ბავ­შვო­ბი­დან ხა­ტავ­და. სურ­და, ამ პრო­ფე­სი­ას სე­რი­ო­ზუ­ლად და­უფ­ლე­ბო­და და მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ნა­ხა­ტე­ბი შე­ექ­მნა... მო­ზარ­დო­ბი­სას, ბა­ლე­რი­ნო­ბის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი, სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, არ­ჩე­ვა­ნი მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე შე­ა­ჩე­რა და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა აღარც შე­უც­ვლია. ამ­ბობს, რომ პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი არა­სო­დეს უნა­ნია, უფრო მე­ტიც - დრო­ის სვლას­თან ერ­თად სულ უფრო მე­ტად რწმუნ­დე­ბა, რომ არ შემ­ცდა­რა...

- ამ­ჟა­მად ახალ სპექ­ტაკლზე ვმუ­შა­ობთ, რო­მელ­საც ლე­ვან წუ­ლა­ძე დგამს. ფა­ბუ­ლა აღე­ბუ­ლია ცნო­ბი­ლი ჰო­ლი­ვუ­დუ­რი ფილ­მი­დან - "ფრენ­კი და ჯონი". პრე­მი­ე­რა ერთ თვე­ში შედ­გე­ბა. გარ­და ამი­სა, ნო­ემ­ბერ­ში ეკ­რა­ნებ­ზე ოთარ შა­მა­თა­ვა­სა და ლე­ვან კი­ტი­ას ახა­ლი ქარ­თულ-აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი სე­რი­ა­ლი, "ალი და თეო" გავა. ამ სე­რი­ალ­ში მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟის ყო­ფი­ლი ცო­ლის როლს ვას­რუ­ლებ. ფილ­მის ერთ-ერთი ეპი­ზო­დის გა­და­სა­ღე­ბად, თვის ბო­ლოს ბა­ქო­ში მი­წევს წას­ვლა. ასე­ვე, მო­ლა­პა­რა­კე­ბა მიმ­დი­ნა­რე­ობს "ტვ 3"-თან, სა­დაც მე და ნიკა წუ­ლუ­კი­ძემ შუ­ა­დღის შოუ უნდა წა­ვიყ­ვა­ნოთ. თუმ­ცა, წამ­ყვა­ნე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა და ვი­ნა­ო­ბა ჯერ­ჯე­რო­ბით, ბო­ლომ­დე გა­და­წყვე­ტი­ლი არ არის.

- თქვე­ნი ოჯა­ხის ყვე­ლა წევ­რი მუ­სი­კო­სია. თქვენ რო­გორ "და­აღ­წი­ეთ თავი" ამ სფე­როს?

- ჩავ­თვა­ლე, რომ სამი მუ­სი­კო­სი ოჯახ­ში საკ­მა­რი­სია (იცი­ნის). გული ყო­ველ­თვის თე­ატ­რის­კენ მი­მი­წევ­და. სხვა­თა შო­რის, როცა მსა­ხი­ო­ბო­ბა გან­ვიზ­რა­ხე, მა­მას ეგო­ნა, რომ ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მო­მა­ვალ­ში აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­ნა­ნებ­დი. იმ დროს, როცა მე აბი­ტუ­რი­ენ­ტი ვი­ყა­ვი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი მარ­თლაც, სა­ვა­ლა­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყ­ვნენ. ვერ ვი­ტყვი, რომ დღეს ას­ტრო­ნო­მი­ულ თან­ხებს გვთა­ვა­ზო­ბენ, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­თან შე­და­რე­ბით, მდგო­მა­რე­ო­ბა საგ­რძნობ­ლად გა­უმ­ჯო­ბეს­და. რაც დრო გა­დის, მით უფრო მე­ტად ვრწმუნ­დე­ბი ჩემი არ­ჩე­ვა­ნის სის­წო­რე­ში - ეს არის საქ­მი­ა­ნო­ბა, რო­მე­ლიც არა­ფერ­ში გზღუ­დავს; თი­თო­ე­ულ როლ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას სა­კუ­თარ თავს ხე­ლახ­ლა აღ­მო­ვა­ჩენ ხოლ­მე...

- შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზა არ გქო­ნი­ათ?

