Ambebi.ge გთა­ვა­ზობთ სა­ინ­ტე­რე­სო მა­სა­ლებს "პა­ლიტ­რა მე­დი­ის" სხვა­დას­ხვა ბეჭ­დუ­რი გა­მო­ცე­მის არ­ქი­ვე­ბი­დან. ამ­ჯე­რად წარ­მო­გიდ­გენთ ჟურ­ნალ "გზის" 2002 წლის პუბ­ლი­კა­ცი­ას, რო­მე­ლიც თბი­ლის­ში არ­სე­ბულ იმ დრო­ინ­დე­ლი მა­გე­ბის შე­სა­ხებ მოგ­ვი­თხრობს.

***

ერთი უც­ნა­უ­რი ბიზ­ნე­სის შე­სა­ხებ გვინ­და გი­ამ­ბოთ - მა­გე­ბის ბიზ­ნე­სის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც თურ­მე თბი­ლის­ში დიდი წარ­მა­ტე­ბით ხორ­ცი­ელ­დე­ბა. სა­კუ­თა­რი თვა­ლით დავ­რწმუნ­დით, რომ და-ძმა კე­რე­სე­ლი­ძე­ებს უამ­რა­ვი ხალ­ხი მი­მარ­თავს დახ­მა­რე­ბის­თვის. რო­გორც თვი­თონ აცხა­დე­ბენ, - ნიკა კე­რე­სე­ლი­ძე, თეთ­რი მა­გია, ალექ­სან­დრა - შავი. რამ­დე­ნად სა­ში­შია მათი სა­ო­ჯა­ხო ბიზ­ნე­სი სა­ზო­გა­დო­ე­ბი­სათ­ვის? ან რამ­დე­ნად სან­დო­ნი არი­ან ის ცნო­ბი­ლი სა­ხე­ე­ბი, პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი, ბიზ­ნეს­მე­ნე­ბი, თე­ატ­რა­ლუ­რი მოღ­ვა­წე­ნი თუ ესტრა­დის ვარ­სკვლა­ვე­ბი, რომ­ლე­ბიც თურ­მე მათი ხში­რი სტუმ­რე­ბი არი­ან და სხვა­დას­ხვა და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის თი­ლის­მე­ბის და­სამ­ზა­დებ­ლად, მზად არი­ან საკ­მა­ოდ სო­ლი­დუ­რი თან­ხაც გა­ი­ღონ? რო­გორც ნიკა-მაგი ამ­ბობს, ერთ-ერთი ყო­ფი­ლი ფი­ნანსთა მი­ნის­ტრის გათ­ვალ­ვი­სათ­ვის (იმი­სათ­ვის, რომ მას დრო­ის უმოკ­ლეს ვა­და­ში თა­ვი­სი სა­ვარ­ძე­ლი და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა), ერ­თმა ყვე­ლას­თვის ცნო­ბილ­მა კაც­მა, იმ­დე­ნი თან­ხა შეს­თა­ვა­ზა, რომ მის ოჯახს 10 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში უზ­რუნ­ვე­ლი ცხოვ­რე­ბა გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლი ექ­ნე­ბო­და. რომ არა ეს ცნო­ბი­ლი სა­ხე­ე­ბი და მათ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ამ­ბე­ბი და კი­დევ ის ფაქ­ტი, რომ­ლის მოწ­მე­ნიც უნე­ბუ­რად გავ­ხდით, ალ­ბათ ეს მა­სა­ლა ჟურ­ნალ­ში არ მოხ­ვდე­ბო­და, რად­გან შარ­ლა­ტა­ნე­ბის, მკი­თხა­ვე­ბის თუ ცრუ­წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლე­ბი­სათ­ვის ჟურ­ნალს, მისი არ­სე­ბო­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში არა­სო­დეს და­უთ­მია თა­ვი­სი ფურ­ცლე­ბი. ნი­კას მი­სა­ღებ­ში ვნა­ხეთ ერთი ცნო­ბი­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნის მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც თა­ვის ნამ­დვილ სა­ხელს მა­ლავს და სის­ტე­მა­ტუ­რად და­დის მათ­თან ბა­რა­ქის­თვის შე­სა­ლო­ცა­ვად. სამ­წუ­ხა­როდ, ვნა­ხეთ ერთი ცნო­ბი­ლი მომ­ღერ­ლის სი­დედ­რიც, რო­მე­ლიც თურ­მე ყვე­ლაფ­რის­თვის მზა­დაა, "ოღონდ თა­ვი­სი ქა­ლიშ­ვი­ლი­სა და სი­ძის გან­ქორ­წი­ნე­ბას შე­ეს­წროს".

ალ­ბათ, თქვენ­თვი­საც შე­მაშ­ფო­თე­ბე­ლია არა იმ­დე­ნად ის, რომ ვი­ღა­ცამ გუ­ლუბ­რყვი­ლო ხალ­ხის ხარ­ჯზე შე­მო­სავ­ლის წყა­რო იპო­ვა, არა­მედ ის, რომ ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი მზად არის, მა­გი­ურ ძალ­თა მეშ­ვე­ო­ბით მო­ი­წყოს ცხოვ­რე­ბა და უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის ბედი და ნება, სა­კუ­თარ სურ­ვილს და­უ­მორ­ჩი­ლოს.

