სოფო გე­ლო­ვანს სა­კუ­თარ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­თან საკ­მა­ოდ თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს. ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი მომ­ღე­რა­ლი ინ­ტერ­ნე­ტით მი­ღე­ბულ წე­რი­ლებს კი­თხუ­ლობს და მათ პა­სუ­ხებ­საც შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად სწერს. "ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა რე­ა­ლო­ბა­შიც გა­მიც­ნია ასე­თი ადა­მი­ა­ნი. თი­თო­ე­ულ ჩემს თაყ­ვა­ნის­მცე­მელს უდი­დეს პა­ტივს ვცემ. რომ არა ისი­ნი, ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბა არაფ­რად ეღი­რე­ბო­და", - ამ­ბობს სოფო, რომ­ლის ამ რუბ­რი­კა­ში მოწ­ვე­ვა სწო­რედ მის­მა ფა­ნებ­მა მთხო­ვეს.

- როცა ხარ ძა­ლი­ან ლაღი, ქა­რაფ­შუ­ტა, როცა ნაკ­ლე­ბად უკ­ვირ­დე­ბი რა­ღა­ცებს, და­უღ­ვი­ნე­ბე­ლი ხარ - ეს ყვე­ლა­ფე­რი გარ­და­ტე­ხის ასაკ­თან ასო­ცირ­დე­ბა. ამ ასაკს ბევ­რი და­დე­ბი­თი და ამავდრო­უ­ლად, უარ­ყო­ფი­თი მხა­რეც აქვს.

- რო­გორ ფიქ­რობ, შენ რო­დის დაღ­ვინ­დი?

- სი­მარ­თლე გი­თხრა, გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში რთუ­ლი პე­რი­ო­დე­ბი არ მქო­ნია. მორ­ჩი­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა რა­ღა­ცე­ბის მი­მართ პრო­ტეს­ტი მეც მქონ­და. გა­მუდ­მე­ბით მე­გობ­რე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში მინ­დო­და ყოფ­ნა. ვფიქ­რობ, 17-18 წლის ასაკ­ში რო­გო­რიც ვი­ყა­ვი, დღე­საც ისე­თი ვარ; თით­ქოს არც გავზრდილ­ვარ... რა თქმა უნდა, ოჯა­ხის შექ­მნის შემ­დეგ ადა­მი­ანს სხვა სა­ფიქ­რა­ლიც გიჩ­ნდე­ბა, გინ­და თუ არა, ცხოვ­რე­ბის წე­სის შეც­ვლაც გი­წევს, მაგ­რამ ში­ნა­გა­ნად ისევ ისე­თი ხარ - ლაღი, მხი­ა­რუ­ლი, ისევ გაქვს გარ­თო­ბის სურ­ვი­ლი.

- გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში ბევ­რი დეპ­რე­სი­ის­კენ არის მიდ­რე­კი­ლი, ზო­გი­ერ­თი თი­ნე­ი­ჯე­რი თვით­მკვლე­ლო­ბა­ზეც ფიქ­რობს, მაგ­რამ სა­ბედ­ნი­ე­როდ, როცა საქ­მე საქ­მე­ზე მიდ­გე­ბა, უმე­ტე­სო­ბა იმა­საც აც­ნო­ბი­ე­რებს, რომ ეს დიდი ცოდ­ვაა და უკან იხევს...

