"სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის" ბრი­გა­დას ყო­ველ­დღი­უ­რად უამ­რავ გა­მო­ძა­ხე­ბა­ზე უწევს გას­ვლა და ბუ­ნებ­რი­ვია, ბევ­რი უც­ნა­უ­რი ამ­ბის შემ­სწრე­ნიც გამ­ხდა­რან. ზოგ­ჯერ პა­ცი­ენ­ტი მათ "ნერ­ვებს" გა­მოც­დას უწყობს, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ, ექი­მე­ბი ასეთ ამ­ბებ­საც ხა­ლი­სით იხ­სე­ნე­ბენ.

"მგო­ნი ცო­ცხა­ლია, ექი­მო"

მაკა ექი­მი:

- შე­ტყო­ბი­ნე­ბა შე­მო­ვი­და. მო­ქა­ლა­ქე კონ­კრე­ტულ მი­სა­მარ­თზე სა­მე­დი­ცი­ნო ბრი­გა­დის მის­ვლას ითხოვ­და. მი­სა­მარ­თი მეც­ნო: 4 დღით ადრე სწო­რედ ჩვენს ბრი­გა­დას მო­უხ­და იქ გას­ვლა და გვა­მი და­ვა­ფიქ­სი­რეთ. პა­რას­კე­ვი დღეა და მივ­დი­ვართ იმა­ვე ოჯახ­ში. დი­ა­სახ­ლი­სი გვე­უბ­ნე­ბა:

- ექი­მო, შე­ხე­დეთ, მიც­ვა­ლე­ბულს ტუ­ჩე­ბი ვარ­დის­ფე­რი აქვს და მგო­ნი, ცო­ცხა­ლია. ვიდ­რე სის­ხლის ანა­ლიზს არ აუ­ღებთ, კარ­დი­ოგ­რა­მას არ გა­და­უ­ღებთ, ვერ და­ვა­საფ­ლა­ვებთ!

- რას ამ­ბობთ, ქალ­ბა­ტო­ნო, გარ­დაც­ვლი­ლია! - ვპა­სუ­ხობ სა­კუ­თარ სი­ტყვებ­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი.

- შაქ­რის ანა­ლი­ზი მა­ინც აუღე. შე­ხედე, ტუჩი ვარ­დის­ფე­რი აქვს, - არ ის­ვე­ნებს დი­ა­სახ­ლი­სი.

ქალს კარ­გა ხანს ვარ­წმუ­ნებ­დით, რომ გარ­დაც­ვლილს კარ­დი­ოგ­რა­მას ვერ გა­და­ვუ­ღებ­დით და ბო­ლოს, რო­გორც იქნა, ამა­ში და­ვარ­წმუ­ნეთ. მა­მა­კა­ცი მე­ო­რე დღეს დაკ­რძა­ლეს.

"ბავ­შვი და­მიმ­შვი­დეთ..."

- ერთ-ერთ მი­სა­მარ­თზე მი­სულ ექი­მებს 8 წლის პა­ცი­ენ­ტი დახ­ვდათ. ექი­მი მშო­ბელს ეკი­თხე­ბა:

- ქალ­ბა­ტო­ნო, რა ჩი­ვი­ლე­ბი აქვს ბავ­შვს?

- ბავ­შვი გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლია. მი­ვა­ლა­გე სახ­ლი, და­ვა­ლა­გე სა­წო­ლი, ეს კი ოთახ­ში შე­მო­ვარ­და, ყვე­ლა­ფე­რი აწე­წა, ისევ არივ­და­რია. აქვს პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა იმი­ტომ, რომ უნდა "აი­ფონ 5".

- მერე მე რა ვქნა? "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა" რა­ტომ გა­მო­ი­ძა­ხეთ?

- ბავ­შვი გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლია და დაამ­შვი­დეთ.

გაბ­რა­ზე­ბულ­მა ექი­მებ­მა ქალს გა­ნუ­მარ­ტეს, რომ "სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბას" მხო­ლოდ გა­და­უ­დე­ბე­ლი დახ­მა­რე­ბის სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში უნდა მი­მარ­თოს და იქა­უ­რო­ბა და­ტო­ვეს.