- ასე­თი რამ ყვე­ლას ჰქო­ნია, მით უმე­ტეს, სა­ქარ­თვე­ლო­ში. შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში 2003 წლის ზა­ფხულ­ში და­ი­წყო, როცა თე­ატ­რი მთე­ლი სამი წლით და­ი­ხუ­რა, რე­მონ­ტის გამო. ამ და­ნაკ­ლი­სის შე­სავ­სე­ბად, მოს­კოვ­ში, კი­ნო­ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­სა­ბა­რებ­ლად მინ­დო­და წას­ვლა, მაგ­რამ მა­მას ჩემი მარ­ტო გაშ­ვე­ბის შე­ე­შინ­და. მერე ვა­კის "თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ში" მი­ვე­დი და და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა ლე­ვან წუ­ლა­ძეს­თან. ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბას სა­ფუძ­ვე­ლი სწო­რედ იქ ჩა­ე­ყა­რა, შემ­დეგ კი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში გაგ­რძელ­და.

- დინ­ჯი და სე­რი­ო­ზუ­ლი ჩან­ხართ...

- ასე­თი ვარ. ხა­სი­ა­თით მა­მას და­ვემ­სგავ­სე. ბევრ ადა­მი­ანს საკ­მა­ოდ მცდა­რი წარ­მოდ­გე­ნა აქვს ჩემ­ზე, ძი­რი­თა­დად კა­ტოს­თან მა­ი­გი­ვე­ბენ...

- ზო­გი­ერ­თი მსა­ხი­ო­ბი ამ­ბობს, რომ გა­რეგ­ნუ­ლი სი­ლა­მა­ზის გამო, პრო­ფე­სი­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში პრობ­ლე­მე­ბი ექ­მნე­ბა. თუ გქო­ნი­ათ მსგავ­სი შემ­თხვე­ვა - გა­რეგ­ნო­ბის გამო, ვინ­მეს მცდა­რი წარ­მოდ­გე­ნა თუ შეჰ­ქმნია თქვენ­ზე?

- ანუ იმას გუ­ლის­ხმობთ, რომ "ყვე­ლა ქერა დე­ბი­ლია" (იცი­ნის)?.. დიდი ბო­დი­ში, მაგ­რამ ბევ­რი და­ბა­ლი ინ­ტე­ლექ­ტის მქო­ნე შავგვრე­მა­ნი და ასე­ვე, ბევ­რი ქერა ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლი მი­ნა­ხავს. პი­რა­დად მე, მსგავ­სი პრობ­ლე­მა არა­სო­დეს მქო­ნია.

- გა­თხო­ვი­ლი არ ყო­ფილ­ხართ. ამის ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ისიც ხომ არ არის, რომ ოჯა­ხის შექ­მნის შემ­დეგ კა­რი­ე­რა­ში შე­საძ­ლოა, შე­ფერ­ხე­ბა გქო­ნო­დათ?

- ალ­ბათ, ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ესეც იყო, მაგ­რამ არა - მთა­ვა­რი. იმ მო­მენ­ტში, როცა შე­იძ­ლე­ბო­და, ოჯა­ხი შე­მექ­მნა, ამის­თვის მზად არ აღ­მოვ­ჩნდი. შე­საძ­ლოა, დღე­საც არ ვარ მზად ამ ყვე­ლაფ­რის­თვის... ქალი ფი­ზი­კუ­რად ადრე მწიფ­დე­ბა ოჯა­ხის შე­საქ­მნე­ლად, მაგ­რამ მთა­ვა­რია, შე­ეძ­ლოს დე­დო­ბი­სა და ზო­გა­დად, ოჯა­ხუ­რი ცხოვ­რე­ბის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა. ვინ­მეს­თან მუდ­მივ თა­ნა­ცხოვ­რე­ბას ვერ და­გეგ­მავ. ვფიქ­რობ, ეს სპონ­ტა­ნუ­რად უნდა მოხ­დეს. ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი იმი­სა, რომ ოჯა­ხი ჯერ არ შე­მიქ­მნია, იცით, რა არის?- ჯერ ისე ძლი­ე­რად არა­ვინ მყვა­რე­ბია, რომ მის ცო­ლო­ბა­ზე მე­ფიქ­რა. თუმ­ცა, იყ­ვნენ ისე­თე­ბიც, ვი­საც ჩემი პრო­ფე­სია აღი­ზი­ა­ნებ­დათ. სა­ერ­თოდ, სუსტ მა­მა­კა­ცებს არა­სო­დეს სი­ა­მოვ­ნებთ, როცა გვერ­დით რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი ქალი ჰყავთ...

- ამ­ბობთ, რომ ვერ იტანთ უსა­მარ­თლო­ბას. თქვენს სფე­რო­ში, თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნებ­თან, რთუ­ლი არ არის, იყო პირ­და­პი­რი?

- შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ღა­ცას მი­აჩ­ნია, რომ ჩემი პირ­და­პი­რო­ბით სა­კუ­თა­რი თა­ვის მტე­რი გა­მო­ვე­დი, ჩემი წინსვლა და­ვაბ­რკო­ლე. უსა­მარ­თლო­ბას და გულ­გრი­ლო­ბას იმ­დე­ნად ვერ ვი­ტან, რომ არ მე­ში­ნია არა­ნა­ი­რი შე­დე­გის. ყო­ველ­გვა­რი ბო­რო­ტე­ბის სა­ფუძ­ვლად გულ­გრი­ლო­ბა მი­მაჩ­ნია.

- თუ გა­გი­ღი­ათ რა­ი­მე სე­რი­ო­ზუ­ლი მსხვერ­პლი კონ­კრე­ტუ­ლი რო­ლის­თვის? ვგუ­ლის­ხმობ გა­რეგ­ნულ ცვლი­ლე­ბას, მო­რა­ლურ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბებს...

- შე­და­რე­ბით თა­მა­მი როლი მაქვს სპექ­ტაკლში - "ფერ­ხუ­ლი", მაგ­რამ ეს სპექ­ტაკ­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მიყ­ვარს და არ მი­მაჩ­ნია, რომ მსხვერ­პლი გა­ვი­ღე. ვი­ღა­ცას შე­საძ­ლე­ბე­ლია, კი­ნო­ში ან სე­რი­ალ­ში ჩემი კოც­ნაც მსხვერ­პლის გა­ღე­ბად მი­აჩ­ნდეს, მე კი ასე არ ვფიქ­რობ. უფრო მეტი მსხვერ­პლია, მა­გა­ლი­თად, წო­ნა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი დაკ­ლე­ბა ან მო­მა­ტე­ბა, თა­ვის გა­და­პარსვა...

- ეს უფრო რთუ­ლია, ვიდ­რე კოც­ნა?

- დიახ, რად­გან ამ დროს აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი გაქვს, რომ ეს მხო­ლოდ სა­მუ­შაო პრო­ცე­სია. თუმ­ცა, თუ ვინ­მემ სრუ­ლად გა­შიშ­ვლე­ბა მომ­თხო­ვა, ამას არა­სო­დეს გა­ვა­კე­თებ. ეს უბ­რა­ლოდ, ჩემი სტი­ლი არ არის და თან, არ მინ­და, ამით მი­ვიქ­ციო ყუ­რა­დღე­ბა. გა­რეგ­ნუ­ლი მო­ნა­ცე­მე­ბი ისე­დაც შე­სამ­ჩნე­ვია, ამის­თვის გა­შიშ­ვლე­ბა არ არის სა­ჭი­რო.

- ბინა იყი­დეთ და სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე გა­დახ­ვე­დით. ესეც ადას­ტუ­რებს, რომ სრუ­ლი­ად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ხართ?!

- სახ­ლი არ მი­ყი­დია, მა­მამ მა­ჩუ­ქა. ვფიქ­რობ, ადა­მი­ა­ნის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი მო­ნა­პო­ვა­რი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბაა. პი­როვ­ნე­ბა ფა­სობს იმით, თუ რამ­დე­ნად და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლია გა­რე­მოს­გან. ძა­ლი­ან მინ­და, სა­მოგ­ზა­უ­როდ მარ­ტო წა­ვი­დე. სპექ­ტაკლსა და ფილ­მს ყვე­ლა­ზე დიდი ინ­ტე­რე­სით მა­შინ ვუ­ყუ­რებ, როცა მარ­ტო ვარ და სამ­ზა­რე­უ­ლო­შიც მარ­ტოს მიყ­ვარს ტრი­ა­ლი. სა­ერ­თოდ, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის სურ­ვი­ლი და შეგ­რძნე­ბა ჩემ­ში მე­ტად გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლია და ეს ძა­ლი­ან მომ­წონს - გან­ვი­თა­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას მაძ­ლევს. ვფიქ­რობ, ადა­მი­ა­ნი არა­თუ მშობ­ლებ­ზე, მე­უღ­ლე­ზეც არ უნდა იყოს და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- მსა­ხი­ო­ბი კა­ცის ცო­ლო­ბას თუ და­თან­ხმდე­ბით?

