­დაც გა­მა­ნად­გუ­როს...

- ფიქ­რობთ, რომ ამას მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად აკე­თე­ბენ?

- კი, ასეა. იმი­ტომ კი არ ხდე­ბა, რომ ვთქვათ, უსამ­სა­ხუ­როდ დავ­რჩე. მერე რა, შე­იძ­ლე­ბა ასეც მოხ­დეს. საქ­მეს რა­საც ვა­კე­თებ, მა­ინც გა­ვაგ­რძე­ლებ და უსამ­სა­ხუ­როდ დარ­ჩე­ნი­ლი არ გავ­ჩერ­დე­ბი. უმუ­შე­ვარ­საც ბევ­რი რამ გა­მი­კე­თე­ბია. უბ­რა­ლოდ, უნ­დათ, რომ იმ წერ­ტი­ლამ­დე მი­მიყ­ვა­ნონ, რომ რო­გორც ვთქვი, მო­რა­ლუ­რად გა­მა­ნად­გუ­რონ. ამ ყვე­ლაფ­რის უკან ადა­მი­ა­ნე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ჯგუ­ფი დგას.

- ისიც ით­ქვა, რომ მა­რი­ნა ბე­რი­ძეს რა­ღაც ფი­ნან­სურ მა­ქი­ნა­ცი­ებ­თა­ნაც ჰქონ­და საქ­მეო?

- ჰო, ვი­ღაც უფ­ლე­ბა­დამ­ცვე­ლი, "ენ­ჯე­ოშ­ნი­კი" გა­მო­ვი­და და ამ­ბობ­და, რომ რა­ღაც ფი­ნან­სურ მა­ქი­ნა­ცი­ებ­შიც ვარ თურ­მე გა­რე­უ­ლი... არა­და, ფი­ნან­სებ­თან არას­დროს მქო­ნია შე­ხე­ბა.

რაც მო­მი­წყვეს, იმით რომ ვერ მომ­სპეს, ჩემ­თან შე­ჭი­დე­ბა ახლა ასე გა­და­წყვი­ტეს. რო­გორც იტყვი­ან, "ენას ძვა­ლი არ აქ­ვსო". ბოლო დროს ხომ მო­დუ­რი გახ­და, - ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ან­ზე რა­საც უნდა, იმას ამ­ბო­ბენ ისე, რომ მთქმე­ლი არ ის­ჯე­ბა.

- ამა თუ იმ პი­როვ­ნე­ბას სათ­ქმელს, შე­ლა­მა­ზე­ბის გა­რე­შე თქვენც ეუბ­ნე­ბით. ამ თქვე­ნი ხის­ტი ხა­სი­ა­თის გამო ხომ არ გი­პი­რის­პირ­დე­ბი­ან? და ამ კუ­თხით რა­მეს ხომ არ ნა­ნობთ?

- არ შე­მიძ­ლია, ცუდ­ზე კარ­გის თქმა. ეს ჩემი ბუ­ნე­ბაა... ბოლო დროს ასე­თი ტენ­დენ­ცი­აც დამ­კვიდ­რდა, რომ ტე­ლე­გა­და­ცე­მებ­ში, გა­სარ­თობ შო­უ­ებ­ში ყვე­ლას და ყვე­ლა­ფერს და­დე­ბი­თად აფა­სე­ბენ. ალ­ბათ, ეს მომ­გე­ბი­ა­ნია, არ ვიცი...

- ტე­ლე­ეკ­რან­ზე, გა­სარ­თობ შო­უ­ებ­ში კი ესიყ­ვა­რუ­ლე­ბი­ან ერ­თმა­ნეთს, მაგ­რამ მერე სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გვა­რი­ა­ნად ლან­ძღა­ვენ... ორი უკი­დუ­რე­სო­ბაა.

- კი, ეს მარ­თლაც სა­ო­ცა­რი რამ არის. ინ­ტერ­ნეტ­ში სა­ში­ნე­ლე­ბებს წე­რენ და რო­გორც კი თი­თო­ე­ულ მათ­განს კა­მე­რას­თან და­ა­ყე­ნებთ, სი­ტუ­ა­ცია სას­წა­რა­ფოდ იც­ვლე­ბა. ინ­ტერ­ნეტ­ში არ ვაქ­ტი­უ­რობ, მაგ­რამ რო­დე­საც ვინ­მე ჩემ­თან მიკრო­ფო­ნი­თა და კა­მე­რით მოვა და ამა თუ იმ სა­კი­თხზე აზრს მკი­თხავს, ვუ­პა­სუ­ხებ, იმ ადა­მი­ანს თვა­ლებ­ში ხომ უნდა შევ­ხე­დო?

- თვალ­ში შევ­ხე­დოო, - აღ­ნიშ­ნავთ. ისე, ისი­ნი, ვინც თქვენ წი­ნა­აღ­მდეგ გა­მო­დი­ან, პი­რის­პირ თუ გი­ნა­ხავთ. საყ­ვე­დუ­რე­ბი პი­რა­დად მათ­გან არ მო­გის­მე­ნი­ათ?

