გა­სულ კვი­რას სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში შეშ­ფო­თე­ბულ­მა დე­დამ 22 წლის ქა­ლიშ­ვი­ლის და­კარ­გვა­ზე გა­ავ­რცე­ლა ინ­ფორ­მა­ცია და ხალ­ხს მის მო­ძებ­ნა­ში დახ­მა­რე­ბა სთხო­ვა. 17 ოქ­ტომ­ბერს, ნინო გვა­სა­ლია სახ­ლი­დან გა­ვი­და და აღარ დაბ­რუნ­და. ამ დრომ­დე ეძე­ბენ სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლე­ბი, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და მე­გობ­რე­ბი. დე­დამ გან­გა­ში სახ­ლში აღ­მო­ჩე­ნი­ლი წე­რი­ლის შემ­დეგ ატე­ხა: "მშვი­დო­ბით, სას­ტი­კო სამ­ყა­როვ, დღეს გტო­ვებ, მშვი­დო­ბით, ხალ­ხო, რა უნდა მი­თხრათ, რომ აზრი შე­ვიც­ვა­ლო? კარ­გად იყა­ვით!" სამ­წუ­ხა­როდ, ეს არ არის ერ­თა­დერ­თი შემ­თხვე­ვა. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი უგზო-უკვლოდ ხში­რად იკარ­გე­ბი­ან. ბოლო 4 წე­ლი­წად­ში სა­ქარ­თვე­ლო­ში სულ 631 ადა­მი­ა­ნი გა­უ­ჩი­ნარ­და, აქე­დან მხო­ლოდ 61 დაბ­რუნ­და ცო­ცხა­ლი, ხოლო 69 - გარ­დაც­ვლი­ლი იპო­ვეს. და­ნარ­ჩე­ნე­ბის კვალს ძა­ლო­ვა­ნებ­მა ვერ მი­აგ­ნეს. მიმ­დი­ნა­რე წელს 83 ადა­მი­ა­ნია და­კარ­გუ­ლი. ბოლო ოთხ წე­ლი­წად­ში და­კარ­გუ­ლი 62 არას­რულ­წლოვ­ნი­დან 12 ბავ­შვია ნა­პოვ­ნი.

ლალი ცი­ნა­ძე, ნინო გვა­სა­ლი­ას დედა:

- 17 ოქ­ტომ­ბერს, დი­ლით ში­ნი­დან სწრა­ფი ნა­ბი­ჯით გა­ვი­და. აზ­რა­დაც არ მომ­სვლია, რომ ცუდ რა­მეს ჩა­ი­დენ­და. სა­ღა­მოს 9 სა­ა­თამ­დე მის ნო­მერ­ზე არ და­მი­რე­კავს. რომ და­აგ­ვი­ან­და, დავ­რე­კე და ტე­ლე­ფო­ნი გა­მორ­თუ­ლი იყო. მის ოთახ­ში რომ შე­ვე­დი, წე­რი­ლი ვნა­ხე და ამის მერე ავ­ტე­ხე გან­გა­ში. ოთახ­ში იდო მისი ტე­ლე­ფო­ნიც, აი­პა­დიც. ტე­ლე­ფო­ნი­დან წაშ­ლი­ლი აქვს ყვე­ლა ინ­ფორ­მა­ცია. 50 ლარი აქვს წა­ღე­ბუ­ლი. წინა დღით უმ­ცრო­სი ძმის­თვის უთ­ქვამს, - ყვე­ლაფ­რით და­ვი­ღა­ლე და თავი უნდა მო­ვიკ­ლაო. ბავ­შვმა სი­სუ­ლე­ლედ მი­იჩ­ნია მისი ნათ­ქვა­მი და ამის­თვის ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­უქ­ცე­ვია. პი­რა­დი პრობ­ლე­მე­ბი არ ჰქო­ნია ჩემს შვილს, ქვე­ყა­ნა­ში არ­სე­ბუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა აშ­ფო­თებ­და. ბევ­რი რამ გა­და­ვი­ტა­ნეთ წინა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის დროს, მა­მა­მის­მა ყვე­ლა­ფე­რი და­კარ­გა, მერე ჩვენ ერ­თმა­ნეთს დავ­შორ­დით. ნი­ნოს გა­უ­ჭირ­და ამ ამ­ბე­ბის გა­და­ტა­ნა. გა­ნიც­დი­და ოჯა­ხურ მდგო­მა­რე­ო­ბას. სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ის მე­ო­თხე კურ­სის სტუ­დენ­ტია... 53-ე სკო­ლა წარ­მა­ტე­ბით და­ამ­თავ­რა, სა­უ­კე­თე­სო სტუ­დენ­ტი იყო. არ ვიცი, რა გი­თხრათ.