- მსგავ­სი შემ­თხვე­ვის შე­სა­ხებ მეც ბევ­რჯერ მსმე­ნია. ეს ის ასა­კია, როცა ადა­მი­ა­ნი სა­კუ­თარ თავ­ში იკე­ტე­ბა, ცხოვ­რე­ბა­ში სა­კუ­თა­რი ად­გი­ლის დამ­კვიდ­რე­ბას ცდი­ლობს. ამ პე­რი­ოდ­ში დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ოჯა­ხის წევ­რე­ბის ყუ­რა­დღე­ბას. როცა ხე­დავ, რომ შენი შვი­ლი შე­იც­ვა­ლა და ვე­ღარ უგებ, სულ სახ­ლი­დან გარ­ბის, არ გე­ლა­პა­რა­კე­ბა, ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე თვა­ლი არ უნდა და­ხუ­ჭო; პი­რი­ქით - მშო­ბე­ლი მაქ­სი­მა­ლუ­რად უნდა შე­ე­ცა­დოს, შვი­ლის ასე­თი საქ­ცი­ე­ლის მი­ზე­ზი გა­ი­გოს. პი­რა­დად მე, ყო­ველ­თვის მქონ­და დი­ა­ლო­გი მშობ­ლებ­თან, გან­სა­კუთ­რე­ბით გუ­ლახ­დი­ლი ვი­ყა­ვი დე­დას­თან. სხვა­თა შო­რის, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მხა­რეც ბევრ რა­მეს გან­სა­ზღვრავს. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, არი­ან ისე­თი ბავ­შვე­ბი, რომ­ლებ­საც გა­მუდ­მე­ბით გა­ჭირ­ვე­ბა­ში უხ­დე­ბათ ცხოვ­რე­ბა და როცა იზ­რდე­ბი­ან, ამ ყვე­ლაფ­რის გამო კომ­პლექ­სი უჩ­ნდე­ბათ. როცა ესა თუ ის კომ­პლექ­სი გაქვს, მერე იწყებ სა­კუ­თარ თავ­თან ბრძო­ლას და ასეთ დროს გვერ­დით უნდა გყავ­დეს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სით­ბოს, სიყ­ვა­რულს გაგ­რძნო­ბი­ნებს. სიყ­ვა­რულს ბევ­რი რა­მის შეც­ვლა, ადა­მი­ა­ნის გა­დარ­ჩე­ნა შე­უძ­ლია!

- გა­სა­გე­ბია, რომ მშობ­ლებ­თან გუ­ლახ­დი­ლო­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ო­დი, მაგ­რამ მათი მხრი­დან წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას არას­დროს აწყდე­ბო­დი?

- რო­გორ არა! მა­გა­ლი­თად, მა­მას არ მოს­წონ­და, გვი­ა­ნო­ბამ­დე სად­მე რომ ვრჩე­ბო­დი და მე­უბ­ნე­ბო­და, - 10 სა­ათ­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად სახ­ლში იყა­ვიო. როცა ვე­კი­თხე­ბო­დი: რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა, უფრო გვი­ა­ნო­ბამ­დე გა­ვერ­თო-მეთ­ქი? მპა­სუ­ხობ­და: მე მინ­და, რომ ჩემი შვი­ლი ღა­მით სახ­ლში იყო­სო. ახლა, როცა გა­ვი­ზარ­დე, მისი მეს­მის: შვი­ლის გამო ნერ­ვი­უ­ლობ­და. ეში­ნო­და, შეც­დო­მა არ და­მეშ­ვა. ხომ იცით, მშო­ბე­ლი ყვე­ლა­ფერს სხვა­ნა­ი­რად გა­ნიც­დის, მაგ­რამ მა­შინ ეს არ მეს­მო­და და ვაპ­რო­ტეს­ტებ­დი, - სხვებს თუ უშ­ვე­ბენ, იმათ­ზე მეტი ან ნაკ­ლე­ბი მე რით ვარ? სხვა მშობ­ლებს ნაკ­ლე­ბად უყ­ვართ სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბი-მეთ­ქი?.. რო­მე­ლი­მე მე­გობ­რის ოჯახ­ში ღამე რომ გა­მე­თია, ჩემი მე­გობ­რე­ბი ერთი კვი­რით ადრე ურე­კავ­დნენ დე­და­ჩემს და სთხოვ­დნენ, - ამა და ამ დღეს სოფო ჩვენ­თან რომ დარ­ჩეს, ხომ შე­იძ­ლე­ბაო?..

- თა­ვი­სუ­ფა­ლი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი რო­დის გახ­დი?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მშობ­ლებ­მა მხო­ლოდ მას მერე მო­მა­ნი­ჭეს სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, რაც გავ­თხოვ­დი.

- მაგ­რამ არა მგო­ნია, ქმარს მო­ე­წო­ნოს, სად­მე დარ­ჩე­ნის სურ­ვი­ლი რომ გა­მოთ­ქვა...

