მაია ბურ­ჭუ­ლა­ძე - ამ გვარ-სა­ხე­ლის მწე­რა­ლი წლე­ბის წინ სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის ფურ­ცლე­ბი­დან გა­იც­ნო. დიახ, მისი ნა­მუ­შევ­რე­ბი ყო­ველკ­ვი­რე­ულ გა­მო­ცე­მა­ში იბეჭ­დე­ბო­და. მკი­თხვე­ლი თა­ვი­დან­ვე დიდი ინ­ტე­რე­სით ეც­ნო­ბო­და ამ ავ­ტო­რის დე­ტექ­ტი­ვებს. თავ­და­პირ­ვე­ლად არა­ვინ იცო­და, რომ "მაია ბურ­ჭუ­ლა­ძე" ფსევ­დო­ნი­მი იყო და მის მიღ­მა ლე­ი­ლა ხო­მე­რი­კი "იმა­ლე­ბო­და"...

ქალ­ბა­ტონ ლე­ი­ლა-მა­ი­ას გა­სულ კვი­რას შინ ვეწ­ვიე და შე­ვე­ცა­დე, მისი პი­როვ­ნე­ბა ახ­ლოს გა­მეც­ნო. საქ­მე ის გახ­ლავთ, რომ უახ­ლო­ეს პე­რი­ოდ­ში მაია ბურ­ჭუ­ლა­ძის პო­პუ­ლა­რუ­ლი წიგ­ნე­ბი სე­რი­ი­დან "ია­თამ­ზე მდი­ვა­ნი - თვით­მარ­ქვია დე­ტექ­ტი­ვი" - ჟურ­ნალ "რე­ი­ტინგთან" ერ­თად გა­მო­ვა. ასე რომ, თორ­მეტ დე­ტექ­ტი­ურ რო­მანს მკი­თხვე­ლი ყო­ველ ორ­შა­ბათს მი­ი­ღებს.

- ვინც ჯერ კი­დევ არ იც­ნობს თქვენს პერ­სო­ნაჟს, თვით­მარ­ქვია დე­ტექ­ტივს - ია­თამ­ზე მდი­ვანს, მათ რას ეტყვით?

- მო­დის ზა­ფხუ­ლი, მკი­თხველს უნდა დას­ვე­ნე­ბა, რე­ლაქ­სა­ცია, რა­ღა­ცის ერთი ამო­სუნ­თქვით წა­კი­თხვა... გე­ტყვით იმა­საც, რომ ზა­ფხუ­ლის პე­რი­ოდ­ში დე­ტექ­ტი­ვებ­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მო­თხოვ­ნი­ლე­ბაა. ჰოდა, მკი­თხველს აღ­ნიშ­ნულ ნა­მუ­შე­ვარ­თან ერ­თად, სა­სი­ა­მოვ­ნო დას­ვე­ნე­ბა ელის, რო­მე­ლიც, ამა­ვე დროს, მშვე­ნი­ე­რი ან­ტი­დეპ­რე­სან­ტიც გახ­ლავთ. ჩემი წიგ­ნე­ბის კი­თხვა მზე­სუმ­ზი­რის კვნე­ტას ჰგავს. მად­ლო­ბა მად­ლი­ერ მკი­თხვე­ლებს იმის­თვის, რომ ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი მოს­წონთ! ამას მათი წე­რი­ლე­ბი­დან ვი­გებ, რომ­ლებ­საც მუდ­მი­ვად მიგ­ზავ­ნი­ან. უცხო­ე­თი­დან თით­ქმის ყო­ველ­დღე მწე­რენ. მთხო­ვენ, - იქ­ნებ გა­მოგ­ვიგ­ზავ­ნოთ თქვე­ნი დე­ტექ­ტი­ვე­ბიო. მეც ვუგ­ზავ­ნი. ეს პრო­ცე­სი ჩემ­თვი­საც სა­სი­ა­მოვ­ნოა... რაც შე­ე­ხე­ბა თა­ვად ია­თამ­ზეს, ხა­ლი­სი­ა­ნი პერ­სო­ნა­ჟია. ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი გარ­კვე­ულ­წი­ლად, იუ­მო­რის სტილ­შიც არის და­წე­რი­ლი. სა­ში­ში დე­ტექ­ტი­ვი არ არის. სი­უ­ჟე­ტი აღ­საქ­მე­ლად ხა­ლი­სი­ა­ნია...