- თვა­ლით არა­ვინ მი­ნა­ხავს, არა­ვის შევ­ხვედ­რი­ვარ. ჩემ­თვის არა­ფე­რი უთ­ქვამთ. შო­რი­დან კი ხე­ლა­ღე­ბით მლან­ძღა­ვენ. რო­გორც ჩანს, მათ ძა­ლი­ან ვა­დარ­დებ და ვა­ღელ­ვებ... ისე, რაში აინ­ტე­რე­სებთ ჩემი აზრი, ვის­ზე რას ვი­ტყვი და ვი­ღაც მომ­წონს თუ არა?

მოკ­ლედ, უკვე წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რია სა­ო­ცა­რი წნე­ხის ქვეშ ვიმ­ყო­ფე­ბი (მას მერე, რაც მთავ­რო­ბა შე­იც­ვა­ლა). მერე იმა­საც ამ­ბო­ბენ, რომ "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის" მხარ­დამ­ჭე­რი ვი­ყა­ვი. ის გა­არ­კვი­ონ შე­ვარ­დნა­ძის დროს სად ვმუ­შა­ობ­დი...

- სად მუ­შა­ობ­დით?

- კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში და შემ­დეგ საპ­რო­დი­უ­სე­რო კომ­პა­ნია "არტ-იმე­დის" გე­ნე­რა­ლუ­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­დი­უ­სე­რი გახ­ლდით.

- კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის პე­რი­ოდ­ში არ გიც­ნობ­დით და თქვე­ნი "არტ-იმე­დის" პრო­დი­უ­სე­რო­ბა კი მახ­სოვს.…

- ხომ გახ­სოვთ, მოკ­ლედ, უსაქ­მუ­რად არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ... 25 წელი კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში ვი­მუ­შა­ვე...

- იმა­საც გსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ, რომ მუ­სი­კო­სია და ვერ მღე­რის და ვერც უკ­რავ­სო...

- ჯერ ერთი, რო­დე­საც კარ­გად ვუკ­რავ­დი და დიდი კა­რი­ე­რა მქონ­და, ვინც მებ­რძვის, მათ­გან ზოგი და­ბა­დე­ბუ­ლიც არ იყო. ავი­წყდე­ბათ, რამ­დე­ნი წლის ვარ. მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბაა ასე­თი და რა ვქნათ? მერე პრო­ფე­სია იმი­ტომ არ ამირ­ჩე­ვია, რომ მარ­ტა არ­გე­რი­ხი­ვით (არ­გენ­ტი­ნე­ლი პი­ა­ნის­ტი) ან ელი­სო ვირ­სა­ლა­ძე­სა­ვით და­მეკ­რა, ეს ერ­თე­ულ­თა ხვედ­რია. ამი­ტომ არც არა­ფერს ვამ­ტკი­ცებ, ჩემ­თვის, მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლად, ბევ­რი წლის წინ კარ­გი კონ­ცერ­ტმე­ის­ტე­რი ვი­ყა­ვი. პი­ა­ნის­ტო­ბას რომ თავი და­ვა­ნე­ბე, მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­დი­უ­სე­რი გავ­ხდი. თუ ვინ­მეს ჰგო­ნია, რომ მუ­სი­კა­ლუ­რი პრო­დი­უ­სე­რო­ბა იმას ნიშ­ნავს, რომ პრო­დი­უ­სე­რი უნდა მღე­რო­დეს და უკ­რავ­დეს, სცდე­ბა და სირ­ცხვი­ლია. არ შე­იძ­ლე­ბა კარ­გი კომ­პო­ზი­ტო­რი, მომ­ღე­რა­ლი, პი­ა­ნის­ტი პა­რა­ლე­ლუ­რად პრო­დი­უ­სე­რიც იყოს. ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, პრო­დი­უ­სე­რო­ბა დიდი შრო­მას გუ­ლის­ხმობს და ამ საქ­მი­ა­ნო­ბით ადა­მი­ა­ნე­ბი მას მერე კავ­დე­ბი­ან, რაც თა­ვი­ან­თი სურ­ვი­ლით, პრო­ფე­სი­ულ კა­რი­ე­რას ას­რუ­ლე­ბენ. იშ­ვი­ა­თია, რომ თა­ვი­დან­ვე ვინ­მე პრო­დი­უ­სე­რი იყოს.

- მოკ­ლედ, ამ ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, თურ­მე ოჯა­ხიც და­გენგრათ. რო­გორც ვიცი, თქვენ და თქვე­ნი უკვე ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლე თა­ნაკ­ლა­სე­ლე­ბი ხართ. ალ­ბათ ძნე­ლია, რო­დე­საც ადა­მი­ანს ოჯა­ხი 65 წლის ასაკ­ში ენგრე­ვა. არა­და, ადრე თქვე­ნი ოჯა­ხის შე­სა­ხებ, მხო­ლოდ კარ­გი მსმე­ნია...