- რა­ი­მე ვერ­სია გაქვთ?

- ყვე­ლა ფეხ­ზე დგას და ეძებს ნი­ნოს. გა­მო­ძი­ე­ბას ხელთ აქვს ნი­ნოს წე­რი­ლი. სა­ა­ბა­ზა­ნო­დან წა­ი­ღო ასე­ვე თოკი. არ ვიცი, სად არის ჩემი შვი­ლი. კი­ნო­ლო­გებ­მა ძაღლს აძებ­ნი­ნეს და კვა­ლი აქვე, ხა­ხა­ნაშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე მთავ­რდე­ბა.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ლალი, თქვე­ნი შვი­ლის ფო­ტო­ე­ბი­თა და თქვე­ნი სა­კონ­ტაქ­ტო ტე­ლე­ფო­ნით აჭ­რე­ლე­ბუ­ლია სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლიც და ქუ­ჩე­ბიც. მო­სახ­ლე­ო­ბა ხელ­ჩა­სა­ჭიდ ინ­ფორ­მა­ცი­ას თუ გაწ­ვდით?

- იყო ზა­რე­ბი, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რი ინ­ფორ­მა­ცია არ ყო­ფი­ლა. სამ­წუ­ხა­როდ, ისიც უნდა ვთქვა, რომ ძა­ლი­ან ბევ­რი ზარი გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლია. ასეთ გამ­წა­რე­ბულ დე­დას ზოგი გაც­ნო­ბას მთა­ვა­ზობს, ზოგი იმას მე­უბ­ნე­ბა, - შენი ქმა­რი ჩემ­თან არი­სო. რა სჭირს სა­ზო­გა­დო­ე­ბას? იმე­დი მაქვს სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვე­ბის, რომ შვილს გა­და­მირ­ჩე­ნენ.

ნინო გვა­სა­ლი­ას უგზო-უკვლოდ და­კარ­გვას­თან და­კავ­ში­რე­ბით საქ­მე ისა­ნი-სამ­გო­რის სამ­მარ­თვე­ლო­შია აღ­ძრუ­ლი და ძებ­ნა და­კარ­გვის დღეს­ვე და­ი­წყო. გა­მო­ძი­ე­ბის პირ­ველ ეტაპ­ზე სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლებ­მა ამო­ი­ღეს და და­ათ­ვა­ლი­ე­რეს და­კარ­გუ­ლი გო­გო­ნას სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი სახ­ლის მიმ­დე­ბა­რე პე­რი­მეტრზე არ­სე­ბუ­ლი სათ­ვალ­თვა­ლო ვი­დე­ო­კა­მე­რე­ბის მიერ და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი ჩა­ნა­წე­რე­ბი. გა­და­მოწ­მდა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ე­ბი. თბი­ლი­სის მე­რი­ის სა­გან­გე­ბო და გა­და­უ­დე­ბე­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბის მარ­თვის სამ­სა­ხუ­რის თა­ნამ­შრომ­ლებ­მა რო­გორც სახ­მე­ლე­თო, ისე წყალ­ქვე­შა სა­ძი­ე­ბო სა­მუ­შა­ო­ე­ბი გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლეს თბი­ლი­სის ზღვის მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე, მდი­ნა­რე მტკვრის სა­ნა­პი­რო­ზე, ასე­ვე კო­ჯრის, ტა­ბახ­მე­ლას, ოქ­რო­ყა­ნის ტყის მა­სი­ვე­ბის ტე­რი­ტო­რი­ებ­ზე. გვა­სა­ლი­ას ძებ­ნა გრძელ­დე­ბა.