- ასეა (იცი­ნის). მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და მშობ­ლებ­თან და დე­დაც ყო­ველ­თვის იმას ცდი­ლობ­და, ჩემ­თვის გა­ე­გო. მაგ­რამ ისიც ვი­ცო­დი, რომ მშობ­ლის­თვის ყვე­ლაფ­რის მო­ყო­ლაც არ შე­იძ­ლე­ბა და ზღვარს ვი­ცავ­დი... ჩემი და - გვან­ცა ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, მშობ­ლებს არა­ფერს უყ­ვე­ბო­და. თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ასაკ­ში ყო­ველ­თვის რა­ღა­ცას აპ­რო­ტეს­ტებ­და და ცდი­ლობ­და, ყვე­ლას­თვის და­ემ­ტკი­ცე­ბი­ნა, რომ ამა თუ იმ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლად შე­ეძ­ლო. ახლა ის 22 წლი­საა და სა­ზღვარ­გა­რეთ სწავ­ლობს, სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა აქვს.

- რო­გო­რი მოს­წავ­ლე იყა­ვი?

- ვერ და­ვიკ­ვეხ­ნი, რომ კარ­გი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. სიმ­ღე­რის გამო სკო­ლას ხში­რად ვაც­დენ­დი. ზოგ­ჯერ იმი­ტომ მი­წერ­დნენ ნი­შანს, რომ კარ­გად ვმღე­რო­დი და ამის გამო, ცოტა არ იყოს, მრცხე­ნია. სხვა­თა შო­რის, გა­მი­მარ­თლა, რომ მე-6 გერ­მა­ნულ სკო­ლა­ში შე­მიყ­ვა­ნეს, რო­მელ­საც მე­გობ­რო­ბის სას­წავ­ლე­ბელს და­ვარ­ქმევ­დი. მოს­წავ­ლე­ებ­სა და პე­და­გო­გებს სა­ოც­რად კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და, ექ­სკურ­სი­ე­ბის დროს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ დროს ვა­ტა­რებ­დით. სამ­წუ­ხა­როდ, ამ­ჟა­მად ეს სკო­ლა აღარ არ­სე­ბობს... "შა­ტა­ლო­ებ­ზეც" დავ­დი­ო­დით და ცხა­დია, მერე ამის გამო ვის­ჯე­ბო­დით კი­დეც - დი­რექ­ტო­რის "ლექ­ცი­ე­ბის" მოს­მე­ნა გვი­წევ­და (იცი­ნის).

- "შა­ტა­ლო­ზე" სად მი­დი­ო­დით ხოლ­მე?

- მე­გობ­რე­ბის სახ­ლში: ხან ერთ­თან, ხან - მე­ო­რეს­თან; ზოგ­ჯერ ზოო­პარკშიც მივ­დი­ო­დით და გზად ბევ­რს ვჭო­რა­ობ­დით. ეს ხომ ის პე­რი­ო­დია, როცა ყვე­ლა­სა და ყვე­ლა­ფერ­ზე ლა­პა­რა­კობ. კლას­ში "სას­ტა­ვე­ბად" ვი­ყა­ვით და­ყო­ფი­ლე­ბი და ძა­ლი­ან ახლო მე­გობ­რე­ბი ვსტუმ­რობ­დით ერ­თმა­ნეთს. სხვა­თა შო­რის, სკო­ლის დრო­ინ­დელ მე­გობ­რებ­თან დღე­საც ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს და ამით ბედ­ნი­ე­რი ვარ... მუ­სი­კას ვუს­მენ­დით, სიმ­ღე­რებს ვი­ზე­პი­რებ­დით. მა­შინ 2 PAC იყო მო­და­ში და ხში­რად, მის რეპს ვუს­მენ­დით, ვცეკ­ვავ­დით, ცოტ-ცო­ტას ვსვამ­დით კი­დეც.

- ამ­ბო­ბენ, - ბი­ჭე­ბი უფრო მეტს ჭო­რა­ო­ბენ, ვიდ­რე გო­გო­ნე­ბიო. ამ მო­საზ­რე­ბას ეთან­ხმე­ბი?

- იმ­დე­ნად არ მიყ­ვარს ჭო­რი­კა­ნა კა­ცე­ბი, რომ მათ­თან ვერ ვურ­თი­ერ­თობ. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ჩემ გარ­შე­მო ასე­თი მა­მა­კა­ცე­ბი არ არი­ან... მაგ­რამ მეც მსმე­ნია, რომ ბევრ მა­მა­კაცს უყ­ვარს ჭო­რა­ო­ბა, ქა­ლებ­ზე მე­ტა­დაც კი...

- რო­მე­ლი­მე მას­წავ­ლე­ბელ­მა გა­მორ­ჩე­უ­ლად თუ და­გა­მახ­სოვ­რა თავი?

