ცნო­ბილ ტე­ლე­სა­ხეს - ანი გი­უნ­ტერს 2 მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლი ხელს არ უშ­ლის, რომ საქ­მი­ა­ნი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყოს. ამა­ში დიდი წვლი­ლი მის მე­უღ­ლეს - კახა არა­ბი­ძეს მი­უ­ძღვის, რო­მელ­საც მი­აჩ­ნია, რომ ანი აუ­ცი­ლებ­ლად, ყო­ველ­თვის პრო­ფე­სი­უ­ლად აქ­ტი­უ­რი უნდა იყოს.

- რო­გორ აღ­მოჩ­ნდით ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში?

- გო­ნე­ბა­ში ბავ­შვო­ბი­დან მქონ­და ჩა­ბეჭ­დი­ლი, რომ აუ­ცი­ლებ­ლად, წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი უნდა გავმხდა­რი­ყა­ვი. ვფიქ­რობ, კი­დევ უფრო მე­ტის მიღ­წე­ვა შე­მიძ­ლია. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, პრო­ფე­სი­ით მე­ვი­ო­ლი­ნე ვარ. 5 წლი­დან კონ­ცერ­ტებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, მუდ­მი­ვად ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ვი­ყა­ვი. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის ნი­ა­დაგ­ზე, სცე­ნა­ზე გას­ვლის წინ ხე­ლის კან­კა­ლი დამ­ჩემ­და. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, დღე­ში 4-5 სა­ათს ვუკ­რავ­დი, კონ­ცერ­ტზე კი ისე ვერ გავ­დი­ო­დი, რო­გორც შე­მეძ­ლო... მერე, ცხე­ნი­დან გად­მო­ვარ­დნის შემ­დეგ თითი და­მი­ზი­ან­და, დაკ­ვრას ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებ­დი და შე­ვის­ვე­ნე. ახლა მე­ცა­დი­ნე­ო­ბის გაგ­რძე­ლე­ბას ვა­პი­რებ... რაც შე­ე­ხე­ბა ტე­ლე­ვი­ზი­ას, სე­რი­ა­ლი "მუს­კუ­ლე­ბი" წარ­მა­ტე­ბუ­ლი პრო­ექ­ტი იყო და სწო­რედ მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის შემ­დეგ გავ­ხდი პო­პუ­ლა­რუ­ლი. შემ­დეგ იყო შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! "პირ­ვე­ლი სტე­რე­ო­დან", სა­დაც ჩემი პირ­ვე­ლი ეთე­რი სა­სა­ცი­ლო გა­მო­ვი­და, რად­გან "ესე­მე­სე­ბი" უნდა წა­მე­კი­თხა, იქ კი მხო­ლოდ იმას მწერ­დნენ: რა ლა­მა­ზი, რა საყ­ვა­რე­ლი ხარო. შემ­დეგ გაჩ­ნდა დი­ლის გა­და­ცე­მის ფორ­მა­ტი, სა­დაც ერთხელ ნინო არა­ზაშ­ვი­ლი მო­ვიწ­ვი­ეთ. ჰოდა, და­ახ­ლო­ე­ბით 5 თვე­ში მე და ნინო უკვე სხვა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში, ოღონდ - ისევ დი­ლის გა­და­ცე­მის ეთერ­ში შევ­ხვდით ერ­თმა­ნეთს. ტე­ლე­ვი­ზი­ამ მას­წავ­ლა, რომ გუნ­დუ­რი წარ­მა­ტე­ბა გა­ცი­ლე­ბით უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ვიდ­რე პი­როვ­ნუ­ლი.

- რა როლი ითა­მა­შა გა­რეგ­ნულ­მა მო­ნა­ცე­მებ­მა თქვენს წარ­მა­ტე­ბა­ში?

- თავ­და­პირ­ვე­ლად, ჩე­მით სწო­რედ გა­რეგ­ნო­ბის გამო და­ინ­ტე­რეს­დნენ; ვერ ვი­ტყვი: შალ­ვა რა­მიშ­ვილ­მა სე­რი­ალ­ში იმი­ტომ ამიყ­ვა­ნა, რომ ვი­ო­ლი­ნო­ზე კარ­გად ვუკ­რავ­დი-მეთ­ქი (იცი­ნის). თუმ­ცა, ყო­ველ­თვის ვიბ­რძო­დი იმის­თვის, რომ არა­ვის ეთ­ქვა: ამ გო­გოს წინსვლა მხო­ლოდ მისი გა­რეგ­ნო­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბა­აო.