დღეს ჩვენ კი­დევ რამ­დე­ნი­მე ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებთ. 18 ოქ­ტომ­ბერს, როცა "სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი" აჭ­რე­ლე­ბუ­ლი იყო ნინო გვა­სა­ლი­ას ფო­ტო­ე­ბით, ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა კი­დევ ერ­თმა, ახალ­მა ინ­ფორ­მა­ცი­ამ მი­იქ­ცია. ისევ "ფე­ის­ბუკ­ზე" გავ­რცელ­და ასე­ვე ინ­ფორ­მა­ცია 19 წლის გო­გოს და­კარ­გვა­ზე, ასე­თი ში­ნა­არ­სით: "18 ოქ­ტომ­ბერს, სახ­ლი­დან გა­ვი­და და აღარ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლა 19 წლის სა­ლო­მე დუნ­დუა-ახო­ბა­ძე. იგი აბა­შის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ მა­რან­ში ცხოვ­რობს. გო­გო­ნას ეცვა ლურ­ჯი ჯინ­სის შარ­ვა­ლი, ნა­რინ­ჯის­ფე­რი მა­ი­სუ­რი და ლურ­ჯი, მოკ­ლე პი­ჯა­კი. გო­გო­ნას ახ­ლობ­ლე­ბი დახ­მა­რე­ბას ითხო­ვენ და მისი ნახ­ვის შემ­თხვე­ვა­ში, ყვე­ლას მო­უ­წო­დე­ბენ დარ­ე­კონ ნო­მერ­ზე: 557 93 29 96".

მი­თი­თე­ბულ ნო­მერ­ზე დავ­რე­კე. ნო­მე­რი სა­ლო­მეს დე­დამ­თი­ლის აღ­მოჩ­ნდა.

ნანა გი­ორ­გა­ძე, დე­დამ­თი­ლი:

- სა­ლო­მე ჩემი რძა­ლია. ჰყავს მე­უღ­ლე და ორი წლის შვი­ლი, გი­ორ­გი. უკვე რამ­დე­ნი დღეა, ვე­ძებთ და მის კვალს ვერ­სად მი­ვა­გე­ნით. 18 ოქ­ტომ­ბერს, დი­ლის 10 სა­ათ­ზე, სახ­ლი­დან კარგ გუ­ნე­ბა­ზე გა­ვი­და. ბავ­შვი მე და­მი­ტო­ვა. სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მი­დი­ო­და, ბავ­შვის ანა­ლი­ზე­ბის პა­სუ­ხი უნდა მო­ე­ტა­ნა და მას მერე და­ი­კარ­გა. ვე­ძებთ. არ ვიცი, რა ვი­ფიქ­რო. არა­და, ძა­ლი­ან კარ­გი გო­გო­ნაა, ცუდი რომ იყოს, ასე სა­შინ­ლად არ დამ­წყდე­ბო­და გული. აღარ ვი­ცით, რა გავ­კე­თოთ, სად ვე­ძე­ბოთ?

- ბავ­შვს ჯან­მრთე­ლო­ბის რა­ი­მე სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მა ხომ არ ჰქონ­და, ამის გამო რომ ენერ­ვი­უ­ლა?

- არა, დი­ა­თე­ზი აქვს. გვა­ინ­ტე­რე­სებ­და, ჰე­მოგ­ლო­ბი­ნი რო­გო­რი ჰქონ­და ბავ­შვს და ანა­ლი­ზე­ბი ამი­ტომ ავუ­ღეთ. გე­ფი­ცე­ბით, არა­ნა­ი­რი აღელ­ვე­ბა არ შე­მი­ნიშ­ნავს. ერ­თა­დერ­თი, რაც ძებ­ნის შემ­დეგ შე­ვი­ტყვეთ, ისაა, რომ სახ­ლი­დან გა­სუ­ლი, ახ­ლობ­ლის ლომ­ბარ­დში მი­ვი­და და იქ თა­ვი­სი ოქ­რო­უ­ლო­ბა და­ა­ლომ­ბარ­და. უთ­ქვამს, - ბავ­შვი ავად მყავს და ფული მჭირ­დე­ბაო. სა­მა­სი ლარი აქვს ლომ­ბარ­დი­დან წა­ღე­ბუ­ლი. არა­ნა­ი­რი ეჭვი მის ქცე­ვებ­ში არ შეგ­ვი­ტა­ნია. არც ის ვიცი, ფული რის­თვის დას­ჭირ­და.

- ცოლ-ქმარს ხომ არ უჩხუ­ბი­ათ? სიყ­ვა­რუ­ლით შე­იქ­მნა მათი ოჯა­ხი?