- რო­გორ არა! გვყავ­და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გი ნინო გორ­დე­ლა­ძე, რო­მელ­მაც შე­მაყ­ვა­რა ქარ­თუ­ლი ენა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა. ის ყვე­ლა ჩემს კლა­სელს უყ­ვარ­და, მაგ­რამ მა­ინც ვაბ­რა­ზებ­დით და ამის გამო, ბევ­რჯერ უტი­რია; იმ­დე­ნად ვუყ­ვარ­დით და იმ­დე­ნად გა­ნიც­დი­და კლას­ში ქა­ო­სი თუ იყო, რომ ოთა­ხი­დან გა­დი­ო­და. ის სიყ­ვა­რუ­ლით გვას­წავ­ლი­და თა­ვის სა­განს. პატ­რი­ო­ტი ქალი გახ­ლდათ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უყ­ვარ­და ყვე­ლა­ფე­რი ქარ­თუ­ლი და ცდი­ლობ­და, ჩვენც პატ­რი­ო­ტე­ბად აღ­ვე­ზარ­დეთ... ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და სკო­ლა­ში გა­მარ­თულ ნე­ბის­მი­ერ ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ში მი­წევ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ვინ­მე თუ გვეს­ტუმ­რე­ბო­და, მის­თვის აუ­ცი­ლებ­ლად, გერ­მა­ნუ­ლე­ნო­ვა­ნი სიმ­ღე­რა უნდა შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა.

- კლას­გა­რე­შე ლი­ტე­რა­ტუ­რას თუ კი­თხუ­ლობ­დი?

- ვკი­თხუ­ლობ­დი მა­შინ, როცა ვიყა­ვი არ­და­დე­გებ­ზე, სხვა დროს ამის­თვის უბ­რა­ლოდ, ვერ ვიც­ლი­დი. მშობ­ლებს ვუხ­დი ძა­ლი­ან დიდ მად­ლო­ბას, გან­სა­კუთ­რე­ბით - მა­მას, რად­გან ის ცდი­ლობ­და, ჩემ­თვის და ჩემი ძმის­თვის წიგ­ნე­ბი შე­ეყ­ვა­რე­ბი­ნა. როცა და­სას­ვე­ნებ­ლად მივ­დი­ო­დით, წიგ­ნებს გვა­ტან­და და გვე­უბ­ნე­ბო­და: შენ ეს წიგ­ნი უნდა წა­ი­კი­თხო, შენ - ის და როცა თქვენ­თან ჩა­მო­ვალ, ამ ყვე­ლა­ფერს ჩა­მა­ბა­რებ­თო. წიგ­ნი მოგ­ვწონ­და თუ არა, ის მა­ინც უნდა წაგ­ვე­კი­თხა, თა­ნაც - ყუ­რა­დღე­ბით, მერე მა­მას კი­თხვებ­ზე რომ პა­სუ­ხი გაგ­ვე­ცა. მშო­ბელ­მა შვილს წიგ­ნის კი­თხვა თუ არ და­ა­ძა­ლა და ნა­წარ­მო­ე­ბის შერ­ჩე­ვა­ში არ და­ეხ­მა­რა, შე­იძ­ლე­ბა, ბავ­შვმა წიგ­ნი არას­დროს წა­ი­კი­თხოს. ლი­ტე­რა­ტუ­რის შეყ­ვა­რე­ბა იოლი არ არის, ეს დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში უნდა მოხ­დეს.

- მაგ­რამ და­ძა­ლე­ბით შე­იძ­ლე­ბა, უკუ­შე­დე­გი მი­ვი­ღოთ...