- რო­გორ - კა­ცის­კვლა, გვა­მი, სის­ხლი ამ დე­ტექ­ტივ­ში არ არის?

- ამის გა­რე­შე დე­ტექ­ტი­ვი არ არ­სე­ბობს. სხვაგ­ვა­რად დამ­ნა­შა­ვეც არ იქ­ნე­ბო­და. მაგ­რამ ის დამ­ნა­შა­ვეც მე­ცო­დე­ბა ხოლ­მე და რა­ღაც­ნა­ი­რად ვცდი­ლობ, ერ­თგვა­რი გა­მარ­თლე­ბა მო­ვუ­ძებ­ნო: მა­გა­ლი­თად, ვამ­ბობ, რომ მძი­მე ბავ­შვო­ბა ჰქონ­და, სით­ბო აკ­ლდა, - აბა, ბო­როტ­მოქ­მე­დად ხომ არ და­ი­ბა­დე­ბო­და-მეთ­ქი? უბ­რა­ლოდ, არ გა­უ­მარ­თლა...

- სა­ერ­თოდ, რო­გორ და­ი­წყეთ დე­ტექ­ტი­ვე­ბის წერა?

- ისე არ ყო­ფი­ლა, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს ავ­დე­ქი და დე­ტექ­ტი­ვე­ბის წერა და­ვი­წყე. ამ ყვე­ლაფ­რის­კენ, რო­გორც ჩანს, ნელ-ნელა მივ­დი­ო­დი... ბავ­შვო­ბა­ში, რო­გორც კი წერა ვის­წავ­ლე და ხელ­ში კა­ლა­მი და­ვი­ჭი­რე, მახ­სოვს, ვი­გო­ნებ­დი ზღაპ­რებს და შემ­დეგ იმ სი­უ­ჟე­ტებს თა­ვად­ვე, რო­გორც კო­მიქ­სებს, ისე ვხა­ტავ­დი. ახ­ლაც თვალ­წინ მიდ­გას: 12-ფურ­ცლი­ა­ნი, მწვა­ნეყდი­ა­ნი რვე­უ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბით იყო გავ­სე­ბუ­ლი. იმ ზღაპ­რე­ბის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი იყ­ვნენ: პრინ­ცე­სე­ბი, პრინ­ცე­ბი, დრა­კო­ნე­ბი... მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ასე ვთქვათ, თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ოდ­ში, ის დრა­კო­ნე­ბი რე­ა­ლურ­მა, ორ­ფე­ხა "დრა­კო­ნებ­მა" შეც­ვა­ლეს და შე­სა­ბა­მი­სად შე­იც­ვა­ლა ილუსტრა­ცი­ე­ბიც. იმ პე­რი­ოდ­ში უკვე აშ­კა­რად გან­ვიც­დი­დი ფრან­გუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის (დი­უ­მას, გი დე მო­პა­სა­ნის, ბალ­ზა­კის) გავ­ლე­ნას. უმე­ტე­სად, სა­თავ­გა­და­სავ­ლო რო­მა­ნებს ვი­გო­ნებ­დი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი გარ­კვე­ულ პე­რი­ო­დამ­დე გაგ­რძელ­და ანუ სკო­ლას რომ ვამ­თავ­რებ­დი, ამ გა­ტა­ცე­ბას თავი და­ვა­ნე­ბე და არც მი­ფიქ­რია, რომ ოდეს­მე რა­მეს დავ­წერ­დი, რა­საც ვერ ვი­ტყვი ხატ­ვა­ზე...

- მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, რო­გორც შე­ვი­ტყვე, ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი, წარ­სულ­ში "გე­პეი" და­გიმ­თავ­რე­ბი­ათ. პრო­ფე­სი­ით ინ­ჟი­ნე­რი ხართ...

