დე­და­ქა­ლა­ქის საკ­რე­ბუ­ლოს ახა­ლი თავ­მჯდო­მა­რე, ირაკ­ლი ში­ხი­აშ­ვი­ლი თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეტა­პე­ბის, პო­ლი­ტი­კი­სა და ამ­ჟა­მინ­დე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბის, მო­მავ­ლის გეგ­მე­ბის შე­სა­ხებ გვე­სა­უბ­რე­ბა.

- ბა­ტო­ნო ირაკ­ლი, სა­ნამ საკ­რე­ბუ­ლოს­თან და­კავ­ში­რე­ბულ სა­კი­თხებს შე­ვე­ხე­ბით, მოკ­ლედ გვი­ამ­ბეთ, რას საქ­მი­ა­ნობ­დით პო­ლი­ტი­კა­ში მოს­ვლამ­დე? უკეთ გაგ­ვა­ცა­ნით თქვე­ნი თავი.

- ცოტა შო­რი­დან და­ვი­წყებ და ჩემ შე­სა­ხებ მოკ­ლედ მო­გახ­სე­ნებთ: 9 აპ­რილს და­ვი­ბა­დე, 1972 წელს. 120-ე სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა (წარ­ჩი­ნე­ბით) და­ვამ­თავ­რე, რო­მე­ლიც რუ­სულ-ქარ­თუ­ლი იყო და ეროვ­ნუ­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი იქ უფრო გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლად იგ­რძნო­ბო­და. რუ­სუ­ლი სექ­ტო­რის ბავ­შვებთნ ვმე­გობ­რობ­დით, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ქარ­თულ სექ­ტორ­თან ზო­გა­დად კო­მუ­ნის­ტურ-შო­ვი­ნის­ტუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არ­სე­ბობ­და, ბუ­ნებ­რი­ვია, ეს გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბას იწ­ვევ­და და პირ­ვე­ლად, 1988 წლის ნო­ემ­ბრის შიმ­ში­ლო­ბა­ზე მეც წა­ვე­დი. 1989 წლის 9 აპ­რილს, წა­მო­ჩი­ტუ­ლი, პა­ტა­რა "არა­ფორ­მა­ლი" ვი­ყა­ვი. სა­კუ­თარ და­ბა­დე­ბის დღე­ზე, რა ტრა­გე­დი­აც გა­დამ­ხდა, ბევრ ახ­სნას არ სა­ჭი­რო­ებს. ამ დღეს მეც ძა­ლი­ან ნა­ცე­მი და სიკ­ვდი­ლის პი­რას მი­სუ­ლი ვი­ყა­ვი. ამის შემ­დეგ, ეროვ­ნულ მოძ­რა­ო­ბა­ში ჩა­ვე­ბი. მა­შინ და­ი­წყო და­ძა­ბუ­ლო­ბა ქვე­მო ქარ­თლში, სა­მა­ჩაბ­ლო­ში, აფხა­ზეთ­ში და შე­სა­ბა­მი­სად, 18-19 წლის ბიჭს, გუ­ლიც რომ გერ­ჩის და ქვე­ყა­ნაც გიყ­ვარს, მი­გაჩ­ნია, მთებს გა­და­აბ­რუ­ნებ, თუმ­ცა გულ­წრფე­ლო­ბი­თა და სიყ­ვა­რუ­ლით ხში­რად პრო­ვო­კა­ცი­ებ­ზეც ბრმად ვე­გე­ბო­დით. 18 წლის ბი­ჭის ცნო­ბი­ე­რე­ბა სხვა­ნა­ი­რი იყო და მა­შინ მე­გო­ნა, რომ ყვე­ლა­ზე კარ­გად ვაზ­როვ­ნებ­დი. სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ არ იცო­და, და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის პი­რო­ბებ­ში სა­ხელ­მწი­ფოს მარ­თვა. ჩვენ სა­კუ­თა­რი ქვეყ­ნის ოპო­ზი­ცი­ო­ნე­რე­ბად ვი­ქე­ცით. კინ­კლა­ო­ბა გა­ცხა­რე­ბა­ში გა­და­ი­ზარ­და და ალი აინ­თო, რო­მელ­საც 15 წელი აქ­რობ­და ქარ­თვე­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა და ქარ­თუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფო ძლივს გა­დარ­ჩა.