ფეხ­მო­ტე­ხი­ლი საყ­ვა­რე­ლი

- თბი­ლი­სის ერთ-ერთ უბან­ში სა­მე­დი­ცი­ნო ბრი­გა­და გა­მო­ი­ძა­ხეს. მი­წო­დე­ბუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ით, სი­მაღ­ლი­დან ვარ­დნა იყო. თოვ­და. მი­თი­თე­ბულ მი­სა­მარ­თზე მი­სუ­ლებს საც­ვლე­ბი­ა­ნი მა­მა­კა­ცი სა­დარ­ბა­ზოს­თან დახ­ვდ­ათ. ფეხ­მო­ტე­ხი­ლი ძირს ეგდო და სხვა და­ზი­ა­ნე­ბე­ბიც აღე­ნიშ­ნე­ბო­და. ხალ­ხი გარს ეხ­ვია და იმის გარ­კვე­ვას ცდი­ლობ­დნენ, ვინ იყო, რა­ტომ სცა­და თვით­მკვლე­ლო­ბა?.. მა­მა­კა­ცი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. ბო­ლოს გა­ირ­კვა, რომ ბიჭი საყ­ვა­რელ­თან იყო. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ოჯა­ხის უფ­რო­სი დაბ­რუნ­და და შიშ­ვე­ლი მა­მა­კა­ცი იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, სი­ცი­ვე­ში აი­ვან­ზე გა­სუ­ლი­ყო. თურ­მე, მე­ზობ­ლის აი­ვან­ზე გა­დას­ვლა სცა­და, ამ დროს ფეხი და­უც­და და მე­ო­თხე სარ­თუ­ლის აივ­ნი­დან გად­მო­ვარ­და. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, სიკ­ვდილს გა­და­ურ­ჩა, მაგ­რამ კარ­გა ხანს კი მკურ­ნა­ლობ­და.

"სიზ­მარ­ში ძაღ­ლმა მი­კ­ბი­ნა..."

ინგა ექი­მი:

- ადა­მი­ანს ძაღ­ლმა უკბი­ნა და დახ­მა­რე­ბა ითხო­ვა. ექი­მებს ქალი სა­წოლ­ში დაგ­ვხვდა.

- აბა, გვიჩ­ვე­ნეთ, სად გი­კ­ბი­ნათ ძაღ­ლმა? - ვე­კი­თხე­ბით პა­ცი­ენტს.

- იცით, ექი­მო, მე­ძი­ნა და... მოდი, სა­ბა­ნი გა­დამ­ხა­დეთ, კარ­გად და­მით­ვა­ლი­ე­რეთ ფე­ხე­ბი, მგო­ნი სიზ­მარ­ში მი­კ­ბი­ნა ძაღ­ლმა. ჰოდა, რო­გორც კი თვა­ლი გა­ვა­ხი­ლე, თქვენ და­გი­რე­კეთ.

გა­ოგ­ნე­ბულ­მა ექი­მებ­მა ერ­თმა­ნეთს გა­დავ­ხე­დეთ და იქა­უ­რო­ბა დავ­ტო­ვეთ.

უც­ნა­უ­რი გა­მო­ძა­ხე­ბა

- მი­სა­მარ­თზე მი­სუ­ლებს ატი­რე­ბული ბავ­შვი დაგ­ვხვდა. დე­დას ვე­კი­თხე­ბით:

- რა სჭირს ბავ­შვს, რა­ტომ გა­მოგ­ვი­ძა­ხეთ?

- არა­ფე­რი, უბ­რა­ლოდ, ბავ­შვი ტი­რის და მინ­და, და­ა­წყნა­როთ, - გვი­თხრა და შვილს მი­უბ­რუნ­და: - აი, დე­დი­კო, რა კარ­გი ჩე­მო­და­ნი მო­გი­ტა­ნეს, მოდი, გა­ერ­თე, - და ჩვე­ნი ჩე­მო­და­ნი ბავ­შვს წინ და­უ­დო.

წას­ვლა რომ და­ვა­პი­რეთ, ეწყი­ნა:

- ცოტა ხანს დარ­ჩით. რა იქ­ნე­ბა, ბავ­შვი რომ გა­მირ­თოთ?

სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნა

- ხში­რად ნევ­რო­ზი­ან პა­ცი­ენ­ტებ­თან მის­ვლი­სას უც­ნა­უ­რი სა­უბ­რე­ბი იმარ­თე­ბა. ერთხელ ქალი გვე­უბ­ნე­ბა:

- ნა­ხეთ, სა­კე­რა­ვი მან­ქა­ნა მაქვს მუ­ცელ­ში. მოდი, ჩემ­თან ერ­თად მო­უს­მი­ნეთ, რო­გორ ჩქა­რა მოძ­რა­ობს.