- უნდა გი­თხრათ, რომ ადრე გავ­თხოვ­დი და ამან გარ­კვე­ულ­წი­ლად, სწავ­ლა­ში ხელი შე­მი­შა­ლა. ფეხ­მძი­მედ გახ­ლდით და მხო­ლოდ იმა­ზე ვფიქ­რობ­დი, რომ ბავ­შვი უნდა გა­მე­ჩი­ნა. მა­მა­ჩემს არ უნ­დო­და, რომ წელი ჩა­მეგ­დო და ყვე­ლა­ნა­ი­რად მეხ­მა­რე­ბო­და, თან მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დე­ბი ახ­ლოვ­დე­ბო­და და მი­თხრა, - მოდი, მა­თე­მა­ტი­კა­სა და ფი­ზი­კა­ში მე თვი­თონ მო­გამ­ზა­დებ და "გე­პე­ი­ში" ჩა­ა­ბა­რეო. მარ­თლაც, წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ვა­ბა­რე მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დე­ბი ავ­ტო­მა­ტი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე. 23 ივ­ლისს ბავ­შვი გა­ვა­ჩი­ნე, ხოლო 3 აგ­ვის­ტოს გა­მოც­და­ზე გა­ვე­დი... კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი და კარ­გა­დაც და­ვას­რუ­ლე ინ­სტი­ტუ­ტი, მაგ­რამ მე­ო­თხე კურ­სზე მივ­ხვდი, რომ ის პრო­ფე­სია, რო­მელ­საც ვე­უფ­ლე­ბო­დი, ჩემი საქ­მე არ იყო და პა­რა­ლე­ლუ­რად, ფერ­წე­რის ფა­კულ­ტეტ­ზე, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე. მერე ხატ­ვამ სე­რი­ო­ზუ­ლად ჩა­მით­რია. ვა­წყობ­დი გა­მო­ფე­ნებს, ვა­ბა­რებ­დი და ვყიდ­დი სა­კუ­თარ ნა­მუ­შევ­რებს. ამ საქ­მი­ა­ნო­ბით ინ­ტენ­სი­უ­რად ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. ეს ყვე­ლა­ფე­რი 37 წლამ­დე გაგ­რძელ­და, სა­ნამ წე­რას და­ვი­წყებ­დი...

- რა­ტომ "და­ი­მა­ლეთ" ანუ წერა ფსევ­დო­ნი­მით რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ?

- ეს ალ­ბათ ჩემი გა­უ­ბე­და­ო­ბის, მო­რი­დე­ბის, გნე­ბავთ, კომ­პლექ­სის ბრა­ლი იყო. როცა ხელს ჰკი­დებ კა­ლამს, გარ­კვე­ულ­წილ უხერ­ხუ­ლო­ბას გრძნობ. ფსევ­დო­ნი­მით კი, თა­ვი­დან გა­ცი­ლე­ბით იოლი იყო წერა. არა­ვინ იცო­და, მაია ბურ­ჭუ­ლა­ძე რე­ა­ლუ­რად ვინ იყო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, თა­ვი­დან ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ტორ­მაც კი არ იცო­და, ვინ ვი­ყა­ვი, რად­გა­ნაც ჩემი მო­თხრო­ბე­ბი რე­დაქ­ცი­ა­ში ჩემ­მა დის­შვილ­მა მი­ი­ტა­ნა. მას რომ არ ეყო­ჩა­ღა, ალ­ბათ დღე­საც თა­რო­ზე იქ­ნე­ბო­და შე­მო­დე­ბუ­ლი... სა­ერ­თოდ რის­კი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი არ ვარ. ბავ­შვო­ბა­შიც მორ­ცხვი გახ­ლდით და მო­რი­დე­ბუ­ლო­ბა დი­დო­ბა­შიც გა­მომ­ყვა... მახ­სოვს, ერთხელ ბაღ­ში, ქო­თან­ში ჩა­დე­ბუ­ლი გამ­ხმა­რი ყვა­ვი­ლის და­ხატ­ვა დაგ­ვა­ვა­ლეს. ყვე­ლამ დავ­ხა­ტეთ. მერე ის ნა­მუ­შევ­რე­ბი კე­დელ­ზე გა­აკ­რეს. ჩემ­მა ნა­ხატ­მა მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. შემ­დეგ იკი­თხეს: - ეს ნა­ხა­ტი ვი­სი­აო? ერთი ბიჭი წა­მოხ­ტა: - მე დავ­ხა­ტეო. - არა, მე-მეთ­ქი, - ამო­ვიკ­ნავ­ლე, მაგ­რამ ჩემი სი­მარ­თლის და­სა­ცა­ვად ვერ ვიბ­რძო­ლე. ერ­თა­დერ­თი, რაც მო­ვა­ხერ­ხე, ცრემ­ლე­ბი ჩავყლა­პე... ასე­თი რამ ცხოვ­რე­ბა­ში ხში­რად მომ­სვლია...

- არ გე­უ­ცხო­ე­ბო­დათ თქვე­ნი ფსევ­დო­ნი­მი?