- ვის გვერ­დით იდე­ქით მა­შინ?

- ეროვ­ნუ­ლი კონ­გრე­სის მხა­რეს ვი­ყა­ვი, თა­ვი­დან ირაკ­ლი წე­რე­თელ­თან, ირაკ­ლი ბა­თი­აშ­ვილ­თან, თორ­ნი­კე ფი­ფი­ას­თან ერ­თად, და­ნარ­ჩე­ნი ლი­დე­რე­ბი­და­ნაც თით­ქმის ყვე­ლას­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. შემ­დეგ, აფხა­ზე­თის ომ­შიც ვი­ყა­ვი და ერთ-ერთი ბრძო­ლის დროს, სა­დაც ერთ-ერთ ჯგუფს ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ­დი, მძი­მე ტრავ­მა მი­ვი­ღე, კან­ტუ­ზია მქონ­და და საკ­მა­ოდ დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, წელს ქვე­მოთ მო­წყვე­ტილს, დახ­მა­რე­ბის გა­რე­შე გა­და­ად­გი­ლე­ბა არ შე­მეძ­ლო. ღმერ­თს მთე­ლი გუ­ლით ვე­ვედ­რე­ბო­დი, - ოღონდ 21 წლის ბიჭი სა­ვარ­ძელ­ში არ დამ­ტო­ვო-მეთ­ქი და პი­რო­ბას ვდებ, მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩემს ქვე­ყა­ნას, პრინ­ცი­პებს, ღირ­სე­ბას არ ვუ­ღა­ლა­ტებ და ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რაც კი შე­მეძ­ლე­ბა-მეთ­ქი. თუმ­ცა, ყვე­ლას რომ რა­ღაც ვა­პა­ტიო, ჩემი თა­ვის­თვის იმ 9 წლის პა­ტი­ე­ბა გა­მი­ჭირ­დე­ბა. ქარ­თველ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ, რომ­ლის წევ­რი მეც ვარ, დიდ­ხანს ით­მი­ნა, მაგ­რამ ჯობს გვი­ან, ვიდ­რე არას­დროს... ქარ­თვე­ლი მო­ით­მენს სი­ცი­ვეს, შიმ­შილს, ტკი­ვილს, პრობ­ლე­მას, მაგ­რამ ვერ მო­ით­მენს ნა­მუს­ში ჩა­ფურ­თხე­ბას, ღირ­სე­ბის შე­ლახ­ვას, შე­უ­რა­ცხყო­ფას, თა­ვი­სუფ­ლე­ბის გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბას. პირ­ვე­ლი ოქ­ტომ­ბრის წინ, სიმ­ბო­ლუ­რად, ყვე­ლას ბახ­ტრი­ო­ნის აჯან­ყე­ბა გა­ახ­სენ­და - სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რის გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბა ვერ მო­ით­მი­ნეს და ეს იყო ის ნა­პერ­წკა­ლი, რი­თაც ამ­ბო­ხი და­ი­წყო. სიმ­ბო­ლუ­რი იყო ისიც, რომ პირ­ვე­ლი ოქ­ტომ­ბე­რი ბი­ძი­ნა ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლის ხსე­ნე­ბის დღე გახ­ლავთ.

- პო­ლი­ტი­კა­ში რო­დის ჩა­ერ­თეთ?