- ნიკა, რო­დის და­ინ­ტე­რეს­დი მა­გი­ით?

- მა­გი­ით ჩემს და­ინ­ტე­რე­სე­ბას უკვე დიდი ხნის ის­ტო­რია აქვს. ბავ­შვო­ბა­ში ხში­რად ავადვმყო­ფობ­დი. თა­ვის სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი მა­წუ­ხებ­და, რო­მელ­საც გო­ნე­ბის და­ბინ­დვამ­დე მივ­ყავ­დი. ექი­მე­ბი დი­აგ­ნოზ­ზე ვერ თან­ხმდე­ბოდ­ნენ. ჩემს მშობ­ლებს ზოგი ეუბ­ნე­ბო­და, რომ შიდა ქა­ლის წნე­ვა მქონ­და, ზოგი კი, ჩემს ავად­მყო­ფო­ბას ეპი­ლეფ­სი­ურ მოვ­ლე­ნებს უკავ­ში­რებ­და. ასე გრძელ­დე­ბო­და მა­ნამ, სა­ნამ 14 წელი შე­მის­რულ­დე­ბო­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში რომ არ მო­ხერ­ხდა დი­აგ­ნო­ზის დას­მა, მშობ­ლებ­მა უკ­რა­ი­ნა­ში წა­მიყ­ვა­ნეს. იქა­ურ­მა ექი­მებ­მაც ვე­რა­ფე­რი გა­მი­გეს და ბო­ლოს ვი­ღა­ცამ გვირ­ჩია, რომ იქ იყო ერთი ქალი, რო­მე­ლიც ამ­გვარ უც­ნა­ურ და აუხ­სნელ ავად­მყო­ფო­ბას კურ­ნავ­და. მა­ნამ­დე კი, თეთ­რი მა­გი­ის მეშ­ვე­ო­ბით ად­გენ­და, თუ რის­გან იყო ეს და­ა­ვა­დე­ბა გა­მოწ­ვე­უ­ლი. მი­ვე­დით იმ ქალ­თან, რო­მელ­მაც ყვე­ლას­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი დი­აგ­ნო­ზი და­მის­ვა - ოჯა­ხუ­რი წყევ­ლა, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რად ჩემ­ზე მოქ­მე­დებ­და, რად­გან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და სუს­ტი აურა მქონ­და. ამ ქა­ლის სი­ახ­ლო­ვეს თავს სა­ოც­რად კარ­გად ვგრძნობ­დი. ორი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვიმ­კურ­ნა­ლე და სა­ბო­ლო­ოდ გავ­თა­ვი­სუფ­ლდი იმ პრობ­ლე­მის­გან, რო­მე­ლიც მო­მა­ვალ­ში სუს­ტი აუ­რის მქო­ნე ჩემს მემ­კვიდ­რე­ზე გა­და­ვი­დო­და. ჩემ­მა ოჯახ­მა ამ ქა­ლის სი­ახ­ლო­ვეს იგი­რა­ვა ბინა. უკ­რა­ი­ნა­ში სულ 2 წელი ვი­ცხოვ­რეთ და მო­ტი­ას (ასე ერ­ქვა მას) ხში­რი სტუ­მა­რი ვი­ყა­ვი. ბედ­ნი­ე­რად ვგრნობ­დი თავს, თუ მას რა­ღა­ცა­ში ხელს წა­ვაშ­ვე­ლებ­დი. ბა­ლა­ხებს მი­ვუ­ტან­დი, თი­ლის­მის­თვის სა­ჭი­რო მა­სა­ლას მი­ვუ­მარ­ჯვებ­დი. მის გვერ­დით შე­ვის­წავ­ლე ყვე­ლა­ფე­რი ის, რაც მან იცო­და. 16 წლი­სას უკვე ხვავ­ზე და ბა­რა­ქა­ზე მა­ლოც­ვი­ნებ­და. მო­ტი­ას მემ­კვიდ­რე არ ჰყავ­და და გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ (96 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა) მთე­ლი მისი და­შიფ­რუ­ლი ჩა­ნა­წე­რე­ბი მე დამ­რჩა. თუმ­ცა, ამ ჩა­ნა­წე­რებს მე დღემ­დე ვერ ვი­ყე­ნებ, რად­გან ის ბა­ლა­ხე­უ­ლი, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც იქ არის მო­თხრო­ბი­ლი, აქ არ ხა­რობს. უკ­რა­ი­ნა­შიც კი, ერთი რო­მე­ლი­მე სა­ხე­ო­ბის მცე­ნა­რე, მხო­ლოდ ერთი, კონ­კრე­ტუ­ლი ად­გი­ლი­დან უნდა იყოს მოკ­რე­ფი­ლი, ისე ძალა არა აქვს. მა­გა­ლი­თად, არის ჭა­ო­ბის მცე­ნა­რე, რო­მე­ლიც ე.წ. "ბავ­შვის საშ­ვი­ლოს­ნოს" გარ­და, ნე­ბის­მი­ე­რი მი­ზე­ზით გა­მოწ­ვე­ულ უშ­ვი­ლო­ბას კურ­ნავს. მე მქონ­და უშ­ვი­ლო­ბის 11 შემ­თხვე­ვა, რო­მე­ლიც ამ ბა­ლა­ხის წყა­ლო­ბით განვკურ­ნე. თერ­თმე­ტი­ვე ოჯახ­ში ვაჟი და­ი­ბა­და. სამ­წუ­ხა­როდ, მათ­გან 2, და­ბა­დე­ბის­თა­ნა­ვე გარ­და­იც­ვა­ლა. ეს მცე­ნა­რე ივ­ნი­სი­დან ივ­ლი­სამ­დე უნდა მო­იკ­რი­ფოს. მკურ­ნა­ლო­ბას კარ­გი შე­დე­გი აქვს მა­ში­ნაც, რო­დე­საც უშ­ვი­ლო­ბა გა­მოწ­ვე­უ­ლია შე­ლოც­ვით, რო­მელ­საც ჩვენს ენა­ზე "ძის ჩა­კეტ­ვას" ვუ­წო­დებთ.