ქა­ვი­ლი

- ერთხელ იმი­ტომ გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს, რომ ვი­ღა­ცას თურ­მე, სო­კო­ვა­ნი და­ა­ვა­დე­ბა ჰქონ­და და ფე­ხის თი­თებს შო­რის ექა­ვე­ბო­და.

"მა­ბოყი­ნებს, ექი­მო"

ნიკა ექი­მი:

- ღა­მის ორ სა­ათ­ზე კრი­ლო­ვის ქუ­ჩაზე მოგ­ვიხ­და წას­ვლა. ბი­ნის ნომ­რის მო­ძებ­ნა არ დაგ­ვჭირ­ვე­ბია: აი­ვან­ზე გად­მომ­დგა­რი ქალი ისე ყვი­რო­და, რომ ვი­ფიქ­რეთ, სა­ში­ნე­ლე­ბა ხდე­ბო­და და კიბე ავირ­ბი­ნეთ.

- რა ხდე­ბა, ქალ­ბა­ტო­ნო? - ვე­კი­თხე­ბით.

- ვა­ი­მე, მუ­ცე­ლი მტკი­ვა, მუ­ცე­ლი მტკი­ვა­აა, - ყვი­რის გამ­წა­რე­ბუ­ლი.

- და­წე­ქით, ქალ­ბა­ტო­ნო, გაგ­სინ­ჯავთ, მუ­ცე­ლი უნდა ვნა­ხო.

- თავი და­მა­ნე­ბე­ეე, რას მი­სინ­ჯავ?- უფრო მე­ტად აყ­ვირ­და.

- ამ­ბობთ, - მტკი­ვაო და არ ვნა­ხო, რა გჭირთ?

- არა­ფე­რი მტკი­ვა, ვერ ვა­ბოყი­ბენ და ეს არის პრობ­ლე­მა, გეს­მის?

- ბო­დი­ში, ქალ­ბა­ტო­ნო, "ნა­ბეღ­ლა­ვი" ვერ მო­გი­ტა­ნეთ,- უცებ შევ­ცვა­ლე ტონი.

თურ­მე მე­ზობ­ლე­ბი ამ ქა­ლის ყვი­რილ­მა შე­ა­წუ­ხა და ამი­ტო­მაც გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს. ამ­ბობ­დნენ, მთე­ლი ღა­მე­ე­ბი ასე ყვი­რის, არ გვა­ძი­ნებ­სო.

"ექი­მო, ჩემი ძაღ­ლი გა­სინ­ჯეთ"

- მო­ხუ­ცი ბებო ძა­ლი­ან ცუ­დად იყო, ფილ­ტვე­ბის პრობ­ლე­მა ჰქონ­და და კი­დევ, სხვა სე­რი­ო­ზუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბე­ბი. პა­ცი­ენტს ვსინ­ჯავ­დი, როცა მისი შვი­ლიშ­ვი­ლი მო­მი­ახ­ლოვ­და და მე­უბ­ნე­ბა:

- ექი­მო, ერთი წუ­თით გა­მო­დით მე­ო­რე ოთახ­ში, რა.

გავ­ყე­ვი. ვი­ფიქ­რე, - ალ­ბათ ბე­ბო­ზე უნდა მკი­თხოს რა­ღაც-მეთ­ქი.

ოთახ­ში დიდი ძაღ­ლი ჰყავ­და. ძაღ­ლე­ბის მე­ში­ნია, რად­გან ამ ე.წ. ოთხფე­ხა მე­გობ­რებს არა­ერ­თხელ ვყა­ვარ დაკ­ბე­ნი­ლი.

- ექი­მო, შე­ხე­დე ჩემს ძაღლს, თა­თებს ხელი რომ მოჰ­კი­დო, ვერ მიხ­ვდე­ბი, ფეხი მო­ტე­ხი­ლი აქვს თუ არა?

მარ­თა­ლია, ბე­ბოს და­სახ­მა­რებ­ლად გა­მო­მი­ძა­ხა, მაგ­რამ ძაღ­ლის ბე­დიც აწუ­ხებ­და და ისარ­გებ­ლა სი­ტუ­ა­ცი­ით.

წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მშო­ბი­ა­რო­ბა

ალა ექი­მი:

- სვა­ნე­თის უბან­ში გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს. უზარ­მა­ზა­რი ქალ­ბა­ტო­ნი წევს ლო­გინ­ში, სახ­ლში მარ­ტოა და მშო­ბი­ა­რობს. ეს ის პე­რი­ო­დია, როცა მძღოლ­თან ერ­თად, მხო­ლოდ ერთი ექი­მი გა­დი­ო­და გა­მო­ძა­ხე­ბა­ზე. არც მე­ზო­ბე­ლია, არც არა­ვინ. ოთახ­ში სა­ში­ნე­ლი სი­ბინ­ძუ­რეა, არა­და, ვხე­დავ, ბავ­შვი გა­მო­დის თა­ვით. დახ­მა­რე­ბა მძღოლს ვთხო­ვე:

- ჩქა­რა მოდი, მიშ­ვე­ლე!

- რა ხდე­ბა, ალა ექი­მო, ხომ მშვი­დო­ბაა? - შე­მო­ვარ­და მძღო­ლი ოთახ­ში.

15 წუთ­ში მი­ვი­ღეთ ფი­ზი­ო­ლო­გი­უ­რი მშო­ბი­ა­რო­ბა. თვა­ლებ­და­ჭყე­ტი­ლი ახალ­შო­ბი­ლი ავიყ­ვა­ნე ხელ­ში. მისი სახე არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ფილ­ტვე­ბიც კარ­გად გა­ეხ­სნა და ზე­წარ­ში გა­ვახ­ვი­ეთ. მერე დე­და­მი­სი წვა­ლე­ბით და­ვაწ­ვი­ნეთ სა­კა­ცე­ზე და სამ­შო­ბი­ა­რო­ში წა­ვიყ­ვა­ნეთ.

დახ­მა­რე­ბა კურ­დღელს

- შე­ტყო­ბი­ნე­ბა­ში ეწე­რა, რომ პა­ცი­ენტს სახ­სრე­ბის სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი აწუ­ხებ­და. მი­სა­მარ­თზე მი­სუ­ლი ექი­მი ოჯა­ხის წევ­რებს ეკი­თხე­ბა:

- სად არის პა­ცი­ენ­ტი?

- ეს არის პა­ცი­ენ­ტი, სახ­სრე­ბი სტკი­ვა, - ექიმს სახ­ლში ავად­მყო­ფი კურ­დღე­ლი და­ახ­ვედ­რეს.

- ჩვენ კურ­დღლებს არ ვემ­სა­ხუ­რე­ბით, - თქვა გაბ­რა­ზე­ბულ­მა ექიმ­მა და იქა­უ­რო­ბა და­ტო­ვა.

ტყუ­ი­ლი

თეო ექი­მი:

- "პა­ცი­ენტს სუნ­თქვის გაძ­ნე­ლე­ბა აქვს, სა­ვა­რა­უ­დოდ - ინ­სულ­ტია", - ასე­თი შე­ტყო­ბი­ნე­ბა მი­ვი­ღეთ. პა­ცი­ენ­ტის სა­დარ­ბა­ზოს­თან ორი მა­მა­კა­ცი დაგ­ვხვდა. ვე­კი­თხე­ბით:

- რა მდგო­მა­რე­ო­ბაა?

- ძა­ლი­ან ცუ­დად არის საქ­მე, სას­წრა­ფოდ გა­და­საყ­ვა­ნია!

ვი­ღებთ ჩან­თებს, ჟანგბა­დის ბა­ლონს და სწრა­ფად ავ­დი­ვართ ბი­ნა­ში. ვხე­დავთ, ხალ­ხმრავ­ლო­ბაა, ყვა­ვი­ლე­ბით სავ­სეა იქა­უ­რო­ბა. ამის­თვის დიდი ყუ­რა­დღე­ბა არ მიგ­ვიქ­ცე­ვია. ოჯა­ხის ერთ-ერთ წევ­რს ვე­კი­თხე­ბით:

- სად არის პა­ცი­ენ­ტი?

არა­ვინ არა­ფერს გვე­უბ­ნე­ბა, ბო­ლოს ერ­თმა თქვა:

- აი, ეს არის პა­ცი­ენ­ტი და მიგ­ვი­თი­თა მიც­ვა­ლე­ბულ­ზე, რო­მე­ლიც უკვე სა­სახ­ლე­ში ეს­ვე­ნა.