- კი, ასეც ხდე­ბა, მაგ­რამ არ მეს­მის, ბავ­შვს სხვა­ნა­ი­რად რო­გორ უნდა წა­ა­კი­თხო წიგ­ნი? არა­ვის გა­უკ­ვირ­დე­ბა, თუ ვი­ტყვი, რომ პა­ტა­რებს წიგ­ნის კი­თხვას თა­მა­ში ურ­ჩევ­ნი­ათ. მათ წიგ­ნი მშობ­ლებ­მა უნდა შე­ურ­ჩი­ონ, რა­ღა­ცით და­ა­ინ­ტე­რე­სონ. იყო შემ­თხვე­ვა, როცა მა­მის შერ­ჩე­უ­ლი წიგ­ნი არ მომ­წო­ნე­ბია, მაგ­რამ მა­ინც წა­მი­კი­თხავს. თუმ­ცა, "დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა­ში" რა­ღა­ცე­ბი ვერ გა­ვი­გე და ამ წიგ­ნის ბო­ლომ­დე წა­კი­თხვაც ვერ შევ­ძე­ლი. სა­მა­გი­ე­როდ, როცა გა­ვი­ზარ­დე, მერე წა­ვი­კი­თხე... ბე­ბი­ა­ჩე­მი რუ­სუ­ლე­ნო­ვა­ნი იყო. ის ცდი­ლობ­და, რუ­სუ­ლი წიგ­ნე­ბიც წა­მე­კი­თხა. მისი მად­ლო­ბე­ლი ვარ, რად­გან ვფიქ­რობ, რუ­სუ­ლი რომ ვიცი, ეს ბე­ბი­ას დამ­სა­ხუ­რე­ბაა.

- ახლა თუ გრჩე­ბა დრო წიგ­ნის წა­სა­კი­თხად?

- ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად... ბო­ლოს რა წა­ვი­კი­თხე? - ვერ ვიხ­სე­ნებ. კომ­პი­უ­ტერ­ში ვე­რა­ფერს წა­ვი­კი­თხავ. წიგ­ნი ხელ­ში უნდა მე­ჭი­როს, სხვა­ნა­ი­რად წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, რა­ი­მე წა­ვი­კი­თხო. ახლა ენის შეს­წავ­ლა­ზე გა­და­ვერ­თე: ძა­ლი­ან მჭირ­დე­ბა ინ­გლი­სუ­რი ენის კარ­გად ცოდ­ნა და ვცდი­ლობ, სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად შე­ვის­წავ­ლო (იღი­მის).

- ზო­გი­ერ­თი დედა ცდი­ლობს, შვი­ლი პა­ტა­რა ასა­კი­დან­ვე მაქ­სი­მა­ლუ­რად დატ­ვირ­თოს...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) მე ყვე­ლა­ფერს დო­ზი­რე­ბუ­ლად ვაწ­ვდი. ვუ­კი­თხავ ლექ­სებს, ზღაპ­რებს...

- გა­მო­დის, რომ ბო­ლოს ზღაპ­რე­ბი წა­ი­კი­თხე.

- კი, ასე გა­მო­დის...

- შენს თა­ო­ბას რა სა­ხელს შე­ურ­ჩევ­დი?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ გვქონ­და წყა­ლი, გაზი, შუქი და გა­ჭირ­ვე­ბა­ში ვიზ­რდე­ბო­დით, მა­ინც მხი­ა­რუ­ლად, ლა­ღად ვცხოვ­რობ­დით, სხვა­ნა­ი­რი მე­გობ­რო­ბა ვი­ცო­დით. დღეს კი უამ­რა­ვი სა­შუ­ა­ლე­ბაა იმის­თვის, რომ ფუ­ფუ­ნე­ბა­ში იცხოვ­რო. მა­შინ თუ ჭო­რა­ობ­დნენ იმა­ზე, თუ ვის რო­გო­რი ტან­საც­მე­ლი ეცვა, ახლა ბჭო­ბენ იმა­ზე, თუ ვის რო­გო­რი მან­ქა­ნა ჰყავს, რო­გო­რი კომ­პი­უ­ტე­რი ან მო­ბი­ლუ­რი აქვს და ა.შ. რე­ა­ლუ­რად, უფრო მე­ტად მა­ტე­რი­ა­ლის­ტე­ბი გავ­ხდით. ადრე თით­ქოს, ყვე­ლა­ფე­რი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი უკა­ნა პლან­ზე იდგა. ავი­ღებ­დით ხელ­ში გი­ტა­რას ან დავ­ჯდე­ბო­დით რო­ი­ალ­თან და ვმღე­რო­დით; თუ შუქი არ იყო, სან­თლის შუქ­ზე ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დით, მაგ­რამ უფრო ძლი­ე­რი სიყ­ვა­რუ­ლი შეგ­ვეძ­ლო, ვიდ­რე ახალ თა­ო­ბას შე­უძ­ლია. რე­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ვირ­ტუ­ა­ლურ­მა შეც­ვა­ლა და თით­ქოს, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ცივ­და... ჩემი თა­ო­ბის მო­ზარ­დე­ბი უსუ­სუ­რე­ბი, და­უც­ვე­ლე­ბი და ამა­ვე დროს, რო­მან­ტი­კო­სე­ბი იყ­ვნენ...