- არა­ნა­ი­რი ჩხუ­ბი არ ყო­ფი­ლა. სიყ­ვა­რუ­ლით შექ­მნეს ოჯა­ხი. ბა­ღის ასა­კი­დან უყ­ვარ­დათ ერ­თმა­ნე­თი. 4 წე­ლია, რაც სა­ლო­მე ჩემი რძა­ლია. სკო­ლის მოს­წავ­ლე იყო, ჩემ­მა შვილ­მა რომ მო­იყ­ვა­ნა. სკო­ლა ჩვენ და­ვამ­თავ­რე­ბი­ნეთ, მაქ­სი­მა­ლუ­რად ხელს ვუ­წყობ­დით. ცოლ-ქმარს და­ძა­ბუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ ჰქო­ნია. ამას ხატ­ზე და­ვი­ფი­ცებ. ხე­ლის­გულ­ზე ვა­ტა­რებ­დით ყვე­ლა­ნი. მას კარ­გი ცხოვ­რე­ბა ჰქონ­და.

- თქვე­ნი ვაჟი სახ­ლში იყო, სა­ლო­მე რომ წა­ვი­და?

- ახლა სო­ფელ­ში უამ­რა­ვი სა­მუ­შა­ოა, ძი­რი­თა­დად, ყა­ნა­ში ვართ, მო­სა­ვა­ლი რომ და­ვა­ბი­ნა­ოთ. იმ დი­ლას, როცა ჩემი რძა­ლი სახ­ლი­დან გა­ვი­და, ჩემი ვაჟი და ჩემი მე­უღ­ლე ყა­ნა­ში იყ­ვნენ წა­სუ­ლე­ბი, ჩალა რომ ჩა­მო­ე­ტა­ნათ.

- რას ამ­ბობს სა­ლო­მეს ოჯა­ხი, არც მათ აქვთ რა­ი­მე ხელ­ჩა­სა­ჭი­დი ვერ­სია?

- სა­ლო­მეს მშობ­ლე­ბიც ჩვენს სო­ფელ­ში ცხოვ­რო­ბენ. ჩვე­ნი სახ­ლი­დან 300 მეტრში. არც იქ მი­სუ­ლა. ძა­ლი­ან კარ­გი მშობ­ლე­ბი ჰყავს. სა­ლო­მე აყ­ვა­ნი­ლი ჰყავ­დათ, მათი გაზ­რდი­ლია. მის ბი­ო­ლო­გი­ურ დე­და­საც კარ­გად ვიც­ნობთ. ყვე­ლას­თან ნორ­მა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. ყვე­ლა­ნი ვე­ძებთ, მაგ­რამ კვალს ვერ­სად მი­ვა­გე­ნით, არ ვი­ცით, ცო­ცხა­ლია თუ მკვდა­რი.

- სა­ლო­მემ იცო­და, აყ­ვა­ნი­ლი რომ იყო? ეს ამ­ბა­ვი ახლა ხომ არ გა­უ­გია?

- მან ყვე­ლა­ფე­რი იცო­და. ბი­ო­ლო­გი­ურ მშობ­ლებ­თან და ნა­თე­სა­ვებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და. ძა­ლი­ან კარ­გი წრე აქვს. ეს ახა­ლი ამ­ბა­ვი არ იყო, რომ გა­ე­გო და ტვი­ნი არე­ო­და... "ფე­ის­ბუკ­ზე" დავ­დეთ მისი ფო­ტო­ე­ბი. იმე­დი გვაქვს, ვინ­მე გა­მოგ­ვეხ­მა­უ­რე­ბა და დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა მის მო­ძებ­ნა­ში. პო­ლი­ცი­აც საქ­მის კურ­სშია. დაგ­ვკი­თხეს, მაგ­რამ შე­დე­გი არ ჩანს.

- მა­ინც რას ფიქ­რობთ, სად უნდა წა­სუ­ლი­ყო ან ის ფული რაში დას­ჭირ­და?

- არ ვიცი, ვერ გე­ტყვით. ჩვენც გვა­ინ­ტე­რე­სებს ეს. ლა­მა­ზად, კოხ­ტად ჩაც­მუ­ლი და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი, რო­გორც ყო­ველ­თვის, იმ დღე­საც ისე გა­ვი­და. სა­ეჭ­ვო მარ­თლა არა­ფე­რი შეგ­ვიმ­ჩნე­ვია.