მერე აგ­ვიხ­სნეს: მიც­ვა­ლე­ბუ­ლის ეკ­ლე­სი­ა­ში გა­დას­ვე­ნე­ბა გვინ­დო­და და ვი­ფიქ­რეთ, "სას­წრა­ფოს" მან­ქა­ნით უფ­რო ად­ვი­ლად მო­ვა­ხერ­ხებ­დით ამას და ამი­ტომ გა­მო­გი­ძა­ხე­თო.

მომ­ხდარ­ზე ცოტა გავ­ბრაზ­დით, ცოტა ვი­ცი­ნეთ კი­დეც და ბო­ლოს, იმ მა­მა­კაცს მივ­მარ­თე, რო­მე­ლიც სა­დარ­ბა­ზოს­თან დაგ­ვხვდა:

- კი­ბე­ზე ეს აპა­რა­ტუ­რა რა­ტომ­ღა ამო­მა­ტა­ნი­ნეთ?

- იქ­ნებ გა­გე­ცო­ცხლე­ბი­ნათ, - უცებ მო­მიჭ­რა სი­ტყვა.

"მიდი, სკამ­ზე ახტი"

- ჩაბ­ნე­ლე­ბულ ოთახ­ში შევ­დი­ვართ. ავად­მყო­ფი სა­წოლ­ში წევს და მე­უბ­ნე­ბა:

- სახ­ლში არა­ვინ არ­ის, ნა­თუ­რა გა­და­მეწ­ვა. ჰოდა, იქ­ნებ სკამ­ზე ახტე და გა­მო­მიც­ვა­ლოო.

ნა­თუ­რა გა­მო­ვუც­ვა­ლეთ. ვხე­დავ, და­ახ­ლო­ე­ბით 32 წლის კაცი წევს. ვე­კი­თხე­ბი:

- აბა, ახლა მი­თხა­რი, რა გა­წუ­ხებს?

- არა­ფე­რი, ყურ­ში წამ­ლის ჩაწ­ვე­თე­ბა მინ­და, ჩე­მით ვერ ვიწ­ვე­თებ.

ბალ­ზა­მი­რე­ბა

დათო ექი­მი:

- სა­ღა­მოა, ჩვენ­თვის პი­კის სა­ა­თია და უამ­რა­ვი გა­მო­ძა­ხე­ბა გვაქვს. გვე­უბ­ნე­ბი­ან: ამა და ამ მი­სა­მარ­თზე მიც­ვა­ლე­ბუ­ლია და­სა­ფიქ­სი­რე­ბე­ლიო. ად­გილ­ზე მი­სუ­ლებს ჭი­რი­სუფ­ლებ­მა გვი­საყ­ვე­დუ­რეს:

- სადა ხართ ამ­დენ ხანს, დრო­ზე ამო­დით კი­ბე­ზე.

ვი­ფიქ­რეთ, - ეტყო­ბა, რა­ღაც შე­ე­შა­ლათ და უგო­ნო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყოფ პა­ცი­ენ­ტთან მოგ­ვიყ­ვა­ნეს-თქო. ჰოდა, მე­ცხრე სარ­თულ­ზე ხელ­სა­წყო­ე­ბით და­ხუნძლუ­ლე­ბი ავე­დით.

ვხე­დავთ, ტახ­ტზე ას­ვე­ნია მიც­ვა­ლე­ბუ­ლი. სა­ცო­დავს ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ღი­მი­ლი შერ­ჩე­ნო­და.

- რით გარ­და­იც­ვა­ლა? - ვი­კი­თხეთ.

- გრი­პით.

მიც­ვა­ლე­ბულს თავს ახ­ვე­ვია შვი­ლე­ბი, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი, შვილ­თაშ­ვი­ლე­ბი.

გვე­კი­თხე­ბი­ან:

- თქვენ უფრო კომ­პე­ტენ­ტუ­რე­ბი ხართ და გვირ­ჩი­ეთ, მიც­ვა­ლე­ბულს "ბალ­ზა­მი" გა­ვუ­კე­თოთ თუ "ხა­ლა­დელ­ნიკ­ში" ჩა­ვას­ვე­ნოთ?

ეროვ­ნე­ბით სომ­ხე­ბი იყ­ვნენ.