- რო­გორც ვიცი, შენც სარ­გებ­ლობ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლით...

- მინ­და თუ არა, ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად მეც ჩა­ვერ­თე ამ ყვე­ლა­ფერ­ში. ბო­ლოს და ბო­ლოს, მეც სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წევ­რი ვარ და ძი­რი­თა­დად, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის წყა­ლო­ბით ვუ­კავ­შირ­დე­ბი ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებს, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის გა­რე­შეც არ შე­მიძ­ლია ცხოვ­რე­ბა. ჰოდა, შა­ბათ-კვი­რას მე­გობ­რე­ბი სად­მე ვიკ­რი­ბე­ბით და ამით ვივ­სებთ მო­ნატ­რე­ბას, ძვე­ლი დრო­ის ნოს­ტალ­გი­ას... დღე­ვან­დე­ლი რე­ა­ლო­ბის და­დე­ბი­თი მხა­რეა ის, რომ ხალ­ხი მიხ­ვდა, უსაქ­მუ­რო­ბით თავს ვერ გა­ი­ტა­ნენ და ჩემ ირ­გვლივ ძა­ლი­ან ბევ­რი შრო­მის­მოყ­ვა­რე ადა­მი­ა­ნია; ყვე­ლა ფუს­ფუ­სებს და რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბას ცდი­ლობს, მაგ­რამ მი­ზანს რომ მი­აღ­წი­ონ, ამის­თვის შე­უძ­ლი­ათ, ღი­რე­ბულ რა­ღა­ცებს გა­და­ა­ბი­ჯონ... ამას წი­ნათ ჩემი მე­უღ­ლის ერთ-ერთ ნა­თე­სავ­ზე მი­ამ­ბეს: თურ­მე, ქალ­მა, რო­მელ­საც კონ­სერ­ვა­ტო­რია ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, თქვა, - რა დროს მუ­სი­კო­სო­ბა­აო და ჩა­ა­ბა­რა სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე. ის­წავ­ლა და როცა ექი­მი გახ­და, ჯიბე ამო­ი­კე­რა, ფული არ ჩა­მი­დო­ნო. იმ­დე­ნად უან­გა­როდ ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და ადა­მი­ა­ნებს, რომ მისი საქ­ცი­ე­ლით ყვე­ლა გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი გახ­ლდათ.

- რა­ი­მე გა­ტა­ცე­ბა, ჰობი თუ გქონ­და?

- რა ვიცი (ფიქ­რობს)... სა­ღე­ჭი რე­ზი­ნი "ლოვე" რომ გა­მო­ვი­და, მახ­სოვს, ამ კე­ვის "ნაკ­ლე­ი­კებს" ვაგ­რო­ვებ­დი. ვა­ი­მე, რა ბავ­შვო­ბა მქონ­და (იღი­მის).

- კი­დევ, რა გან­სხვა­ვე­ბაა შენი თა­ო­ბის მო­ზარ­დებ­სა და დღე­ვან­დელ თი­ნე­ი­ჯე­რებს შო­რის?

- ადრე მა­გა­ლი­თად, გო­გოს გამო ბი­ჭე­ბი ერ­თმა­ნეთს საქ­მეს ურ­ჩევ­დნენ, ახლა ბავ­შვებ­ში მსგავ­სი ბრძო­ლი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა არ შე­იმ­ჩნე­ვა. ბევ­რის­გან გამი­გია: ავ­ტო­ბუს­ში რომ ავ­დი­ვარ, ახალ­გაზ­რდე­ბი ად­გილს არ მით­მო­ბე­ნო. თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი გა­უ­ფა­სურ­და, გა­უბ­რა­ლოვ­და.

- ნუთუ გირ­ჩევ­ნია, ისევ უშუ­ქო­ბა­ში ცხოვ­რობ­დე და კომ­პი­უ­ტე­რის ნაც­ვლად, ტე­ლე­ეკ­რა­ნი­დან იგებ­დე ახალ ამ­ბებს?..