- ზო­გი­ერ­თი მსა­ხი­ო­ბი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი ამ­ბობს, რომ სა­კუ­თა­რი სი­ლა­მა­ზე ხში­რად ხელს უშ­ლის...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) თა­ვი­დან, როცა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, მხო­ლოდ ასეთ კომ­პლი­მენტს მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: "რო­გო­რი ლა­მა­ზი ხარ!" არა­და, რო­გო­რია: გა­დავ­ყვე­ბო­დი ხოლ­მე სი­უ­ჟეტ­ზე მუ­შა­ო­ბას და ამის შემ­დეგ, გა­რეგ­ნო­ბას მი­ფა­სებ­დნენ. რა თქმა უნდა, ამის გამო გული მწყდე­ბო­და... სი­სუ­ლე­ლეა იმა­ზე ფიქ­რი, რომ ვი­ღა­ცას ჩემი შურს და ამი­ტომ ამ­ბობს: წარ­მა­ტე­ბას მხო­ლოდ გა­რეგ­ნუ­ლი სი­ლა­მა­ზისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! წყა­ლო­ბით მი­აღ­წი­აო. არ მაქვს იმის ამ­ბი­ცია, ვფიქ­რობ­დე, რომ ვინ­მეს შე­იძ­ლე­ბა ჩემი შურ­დეს. მე სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლი ვარ და ვე­რა­სო­დეს მო­ვიქ­ცე­ვი ისე, თით­ქოს ხალ­ხის აზრი არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­დეს.

- თქვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბით, რამ­დე­ნად აფერ­ხებს ქა­ლის წარ­მა­ტე­ბას ოჯა­ხის შექ­მნა?

- ქმა­რი სულ იმას მე­ჩი­ჩი­ნე­ბა, - უფრო მეტი პო­ტენ­ცი­ა­ლი გაქვს, ვიდ­რე ამ­ჟღავ­ნე­ბო, მაგ­რამ მე მი­მაჩ­ნია, რომ სა­ნამ ჩემი შვი­ლე­ბი პა­ტა­რე­ბი არი­ან, მათ­თან უფრო მეტ დროს უნდა ვა­ტა­რებ­დე, ვიდ­რე სამ­სა­ხურ­ში. შვი­ლე­ბის გაზ­რდა­ში დე­დამ­თი­ლი და დამ­ხმა­რე ქალი მი­წყო­ბენ ხელს, მაგ­რამ ვიცი, რომ პა­ტა­რებს ყვე­ლა­ზე მე­ტად, დე­დის სით­ბო სჭირ­დე­ბათ. მე დი­ლის 7 სა­ათ­ზე გავ­დი­ვარ სახ­ლი­დან და ხში­რად, ბავ­შვებს მე­უღ­ლეს ვუ­ტო­ვებ; ამა­შიც არის რა­ღაც კარ­გი - მა­მა­სა და შვი­ლებს შო­რის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა დამ­ყარ­და.

- მე­უღ­ლემ ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე რომ და­გა­ყე­ნოთ: ან დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა, ან საქ­მი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბა, - რო­მელს აირ­ჩევთ?

- ქალი ასე­თი არ­ჩევ­ნის წი­ნა­შე რომ არ დად­გეს, ვიდ­რე გა­თხოვ­დე­ბა, მა­ნამ უნდა გა­ი­გოს მო­მა­ვა­ლი მე­ო­რე ნა­ხევ­რის მო­საზ­რე­ბა ამ სა­კი­თხზე...

- მაგ­რამ ხში­რად, საქმრო სა­ცო­ლეს ყვე­ლაფ­რის უფ­ლე­ბას აძ­ლევს, მისი შერ­თვის შემ­დეგ კი ცდი­ლობს, გარ­კვე­ულ ჩარ­ჩო­ებ­ში მო­აქ­ცი­ოს...