- ე.ი. უშ­ვი­ლო­ბა შე­იძ­ლე­ბა ჯა­დოქ­რო­ბის­გან იყოს გა­მოწ­ვე­უ­ლი?

- სამ­წუ­ხა­როდ, შე­იძ­ლე­ბა. "ძის ჩა­კეტ­ვა", ერთ-ერთი გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი შე­ლოც­ვაა, რო­მელ­საც გან­სა­კუთ­რე­ბით ხში­რად ვხვდე­ბით სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რად­გან ჩვენ­თან, გვა­რის გამ­გრძე­ლე­ბელს მარ­თლაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს.

- ახლა გა­მახ­სენ­და ჯან­და­რე­ლი ქალი, რო­მე­ლიც ასე­ვე ვი­თომ­და უშ­ვი­ლო­ბას კურ­ნავ­და. მა­შინ წერ­დნენ, რომ მისი მე­თო­დით ეშ­მა­კი­სე­უ­ლი ბავ­შვე­ბი და­ი­ბა­დე­ბოდ­ნენ, ბო­ლოს კი აღ­მოჩ­ნდა, რომ ქა­ლებს ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში ცრუ ფეხ­მძი­მო­ბა ჰქონ­დათ...

- მე არ ვიცი, ვინ იყო ის ქალი, ან რა მე­თო­დი ჰქონ­და ასე­თი, მაგ­რამ ერთი რამ მჯე­რა: ყვე­ლა ბავ­შვი უმან­კოა და ყო­ვე­ლი ბავ­შვის და­ბა­დე­ბა, მხო­ლოდ ღვთის ხელ­დას­ხმით ხდე­ბა.

- ღმერ­თი ახ­სე­ნეთ, მა­ინც მგო­ნია, რომ თქვენც და თქვე­ნი საქ­მი­ა­ნო­ბაც ეკ­ლე­სი­უ­რო­ბის­გან შორს დგას.

- ღმერ­თიც მწამს და ეკ­ლე­სი­უ­რიც ვარ. გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი ბე­თა­ნი­ის მო­ნას­ტერ­ში ვცხოვ­რობ­დი. იქ ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა წა­მიყ­ვა­ნა. მო­ნას­ტერ­ში ბე­რე­ბის­თვის მწირ საჭ­მელს ვა­წყობ­დი ხოლ­მე, მერე ვა­ლა­გებ­დი, ჭურ­ჭელს ვრე­ცხავ­დი. თა­ვი­სუ­ფალ დროს ვხა­ტავ­დი. რა­ტომ­ღაც იქ ხატ­ვის დიდი სურ­ვი­ლი მქონ­და. იქ ყოფ­ნამ ჩემ­ზე ძა­ლი­ან დიდი გავ­ლე­ნა იქო­ნია და მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა შეც­ვა­ლა. მი­ვა­ტო­ვე ყვე­ლა­ფე­რი ის, რაც მა­ნამ­დე მა­ინ­ტე­რე­სებ­და (სპორ­ტის თით­ქმის ყვე­ლა სა­ხე­ო­ბით ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და წარ­მა­ტე­ბე­ბიც მქონ­და, მაგ­რამ მო­ნას­ტერ­ში მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ სპორ­ტის ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ხე­ო­ბა ცოდ­ვას­თან არის წილ­ნა­ყა­რი, რად­გან ვარ­ჯი­შობ იმი­ტომ, რომ სხვა და­ჯაბ­ნო, სხვას მო­უ­გო, და­ა­მარ­ცხო...). ეს ყვე­ლა­ფე­რი დავ­თმე, მაგ­რამ ახ­ლაც ვერ შე­ვეთ­ვი­სე ბო­ლომ­დე და დღემ­დე გზაჯ­ვა­რე­დინ­ზე გა­ჩე­რე­ბულ ადა­მი­ანს ვგა­ვარ. ერთ რა­მე­ში მინ­და და­მერ­წმუ­ნოთ - მარ­თლა ვცდი­ლობ, რომ ჩემი ცოდ­ნა და შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, მხო­ლოდ სი­კე­თის სამ­სა­ხურ­ში იყოს. ყვე­ლა­ფერს რომ თავი და­ვა­ნე­ბოთ, მე ხომ ოთხი შვი­ლი მყავს. კარ­გად ვიცი, რომ ბო­რო­ტე­ბა არას­დროს არ დარ­ჩე­ბა და­უს­ჯე­ლი. ადა­მი­ა­ნის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი სას­ჯე­ლი ის არის, რომ ცოდ­ვა მის მო­მა­ვალ თა­ო­ბა­ზე გა­და­დის.

