თბილისის ქუჩებში არცთუ იშვიათად ნახავთ შენობებს წარწერით help me. მართლაც, თბილისის ერთ-ერთი მთავარი პრობლემა დაზიანებული სახლებია. პრობლემა დღემდე მოუგვარებელია, სახლების მდგომარეობა კი წლებთან ერთად მძიმდება. კორპუსების ნაწილი დროდადრო ინგრევა, ბინებში ბზარების რაოდენობა მატულობს და მოსახლეობა საფრთხეშია.
კატასტროფული მდგომარეობაა ძველ თბილისში - ტაბიძის, ლერმონტოვის, აბო თბილელისა და გუდიაშვილის ქუჩებზე. სიტყვა "დაზიანებული" ყველაზე მსუბუქად ასახავს აქ არსებულ მდგომარეობას. ფაქტობრივად, შენობების უმრავლესობა ნახევრად დანგრეულია.
შენობების დათვალიერება ტაბიძის ქუჩიდან დავიწყე. დასაწყისში განთავსებულ ბარ-რესტორნებს გავცდი თუ არა, დავინახე ნაგებობის უკან ნანგრევებზე ჩამოსკუპებული მუშა, რომელიც გულმოდგინედ ცდილობდა შენობის გამაგრებას. როგორც თავად მითხრა: "ჩამოინგრა იმიტომ, რომ ძველია და თან ცუდად არის გაკეთებული. წესით, მერიას უნდა გაემაგრებინა, მაგრამ უარის მიღების შემდეგ აქაურმა მცხოვრებლებმა ფული ავაგროვეთ და ჩვენ თვითონ გვიწევს შეკეთება. ამ ჩამონგრეულ ნაწილში საპირფარეშოებია განთავსებული და რომ არ შევაკეთოთ არ გამოვა".
ტაბიძის ქუჩიდან ლერმონტოვის ქუჩისკენ გადავუხვიე. ამ ქუჩაზე მართლაც რომ კატასტროფული მდგომარეობაა. თითქმის ყველა სახლი დაზიანებული ან დანგრეულია, ამ ქუჩაზე მიმდინარე მშენებლობებმა სახლების ნაწილი კიდევ უფრო დააზიანა. მცხოვრებლებმა შემომჩივლეს, რომ მას შემდეგ, რაც ერთ-ერთმა ფირმამ მათი საცხოვრებელი სახლის გვერდით შენობის დემონტაჟი დაიწო, კორპუსი დაზიანდა:
"შენობის დემონტაჟისას ჩვენმა კორპუსმაც ნგრევა დაიწყო, განსაკუთრებით დაზარალდნენ პირველი სართულის მცხოვრებლები. კედელი ჩამოენგრათ, ბინებში ბზარები გაჩნდა და ნგრევა სასწრაფოთ გავაჩერებინეთ. გადავწყვიტეთ ავიყვანოთ ადვოკატი და ვუჩივლოთ იმ ფირმას, რომელმაც ჩვენი კორპუსი ასე საშინლად დააზიანა. ფული კიდეც რომ შემომთავაზონ, არ მინდა, მირჩევნია ისევ აქ, ცენტრში მომცენ სამოთახიანი ბინა. აბა ლერმონტოვის ქუჩიდან გლდანში ხომ არ გადავალ საცხოვრებლად? ამ ეტაპზე თავს ვიკავებთ, დალაგდეს ეს მთავრობა და ალბათ, შემოვა ვინმე ინვესტორი, ვინც ჩვენს პრობლემას მოაგვარებს", - ამბობს ერთ-ერთი ადგილობრივი მცხოვრები.
ამ ქუჩაზე მსგავს სურათს ბევრგან წააწყდებით, ნგრევის პირას მისული შენობები საფრთხეს უქმნის მოსახლეობას. ნანგრევებში ხშირად ბავშვები შედიან, რაც თავისთავად სახიფათოა მათი სიცოცხლისათვის.
ასეთივე მდგომარეობაა აბო თბილელის ქუჩაზე. აქ შენობებს ბზარები გარედანაც ეტყობა და კარ-ფანჯრებიც დეფორმირებულია. გუდიაშვილის ქუჩაზე კი გამაოცა ფარღალალა აივანმა მეორე სართულზე, რომელიც ფიცრებით არის გამაგრებული და ამ აივნით ჩვეულებრივად სარგებლობენ.
სწორედ იქ შევნიშნე საინტერესო წარწერა help me, რომელიც იმ პირებს, ვისაც ეს ევალება, გუდიაშვილის ქუჩაზე არსებული ავარიული შენობების გამაგრებისკენ მოუწოდებს.
საკმაოდ მრავლად შედის განცხადებები შესაბამის სამსახურებში კორპუსების გამაგრების თაობაზე ვარკეთილის მესამე მასივიდან. ასევე დაზიანებულია კახეთის გზატკეცილის განაპირა კორპუსების უმრავლესობა, სარდაფები კი წყლით იტბორება.