- გა­აჩ­ნია, რო­მე­ლი რე­ლი­გი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი იყო, - ვპა­სუ­ხობ.

- "კა­ნეშ­ნა", ქრის­ტი­ა­ნი იყო!

- მა­შინ სა­სურ­ვე­ლია "ხა­ლა­დელ­ნი­კი"...

- და რა ჯდე­ბა "ხა­ლა­დელ­ნი­კი"?

- და­ახ­ლო­ე­ბით 480 ლა­რამ­დე...

- "ბალ­ზა­მი­რე­ბა" რა ღირს?

- 80 ლა­რამ­დე ეღი­რე­ბა.

კაც­მა ცოლს გას­ძა­ხა:

- ემა­აა, მოდი, "ბალ­ზა­მი­რე­ბა" გა­ვუ­კე­თოთ და 400 ლა­რი­სას ბრინჯს ვი­ყი­დით, ქელე­ხის­თვის.

დაბ­ნე­უ­ლი ექი­მი

- ექი­მი მი­ვი­და მშო­ბი­ა­რეს­თან. პა­ცი­ენ­ტი სამ­შო­ბი­ა­რო­ში უნდა გა­და­იყ­ვა­ნონ. შე­ვიდ­ნენ ლიფ­ტში და უცებ, შუქი ჩაქ­რა.

ქალი კი­ვის, - ბავ­შვი მო­დი­სო.

ექი­მი მა­მა­კა­ცია. პა­ცი­ენტს ეუბ­ნე­ბა:

- გა­ი­ხა­დეთ ქვე­და საც­ვა­ლი, აქვე უნდა გამ­შო­ბი­ა­როთ.

და­ი­წყო მშო­ბი­ა­რო­ბა და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ლიფ­ტიც ამუ­შავ­და. მო­ას­წრეს ლიფ­ტი­დან გა­მოს­ვლა, ქალი სა­კა­ცე­ზე და­აწ­ვი­ნეს და იქვე ამ­შო­ბი­ა­რეს. ექიმს სიმ­წრის ოფლი სდის. ჯი­ბე­ში ჩა­ი­ყო ხელი. უნდა, ცხვირ­სა­ხო­ცი ამო­ი­ღოს, მაგ­რამ ხელ­ში მშო­ბი­ა­რეს ქვე­და საც­ვა­ლი შერ­ჩა.

შეშ­ლი­ლი

ნანა ექი­მი:

- სა­ში­ნე­ლი მო­რი­გე­ო­ბა გვქონ­და, ძა­ლი­ან ბევ­რი გა­მო­ძა­ხე­ბა იყო. უკვე თენ­დე­ბო­და, როცა კი­დევ გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს. ერ­თმა­ნეთს ვე­უბ­ნე­ბით: "ისე­თი პა­ცი­ენ­ტი მა­ინც დაგ­ვხვდეს, რო­მელ­საც მხო­ლოდ წნე­ვის გა­ზომ­ვა ენ­დო­მე­ბა". სახ­ლთან ახალ­გაზ­რდა კაცი დაგ­ვხვდა და ყუთს ეცა, - მე წა­მო­ვი­ღე­ბო. მისი გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა არ მო­მე­წო­ნა. ვი­ფიქ­რე: მგო­ნი, ნას­ვა­მია და რამე არ გა­მი­ფუ­ჭოს-მეთ­ქი. მას­თან ერ­თად მო­ხუ­ცი კა­ციც დაგ­ვხვდა. სახ­ლში შე­სუ­ლებ­მა სა­შინ­ლად ხმა­უ­რი­ა­ნი სუნ­თქვა გა­ვი­გო­ნეთ. კო­ლე­გას ვე­უბ­ნე­ბი, - რა­ცია თუ მოგ­ვაქვს-მეთ­ქი?

ოთახ­ში შე­სუ­ლე­ბი მივ­ხვდით, რის­თვი­საც გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს: მო­ხუც ცოლ-ქმარს უნ­დო­და, მათი ავად­მყო­ფი შვი­ლის­თვის დი­ა­ზე­პა­მი მიგ­ვე­ცა.

ქალ­მა თავი მო­ი­ა­ვად­მყო­ფა და წნე­ვის გა­სინ­ჯვა გვთხო­ვა.

ახალ­გაზ­რდა მა­მა­კაც­მა ოთახ­ში თევ­ზი შე­მო­ი­ტა­ნა და გვე­უბ­ნე­ბა:

- ახლა ამას თქვენ თვალ­წინ გა­დავყლა­პა­ვო.