- ჩემი ნათ­ქვა­მი სულ წინ მხვდე­ბა და უკვე მე­ში­ნია ვთქვა, რომ მსა­ხი­ობს არა­სო­დეს გავ­ყვე­ბი-მეთ­ქი. რო­გორც გი­თხა­რით, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი მიყ­ვარს, მსა­ხი­ო­ბი კი ყო­ველ­თვის რე­ჟი­სორ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი; მე­ო­რე მხრივ, ჩემს ყვე­ლა მა­მა­კაც კო­ლე­გას უდი­დეს პა­ტივს ვცემ, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში, ამ პი­რო­ბებ­ში ეს პრო­ფე­სია აირ­ჩი­ეს. მი­ლი­ო­ნერ ქმარ­ზე არა­სო­დეს მი­ოც­ნე­ბია, მაგ­რამ კარ­გად ვიცი, რამ­დე­ნად რთუ­ლია მსა­ხი­ო­ბი მა­მა­კა­ცის­თვის თა­ვის გა­ტა­ნა. სიყ­ვა­რუ­ლი იმ­დე­ნად დიდი გრძნო­ბაა, რომ ყვე­ლა­ფერ­ზე თვა­ლი უნდა და­ხუ­ჭო, მაგ­რამ რა ვქნა, რომ მა­ინც არ მინ­და მსა­ხი­ო­ბი კა­ცის ცო­ლო­ბა (იცი­ნის)?!.

- სა­მუ­შა­ოდ, სა­ზღვარ­გა­რეთ წას­ვლა­ზე არ გი­ფიქ­რი­ათ?

- 10 წლის წინ ამა­ზე ფიქ­რი შე­იძ­ლე­ბო­და, ახლა კი ჩემ­თვის ყვე­ლაფ­რის ნუ­ლი­დან და­წყე­ბა დაგ­ვი­ა­ნე­ბუ­ლია... თუმ­ცა, თუ დრო­ე­ბი­თი შე­მო­თავ­ზე­ბა იქ­ნე­ბა, უარს არ ვი­ტყვი.

- რამ­დე­ნად ახ­დენს გავ­ლე­ნას თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა?

- ყვე­ლა­ფე­რი იმა­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, რამ­დე­ნად სწო­რად ახერ­ხებ ყუ­რა­დღე­ბის გა­ნა­წი­ლე­ბას. მე მაქ­სი­მუმს ვა­კე­თებ კონ­კრე­ტუ­ლი საქ­მის მო­საგ­ვა­რებ­ლად. ახლა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ან ქმა­რი რომ მყავ­დეს გვერ­დით, არ ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ ყუ­რა­დღე­ბის კონ­ცენ­ტრა­ცი­ას მო­ვა­ხერ­ხებ. პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბი­სა და საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­თავ­სე­ბა ალ­ბათ, გა­მი­ჭირ­დე­ბა...

- რა მოგ­ცათ კა­ტოს როლ­მა?

- ყვე­ლა თა­ო­ბის ბევ­რი ერ­თგუ­ლი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი, რომ­ლებ­საც მფარ­ველ ან­გე­ლო­ზებს ვე­ძა­ხი. როცა სე­რი­ა­ლი­დან წა­მოს­ვლის შემ­დეგ ვი­ღა­ცებ­მა გა­მამ­ტყუ­ნეს, ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა და­მიც­ვეს და ამით ადა­მი­ა­ნის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ - თა­ნად­გო­მა მაგ­რძნო­ბი­ნეს. კა­ტომ მხო­ლოდ და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბი და­მი­ტო­ვა.

- გული არ დაგ­წყდათ?

- გუ­ლის­წყვე­ტა მხო­ლოდ კონ­კრე­ტულ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა და­მი­ტო­ვეს იმით, რომ იმე­დი გა­მიც­რუ­ეს. მათ­ზე სხვაგ­ვა­რი წარ­მოდ­გე­ნა მქონ­და. მაგ­რამ წყე­ნას გულ­ში არა­სო­დეს ვი­ტო­ვებ. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ისი­ნი სა­კუ­თარ საქ­ცი­ელს ნა­ნო­ბენ.

- და­ბო­ლოს, შიშ­ველ ენ­თუ­ზი­აზმზე თუ და­თან­ხმდე­ბო­დით რა­ი­მე როლ­ზე მუ­შა­ო­ბას?

- თუ რე­ჟი­სო­რი გე­ნი­ო­სი, მა­სა­ლა და როლი კი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა, შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას აუ­ცი­ლებ­ლად დავ­თან­ხმდე­ბი...

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)