- სა­ერ­თოდ, სა­ხელ­თან და­კავ­ში­რე­ბით ცოტა უც­ნა­უ­რი ამ­ბა­ვი მაქვს: დედა რუსი მყავს. რომ და­ვი­ბა­დე, მან ნატო და­მარ­ქვა, ორი­ვე ენა­ზე (ნატო, ნა­ტა­ლია, ნა­ტა­შა) კარ­გად ჟღერ­სო. მოკ­ლედ, და­ვი­ბა­დე ნა­ტა­შა ხო­მე­რი­კი. მერე მა­მი­და­ჩემ­მა, ნი­ნომ რა­ტომ­ღაც, ჩემს მშობ­ლებს სთხო­ვა, მე­ცით პა­ტი­ვი და ბავ­შვს ლე­ი­ლა და­არ­ქვი­თო... მოკ­ლედ, ნატო-ლე­ი­ლა სა­ბო­ლო­ოდ, მაია გავ­ხდი... ახლა კი მაია-ლე­ი­ლას მე­ძა­ხი­ან...

- ისე, მა­ინ­ცდა­მა­ინც მაია ბურ­ჭუ­ლა­ძე რა­ტომ და­ირ­ქვით?

- მაია ჩემი დის­შვი­ლის სა­ხე­ლია, გვა­რი კი ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლის გახ­ლავთ, უფრო სწო­რად - ჩემი ყო­ფი­ლი სი­ძის...

- მას მერე, რაც ყვე­ლამ გა­ი­გო, რომ ცნო­ბი­ლი მაია ბურ­ჭუ­ლა­ძე ლე­ი­ლა ხო­მე­რი­კი იყო, რა მოხ­და?

- თან­და­თან მო­მეხ­სნა და­ძა­ბუ­ლო­ბა... ბევ­რს ეს ამ­ბა­ვი გა­უკ­ვირ­და... მე ხან­გრძლი­ვი პე­რი­ო­დის მან­ძილ­ზე ვის­მენ­დი ჩემს ქე­ბა­საც და კრი­ტი­კა­საც. სხვა­თა შო­რის, ჯან­სა­ღად აღ­ვიქ­ვამ­დი ერ­თსაც და მე­ო­რე­საც და ამის­თვის ყო­ველ­თვის მზად ვარ.

- ბევ­რის­გან თქვენს ნა­მუ­შევ­რებ­ზე მსმე­ნია, - ეს ხომ მსუ­ბუ­ქი ჟან­რია? ასე ხომ მეც დავ­წერ­დიო!

- მეც მო­მის­მე­ნია ეს და არ ვე­თან­ხმე­ბი ამ მო­საზ­რე­ბას, რად­გა­ნაც მსუ­ბუ­ქი ჟან­რის ნა­მუ­შევ­რის და­წე­რა­საც ცოდ­ნა უნდა... თქვენ დე­ტექ­ტი­ურ ჟანრ­ზე მკი­თხეთ, რამ მოგ­ცათ ამის­თვის ბიძ­გიო და მინ­და, ასე­თი რამ გა­ვიხ­სე­ნო: სა­ნამ წე­რას და­ვი­წყებ­დი, ერთხელ მახ­სოვს, ვუ­ყუ­რებ­დი გა­და­ცე­მას: "რა? სად? რო­დის?" - ვო­რო­ში­ლოვს მიჰ­ყავ­და. მან გა­და­ცე­მა­ში რეკ­ლა­მა გა­უ­კე­თა მა­რი­ნი­ნას რო­მანს და თქვა, ეს ძი­ლის წინ წა­სა­კი­თხი მსუ­ბუ­ქი ლი­ტე­რა­ტუ­რა გახ­ლავ­თო. ვი­ფიქ­რე, ვო­რო­ში­ლო­ვი ჭკვი­ა­ნი კა­ცია და ცუდი წიგ­ნის რეკ­ლა­მას არ გა­ა­კე­თებ­და-მეთ­ქი. ჰოდა, ის რო­მა­ნი ვი­ყი­დე, წა­ვი­კი­თხე და იმის შემ­დეგ წერა ყო­ველ­გვა­რი გა­და­თეთ­რე­ბის გა­რე­შე და­ვი­წყე. მერე სა­კუ­თა­რი ნა­მუ­შე­ვა­რი თა­რო­ზე შე­მოვ­დე და და­ვი­წყე ფიქ­რი იმა­ზე, წა­მე­ღო თუ არა რე­დაქ­ცი­ა­ში. რო­გორც უკვე გი­თხა­რით, ჩემი მო­თხრო­ბე­ბი რე­დაქ­ცი­ა­ში ჩემ­მა დის­შვილ­მა მი­ი­ტა­ნა... პირ­ვე­ლი ათი მო­თხრო­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მო­თელ­ვა და რა­ღა­ცის­კენ სწრაფ­ვა გახ­ლდათ. სე­რი­უ­ლი დე­ტექ­ტი­ვე­ბი მოგ­ვი­ა­ნე­ბით და­ი­წყო...

- აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია ისიც, რომ ჟურ­ნალ­ში, სა­დაც თქვე­ნი ნა­მუ­შევ­რე­ბი იბეჭ­დე­ბო­და, თქვენ­ვე უკე­თებ­დით ილუსტრა­ცი­ებს...

- კი, მე თვი­თონ ვხა­ტავ­დი. უც­ნა­უ­რი რამ არის, - ბავ­შვო­ბას და­ვუბ­რუნ­დი. ის, რაც ბავ­შვო­ბა­ში ჩემ­თვის კარ­გი გა­სარ­თო­ბი იყო, წლე­ბის შემ­დეგ საქ­მი­ა­ნო­ბად იქცა.

- წე­რის პრო­ცე­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბას გა­ნი­ჭებთ?

- დრო­დად­რო... რო­დე­საც ყო­ველ­დღი­ურ რე­ჟიმ­ში გი­წევს წერა, მუ­ზას არ ელო­დე­ბი. კომ­პი­უ­ტერ­თან რომ ჯდე­ბი, უკვე ყვე­ლა­ფე­რი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი რუ­ტი­ნა ხდე­ბა - ხე­ლო­ბა, სამ­სა­ხუ­რი, სა­დაც თავს უნდა შე­უ­ძა­ხო, ქე­ჩო­ში მოჰ­კი­დო ხელი და უთხრა, - იმუ­შა­ვე! ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში მე კი არ ვწერ, "ვა­ცხობ". დიახ, ერთ თვე­ში და­წე­რი­ლი დე­ტექ­ტი­ვი სწო­რე­დაც რომ "ცხვე­ბა"! ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ბევ­რი რა­მის მოს­წრე­ბა მი­წევს: ოჯა­ხის მოვ­ლა, სახ­ლში პრო­დუქ­ტის მო­ტა­ნა...

- ვიცი, რომ რამ­დე­ნი­მე ტე­ლე­სე­რი­ა­ლის­თვის სცე­ნა­რიც გაქვთ შექ­მნი­ლი. რას გვე­ტყვით ამა­ზე?

- ტე­ლე­სე­რი­ა­ლის­თვის: "ყავა და ლუდი" რამ­დე­ნი­მე სე­რია ჩემი და­წე­რი­ლია. მერე მი­ვი­ღე შეკ­ვე­თა ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმე­დის­გან": უნდა გა­და­ღე­ბუ­ლი­ყო 20-სე­რი­ი­ა­ნი ფილ­მი და 20 სე­რი­ის სცე­ნა­რი დავ­წე­რე, მაგ­რამ 2007 წელს ტე­ლე­კომ­პა­ნია და­არ­ბი­ეს და ეს საქ­მეც ჩა­ი­შა­ლა. შემ­დეგ ტე­ლე­კომ­პა­ნია "პიკ­ზე" შე­მომ­თა­ვა­ზეს სე­რი­ა­ლის­თვის "დო­სიე პი­კა­დო­რი" სცე­ნა­რის წერა. მას­ში ორი უკ­რა­ი­ნე­ლი მსა­ხი­ო­ბი ქალი თა­მა­შობ­და, ჩვე­ნი მსა­ხი­ო­ბე­ბი­დან მთა­ვარ როლ­ში ზურა ყიფ­ში­ძე იყო. სულ 12 სე­რია გა­და­ი­ღეს და შემ­დეგ ტე­ლე­კომ­პა­ნია და­ი­ხუ­რა. პირ­ვე­ლი 5 სე­რია დათო ჯა­ნე­ლი­ძემ, და­ნარ­ჩე­ნი კი ოთარ შა­მა­თა­ვამ გა­და­ი­ღო... სამ­წუ­ხა­როა, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი შე­წყდა. კვან­ძი უნდა გახ­სნი­ლი­ყო და მომ­დევ­ნო სე­რი­ე­ბი ჰა­ერ­ში გა­მო­ე­კი­და...