- მა­ინც რა უბიძ­გებს ადა­მი­ანს იმის­კენ, რომ ვი­ღა­ცას ჯადო გა­უ­კე­თოს?

- ორი რამ. შავ მა­გი­ას ორი რამ ასულ­დგმუ­ლებს: შური და ეჭვი.

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, ცო­ლე­ბი უფრო ხში­რად მი­მარ­თა­ვენ მა­გებს ქმრე­ბის და­საბ­რუ­ნე­ბუ­ლად თუ საყ­ვარ­ლე­ბი უფრო ხში­რად ცდი­ლო­ბენ სა­სურ­ვე­ლი მა­მა­კა­ცის მო­ჯა­დო­ე­ბას?

- სამ­წუ­ხა­როდ, არც ცო­ლე­ბი და არც საყ­ვარ­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთს ტოლს არ უდე­ბენ. ამ ბოლო დროს უფრო დავ­რწმუნ­დი იმა­ში, რომ ქალი, რო­მელ­საც კა­ცის ბო­ლომ­დე და­სა­კუთ­რე­ბა სურს, მარ­თლაც ყვე­ლა­ფერ­ზე წამ­სვლე­ლია. ამ სურ­ვი­ლით გამ­სჭვა­ლულ ქალ­ბა­ტო­ნებს ხში­რად მე­სა­კუთ­რუ­ლი პა­ტივ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა ან შუ­რის­გე­ბა უფრო ამოძ­რა­ვებს, ვიდ­რე სიყ­ვა­რუ­ლი. მე ვცდი­ლობ შვე­ბა მივ­ცე მხო­ლოდ მათ, ვინც ნამ­დვი­ლად შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია. თუმ­ცა, ჩემს მცდე­ლო­ბას, აღვძრა კა­ცის ან ქა­ლის სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გრძნო­ბე­ბი, მხო­ლოდ მა­შინ აქვს აზრი და შე­დე­გი, რო­დე­საც ის, კაც­ში ან ქალ­ში მთლი­ა­ნად ჩამ­ქრა­ლი არაა. მე მე­სა­ჭი­რო­ე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის 15%. ძა­ლი­ან ბევ­რი სა­ი­დუმ­ლო ის­ტო­რია მაქვს მოს­მე­ნი­ლი და ძა­ლი­ან შეშ­ფო­თე­ბუ­ლი ვარ იმით, რომ ჩვენ­თან უკვე სის­ხლის და მი­რო­ნის აღ­რე­ვა შე­ი­ნიშ­ნე­ბა. ბი­ძაშ­ვი­ლებს შო­რის, რძალ­სა და მაზლს შო­რის არის ისე­თი გრძნო­ბე­ბი, რო­გო­რიც შე­იძ­ლე­ბა მხო­ლოდ ქა­ლის და კა­ცის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში გაჩ­ნდეს. ვხვდე­ბი მისი დარ­ღვე­ვის შემ­თხვე­ვებს. ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი ხში­რად ჩემს მო­ტყუ­ე­ბა­საც ცდი­ლო­ბენ.

ამას წი­ნათ, ჩემ­თან ერთი ქალი მო­ვი­და. მე სა­ნამ საქ­მეს მოვ­კი­დებ ხელს, ვი­თხოვ სა­ბუთს, ქორ­წი­ნე­ბის მოწ­მო­ბას ან პას­პორ­ტს, რომ დავ­რწმუნ­დე, ის ქალი მარ­თლაც იმ კა­ცის ნამ­დვი­ლი ცო­ლია, ვის დაბ­რუ­ნე­ბა­საც და ოჯა­ხის გა­დარ­ჩე­ნა­საც მთხოვს. ქალ­მა, რო­დე­საც სა­ბუ­თი მოვ­თხო­ვე, მაჩ­ვე­ნა ქმრის და ოთხი შვი­ლის ფოტო. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვარ­კვიე, რომ ის ბავ­შვე­ბი, სუ­ლაც არ იყ­ვნენ იმ ქა­ლის შვი­ლე­ბი და კა­ციც არ იყო მისი ქმა­რი.

- ძი­რი­თა­დად რა პრობ­ლე­მე­ბი აწუ­ხებთ ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს?