- პო­ლი­ტი­კა­ში 1999 წლის სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ში ჩა­ვერ­თე, რო­დე­საც 27 წლი­სამ "მრეწ­ველ­თა პარ­ტი­ი­დან" სამ­გო­რის რა­ი­ონ­ში მა­ჟო­რი­ტარ დე­პუ­ტა­ტად ვი­ყა­რე კენ­ჭი. იქ ჩემი უფ­რო­სი მე­გო­ბა­რი - რეზო შა­ვიშ­ვი­ლი იყო, რო­მელ­თა­ნაც ისე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, რო­გორც სიძე-ცო­ლისძმას შე­ე­ფე­რე­ბა. ჩვენ ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბი­დან ვმე­გობ­რობთ. არ­ჩევ­ნებ­ში რამ­დე­ნი­მე დე­პუ­ტა­ტი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, ბიზ­ნეს­მე­ნე­ბი. მათ კვა­ლო­ბა­ზე ძა­ლი­ან უსუ­სუ­რად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი, ჩემი ასა­კი, გა­მოც­დი­ლე­ბა და ფი­ნან­სუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი იმ­დე­ნად მწი­რი იყო, რომ სე­რი­ო­ზუ­ლად არც გან­ვი­ხი­ლე­ბო­დი, მაგ­რამ ისე მოხ­და, რომ 8 000 ხმა ავი­ღე და მად­ლო­ბა იმ ადა­მი­ა­ნებს, მა­ში­ნაც ნდო­ბა რომ გა­მო­მი­ცხა­დეს და "მოქკავ­ში­რის" კან­დი­და­ტის - ცხო­ნე­ბუ­ლი გი­ორ­გი ჯა­ყე­ლის შემ­დეგ, მე­ო­რე ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დგომ და­ნიშ­ნულ არ­ჩევ­ნებ­ში მიშა მა­ჭა­ვა­რი­ან­მა გა­ი­მარ­ჯვა, ცეს­კო­ში რამ­დე­ნი­მე სა­ჩი­ვა­რი უნდა შე­სუ­ლი­ყო, მაგ­რამ კა­ტე­გო­რი­უ­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გი წა­ვე­დი, რად­გან ჩავ­თვა­ლე, რომ აღარ ღირ­და. ამის მერე, გა­ვი­და ხანი, რეზო შა­ვიშ­ვილ­მა შექ­მნა პარ­ტია - "ლი­ბე­რა­ლე­ბი", რომ­ლე­ბიც აკე­თე­ბენ ბლოკს "ახალ მე­მარ­ჯვე­ნე­ებ­თან" და ამის გამო, ზოგს მათი პარ­ტი­ის წევ­რი ვე­გო­ნე. მე მუდ­მი­ვად რე­ზოს­თან ერ­თად ვმოქ­მე­დებ­დი. იმ გუნდთან ერ­თად ვი­ყა­ვი, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც თა­ვი­დან­ვე მოვ­დი­ო­დი.

- რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას­თან"?