- სამ­წუ­ხა­როდ, ასეც ხდე­ბა, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­ში, უკვე ტყუ­ილ­თან გვაქვს საქ­მე და ეს უფრო დიდი პრობ­ლე­მაა, ვიდ­რე მხო­ლოდ სამ­სა­ხურ­ში წას­ვლა ან არ­წას­ვლა...

- სამ­სა­ხუ­რის გა­რე­შე რომ დარ­ჩეთ, დეპ­რე­სი­ა­ში ჩა­ვარ­დე­ბით?

- ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს ამის­გან, მაგ­რამ თუ მსგავ­სი რამ მოხ­დე­ბა, ზუს­ტად ვიცი, სხვა სამ­სა­ხურს ვი­შო­ვი. თუ ენა იცი და კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი ხარ, მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა არ გა­გი­ჭირ­დე­ბა...

- რამ­დე­ნად უფრთხილ­დე­ბით დრო­სა და ფულს?

- დრო­ი­სა და ფუ­ლის სწო­რი გა­ნა­წი­ლე­ბა ოჯახ­სა და სამ­სა­ხურ­შიც სა­ჭი­როა. დრო ხომ ფუ­ლია. თან­ხას უსარ­გებ­ლო ნივთში არ დავ­ხარ­ჯავ, მაგ­რამ ბავ­შვე­ბის ან მე­გობ­რე­ბის გამო ბოლო "კა­პიკ­საც" გა­ვა­ნი­ა­ვებ. სა­ერ­თოდ, ფუ­ლის შე­ნახ­ვა, და­ზოგ­ვა არ შე­მიძ­ლია.

- თუ გი­ფიქ­რი­ათ, რო­მე­ლი უფრო მე­ტად ჭარ­ბობს თქვენ­ში - დედა თუ საქ­მი­ა­ნი ქალ­ბა­ტო­ნი?

- რამ­დე­ნად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი დედა ვარ, ამას მა­შინ გა­ვი­გებ, როცა შვი­ლე­ბი გა­იზ­რდე­ბი­ან. მათ არ ვა­თა­მა­მებ, პი­რი­ქით - ზოგ­ჯერ სიმ­კაც­რე­საც ვი­ჩენ, რათა აქე­დან­ვე იცოდ­ნენ, რისი გა­კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბა და რისი - არა. ერთხელ შე­ვამ­ჩნიე, მა­ღა­ზი­ა­ში გამ­ყიდ­ვე­ლე­ბი გაკ­ვირ­ვე­ბით მი­ყუ­რებ­დნენ, რად­გან ვი­დე­ქი და ბავ­შვს მშვი­დად ვუხ­სნი­დი, რომ სა­თა­მა­შოს ფული არ მქონ­და. იმ­წუ­თას ფული მარ­თლა არ მქონ­და და შვილ­მაც და­მი­ჯე­რა; ტი­რი­ლი და ყვი­რი­ლი არ აუ­ტე­ხავს იმი­ტომ, რომ იცის, არა­სო­დეს მო­ვა­ტყუ­ებ. წარ­მა­ტე­ბუ­ლი დე­დო­ბა არ ნიშ­ნავს მხო­ლოდ იმას, რომ შვილს ყვე­ლა­ფერს უს­რუ­ლებ­დე.

- გე­ნატ­რე­ბათ თუ არა ის პე­რი­ო­დი, როცა გა­თხო­ვი­ლი არ იყა­ვით?

- არა­ნა­ი­რად! მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი ხში­რად ვამ­ბობთ: "რას ვა­კე­თებ­დით, როცა ბავ­შვე­ბიsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბისsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო! სამ­ყა­რო! არ გვყავ­და?" ახლა, როცა ვიცი, რომ მყავს მე­უღ­ლე და შვი­ლე­ბი, რა­ტომ უნდა მე­ნატ­რე­ბო­დეს ძვე­ლი დრო, მით უმე­ტეს, რომ ახ­ლაც არა­ფერ­ში ვარ შე­ზღუ­დუ­ლი. კახა ჩემს სა­მე­გობ­რო წრეს კარ­გად იც­ნობს და შინ ღა­მის 2 სა­ათ­ზეც რომ დავ­ბრუნ­დე, მის­თვის ეს პრობ­ლე­მა არ არის.