- ბევ­რს კი ვლა­პა­რა­კობ, მაგ­რამ დღე­ვან­დელ რე­ა­ლო­ბას უკვე ისე შე­ვეჩ­ვიე, რომ მინ­და ის, რა­საც ად­ვი­ლად მი­ვაღ­წევ, უშუ­ქო­ბა­საც ვე­ღარ ავი­ტან. მაგ­რამ მა­ინც, სუ­ლი­ე­რე­ბის­თვის ძვე­ლი დრო ჯობ­და... დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ქარ­თუ­ლი სუფ­რის ტრა­დი­ცი­აც და­მა­ხინჯდა და ღრე­ო­ბა­ში გა­და­ი­ზარ­და. ქარ­თუ­ლი სუფ­რის ტრა­დი­ცია, სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ზო­მი­ე­რი სმა და კარ­გი გარ­თო­ბა მგო­ნია... ალ­ბათ ძა­ლი­ან ძველ­მო­დუ­რი ვარ, არა? როცა ვის­მენ ამ­ბებს, თუ რო­გორ ცხოვ­რობ­დნენ ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბი, მომნდო­მე­ბია, რომ მეც იმ პე­რი­ოდ­ში მე­ცხოვ­რა (იღი­მის).

- ოდეს­მე ბი­ჭებს შენ გამო თუ უჩხუ­ბი­ათ? ვი­ღა­ცა­ზე გაბ­რა­ზე­ბულს საქ­მე­ში ძმა ან ახ­ლო­ბე­ლი ბიჭი ხომ არ ჩა­გი­რე­ვია?

- არა, მსგავ­სი რამ არას­დროს მომ­ხდა­რა. ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის ყო­ველ­თვის მე­ში­ნო­და და ჩემ გამო შარ­ში არა­ვის გავ­ხვევ­დი.

- ოდეს­მე შენ­თვის წე­რი­ლი (და არა მე­სი­ჯი) თუ მო­უ­წე­რი­ათ?

- სხვა­თა შო­რის, მე­გობ­რე­ბი ერ­თმა­ნეთს წე­რილს მარ­თლაც, ხში­რად ვწერ­დით... მე­უღ­ლის კა­რა­და­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი ძვე­ლი წე­რი­ლი ვი­პო­ვე, რო­მელ­საც თა­ნა­ტო­ლე­ბი სხვა­დას­ხვა დროს უგ­ზავ­ნიდ­ნენ. თი­თო­ე­უ­ლი ისე­თი სიყ­ვა­რუ­ლით იყო და­წე­რი­ლი, რომ მათი კი­თხვი­სას გული ამი­ჩუყ­და და ვი­ტი­რე...

- სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მორ­ჩე­უ­ლი თუ იყა­ვი?

- სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი არაფ­რით ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი კი გახ­ლდით. მე ვცხოვ­რობ­დი იმ ეზო­ში, სა­დაც ფილ­მი - "ჩვე­ნი ეზო" გა­და­ი­ღეს. ჰოდა, ამ ეზოს ბავ­შვე­ბი ვა­წყობ­დით სპექ­ტაკ­ლებს, კონ­ცერ­ტებს და ამ ყვე­ლაფ­რის ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რი მე ვი­ყა­ვი, თა­ნა­ტო­ლებს რო­ლებს ვუ­რი­გებ­დი. ბი­ლე­თებს ვყიდ­დით და მერე, შეგ­რო­ვე­ბუ­ლი ფუ­ლით "ვქე­ი­ფობ­დით" - ცხა­დია, ტკბი­ლე­უ­ლი­თა და ლი­მო­ნა­თით. მახ­სოვს, სკო­ლის ბუ­ფეტ­ში ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი ნამ­ცხვა­რი "ენა" იყი­დე­ბო­და და ბავ­შვე­ბი დას­ვე­ნე­ბა­ზე ამ ტკბი­ლე­უ­ლის საჭ­მე­ლად გავ­რბო­დით. ზოგ­ჯერ, როცა ფული არ გვქონ­და, ერთი ფუნ­თუ­შა გვი­ყი­დია და ოთხად გაგ­ვიყ­ვია (იცი­ნის)... ერთი პე­რი­ო­დი მო­და­ში დიდი ზო­მის "დუტი კურ­ტკა" იყო, ყა­ვის­ფე­რი ტყა­ვით გა­წყო­ბი­ლი. ასე­თი ქურ­თუ­კი ჩემს მე­გო­ბარს ეცვა და მეც ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მქო­ნო­და. ძვი­რი ღირ­და და მის შე­სა­ძე­ნად ფულს სა­გულ­და­გუ­ლოდ ვაგ­რო­ვებ­დი... მერე მა­ღალ­ყე­ლი­ა­ნი გეტ­რე­ბი და "შოტ­ლან­ტკე­ბი" ამო­ვი­ჩე­მეთ; შემ­დეგ თმის შე­ღე­ბის სურ­ვი­ლიც გაჩ­ნდა და მე­ლი­რე­ბას ვი­კე­თებ­დით - ხან წით­ლად, ხან ყვით­ლად... მოკ­ლედ, ექ­სპე­რი­მენ­ტებს ვი­ტა­რებ­დით, მაგ­რამ ისე­თი სა­ღე­ბა­ვით, რო­მე­ლიც ად­ვი­ლად მოგ­ვშორ­დე­ბო­და.