- და­ვი­ნა­ხე, რომ არ­ჩევ­ნე­ბის დროს, "მო­ქა­ლა­ქე­თა კავ­ში­რი" მი­ხე­ილ მა­ჭა­ვა­რი­ანს უსა­მარ­თლოდ უყალ­ბებ­და არ­ჩევ­ნებს, მი­შას კი არ მი­ვემ­ხრე, უბ­რა­ლოდ, სი­მარ­თლე და­ვა­ფიქ­სი­რე, რა და რო­გორ ხდე­ბო­და. გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის მერე მიშა მა­ჭა­ვა­რი­ანს გა­უჩ­ნდა და­ახ­ლო­ე­ბის სურ­ვი­ლი და ზუ­რაბ ჭი­ა­ბე­რაშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც მა­შინ "ნაც­მოძ­რა­ო­ბას" არ წარ­მო­ად­გენ­და და თბი­ლი­სის მერი იყო (სხვა­თა შო­რის, ის ჩემს პა­რა­ლე­ლურ კლას­ში სწავ­ლობ­და), სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, დი­დუ­ბე-ჩუ­ღუ­რე­თის გამ­გებ­ლო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა. გა­მოწ­ვე­ვე­ბის მი­ღე­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მით უმე­ტეს, როცა სა­შუ­ა­ლე­ბა მეძ­ლე­ვა, კარ­გი გა­ვა­კე­თო. თუმ­ცა, "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" მხრი­დან ჩემს კან­დი­და­ტუ­რას დიდი აგ­რე­სია მოჰ­ყვა. ამ­ბობ­დნენ, ჩვე­ნი მტე­რი­აო. ამ დროს, მიშა მა­ჭა­ვა­რი­ან­მა, სი­ტუ­ა­ცი­ის გან­სა­მუხ­ტა­ვად, ჩემ­სა­ვე - სამ­გო­რის რა­ი­ონ­ში გამ­გებ­ლის მო­ად­გი­ლე­ო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზა და იქ 4 წე­ლი­წა­დი გა­ვა­ტა­რე. "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" წევ­რი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, რად­გან ისეთ რა­მე­ებს ვხე­დავ­დი, რაც არ მომ­წონ­და. ამ პარ­ტი­ა­ში ბევ­რი კარ­გი ადა­მი­ა­ნიც იყო, ვი­საც მარ­თლაც გულ­წრფე­ლად უყ­ვარ­და თა­ვი­სი ქვე­ყა­ნა და ცდი­ლობ­და, რა­ღაც კარ­გი გა­ე­კე­თე­ბი­ნა. "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" პრობ­ლე­მა იმ მმარ­თველ გუნდში იყო, რო­მელ­მაც გახ­რწნა და ამო­რა­ლურ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ად გა­და­აქ­ცია პარ­ტია. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა და ძა­ლა­უფ­ლე­ბა იმ­დე­ნად შე­უყ­ვარ­დათ, იმ­დე­ნად და­ე­მონ­ნენ მას, რომ და­ი­ჯე­რეს, ყოვ­ლის­შემ­ძლე­ნი იყ­ვნენ და კი­დევ 18 წელი უნდა ება­ტო­ნათ, რაც ღი­მი­ლის მომ­გვრე­ლი იყო.

- რა­ტომ არ გა­მო­ხა­ტავ­დით პრო­ტესტს, თუ ბევრ რა­მეს ხე­დავ­დით და არ მოგ­წონ­დათ?