- უშუ­ა­ლოდ ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი, მა­გა­ლი­თად პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი, ჩემ­თან არ მო­დი­ან, რა­საც ვერ ვი­ტყვი მათ მე­უღ­ლე­ებ­ზე. ბევ­რი მათ­გა­ნი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვნა­ხე და მერე მივ­ხვდი, ვინ ყო­ფი­ლა ჩემი "პა­ცი­ენ­ტი". ბიზ­ნეს­მე­ნებს ბა­რა­ქა და წარ­მა­ტე­ბა სჭირ­დე­ბათ და ძი­რი­თა­დად, ამ თი­ლის­მას მიკ­ვე­თენ. ესტრა­დის თუ შო­უ­ბიზ­ნე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ყო­ველ­თვის ბევრ ხალ­ხში ტრი­ა­ლე­ბენ და მათ სჭირ­დე­ბათ შე­ლოც­ვა ან შე­ნა­ლო­ცი ნივ­თი იმი­სათ­ვის, რომ თვა­ლი არ აი­ღონ. პო­ლი­ტი­კო­სებს აინ­ტე­რე­სებთ ჯა­დოს­გან დამ­ზღვე­ვი თი­ლის­მა, რომ­ლის ვა­დაც 10-დან 15 წლამ­დეა. მათი მე­უღ­ლე­ე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ ქმრებს არ უმ­ხე­ლენ, ჯა­დო­სა და ავი თვა­ლის­გან რომ და­ა­ზღვი­ეს ქმრე­ბი. ჩვენს ენა­ზე, ამ დამ­ზღვევ თი­ლის­მას ჰქვია კო­დი­რე­ბა. თუ არ გა­იხ­სნა ეს კოდი, და­ზღვე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბის აუ­რა­ში ვე­რა­ვინ შე­აღ­წევს. არც ყა­ვა­ში და არც კარტზე მკი­თხა­ო­ბი­სას მათი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო და ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა არ ჩანს. მათ თა­ვის ნე­ბას ვე­რა­ნა­ი­რი ძა­ლი­სა და გავ­ლე­ნის ადა­მი­ა­ნი ვერ მო­ახ­ვევს თავს. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ასე­თი კო­დი­რე­ბუ­ლი და­ზღვე­ვა ჩვენს პრე­ზი­დენტს და მის ოჯახ­საც აქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი. თუმ­ცა, შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ამის შე­სა­ხებ თვი­თო­ნაც არ იცი­ან.

- მო­სა­ლოდ­ნე­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი კა­ტაკ­ლიზ­მე­ბი ან პროგ­ნო­ზე­ბი არ აინ­ტე­რე­სებთ?

- რა თქმა უნდა, არ­ჩევ­ნე­ბის პე­რი­ოდ­ში მათი ინ­ტე­რე­სი იზ­რდე­ბა. კონ­კრე­ტულ ადა­მი­ანს, კონ­კრე­ტუ­ლი დახ­მა­რე­ბა შე­მიძ­ლია აღ­მო­ვუ­ჩი­ნო, სა­ერ­თო პო­ლი­ტი­კუ­რი მოვ­ლე­ნე­ბის შე­სა­ხებ კი, იმის თქმა შე­მიძ­ლია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო პა­ტა­რა რე­ვო­ლუ­ცი­ურ მოძ­რა­ო­ბას ვერ გა­და­ურ­ჩე­ბა. ეს მოძ­რა­ო­ბა უკვე და­წყე­ბუ­ლია...

- სა­ინ­ტე­რე­სოა, რო­გორ უნდა მიხ­ვდეს ადა­მი­ა­ნი, რომ მას ნამ­დვი­ლად თეთრ მაგ­თან აქვს საქ­მე.

- ეს მარ­თლაც ძა­ლი­ან ძნე­ლი საქ­მეა, რად­გან იშ­ვი­ა­თად ვინ­მე თუ აღი­ა­რებს, რომ შავ მა­გი­ას­თან აქვს საქ­მე. ყვე­ლა თეთრ მა­გო­ბას იბ­რა­ლებს, მაგ­რამ სი­ნამ­დვი­ლე­ში სულ სხვა საქ­მი­ა­ნო­ბას მის­დევს. ამ შემ­თხვე­ვა­ში ერ­თა­დერ­თი - ინ­ტუ­ი­ცი­აა, რო­მე­ლიც ძნე­ლად ტყუვ­დე­ბა. ადა­მი­ა­ნი ინ­ტუ­ი­ცი­ით გრძნობს, რო­გორ სამ­ყა­რო­ში შე­დის: სი­კე­თის თუ ბო­რო­ტე­ბის. ამი­ტომ, აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ატა­როს ჯვა­რი, ეკ­ლე­სი­ა­ში ნა­კურ­თხი ჯვა­რი, რო­მე­ლიც ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის გზა­ზე ატა­რებს. დღეს ყვე­ლა­ნი მარ­თლაც დიდი სა­შიშ­რო­ე­ბის წი­ნა­შე ვდგა­ვართ, რად­გან რუ­სეთ­ში უკვე ამოქ­მედ­და ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი მა­გი­უ­რი სკო­ლე­ბი. შე­სა­ბა­მი­სად, ეს ტენ­დენ­ცია ჩვენ­კე­ნაც გად­მო­ი­ნაც­ვლებს. ეს სკო­ლე­ბი აქაც შე­იძ­ლე­ბა გა­იხ­სნას, რად­გან, სა­ქარ­თვე­ლო­ში საკ­მა­ოდ ძლი­ე­რი შავი მა­გე­ბი არი­ან. მო­ლის გა­კე­თე­ბუ­ლი ჯადო, ძა­ლი­ან ძნე­ლი მო­სახ­სნე­ლია. მათ ეკ­ლე­სი­ას­თან და ხატ­თა­ნაც კი გა­ბე­დეს მი­ახ­ლო­ე­ბა. არის ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი შე­ლოც­ვა, რომ­ლის ერთ-ერთ მა­სა­ლა­დაც სა­ჭი­როა ნემ­სი ან ქინ­ძის­თა­ვი, რო­მე­ლიც 40 დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხა­ტის უკან უნდა იყოს ჩარ­ჭო­ბი­ლი. ყვე­ლა­ზე სა­ში­შია ჯადო, რო­მე­ლიც მო­ლის მიერ არის შე­ნა­ლო­ცი და ისეთ ად­გილ­ზეა დაფ­ლუ­ლი, სა­დაც სა­საფ­ლაო და ეკ­ლე­სია ერ­თად არის. ასე­თი ად­გი­ლია ჩვენ­თან დი­დუ­ბის პან­თე­ო­ნი. და იცით იქ რა ხდე­ბა, იცით რამ­დე­ნი სა­ში­ნე­ლი სა­ი­დუმ­ლოა იქ დაფ­ლუ­ლი? ასე­თი ჯადო სა­სიკ­ვდი­ლოა. ადა­მი­ა­ნი ზოგ­ჯერ ისე­თი სას­ტი­კია, რომ სი­ტყვე­ბით ამის გად­მო­ცე­მა ძა­ლი­ან ძნე­ლია. ასე­თი ჯადო ზოგ­ჯერ "იძი­ნებს" ხოლ­მე, მაგ­რამ საკ­მა­რი­სია, ერთხე­ლაც მი­უ­ახ­ლოვ­დე, შე­არ­ყიო და გა­აღ­ვი­ძო, ის უკვე თა­ვი­დან იწყებს მოქ­მე­დე­ბას.