- ია­თამ­ზე მდი­ვა­ნის გარ­და, გყავთ ასე­ვე სე­რი­უ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი - დი­მიტ­რი ძნე­ლა­ძე, ჟურ­ნა­ლის­ტი, რო­მელ­საც ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში კრი­მი­ნა­ლუ­რი ქრო­ნი­კა მიჰ­ყავს. ამ სე­რი­ას "დი­მიტ­რი ძნე­ლა­ძე კრი­მი­ნა­ლის­ტი­კის ლა­ბი­რინ­თებ­ში" ჰქვია... ამ ნა­მუ­შევ­რე­ბის შე­საქ­მნე­ლად გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გა­რე­მო, სიმ­შვი­დე გჭირ­დე­ბათ?

- წერა ყვე­ლა­ზე ნა­ყო­ფი­ე­რად შუ­ა­დღი­სას შე­მიძ­ლია. ერთხანს გან­მარ­ტო­ე­ბის პე­რი­ო­დი მქონ­და, მაგ­რამ მომ­წყინ­და ეს ამ­ბა­ვი. წე­რის დროს მჭირ­დე­ბა და­ბალ ხმა­ზე ჩარ­თუ­ლი ტე­ლე­ვი­ზო­რი, ისიც "ნე­ი­შე­ნალ ჯე­ოგ­რა­ფიკ­ზე". ამას­თან, მო­კა­ლა­თე­ბუ­ლი ვარ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში, სა­დაც მი­დევს ჩემი ლეპ­ტო­პი. ხან­და­ხან ფან­ჯა­რა­საც გავ­ყუ­რებ, შე­იძ­ლე­ბა, რო­მე­ლი­ღაც მე­ზო­ბელს მოვკრა თვა­ლი, მა­გა­ლი­თად, ვი­ღა­ცამ სა­რე­ცხი გა­ფი­ნოს და ეს "კად­რი" სი­უ­ჟე­ტის­თვის გა­მო­მად­გეს. წე­რის პრო­ცეს­ში შე­იძ­ლე­ბა, პრო­დუქ­ტის მო­სა­ტა­ნად მა­ღა­ზი­ა­შიც გა­ვიქ­ცე, მერე, ვთქვათ, შვი­ლიშ­ვი­ლი მო­ვი­დეს და მი­თხრას, - მა­თე­მა­ტი­კას ჩა­გა­ბა­რებ, ბე­ბი­კო... ვწუ­წუ­ნებ, ვყვი­რი - ნუ მაც­დენთ!..

- რას გვე­ტყვით თქვენს ოჯახ­ზე?

- მყავს მე­უღ­ლე, ორი შვი­ლი, დედა და ორი შვი­ლიშ­ვი­ლი. ქა­ლიშ­ვი­ლი გა­თხო­ვი­ლია და თა­ვის ოჯახ­თან ერ­თად ცხოვ­რობს. რა თქმა უნდა, ხში­რად გვსტუმ­რო­ბენ. მყავს ვაჟი, რო­მე­ლიც და­სა­ო­ჯა­ხე­ბე­ლია... ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც ვწუხ­ვარ, ის არის, რომ მა­მა­ჩე­მი ვერ მო­ეს­წრო ჩემს წარ­მა­ტე­ბას. ალ­ბათ გა­უ­ხარ­დე­ბო­და.

- ვიცი, რომ მხატ­ვრო­ბას კვლა­ვაც არ ღა­ლა­ტობთ...

- კი, სწო­რედ დღეს დავ­ბრუნ­დი ბა­თუ­მი­დან, სა­დაც ოპე­რის თე­ატ­რში მო­წყო­ბილ სა­ერ­თა­შო­რი­სო გა­მო­ფე­ნა­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. იქ ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი იყო გა­მო­ფე­ნი­ლი. ბა­თუ­მის მე­რი­ამ დაგვპა­ტი­ჟა. სა­ქარ­თვე­ლო­დან ოთხი მხატ­ვა­რი ვი­ყა­ვით... ძა­ლი­ან მინ­და, თო­ჯი­ნე­ბის გა­მო­ძერ­წვაც და­ვი­წყო. ოღონდ ამ საქ­მი­ა­ნო­ბას დრო სჭირ­დე­ბა, არ ვიცი, ამის­თვის რო­დის მო­ვიც­ლი, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მინ­და, ამ საქ­მე­საც მოვ­კი­დო ხელი, მა­ინ­ტე­რე­სებს.

- წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)