- ჩემი აზ­რით, ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი დრო აქვს. მა­შინ ჩემს ჭი­ჭყინს შე­დე­გი არ მოჰ­ყვე­ბო­და, ჯობ­და, საქ­მე მე­კე­თე­ბი­ნა. "ნაც­მოძ­რა­ო­ბამ" სა­ზო­გა­დო­ე­ბის უმე­ტე­სი ნა­წი­ლის დამ­შე­ვას იმ დო­ნე­ზე მიჰ­ყო ხელი, რომ ხალ­ხმა ხვეწ­ნა და­ი­წყო, ელე­მენ­ტა­რუ­ლი არ­სე­ბო­ბის­თვის, სი­ღა­რი­ბის ზღვარს მიღ­მა მყოფ­თა რი­გებ­ში ყო­ფი­ლიყ­ვნენ. ასეთ გა­რე­მო­ში კი რთუ­ლი იყო, რა­ი­მე შე­დე­გის მომ­ტა­ნი, სა­მარ­თლი­ა­ნი ამ­ბო­ხის გა­მო­ხატ­ვა. ყო­ველ­გვა­რი ფა­მი­ლა­რო­ბის გა­რე­შე ვამ­ბობ, რომ არა - ღვთის ნება, პატ­რი­არ­ქი და ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი, ხალ­ხი ვერ მო­ა­ხერ­ხებ­და ამ მშვი­დო­ბი­ან ამ­ბოხს, ძა­ლა­დო­ბის, სი­სას­ტი­კის, უზ­ნე­ო­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ გამ­თლი­ა­ნე­ბას. 2011 წლის ნო­ემ­ბრის და­სა­წყის­ში გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ამ რე­ჟი­მის დამ­ხო­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მეც უნდა მი­მე­ღო. რო­დე­საც აშშ-დან ჩემი შვი­ლის ნათ­ლია, ნი­კო­ლოზ ჩხე­ი­ძე ჩა­მო­ვი­და და მი­თხრა, - ამ თვალ­ხი­ლუ­ლი სი­სას­ტი­კის წი­ნა­აღ­მდეგ მოძ­რა­ო­ბას ვი­წყებ­თო, ჩავ­თვა­ლე, რომ "ნა­ცებ­თან" ყოფ­ნას არა­თუ აზრი აღარ ჰქონ­და, და­ნა­შა­უ­ლიც კი იყო. მათ რი­გებს ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ტო­ვებ­და და ხალ­ხს უერ­თდე­ბო­და. საკ­რე­ბუ­ლოს დე­პუ­ტა­ტებს შო­რის, "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" მხრი­დან ყვე­ლა­ზე დიდი აგ­რე­სია ჩემ­სა და მიშა ქავ­თა­რა­ძის მი­მართ მო­დი­ო­და, ძა­ლი­ან გამ­წა­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. არ მინ­და, სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ჩათ­ვა­ლოს, თით­ქოს ვინ­მეს მი­მართ გა­ბო­რო­ტე­ბუ­ლი და და­ბოღ­მი­ლი ვიყო. არა. ჩემი დღე­ვან­დე­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ბო­ლომ­დე მაქვს გა­სიგ­რძე­გა­ნე­ბუ­ლი, საკ­რე­ბუ­ლოს თავ­მჯდო­მა­რე უნდა ვიყო და არა - შუ­რის­ძი­ე­ბით აღვსი­ლი პირი, რომ ვი­ღაც და­ვა­მარ­ცხო. მათი და­მარ­ცხე­ბა უკე­თე­სი საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბით მი­მაჩ­ნია და ამას შევ­ძლებ კი­დეც, თბი­ლი­სე­ლე­ბის გა­მარ­ჯვე­ბით.

- თუმ­ცა, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წილ­მა მედ­რო­ვე­ე­ბად შე­რა­ცხა ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, ვინც ჯერ "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას­თან" ერ­თად მოქ­მე­დებ­და, შემ­დეგ კი სა­ერ­თო ენა "ქარ­თულ ოც­ნე­ბას­თა­ნაც" კარ­გად და დრო­უ­ლად გა­მო­ნა­ხა. საკ­რე­ბუ­ლო ამის ერთ-ერთი მა­გა­ლი­თია. თვით­გა­დარ­ჩე­ნის ინ­სტინ­ქტი ამოძ­რა­ვებთ და მათ­თვის სუ­ლერ­თია, რო­მელ ძა­ლას მი­ემ­ხრო­ბი­ა­ნო, ამ­ბო­ბენ...

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უფ­ლე­ბა აქვს, სა­კუ­თა­რი მო­საზ­რე­ბა იქო­ნი­ოს. ვე­რა­ვინ და­მარ­წმუ­ნებს იმა­ში, რომ მამა ღმერ­თის გარ­და, წი­ნას­წარ ვინ­მემ იცო­და, რა შე­დე­გით დას­რულ­დე­ბო­და ოქ­ტომ­ბრის არ­ჩევ­ნე­ბი. ერთი დღით ად­რეც კი ისე­თი და­ძა­ბუ­ლო­ბა იყო, რომ ვე­რა­ვინ გა­მო­იც­ნობ­და, რა მოხ­დე­ბო­და. რო­გორც მო­გახ­სე­ნეთ, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა გა­ცი­ლე­ბით ადრე მი­ვი­ღე. მახ­სოვს, ნიკა ჩხე­ი­ძეს ჟარ­გო­ნით ვუ­თხა­რი: - ერთი რამ გვახ­სოვ­დეს, მე პა­ტა­რა ჯარი მყავს. პა­ტა­რა ია­რა­ღი და ცოტა ტყვი­ე­ბი მაქვს, ჰა­ერ­ში არ გა­მას­რო­ლი­ნო, თუ ვა­კე­თებთ, ბო­ლომ­დე ვა­კე­თებთ და უკან და­ხე­ვა არ მო­სუ­ლა-მეთ­ქი. გან­ცხა­დე­ბა რომ არ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, ამის­თვის ცა და დე­და­მი­წა შეძ­რეს, ოღონდ ქვე­ყა­ნამ ეს არ იცის.