- და რა შვე­ლის მას? გა­მი­გია, რომ სას­წრა­ფოდ უნდა და­იწ­ვას, თუკი ვინ­მე მას აღ­მო­ა­ჩენს.

- არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში. არას­დროს არ დაწ­ვათ ის, რად­გან არის სა­ხე­ო­ბა, რო­მე­ლიც ცე­ცხლით უფრო ღვივ­დე­ბა. უმ­ჯო­ბე­სია, წყალს გა­ა­ტა­ნოთ, მაგ­რამ ესეც არ არის გა­მო­სა­ვა­ლი. ეს იმას ჰგავს, ნარ­კო­მან­მა წა­მა­ლი რომ გა­ი­კე­თოს და შპ­რი­ცი წყალს გა­ა­ტა­ნოს. შპ­რი­ცი გა­დაგ­დე­ბუ­ლია, მაგ­რამ წა­მა­ლი ხომ მოქ­მე­დებს, ან მო­ძღვარ­თან უნდა მიხ­ვი­დეთ და რწმე­ნა­ში გაძ­ლი­ერ­დეთ, ან თეთრ მაგს სთხო­ვოთ, რომ მისი მოქ­მე­დე­ბა გა­ა­უვ­ნე­ბელ­ყოს.

- თქვენ­თან რა ღირს ეს "გა­უვ­ნე­ბელ­ყო­ფა"? სა­ინ­ტე­რე­სოა სხვა პრო­ცე­დუ­რე­ბის ღი­რე­ბუ­ლე­ბაც.

- იმის დად­გე­ნა, სა­ერ­თოდ გაქვთ თუ არა ჯადო ან რა ტი­პი­საა ის, 10 ლარი ღირს. ბე­დის გახ­სნა და ბა­რა­ქა­ზე შე­ლოც­ვა ძა­ლი­ან უწყი­ნა­რი პრო­ცე­დუ­რაა და ის, 15 ლარი ღირს. შემ­დეგ იმის მი­ხედ­ვით იმა­ტებს ფასი, როცა სიძ­ლი­ე­რის ჯა­დოს­თან გვაქვს საქ­მე. სა­საფ­ლა­ო­ზე და ეკ­ლე­სი­ის სი­ახ­ლო­ვეს გა­კე­თე­ბულ ჯა­დოს 120 დო­ლა­რად ვხსნი.

- თქვენ­თან ფას­დაკ­ლე­ბა არ ცხად­დე­ბა ხოლ­მე?

- ამ თვე­ში, მა­გა­ლი­თად, ფას­დაკ­ლე­ბა მაქვს გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი, იმი­ტომ, რომ სა­აღ­დგო­მოდ მო­ტია მე­სიზ­მრა და მთხო­ვა, უფა­სოდ ან გან­სხვა­ვე­ბულ ფა­სად მოვმსა­ხუ­რე­ბო­დი ხალ­ხს. აი, ამი­ტომ, ის, რაც ადრე 65 ლარი ღირ­და, დღეს 15 ლა­რად კეთ­დე­ბა.

- ახლა კი მთა­ვარ კი­თხვას­თან მი­ვე­დით. რო­გორ მი­აღ­წიე იმას, რომ აქ ამ­დე­ნი ხალ­ხი მო­დის - ხარ კარ­გი ფსი­ქო­ლო­გი, დიდი მა­ტყუ­ა­რა თუ ორი­ვე ერ­თად?

- მე თეთ­რი მაგი ვარ და ხალ­ხს ვეხ­მა­რე­ბი ისე, რო­გორც შე­მიძ­ლია.

- ამას­თან ერ­თად ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, თბი­ლი­სე­ლი ბი­ჭიც ხომ ხარ, ძმა­კა­ცებ­თან უხერ­ხუ­ლო­ბის გრძნო­ბა არ გაქვს?