- ხში­რად ოჯა­ხის დან­გრე­ვის მი­ზე­ზი სხვა ადა­მი­ა­ნი ხდე­ბა. ხომ შე­იძ­ლე­ბა, ასე მომ­ხდა­რი­ყო? ხომ არ უგ­ზავ­ნი­და ვინ­მეს მე­სი­ჯებს ან ხომ არ ურე­კავ­და ვინ­მე?

- ტე­ლე­ფო­ნი დღეს ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს და მა­საც ჰქონ­და. სა­ლო­მეს დედა თურ­ქეთ­ში ჰყავ­და და მას სწერ­და ალ­ბათ მე­სი­ჯებს. არა­სო­დეს გაგ­ვი­კონ­ტრო­ლე­ბია მისი მე­სი­ჯე­ბი.

- ფუ­ლიც აიღო ლომ­ბარ­დი­დან, იქ­ნებ დე­დას­თან წა­ვი­და თურ­ქეთ­ში, ამას გა­მო­რი­ცხავთ?

- დე­და­მის­მა ეს ამ­ბა­ვი რო­გორც კი გა­ი­გო, გა­გი­ჟე­ბუ­ლი ჩა­მო­ვი­და თურ­ქე­თი­დან და ჩვენ­სა­ვით, ისიც ეძებს. სა­ში­ნელ დღე­შია, ვერ და­ე­ლა­პა­რა­კე­ბით. მისი ბი­ო­ლო­გი­უ­რი დე­დი­დან და­წყე­ბუ­ლი, მთე­ლი სა­ნა­თე­სა­ვო ფეხ­ზე დგას. ჩემი რძა­ლი შე­ზღუ­დუ­ლი არა­ფერ­ში იყო, თუ რა­მეს მო­ი­სურ­ვებ­და, ყვე­ლა­ფე­რი კეთ­დე­ბო­და. ქა­ლიშ­ვი­ლი­ვით გავ­ზარ­დე. ორი ბიჭი მყავს და ის გო­გო­სა­ვით მყავ­და. გულ­ჩა­თხრო­ბი­ლი არ ჩან­და. მხი­ა­რუ­ლი ბუ­ნე­ბი­საა. ნერ­ვი­უ­ლო­ბა არ შე­მი­ნიშ­ნავს, გუ­ლის­ტკი­ვილ­საც ავ­ლენ­და და სი­ხა­რულ­საც. ბავ­შვის გაზ­რდა­ში ვეხ­მა­რე­ბო­დი. ძა­ლი­ან მინ­და, ვი­პო­ვოთ. დავ­რწმუნ­დეთ, რომ ცო­ცხა­ლია და მერე გა­ირ­კვე­ვა, რა მოხ­და, რის­თვის დას­ჭირ­და ფული და სა­ერ­თოდ, რა­ტომ და­ი­კარ­გა. იქ­ნებ თქვენც გვიშ­ვე­ლოთ, ყვე­ლას მი­აწ­ვდი­ნეთ ხმა. სახ­ლში ორი წლის პა­ტა­რა ელო­დე­ბა. ღმერ­თის იმე­დად ვართ.

17 წლის და­რე­ჯან დი­ა­სა­მი­ძეს კი თით­ქმის სამი თვეა, ოჯა­ხი და სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვე­ბი უშე­დე­გოდ ეძე­ბენ. გო­გო­ნა ხელ­ვა­ჩა­უ­რის რა­ი­ო­ნი­დან, თა­ვი­სი სოფ­ლი­დან გა­უ­ჩი­ნარ­და.

ლამ­ზი­რა მა­ხა­რა­ძე, და­რე­ჯა­ნის დედა:

- სი­ახ­ლე არა­ფე­რია. უკვე ახალ­შე­ნი­სა და ხელ­ვა­ჩა­უ­რის პო­ლი­ცი­ა­ში აღარ არის ჩემი შვი­ლის საქ­მე. მათ მა­სა­ლე­ბი პრო­კუ­რა­ტუ­რას რამ­დე­ნი­მე დღის წინ გა­დას­ცეს. პრო­კუ­რა­ტუ­რა­ში გვე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ გა­ნახ­ლდე­ბა ძი­ე­ბა და ხე­ლახ­ლა და­ი­კი­თხე­ბა ყვე­ლა ის პირი, ვინც პო­ლი­ცი­ას ჰყავ­და და­კი­თხუ­ლი. 78 დღე გა­ვი­და და არ ვიცი, ჩემი შვი­ლი მკვდა­რია თუ ცო­ცხა­ლი. ერ­თა­დერ­თი სა­ეჭ­ვო კო­მენ­ტა­რი იყო, "ოდ­ნოკ­ლას­ნიკ­ში" ნა­თე­სა­ვის­თვის მი­წე­რი­ლი წე­რი­ლი, მაგ­რამ ამის გა­და­მოწ­მე­ბა სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ მო­ხერ­ხდა და არ არის გარ­კვე­უ­ლი, ეს და­რი­კოს და­წე­რი­ლია თუ არა.