- ახლა აღა­რა­ფე­რია და­სა­მა­ლი.

- ეს რომ მო­გიყ­ვეთ, ჩვე­ნი ინ­ტერ­ვიუ შტირ­ლი­ცის ცხოვ­რე­ბას და­ემ­სგავ­სე­ბა და არ ღირს. რისი გა­კე­თე­ბაც მინ­დო­და, უფალ­მა შე­მაძ­ლე­ბი­ნა, ჩემი სა­მე­გობ­როს დახ­მა­რე­ბით. გან­ცხა­დე­ბა 21 სექ­ტემ­ბერს უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო გა­და­ი­დო, საფრ­თხე გაჩ­ნდა ასე­ვე, ჩემი შვი­ლის წი­ნა­შე. მო­ვა­ხერ­ხე ის ქვეყ­ნის გა­რეთ გა­მეყ­ვა­ნა იმის გამო, რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო რა­ი­მე სა­ბე­ლი, რი­თაც ჩემი "გა­კა­ვე­ბა" იქ­ნე­ბო­და შე­საძ­ლე­ბე­ლი. ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რომ ამ ნა­ბიჯს უკან ვე­რა­ვინ გა­და­მად­გმე­ვი­ნებ­და, გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო და როცა მარ­თა­ლი ხარ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მოგ­დის. მე და მიშა ქავ­თა­რა­ძე საკ­რე­ბუ­ლო­ში რომ შე­მო­ვე­დით, ადა­მი­ა­ნე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ჯგუ­ფი მა­შინ­ვე შე­მოგ­ვი­ერ­თდა. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ჯერ კი­დევ არ არის კარ­გად ცნო­ბი­ლი, თუ რამ­დენ მე­ქა­ნიზმს მი­მარ­თავ­და "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" ეს დახ­ვე­წი­ლი სტრუქ­ტუ­რა, რომ მათი რი­გე­ბის რღვე­ვა ყვე­ლა­ნა­ი­რი ბერ­კე­ტით შე­ე­ჩე­რე­ბი­ნა. სა­კუ­თარ თავს მთელ ქვე­ყა­ნას­თან აი­გი­ვებ­დნენ და თუ მათ ვინ­მე ღა­ლა­ტობ­და, სამ­შობ­ლოს, ერის მო­ღა­ლა­ტედ თვლიდ­ნენ. ვი­ცო­დი, რომ სხვა პო­ლი­ტი­კურ ძა­ლას­თან გა­დას­ვლა შე­იძ­ლე­ბო­და, სი­ცო­ცხლის ფა­სად დამ­ჯდო­მო­და. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა შე­იც­ვა­ლა, თო­რემ ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, რამ­ხე­ლა რის­კის ქვეშ დგე­ბო­და ყვე­ლა?

- საკ­რე­ბუ­ლოს ბევ­რი ფუნ­ქცია აქვს ჩა­მორ­თმე­უ­ლი. რა ბერ­კე­ტე­ბი აქვს ამ­ჟა­მად? კონ­კრე­ტუ­ლად რა გე­ვა­ლე­ბათ?