- მე არ ვმა­ლავ იმას, რი­თიც ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ტე­ლე­ვი­ზი­ით რეკ­ლა­მა­საც კი ვუშ­ვებ­დი. ძმა­კა­ცე­ბიც შე­ე­გუვ­ნენ ჩემს ამ­ბავს. ზოგ­ჯერ მე­ხუმ­რე­ბი­ან, ხომ ვი­ცით ვინც ხარ, მაგ­რამ რო­დე­საც რა­ი­მეს გვა­ჩუ­ქებ, მა­ინც ფრთხი­ლად ვე­ხე­ბით ხოლ­მეო. მე მი­მაჩ­ნია, რომ სა­ჭი­რო საქ­მეს ვა­კე­თებ. არ შე­იძ­ლე­ბა ეჭ­ვის შე­ტა­ნა იმა­ში, რომ სამ­ყა­რო არის ენერ­გი­ე­ბის ბრძო­ლა. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ვი­ცო­დეთ, რომ არ­სე­ბობს გა­დამ­დე­ბი ჯადო; რომ არ­სე­ბობს ბუ­ნე­ბა­ში ავი თვა­ლი, რო­მე­ლიც ოქ­რო­საც კი ბზა­რავს; და კი­დევ, უნდა იცოდ­ნენ ისიც, რომ არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მზად არი­ან 1000-1200 დო­ლა­რი გა­და­ი­ხა­დონ მაგ­თან იმი­სათ­ვის, რომ დას­ხდნენ იმ სკამ­ზე, რო­მე­ლიც მათ არ ეკუთ­ვნის. მე, ასეთ რა­მეს არა­სო­დეს ხელს არ ვკი­დებ, მაგ­რამ არ ვიცი, რას იზა­მენ სხვე­ბი...

- მა­გა­ლი­თად, თქვე­ნი და? - რო­მე­ლიც ამ­ბობს, რომ შავი მა­გია. შე­უძ­ლია მე­დი­უ­მო­ბაც და სულ მალე, თბი­ლის­ში სა­კუ­თა­რი მა­გე­ბის ოფისს გახ­სნის?

- მე მა­გა­ლი­თად, მის ლა­პა­რაკს ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ. ამას­ვე გირ­ჩევ­დით თქვენც.

ალექ­სან­დრა კე­რე­სე­ლი­ძემ ჩვენ­თან სა­უბ­რი­სას კა­ტე­გო­რი­უ­ლად უარ­ყო, რომ და-ძმას არა­ნა­ი­რი სა­ო­ჯა­ხო ბიზ­ნე­სი არ აქვს და ის, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად და­მო­უ­კი­დებ­ლად აპი­რებს გახ­სნას ოფი­სი, სა­დაც გა­ერ­თი­ან­დე­ბი­ან (გა­წევ­რდე­ბი­ან) ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თაც შე­უძ­ლი­ათ ას­ტრალ­ში გას­ვლა. მსურ­ველ­თა შო­რის ბევ­რი მუ­სი­კო­სი იქ­ნე­ბა, რად­გან მათ­თვის ძა­ლი­ან ად­ვი­ლად ასათ­ვი­სე­ბე­ლია სა­კუ­თა­რი სხე­უ­ლი­დან გას­ვლაო - გვი­თხრა ალექ­სან­დრამ და ისიც და­ა­მა­ტა, რომ ამ ხე­ლოვ­ნე­ბას უკვე და­უფ­ლე­ბუ­ლია სა­ხელ­მწი­ფო სიმ­ფო­ნი­უ­რი ორ­კესტრის რამ­დე­ნი­მე წევ­რი, რო­მე­ლიც მას­თან თა­ნამ­შრომ­ლობს. თბი­ლი­სე­ლი "ვედ­მა" (რო­გორც სა­კუ­თარ თავს სი­ა­მა­ყით უწო­დებს), ისე აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი გვიყ­ვე­ბო­და თა­ვი­სი შავ­ბნე­ლი საქ­მე­ე­ბის შე­სა­ხებ, რომ მოს­მე­ნი­ლის­გან და­ზაფ­რულ­მა, ფო­ტო­კო­რეს­პონ­დენ­ტსაც პირ­ჯვა­რი გა­დავ­სა­ხე, რო­დე­საც მან თა­ვი­სი არ და­ი­შა­ლა და "ვედ­მას" ფოტო გა­და­უ­ღო. ბი­ნი­დან გა­მოს­ვლი­სას ჯერ ლიფ­ტში "გა­ვი­ჭე­დეთ". მერე აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ მისი სა­უ­ბა­რი, დიქ­ტო­ფონ­მა რა­ტომ­ღაც ვერ ჩა­წე­რა. სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი­ში კი, სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ვურ­ჩით ავა­რი­ას. ამის შემ­დეგ სად წა­ვი­დო­დით, თუ არა ეკ­ლე­სი­ა­ში.