- არ შე­ის­წავ­ლეს ეს ფაქ­ტი სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებ­მა?

- მი­თხრეს, გა­და­მოწ­მე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა სამ­წუ­ხა­როდ, ქარ­თველ სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებს არ გვაქ­ვსო. მოს­კოვ­ში, "ოდ­ნოკ­ლას­ნი­კის" ოფის­ში გაგ­ზავ­ნეს შე­კი­თხვა და პა­სუხს იქი­დან ელი­ან. ჯერ არა­ფე­რი ჩანს. მი­თხრეს, ეს წე­რი­ლი ან გა­ნი­ხი­ლე­ბა, ან არაო. მი­ჭირს იმას­თან შე­გუ­ე­ბა, რომ ამ­დენ ხანს არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა ჩემი შვი­ლის საქ­მე­ში, არ ვიცი, სად შე­იძ­ლე­ბა იყოს. მინ­და, კი­დევ ერთხელ მივ­მარ­თო სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებს, რი­გით მო­ქა­ლა­ქე­ებს, და­მეხ­მა­რონ ჩემი შვი­ლის პოვ­ნა­ში. პრო­კუ­რა­ტუ­რა მპირ­დე­ბა, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად იპო­ვის. იქ­ნებ მარ­თლა მოხ­დეს სას­წა­უ­ლი და გა­მოჩ­ნდეს.

- ხომ შე­იძ­ლე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო და­ტო­ვა?

- შე­იძ­ლე­ბა გა­და­პა­რუ­ლია, მაგ­რამ რის­თვის, ვის და რაში დას­ჭირ­და ჩემი შვი­ლის გა­დაყ­ვა­ნა? კი­დევ ვე­ბღა­უ­ჭე­ბი იმ ვერ­სი­ას, რომ ვი­ღა­ცამ მო­ი­ტა­ცა ჩემი შვი­ლი, ცო­ლად მოყ­ვა­ნის მიზ­ნით, მაგ­რამ სად წა­იყ­ვა­ნა, რა­ტომ არ გა­მოჩ­ნდა? უკვე აივ­სო ჩემი მოთ­მი­ნე­ბის ფი­ა­ლაც. მინ­და, სა­ნამ სული მიდ­გას, გა­ვი­გო­ნო მისი ხმა და თუნ­დაც მერე, მოვ­კვდე. ძა­ლას იმ იმე­დით ვიკ­რებ, რომ ჩემი შვი­ლის ხმას გა­ვი­გო­ნებ, თუნ­დაც სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზარი იყოს და მი­თხრას, - დედა, კარ­გად ვარ, არ ინერ­ვი­უ­ლო. ეს ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი იქ­ნე­ბა.

უფრო მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია ქუ­თა­ი­სე­ლი გო­გო­ნას, 19 წლის ნა­თია გი­ორ­გი­ძის ოჯა­ხი. მას უკვე 3 წე­ლი­წა­დია, უშე­დე­გოდ ეძე­ბენ. დარ­დის­გან დაღ­ლი­ლი დედა ფარ-ხმალს მა­ინც არ ყრის და სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებს სის­ტე­მა­ტუ­რად აკი­თხავს, თუმ­ცა უშე­დე­გოდ.

რუ­სუ­დან გი­ორ­გი­ძე, ნა­თია გი­ორ­გი­ძის დედა:

- 2010 წლის 31 ოქ­ტომ­ბერს, დღის 12 სა­ათ­ზე გა­ვი­და სახ­ლი­დან ნა­თია. მა­შინ 19 წლის იყო. ფი­ლო­ლო­გი­უ­რი ფა­კულ­ტე­ტის პირ­ველ კურ­სზე სწავ­ლობ­და. პუშ­კი­ნის ქუ­ჩი­დან და­ი­კარ­გა. მა­შინ იმ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე შავი ჯიპი და­ფიქ­სირ­და, მაგ­რამ დღემ­დე ამ ჯი­პის პატ­რო­ნის დად­გე­ნა სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებ­მა ვერ შეძ­ლეს. სა­ში­ნელ გა­ჭირ­ვე­ბა­ში გავ­ზარ­დე სამი შვი­ლი. გა­მო­ძი­ე­ბა არც ერთ ხელ­ჩა­სა­ჭიდ ვერ­სი­ას არ გაჰ­ყვა. ვფიქ­რობ, ჩემი შვი­ლი მა­შინ სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­იყ­ვა­ნეს. გვქონ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ ბაღ­და­დელ­მა ქალ­მა თურ­ქეთ­ში ნახა ჩემი შვი­ლი. ის ქალ­ბა­ტო­ნი არა­ლე­გა­ლუ­რად სა­ბერ­ძნეთ­ში მი­დი­ო­და. თურ­ქე­თის ერთ-ერთ სას­ტუმ­რო­ში თურ­მე შემ­თხვე­ვით შეხ­ვდა ნი­ნოს. შემ­დეგ თა­ვის მე­უღ­ლეს­თან და­უ­რე­კავს, - აქ გო­გო­ნა აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, უნდა და­ვეხ­მა­როთ, ამ­ბობს, რომ ქუ­თა­ი­სი­დან არის, გა­ტა­ცე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლა ორი წე­ლი­წა­დია, 20-21 წლის ნა­თია გი­ორ­გი­ძე­აო. თუმ­ცა, შემ­დეგ მოვ­ლე­ნე­ბი სხვაგ­ვა­რად გან­ვი­თარ­და, ეს ქალ­ბა­ტო­ნი იქ გა­ურ­კვე­ველ ვი­თა­რე­ბა­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. მისი მე­უღ­ლე ამ­ბობს, რომ არ ახ­სოვს რა გვა­რი და სა­ხე­ლი უთხრა ცოლ­მა. დღემ­დე გა­მო­ძი­ე­ბა ამით არ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლა.

- გგო­ნი­ათ, რომ თქვე­ნი შვი­ლი ტრე­ფი­კინ­გის მსხვერ­პლია და სა­ქარ­თვე­ლო­დან გა­იყ­ვა­ნეს?

- დიახ, მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემი შვი­ლი სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­იყ­ვა­ნეს. თან სა­ყუ­რა­დღე­ბოა ერთი გა­რე­მო­ე­ბა: იმ პე­რი­ოდ­ში ქუ­თა­ის­ში სხვა არა­ვინ და­კარ­გუ­ლა. ასა­კი, აღ­წე­რი­ლო­ბა ემ­თხვე­ვა ჩემი შვი­ლის აღ­წე­რი­ლო­ბას. ამ სამი წლის მან­ძილ­ზე არ და­მი­ტო­ვე­ბია არც ერთი თა­ნამ­დე­ბო­ბის პირი, დახ­მა­რე­ბის­თვის რომ არ მი­მე­მარ­თა. პრე­ზი­დენტს ორ­ჯერ გა­და­ვე­ცი გან­ცხა­დე­ბა, პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრსაც და­ვუ­ჩო­ქე და ისე ვთხო­ვე დახ­მა­რე­ბა, მაგ­რამ არ­სა­ი­დან პა­სუ­ხი არ არის. ახლა ბოლო წვე­თი ისაა, ვის­ზეც ეჭვი მაქვს, მას­ზე ვი­ძიო შური, სხვა გზა არ დამ­რჩა, გამ­წა­რე­ბუ­ლი დედა ვარ.

- ეჭვი ვინ­მე­ზე გაქვთ?

- ნა­თი­ას ჰყავ­და მე­გო­ბა­რი გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც და­კარ­გვამ­დე 6 თვით ადრე ჰყავ­და გაც­ნო­ბი­ლი. მან და­ი­მე­გობ­რა ჩემი შვი­ლი და ვფიქ­რობ, ის არის გა­რე­უ­ლი ამ საქ­მე­ში, მან იცის სი­მარ­თლე. მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი შვი­ლი მყავ­და, ახ­ტა­ჯა­ნა არ იყო. წიგ­ნე­ბის კი­თხვა უყ­ვარ­და. წე­სი­ე­რი, პა­ტი­ო­სა­ნი, გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ოჯა­ხი მაქვს. გა­მომ­ძი­ე­ბე­ლი მარ­წმუ­ნებ­და, რომ ჩემ­მა შვილ­მა თავი მო­იკ­ლა. მა­შინ გარ­დაც­ვლი­ლი მა­ინც ხომ უნდა გვე­ნა­ხა? ჩემს შვილს თავი არ ჰქონ­და მო­საკ­ლა­ვი, ამ ვერ­სი­ას არ ვე­თან­ხმე­ბი. დღემ­დე არ ვკარ­გავ იმედს, რომ ვი­პო­ვი ჩემს გო­გო­ნას. ამ სამი წლის მან­ძილ­ზე ლო­გინ­ში არ ჩავ­წო­ლილ­ვარ და თვალ­ზე ცრემ­ლი არ შემშრო­ბია. იმე­დის ნა­პერ­წკა­ლი ჯერ ისევ მაქვს.