- ჩვენ თბი­ლი­სე­ლე­ბის მიერ ვართ არ­ჩე­უ­ლე­ბი და გვე­ვა­ლე­ბა, მათი ინ­ტე­რე­სე­ბი გა­ვა­ტა­როთ და მე­რი­ას რე­ა­ლუ­რი ზე­დამ­ხედ­ვე­ლო­ბა და არა - მტრო­ბა გა­ვუ­წი­ოთ. ჩვე­ნი გეგ­მე­ბი შემ­დე­გია: საკ­რე­ბუ­ლო სე­რი­ო­ზულ მუ­შა­ო­ბას და­ი­წყებს, რომ სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა, რო­მე­ლიც მთელ რიგ შემ­თხვე­ვებ­ში დარ­ღვე­უ­ლი იყო, აღ­დგეს. ყვე­ლა კო­მი­სია, რომ­ლე­ბიც ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ არ­სე­ბობ­და და მხო­ლოდ ქა­ღალ­დზე იყო და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლი, აქ­ტი­უ­რად იმუ­შა­ვებს. ქა­ლაქს ჰყავ­და თბი­ლი­სის მერი, გიგი უგუ­ლა­ვა და საკ­რე­ბუ­ლოს თავ­მჯდო­მა­რე, "გიგი უგუ­ლა­ვა". პრო­ცე­სებს ყველ­გან თვი­თონ მარ­თავ­და. ჩვენ ასე­თი მე­სი­ჯი გვაქვს - საკ­რე­ბუ­ლო გა­ცო­ცხლდა! აქ ცხოვ­რე­ბა და­ი­წყო და ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ, რომ ღმერ­თმა ეს დღე­ე­ბი მა­ჩუ­ქა. ათე­უ­ლო­ბით ადა­მი­ანს ვხვდე­ბი და ეს მი­ღე­ბე­ბი ყო­ველ ხუთ­შა­ბათს გაგ­რძელ­დე­ბა, სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში - ძა­ლი­ან გვი­ა­ნო­ბამ­დეც. პირ­ვე­ლი პი­რი­დან მი­ღე­ბუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცია ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

- ძი­რი­თა­დად, რა პრობ­ლე­მე­ბით მო­დი­ან დე­და­ქა­ლა­ქის მკვიდ­რნი?

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, პრობ­ლე­მა ძა­ლი­ან ბევ­რია, მაგ­რამ უმე­ტე­სო­ბა სა­ცხოვ­რის­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბას ითხოვს. ხვალ შე­იძ­ლე­ბა ქა­ლაქ­ში სა­ვა­ლა­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა მი­ვი­ღოთ, ამი­ტომ სას­წრა­ფო ზო­მე­ბია მი­სა­ღე­ბი. ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ის, რომ ადა­მი­ანს სა­კუ­თა­რი ბინა ჰქონ­დეს და აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა შე­იქ­მნას სა­ბი­ნაო ფონ­დი, რო­მე­ლიც არ არ­სე­ბობს. 37 წლის ადა­მი­ა­ნი 5 წე­ლია, ვე­რის ბაღ­ში დე­დას­თან ერ­თად, მუ­ყა­ოს ყუთ­ში ცხოვ­რობს. მისი ღვთის­მო­სა­ო­ბით, სიმ­შვი­დი­თა და სიძ­ლი­ე­რით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი დავ­რჩი. ერთი არ და­უ­წუ­წუ­ნია, აქეთ დამ­ლო­ცა და მი­თხრა, - ღმერ­თმა მოგ­ცეს იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ და­მეხ­მა­როო.

- რო­გორ აპი­რებთ უგუ­ლა­ვას­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბას?

- მას თუ პრობ­ლე­მა არ აქვს, მე არ გა­მი­ჭირ­დე­ბა. ხელს ვერ შე­მიშ­ლის, რად­გან ჩემი საქ­მე ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. თუ გიგი უგუ­ლა­ვა ხე­ლის შეშ­ლას შე­ეც­დე­ბა, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ მივ­ცემთ. ყვე­ლა საქ­მის გა­კე­თე­ბას უკე­თე­სად მო­ვა­ხერ­ხებთ, თუ თბი­ლი­სის მე­რია "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" ბას­ტი­ო­ნი აღარ იქ­ნე­ბა და მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის პრობ­ლე­მებ­ზე ისე იზ­რუ­ნებს, რო­გორც სა­ჭი­როა.