- შე­გიძ­ლია სკო­ლის ბან­კე­ტი გა­იხ­სე­ნო?

- ბან­კე­ტის სუ­რა­თებს რომ ვუ­ყუ­რებ, ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვდგე­ბი. იმ პე­რი­ოდ­ში მე­გო­ნა, რომ ძა­ლი­ან კარ­გად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი, მაგ­რამ ახლა ბან­კეტ­ზე გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­ე­ბის ნახ­ვაც არ მინ­და. მეც­ვა გრძე­ლი ოქ­როს­ფე­რი კაბა, რო­მე­ლიც მა­მი­დამ გერ­მა­ნი­ი­დან გა­მო­მიგ­ზავ­ნა და ყვე­ლას ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა. მქონ­და უც­ნა­უ­რად ჩახ­ვე­უ­ლი ვარ­ცხნი­ლო­ბა, თა­ნაც - "ნა­ჩო­სით". იმ პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლას მო­ვე­წო­ნე, ბევ­რი კომ­პლი­მენ­ტი მი­ვი­ღე და სა­კუ­თა­რი თავი მეც მომ­წონ­და, მაგ­რამ ახლა მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ სა­სა­ცი­ლოდ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი.

- თი­ნე­ი­ჯე­რი ვისი ფანი იყა­ვი?

- ბევრ ჩემს თა­ნა­ტოლს და მათ შო­რის მეც მიყ­ვარ­და უიტ­ნი ჰი­უს­ტო­ნი; ოთახ­ში მისი დიდი პლა­კა­ტე­ბი მქონ­და გაკ­რუ­ლი. ასე­ვე, ვგიჟ­დე­ბო­დით 2 PAC-ზე. ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ბარბრა სტრე­ი­ზან­დი და მის პლა­კატს ჩემს ოთ­ახში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ად­გი­ლი ეკა­ვა... ქარ­თვე­ლე­ბი­დან ერთი პე­რი­ო­დი, "სა­ხე­ზე" ვგიჟ­დე­ბო­დი. ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და მსა­ხი­ო­ბი კახი კავ­სა­ძე და მის გაც­ნო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. პირ­ვე­ლად, როცა ის ახ­ლო­დან და­ვი­ნა­ხე, ვერ მო­ვით­მი­ნე, მი­ვე­დი და გა­ვე­ცა­ნი. ვუ­თხა­რი, რომ მისი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი ვი­ყა­ვი. სა­ერ­თოდ, ასე­თი რა­ღა­ცე­ბის მე­რი­დე­ბა, მაგ­რამ მა­შინ თავი ვერ შე­ვი­კა­ვე. ბა­ტონ­მა კა­ხიმ ჩა­მი­ხუ­ტა, თბი­ლად მი­მი­ღო.

- და­ბო­ლოს, რას ურ­ჩევ მო­ზარ­დებს?

- ვი­ნა­ი­დან ამ ასაკ­ში რჩე­ვე­ბი არ უყ­ვართ და უფრო მე­ტიც - ეს აღი­ზი­ა­ნებთ, მოდი, მათ უბ­რა­ლოდ, ყვე­ლა­ფერ სა­უ­კე­თე­სოს ვუ­სურ­ვებ და ვე­ტყვი, რომ გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია! ცოდ­ნა არ­სად და­ი­კარ­გე­ბა. იყ­ვნენ ნაკ­ლე­ბად აგ­რე­სი­უ­ლე­ბი და დატ­კბ­ნენ სი­ცო­ცხლით, უყ­ვარ­დეთ ერ­თმა­ნე­თი.

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)