"ჩვენი კორპუსები ჯერ კიდევ 80-იანი წლებიდან იყო მოქცეული ე.წ. წითელ ზოლში, ანუ ეს ტერიტორია არის ავარიული ზონა. რამდენჯერმე იყო გამაგრების მცდელობა, მაგრამ სარდაფებში დღემდე ჩადის წყალი. კორპუსი უკვე შესამჩნევად გადახრილია. ოთახებში იატაკიც ნელ-ნელა დაბლა იწევს. შენობა სამი ნაწილისაგან შედგება, კორპუსშორისი გამაგრება შარშანდელს აქეთ უკვე ორჯერ ჩამოინგა. მადლობა ღმერთს, ქვემოთ არავინ იდგა და ნანგრევებმა მხოლოდ მანქანა შეიწირა. თუმცა, არ ვართ დაზღვეული, რომ კიდევ არ ჩამოინგრევა. იქნებ ვინმემ მოგვხედოს, ვიდრე რამე ტრაგედია არ დატრიალდება. ჩვენ უკვე მივმართეთ ჩვენს მაჟორიტარ დეპუტატ ზურაბ აბაშიძეს და იმედია ამ განცხადებას გამოხმაურება მოჰყვება", - შემოგვჩივის ადგილობრივი მცხოვრები.
ირაკლი როსტომაშვილი - მენაშენეთა ასოციაციის პრეზიდენტი: - ეს დასახლებები ისეთ კატასტროფულ მდგომარეობაშია, იშვიათად რომ მინახავს. თუმცა, ეს არის ჩვენი მემკვიდრეობა, რომელიც თავის დროზე გადაწვეს. მე-19 საუკუნიდან აქ დაბრუნდა გახიზნული მოსახლეობა და ამ ძველ საძირკვლებზე შენობების აღდგენა დაიწყეს. მშენებლობის პროცესში სპეციალისტები არ ჩართულან და ქაოსურად მოხდა მშენებლობა. აქ განლაგებული შენობების ნაწილი ძველ საძირკვლებსაც კი არ ეყრდნობა. აქედან გამომდინარე, ეს იყო თავისთავად ნელი მოქმედების ნაღმი მშენებლობის პერიოდშივე.
მოგეხსენებათ, რომ თბილისში წყლისა და საკანალიზაციო კომუნიკაცია გაყვანილი არ იყო. მე-20 საუკუნის დასაწყისში, როცა მოხდა საინჟინრო კომუნიკაციების გაკეთება, ამან საერთოდ მოსპო იქაურობა. იმ ტერიტორიაზე ძალიან რთული რელიეფია და არასწორმა მიწისქვეშა კომუნიკაციებმა მდგომარეობა კიდევ უფრო გაართულა. ამ ყველაფერს ხელი შეუწყო ბოლო პერიოდში მომხდარმა მიწისძვრებმაც - დაზიანდა სანიაღვრე სისტემები, ასევე თვითდინებით მიდის ფეკალური წყლები...
ამ ტერიტორიაზე ინვესტორის შესვლა დღეს წარმოუდგენლად მიმაჩნია. ინვესტორმა რომ ამ ტერიტორიაზე რამე ააშენოს, მას მოუწევს უზარმაზარ ფართობზე წყალქვეშა დინებების მოწესრიგება, პერიმეტრზე მხოლოდ მილების გამოცვლა საქმეს არ უშველის. ამ პრობლემას ერთი და ორი ინვესტორი ვერ გადაწყვეტს. მთლიანად ზონაა დაზიანებული. მთელი სოლოლაკი და კრწანისი კატასტროფულ მდგომარეობაშია.
მოსახლეობა სახლების გამაგრებას ითხოვს, მაგრამ ეს წყალში გადაყრილი ფული იქნება. არადა, ძნელია მოსახლეობისათვის ამის განმარტება. კომუნისტების პერიოდიდან მოყოლებული, რაც ამ ტერიტორიის გამაგრებისთვის თანხები გადაიყარა, სწორი მიმართულებით რომ დაეხარჯათ, ახლა ეს პრობლემა აღარ გვექნებოდა. უბედურება ის არის, რომ საინჟინრო მიმართულება სადღაც ბოლოშია გადასროლილი და ამაზე არავინ ფიქრობს. არც ქვეყანაში და არც მერიის მასშტაბით არ არსებობს სპეციალური საინჟინრო სამსახური. არადა, განვითარებულ ქვეყნებში არქიტექტორთა საინჟინრო სამსახური ყველაზე ძლიერია, ჩვენთან კი ეს სფერო რატომღაც უგულებელყოფილია. რამე უბედურება რომ მოხდება, ალბათ მერე დაფიქრდებიან ამაზე.
მაკა ქობალია
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)