- გა­მო­დის, რომ უფუნ­ქციო საკ­რე­ბუ­ლო­ში მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბი ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხელ­ფასს ტყუ­ი­ლად იღებ­დნენ?!

- დამ­ხმა­რე მუ­შე­ბის ფუნ­ქცი­ას ას­რუ­ლებ­დნენ, გარ­კვე­ულ სა­მუ­შა­ოს აძ­ლევ­დნენ, მაგ­რამ არა იმ მიზ­ნით, რომ საკ­რე­ბუ­ლოს ეფუნ­ქცი­ო­ნი­რა. მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფერს უგუ­ლა­ვა გა­ნა­გებ­და.

- "ქარ­თუს" თე­მა­საც შე­ვე­ხოთ. სა­ერ­თოდ რა­ტომ გაჩ­ნდა თქვე­ნი სა­ხე­ლი ამ თე­მის ირ­გვლივ, რა კავ­ში­რი გქონ­დათ "ქარ­თუს­თან"?

- ყვე­ლა­ზე მა­ხინ­ჯი ფორ­მე­ბი, რი­თაც კი შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს ცილი დას­წა­მო, "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბის" ტვინ­ში იხარ­შე­ბო­და. ყვე­ლამ კარ­გად იცის, რომ ირაკ­ლი ში­ხი­აშ­ვილს "ქარ­თუ­დან" სეს­ხი არც გა­მო­უ­ტა­ნია და არც არას­დროს უსარ­გებ­ლია. ეს ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მაც ზუს­ტად იცო­და. თა­ვი­დან, ვი­თომ ბრალ­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, არა­და, მოწ­მის სა­ხით დამ­კი­თხეს. ამას ზუ­რაბ ადე­იშ­ვი­ლის და­ვა­ლე­ბე­ბის აღმსრუ­ლე­ბე­ლი - ნიკა მე­ლია ავ­რცე­ლებ­და. "ქარ­თუს" გა­კოტ­რე­ბის თემა მის­გან გვერ­დის ავ­ლით არ მოხ­დე­ბო­და. ტა­ლა­ხის, რო­მე­ლიც თვი­თონ ესვა ხელ­ზე, ჩემ­თვის შეწ­მენ­და მო­ინ­დო­მა. იმის გამო, რომ ძა­ლა­უფ­ლე­ბის და­კარ­გვას ვერ ეგუ­ე­ბი­ან, ყვე­ლა­ფერს იკად­რე­ბენ. "ქარ­თუს", მის მფლო­ბელს პრე­ტენ­ზია არა აქვს და დამ­ნა­შა­ვე რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ვინ­მე და­მინ­დობ­და? "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბი" უკვე წაქ­ცე­უ­ლე­ბი არი­ან და წაქ­ცე­ულ­თან ჭი­და­ო­ბა კა­ცის საქ­მე არაა. ვინ იყო მარ­თა­ლი და ვინ - არა, ამას დრო იტყვის. მე რაც შე­მიძ­ლია, თბი­ლი­სის­თვის ბო­ლომ­დე გა­ვა­კე­თებ ჩემს გა­სა­კე­თე­ბელს, უკან არ და­ვი­ხევ და ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს, საკ­რე­ბუ­ლო­ში და­ვას­რუ­ლო ცხოვ­რე­ბა. არც ერთ სკამს არა აქვს ისე­თი მიმ­ზიდ­ვე­ლო­ბა, რო­გო­რიც - თა­ვი­სუფ­ლე­ბას. რო­გორც კი თბი­ლი­სე­ლე­ბი ჩათ­ვლინ, რომ მე აქ არ უნდა ვიყო, აღარ ვიქ­ნე­ბი, სკა­მის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად არა­ნა­ირ მე­ქა­ნიზმს არ გა­მო­ვი­ყე­ნებ.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)