იმე­დია, სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვე­ბი ამ და სხვა და­კარ­გუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის დე­დებს შვი­ლე­ბის პოვ­ნა­ში და­ეხ­მა­რე­ბი­ან და დარ­დი­თა და მო­ლო­დი­ნით დაღ­ლი­ლებს, ძა­ლა­გა­მო­ლე­ულ დე­დებს აღარ მო­უ­წევთ პო­ლი­ცი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბებ­ში იმ იმე­დით სი­ა­რუ­ლი, რა­ი­მე სი­ახ­ლე რომ შე­ი­ტყონ.

P.S. ჟურ­ნა­ლი და­სა­ბეჭ­დად მზად იყო, როცა შე­ვი­ტყვეთ, რომ და­კარ­გუ­ლი სა­ლო­მე დუნ­დუა გა­მოჩ­ნდა. მე­უღ­ლემ სა­ლო­მეს­გან მე­სი­ჯი მი­ი­ღო, რომ ის ბა­თუმ­შია და შვილ­თან დაბ­რუ­ნე­ბას არ აპი­რებს.

ნანა გი­ორ­გა­ძე, დე­დამ­თი­ლი:

- სა­ლო­მე გა­მოჩ­ნდა. გა­ვი­გეთ, რომ ბი­ო­ლო­გი­ურ დე­დას­თან იმ­ყო­ფე­ბა. მის სა­ნა­ხა­ვად გამ­ზრდე­ლი დედა წა­ვი­და და ის ჩა­მო­ი­ტანს ამ­ბავს. გაგ­ვა­გე­ბი­ნებს, რა­ტომ მი­ი­ღო მის­მა შვილ­მა ასე­თი უც­ნა­უ­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და რა­ტომ მო­იქ­ცა ასე. გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ახ­სნა ვერ მო­ვუ­ძებ­ნე მის საქ­ცი­ელს. მე პი­რა­დად არ მი­ნა­ხავს და ამი­ტომ ჯერ მეტს ვე­რა­ფერს გე­ტყვით. ინ­ტერ­ვი­უ­შიც გი­თხა­რით, რომ ის ნაშ­ვი­ლე­ბი იყო. ქო­ბუ­ლე­თე­ლი ომა­ნა­ძე­ე­ბის­გან ჰყავ­და ნაშ­ვი­ლე­ბი გამ­ზრდელ მშობ­ლებს. დე­და­მი­სი კი ბა­თუმ­ში ცხოვ­რობს.

- თქვე­ნი ვაჟი რას ამ­ბობს, ესა­უბ­რა? აპი­რებთ, სახ­ლში მი­ი­ღოთ?

- არ და­ლა­პა­რა­კე­ბია ტე­ლე­ფო­ნით. ჩვენ მას არ მი­ვი­ღებთ სახ­ლში, ასე ამ­ბობს ჩემი შვი­ლი. თქვენ მი­ი­ღებ­დით, ჩვენს ად­გილ­ზე რომ იყოთ? ოჯახს სხვა­ნა­ი­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა სჭირ­დე­ბა. ბავ­შვი ჩვენ­თან რჩე­ბა ჯერ­ჯე­რო­ბით და ალ­ბათ დარ­ჩე­ბა. მე­სი­ჯში მწერ­და: - ასე გა­დავ­წყვი­ტე და ვიცი, გი­ორ­გის დე­და­სა­ვით მო­უვ­ლიო. რა­ტომ გა­ა­კე­თა ეს, არ ვიცი. ვე­ლო­დე­ბი, დე­და­მი­სი რა პა­სუხს მო­ი­ტანს.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)