გა­დაყ­ლა­პა. მერე პი­ა­ნი­ნოს­თან მი­ვი­და, სა­დაც დიდი დანა იდო და იქვე მდგარ სუ­ვე­ნირ­ში ძლი­ე­რად ჩა­არ­ჭო. ოთახ­ში მრგვა­ლი მა­გი­და დგას. მაია სინ­ჯავს მო­ხუცს, მე ამ კა­ცის ქცე­ვებს ვაკ­ვირ­დე­ბი. კაცი და­დის და თან აბ­რა­ხუ­ნებს. უცებ, შე­მოტ­რი­ალ­და და გვე­კი­თხე­ბა:

- აქ რომ ცული დავ­დე, არ გი­ნა­ხავთ?

ეძებს რა­ღა­ცას. შე­ვი­და სამ­ზა­რეუ­ლოში, დიდი დანა გა­მო­ი­ტა­ნა, გა­აპ­რი­ა­ლა და ისევ უკან წა­ი­ღო. მაია მა­ნიშ­ნებს, - გა­ვიქ­ცე­თო. არა­და, კო­რი­დო­რია გა­სავ­ლე­ლი და სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან რომ დაგ­ვი­ნა­ხოს, გავ­რბი­ვართ, შე­იძ­ლე­ბა გა­მოგ­ვე­კი­დოს და დაგ­ვხო­ცოს.

მო­ხუ­ცი კაცი მიხ­ვდა, რომ შევ­შინ­დით. სა­ცო­და­ვი სამ­ზა­რე­უ­ლოს კარ­თან დად­გა და გვი­თხრა:

- ახლა დრო­ზე გა­ი­ქე­ცი­თო.

იქი­დან კის­რის­ტე­ხით გა­მო­ვე­დით.

გა­ცო­ცხლე­ბუ­ლი მკვდა­რი

ირაკ­ლი ექი­მი:

- ეს ამ­ბა­ვი ერთ-ერთ ბრი­გა­დას შე­ემ­თხვა: მი­სა­მარ­თზე მი­სუ­ლებს გარ­დაც­ვლი­ლი დახ­ვდათ. გვა­მი და­ა­ფიქ­სი­რეს და წა­მო­ვიდ­ნენ. ცოტა ხან­ში იმა­ვე მი­სა­მარ­თი­დან და­რე­კეს:

- ექი­მო, გა­იღ­ვი­ძა. პირი აქვს ახ­ვე­უ­ლი, ის კი ჩაის ითხოვს და რა ვქნათ, შე­იძ­ლე­ბა, ეს ბინ­ტი რომ მოვხსნა­თო?

ავად­მყო­ფი კატა

ნანა ექი­მი:

- ავ­ჭა­ლა­ში გა­მო­ძა­ხე­ბა­ზე მი­სუ­ლებს ახალ­გაზ­რდა ქალი კარ­თან ტი­რი­ლით დაგ­ვხვდა.

- ცუ­დად არის, მიკ­ვდე­ბა, მიშ­ვე­ლე­ე­ეთ, - და სა­ძი­ნებ­ლის­კენ მი­დის.

ჩვენც ავ­ღელ­დით. გა­ვი­ქე­ცით ოთა­ხის­კენ და რას ვხე­დავთ: სა­წოლ­ში კარ­გად შე­ფუ­თუ­ლი რა­ღაც დევს. ფუთა ნელ-ნელა გა­იხ­სნა და მას­ში კატა აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ.

- რა ხდე­ბა? - ვი­კი­თხე გაკ­ვირ­ვე­ბულ­მა.

ქალ­მა და­ი­წყო გან­მარ­ტე­ბე­ბი:

- რას ამ­ბობთ, ეს კატა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რია, ეს არის ჩემი გა­დამ­რჩე­ნი. ავ­ტო­კა­ტას­ტრო­ფა­ში რომ მოვ­ყე­ვი, რამ­დე­ნი­მე თვე ვი­წე­ქი სა­წოლ­ში და კატა გვერ­დი­დან არ მომ­ცი­ლე­ბია; ჭრი­ლო­ბა­ზე თავს რომ მა­დებ­და, ტკი­ვილს მი­ყუ­ჩებ­და, ჰოდა, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­და­მირ­ჩი­ნოთ.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)