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე არას­დროს ვლა­პა­რა­კობ­დი და არც ახლა ვა­პი­რებ სა­ჯა­როდ სა­უ­ბარს, რად­გა­ნაც მი­მაჩ­ნია, რომ სახ­ლი - სახ­ლია და სამ­სა­ხუ­რი - სამ­სა­ხუ­რი. იმა­ზე, რაც და­მე­მარ­თა, რთუ­ლია ლა­პა­რა­კი. დაე, ყვე­ლამ თა­ვი­სით გა­ა­კე­თოს ანა­ლი­ზი. მაგ­რამ გული მწყდე­ბა, რომ ჯგუ­ფი, რო­მე­ლიც და­მი­პი­რის­პირ­და, კარ­გად იყო ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი იმის შე­სა­ხებ, თუ რაც ხდე­ბო­და ჩემს თავს ამ ბოლო პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში (პი­რადს ვგუ­ლის­ხმობ). "წაქ­ცე­ულს არ ურტყა­მე­ნო", - ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ, თუმ­ცა მე გა­და­მა­ბი­ჯეს და გა­და­მი­ა­რეს! მა­ინ­ცდა­მა­ინც ჩემ­თვის ურ­თუ­ლეს პე­რი­ოდ­ში და­მარ­ტყეს. ისე­თი ეტა­პი მქონ­და, როცა ლა­პა­რა­კის თა­ვიც არ მქონ­და, ყვე­ლა­ფე­რი მტკი­ო­და, ყვე­ლა­ფე­რი მძაფ­რად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და და ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ზუს­ტად მაგ დროს ადა­მი­ა­ნე­ბის ჯგუფ­მა გა­მი­მე­ტა... მოკ­ლედ, სახ­ლშიც და გა­რეთ ერ­თნა­ი­რად და­მი­პი­რის­პირ­დნენ... ქა­ლე­ბის­გან არ მიკ­ვირს, კა­ცე­ბიც რომ იყ­ვნენ ამ საქ­მე­ში გა­რე­უ­ლე­ბი, ის გა­მიკ­ვირ­და. ეს ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია. თან, ისე მიშ­ვებ­დნენ ცი­ხე­ში, თვალ­საც არ ახამ­ხა­მებ­დნენ. თურ­მე ბოლო 20 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში შე­მოქ­მედ ადა­მი­ა­ნებს ვბლო­კავ­დი და მო­რა­ლურ ზი­ანს ვა­ყე­ნებ­დი მომ­ღერ­ლებს, ნიჭს ვთრგუ­ნავ­დი... ამა­სო­ბა­ში ჩემი გა­მოზ­რდი­ლი ახალ­გაზ­რდა მუ­სი­კო­სე­ბი მღე­რი­ან ყველ­გან, ტე­ლეპ­რო­ექ­ტი არ არ­სე­ბობს, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა არ მი­ი­ღონ, "ევ­რო­ვი­ზი­ა­ზე" არ გა­ემ­გზავ­რონ, უცხო­ეთ­ში არ გა­მარ­თონ გას­ტრო­ლე­ბი. შე­იქ­მნა სა­ო­ცა­რი ჯა­ზკ­ვინ­ტე­ტი, 5 გრანპ­რი აი­ღეს (სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნი­დან ჩა­მო­ი­ტა­ნეს). სი­სუ­ლე­ლეა ახლა იმა­ზე ლა­პა­რა­კი, რა გა­მი­კე­თე­ბია. თავი ვი­მარ­თლო? არ არის ასე საქ­მე...

- თქვენს პი­რად ცხოვ­რე­ბას რომ და­ვუბ­რუნ­დეთ, იქ­ნებ გაყ­რის პრო­ცე­სი თუნ­დაც ასა­კის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, შე­გე­ჩე­რე­ბი­ნათ და იმ ყვე­ლაფ­რის­თვის გა­სა­ქა­ნი არ მი­გე­ცათ?

- ალ­ბათ არის რა­ღაც, რისი შე­ჩე­რე­ბაც არ შე­იძ­ლე­ბა. მიყ­ვარს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და ამას ვერც სხვას ავუკ­რძა­ლავ. რო­დე­საც ადა­მი­ანს უნდა სა­დღაც წას­ვლა, უნდა გა­უშ­ვა, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა უნდა მის­ცე და თან, აუ­ცი­ლებ­ლად კარ­გად უნდა გა­უშ­ვა. ასე რომ, ჩემი ბევ­რი წლის ტრა­ბა­ხი, რომ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ოჯა­ხი მქონ­და, ასე დამ­თავ­რდა... ვნა­ხოთ, კა­რი­ე­რა რო­გორ დას­რულ­დე­ბა. მაგ­რამ ერთი ვიცი, რომ იმის იმედს ვე­რა­ვის მივ­ცემ, რომ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ი­მე სა­ინ­ტე­რე­სო გაგ­რძელ­დე­ბა, მაგ­რამ კა­რი­ე­რას რომ არ და­ვას­რუ­ლებ, ამის პი­რო­ბას მივ­ცემ...

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის