ტყვი­ავ­ში მოჩ­ვე­ნე­ბამ ოქ­რო­პი­რი­ძე­ე­ბი სახ­ლი­დან გა­ა­ძე­ვა - "ავი სუ­ლი ბავ­შ­ვის წაყ­ვა­ნით გვე­მუქ­რე­ბა"

ტყვი­ავ­ში მცხოვ­რე­ბი ოქ­რო­პი­რი­ძე­ე­ბი 2008 წლის აგ­ვის­ტოს ომის შემდეგ დევ­ნი­ლე­ბი არი­ან, ამ­ჯე­რად კი საცხოვ­რე­ბე­ლი სახ­ლის და­ტო­ვე­ბა მოჩ­ვე­ნე­ბე­ბის გა­მო მო­უხ­დათ. ავი სუ­ლი მათ პა­ტა­რა ბავ­შ­ვის "წაყ­ვა­ნით" ემუქ­რე­ბა, ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლისს კი გო­ნე­ბას აკარ­გ­ვი­ნებს. მე­ზობ­ლე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ ღა­მე გა­რეთ გა­მოს­ვ­ლის ეში­ნი­ათ, რად­გან ოქ­რო­პი­რი­ძე­ე­ბის მი­ტო­ვე­ბუ­ლი სახ­ლი­დან უც­ნა­უ­რი, სა­ზა­რე­ლი ხმე­ბი გა­მო­დის. რა ხდე­ბა ტყვი­ავ­ში? - ამის შე­სა­ხებ გი­ორ­გი ოქ­რო­პი­რი­ძე გვე­სა­უბ­რე­ბა.

- ორ თვე­ზე მე­ტია, რაც სახ­ლ­ში უც­ნა­უ­რი მოვ­ლე­ნე­ბი ხდე­ბა. ჩემ­მა ნათ­ლი­ამ ღვთის­მ­შობ­ლის ხა­ტი მა­ჩუ­ქა, ხატ­მა ოჯახ­ში მიბ­რ­ძა­ნე­ბის­თა­ნა­ვე და­იწყო მი­რონ­დე­ნა. შემ­დეგ კი კედ­ლებ­ზე გა­მო­ი­სა­ხა სა­ქარ­თ­ვე­ლოს დრო­შა და ჯვრე­ბი. ჯერ ერ­თი ჯვა­რი გა­მო­ი­სა­ხა, მე­რე მე­ო­რე და ახ­ლა ათა­სო­ბით ჯვა­რი შე­იმ­ჩ­ნე­ვა. სა­ნამ ოჯახ­ში ხატს მი­ვაბ­რ­ძა­ნებ­დით, ბავ­შ­ვი ეზო­ში თა­მა­შობ­და, რო­ცა სახ­ლ­ში დაბ­რუნ­და, თმა ჰქონ­და შეჭ­რი­ლი, ვკითხე - ეს თმა ვინ მო­გაჭ­რა-მეთ­ქი, გა­ვიყ­ვა­ნე ქუ­ჩა­ში და ვე­რა­ვინ იც­ნო, ვი­საც შე­ეძ­ლო მის­თ­ვის თმის შეჭ­რა. დი­დი პა­პა მო­ვი­და და მან შემ­ჭ­რა თმე­ბიო, - მითხ­რა.

- თქვენ გი­ნა­ხავთ ეს მოჩ­ვე­ნე­ბა?

- მოჩ­ვე­ნე­ბა ჩემს მე­უღ­ლეს ეს­ხ­მის თავს, თი­შავს ქალს, ცუ­დად ხდის. მოჩ­ვე­ნე­ბა, ძი­რი­თა­დად, ღა­მით ძლი­ერ­დე­ბა, ფან­ჯა­რა­ზე გვი­კა­კუ­ნებს. ჩემს მე­უღ­ლეს ეუბ­ნე­ბა, ეს სახ­ლი და­ტო­ვეთ, თო­რემ ამ თმის პატ­რონს წა­ვიყ­ვა­ნო. წა­მოვე­დით სახ­ლი­დან, რა გზა გვქონ­და, ჩე­მი მე­უღ­ლე ბავ­შ­ვე­ბით კო­ტეჯ­ში ცხოვ­რობს, დევ­ნილ­თა და­სახ­ლე­ბა­ში, დედ-მა­მა - ბი­ძა­ჩემ­თან, მე, სა­დაც და­მი­ღამ­დე­ბა, იქ ვრჩე­ბი.

- არ აკურ­თხე­ბი­ნეთ სახ­ლი?

- მა­მა აკა­კის­თან ვი­ყა­ვით თბი­ლის­ში, გვითხ­რა, ეგ სახ­ლი უნ­და და­ინ­გ­რე­ს, სხვა­ნა­ი­რად ეგ ად­გი­ლი ვერ გა­იწ­მინ­დე­ბაო. შო­ბის შემ­დეგ ვე­ლო­დე­ბით მა­მა აკა­კის, მე­უ­ფე­სა და ჩვე­ნი სოფ­ლის მღვდელს. მათ ად­რეც აკურ­თხეს სახ­ლი. რო­ცა პირ­ვე­ლად მო­ვი­დნენ მე­უ­ფე იობი და მღვდე­ლი, ჩემს მე­უღ­ლეს გუ­ლი წა­უ­ვი­და ეზო­ში. როგორც სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რებ­მა მითხ­რეს, აქ და­ბუ­დე­ბუ­ლი იყო ბო­რო­ტი, რო­მელ­საც არ მო­ე­წო­ნა, ოჯახ­ში ხა­ტი რომ შე­ვი­ტა­ნე. ამი­ტომ მი­დის ბრძო­ლა: ბო­რო­ტი ებ­რ­ძ­ვის ხატს, ხატს კი მი­რო­ნი სდის. ხატს რომ ვერ მო­ე­რია, ოჯა­ხის წევ­რებს გვებ­რ­ძ­ვის. ხნი­ერ ხალ­ხ­ში გა­ვი­კითხე, ად­რე ამ ად­გილ­ზე სა­საფ­ლაო ხომ არ იყო-მეთქი მითხ­რეს, რომ ასე­თი რამ აქ არ ყო­ფი­ლა.

- რას ამ­ბობს თქვე­ნი მე­უღ­ლე, რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა მოჩ­ვე­ნე­ბა?

- მე­უღ­ლე ამ­ბობს, რომ მოჩ­ვე­ნე­ბას სა­ხე აქვს და­ფა­რუ­ლი. ერ­თხელ სთხო­ვა, სა­ხე მაჩ­ვე­ნეო და აჩ­ვე­ნა, დაჭ­მუჭ­ნუ­ლი სა­ხე აქვს, ბავშვს კი წი­თე­ლი თაგ­ვის სა­ხით ეჩ­ვე­ნე­ბა.

- მე­ზო­ბელ სახ­ლებს არ სტუმ­რობს?

- მათ­თან მშვი­დო­ბაა, არა­ნა­ი­რი მოჩ­ვე­ნე­ბა არ ჰყავთ, თუმ­ცა ხში­რად ეს­მით სა­ზა­რე­ლი ხმე­ბი ჩვე­ნი სახ­ლი­დან. ვითხოვ დახ­მა­რე­ბას, და­მაბ­რუ­ნონ სა­კუ­თარ სახ­ლ­ში, ერ­თხელ უკ­ვე გავ­ხ­დი დევ­ნი­ლი ომის გა­მო და ახ­ლა ამ და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ამ­ბე­ბის გა­მო დავ­ტო­ვე სა­კუ­თა­რი სახ­ლი. რო­დემ­დე უნ­და ვიცხოვ­როთ ცალ-ცალ­კე?

თამარ ბოჭორიშვილი

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)