მამა და­ვი­თი (ნო­ზა­ძე), სი­ო­ნის სა­კა­თედ­რო ტაძ­რის მო­ძღვა­რი:

- პირ­ველ­ყოვ­ლი­სა უნდა აღ­ვნიშ­ნოთ, რომ ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი ეკ­ლე­სი­ის­თვის თეთ­რი და შავი მაგი ერთი და იგი­ვეა. მცდა­რია ის აზრი, რომ თეთ­რი მა­გე­ბი სი­კე­თის სამ­სა­ხურ­ში არი­ან, შა­ვე­ბი კი - ბო­რო­ტე­ბის. ჩემი აზ­რით, ეს იგი­ვეა, ადა­მი­ანს თეთ­რი ან შავი ტან­საც­მე­ლი ეც­ვას. ტან­საც­მლის ფერი ცვლის ამ ადა­მი­ა­ნის არსს? ისი­ნი, ვინც აცხა­დე­ბენ, რომ თეთ­რი მა­გე­ბი არი­ან, უფრო სა­ში­შე­ბი და მზაკ­ვრე­ბი არი­ან, ვიდ­რე ისი­ნი, ვინც გულ­წრფე­ლად აღი­ა­რე­ბენ, რომ შავ მა­გი­ას მის­დე­ვენ.

- რამ­დე­ნად შე­საძ­ლე­ბე­ლია ის, რომ ეკ­ლე­სი­ა­ში და­ტო­ვე­ბუ­ლი ნივ­თი მა­გი­უ­რი რი­ტუ­ა­ლის შე­სას­რუ­ლებ­ლად გა­მო­ი­ყე­ნონ?

- ყვე­ლა­ფე­რი შე­საძ­ლე­ბე­ლია. შე­იძ­ლე­ბა, მარ­თლაც და­ტო­ვოს ვინ­მემ ხა­ტის უკან ნემ­სი ან ქინ­ძის­თა­ვი, მაგ­რამ ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მა­გი­ურ რი­ტუ­ალს ასე­თი მა­სა­ლით ამა­რა­გებს, თვი­თო­ნაც ეშ­მა­კის სამ­სა­ხურ­ში დგე­ბა და თუ არ მო­ი­ნა­ნია, და­ის­ჯე­ბა.

- ნიშ­ნავს თქვენ­თვის რა­ი­მეს ის ფაქ­ტი, რომ ახ­ლან­დე­ლი მაგი წი­ნათ ბე­თა­ნი­ა­ში ცხოვ­რობ­და?

- აბ­სო­ლუ­ტუ­რად არა­ფერს, იმი­ტომ, რომ ჩემი აზ­რით, ეს ადა­მი­ა­ნი ბევრ რა­მეს იტყუ­ე­ბა.

- რას ურ­ჩევ­დით ამ და-ძმას, ან იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც მათი ხში­რი სტუმ­რე­ბი არი­ან?

- სა­ერ­თოდ, დრო არის ისე­თი, რომ მათი მიმ­დევ­რე­ბი უფრო მომ­რავ­ლდე­ბი­ან და სამ­წუ­ხა­როდ, შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ოფი­სი მარ­თლაც გახ­სნან. მა­ცხო­ვა­რი ამ­ბობს: მოვ­ლენ მრა­ვალნნი ცრუქ­რის­ტე­ან­ნი, ცრუ­წი­ნას­წარ­მე­ტყველნნი, მი­ემ­სგავ­სე­ბი­ან ისი­ნი სათ­ნომ­ყო­ფელ ადა­მი­ა­ნებს, სი­კე­თის მკე­თე­ბელთ და შე­ეც­დე­ბი­ან, რჩე­უ­ლე­ბიც კი გა­ა­ცუ­რონ. ამ და-ძმას მე ვურ­ჩევ­დი, სინ­დი­სი­ე­რად შე­ხე­დონ თა­ვის ცხოვ­რე­ბას და შე­ა­და­რონ ის არა ცოდ­ვი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბას, არა­მედ წმინ­და­ნე­ბი­სას. მო­უხ­მონ სი­ნა­ნუ­ლის გრძნო­ბას და მო­ი­ნა­ნი­ონ, რად­გან, მიღ­მურ სამ­ყა­რო­ში მხო­ლოდ ღმერ­თი და ან­გე­ლო­ზე­ბი კი არ არი­ან. მათ ელით ჯო­ჯო­ხე­თის უფსკრუ­ლი, თუკი ისი­ნი არ მო­იქ­ცე­ვი­ან ისე­ვე, რო­გორც წმ. კვიპ­რი­ა­ნე მო­იქ­ცა, რო­მე­ლიც წარ­სულ­ში იმა­ვე საქ­მი­ა­ნო­ბას მის­დევ­და, რა­საც ახლა ეს და-ძმა. კვიპ­რი­ა­ნემ სა­ხალ­ხოდ აღი­ა­რა თა­ვი­სი ცოდ­ვე­ბი. აღი­ა­რა ისე­თი სა­ში­ნე­ლე­ბე­ბი, რო­მელ­თა მოს­მე­ნის დრო­საც ხალ­ხი ტი­რო­და და ყუ­რებს ხე­ლე­ბით იცობ­და, მაგ­რამ მან ისე გულ­წრფე­ლად მო­ი­ნა­ნია, რომ ბო­ლოს ღირ­სი გახ­და მო­წა­მებ­რი­ვად აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლი­ყო. მო­ნა­ნი­ე­ბა და ამ­ქვეყ­ნი­ურ სი­ა­მე­თა დათ­მო­ბა ძნე­ლი და მძი­მე ნა­ბი­ჯია, რომ­ლის გა­დად­გმაც დიდ ვაჟ­კა­ცო­ბას და რწმე­ნას მო­ი­თხოვს. აი, ამას ვუ­სურ­ვებ მათ.

ნანა ქი­ბი­შა­უ­რი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#25 20.06.2002