- წარ­მა­ტე­ბუ­ლი რომ იყოს ადა­მი­ა­ნი, რა თვი­სე­ბე­ბი უნდა ჰქონ­დეს?

- შრო­მი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა, მი­ზან­და­სა­ხუ­ლო­ბა, კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რო­ბა, ჯან­სა­ღი ამ­ბი­ცია. ჩემი მე­უღ­ლე ხში­რად აღ­ნიშ­ნავს, რომ საკ­მა­რი­სი ამ­ბი­ცია არ მაქვს. ზარ­მა­ცი არ ვარ, მაგ­რამ ერ­თდრო­უ­ლად ბევრ საქ­მეს მა­ინც არ ვკი­დებ ხელს. ამ ეტაპ­ზე მირ­ჩევ­ნია, ბევ­რი თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მქონ­დეს სა­კუ­თა­რი თა­ვი­სა და შვი­ლე­ბის­თვის, ვიდ­რე გა­და­ღე­ბი­დან გა­და­ღე­ბა­ზე გავ­რბო­დე და პა­ტა­რებს ყუ­რა­დღე­ბა მო­ვაკ­ლო...

- რა ნიშ­ნავს თქვენ­თვის გან­ტვირ­თვა, დას­ვე­ნე­ბა?

- აქ­ტი­უ­რი დას­ვე­ნე­ბა მომ­წონს, მაგ­რამ სა­უ­კე­თე­სო გან­ტვირ­თვად კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის მოს­მე­ნა მი­მაჩ­ნია. ახლა მუ­სი­კა­თე­რა­პი­ის შე­სა­ხე­ბაც ვამ­ზა­დებ თე­მას. ცხოვ­რე­ბის წე­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, პრე­ზენ­ტა­ცი­ებ­ზე, კონ­ცერ­ტებ­ზე სი­ა­რუ­ლი არ მაკ­ლია, მაგ­რამ მო­ვა­ხერ­ხე და აღ­დგო­მას და­სავ­ლეთ­ში წა­ვე­დი - პა­სი­უ­რად და­ვის­ვე­ნე. ოჯა­ხურ გა­რე­მო­ში ყოფ­ნა დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს.

- თუ ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, როცა რა­ი­მე მი­ზე­ზის გამო გით­ქვამთ: "სამ­სა­ხურ­ში აღარ წა­ვალ!"

- მე ვარ ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში აუ­ცი­ლებ­ლად შე­ას­რუ­ლებს თა­ვის სი­ტყვას! თუმ­ცა, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ასე­თი რამ ჯერ არ მომ­ხდა­რა.

- ოჯა­ხუ­რი ან სხვა სა­ხის პრობ­ლე­მა სა­მუ­შა­ო­ზე თუ აი­სა­ხე­ბა ხოლ­მე?

- როცა ეთერ­ში ვარ, პრობ­ლე­მებ­ზე ვე­ღარ ვფიქ­რობ, თუმ­ცა ზოგ­ჯერ, შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც შე­მე­ტყოს კი­დეც; ხან­და­ხან გან­წყო­ბას ის თემა მიქ­მნის, რო­მელ­საც ვამ­ზა­დებ.

- პო­ლი­ტი­კურ თე­მებ­ზე თუ იმუ­შა­ვებ­დით?

- თუ ეს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის სარ­გებ­ლის მომ­ტა­ნი იქ­ნე­ბა, შე­საძ­ლე­ბე­ლია, ვი­მუ­შაო კი­დეც. რო­გორც ჟურ­ნა­ლისტს, პო­ლი­ტი­კა­ზე გა­და­ცე­მის გა­კე­თე­ბა ნაკ­ლე­ბად მა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ იმ­დე­ნად პო­ლი­ტი­ზი­რე­ბულ გა­რე­მო­ში ვცხოვ­რობთ, რომ ვერ ვი­ტყვი, ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე პრო­ცე­სე­ბი სა­ერ­თოდ არ მა­ღელ­ვებს-მეთ­ქი.

- რა მი­გაჩ­ნი­ათ ზო­გა­დად, ქა­ლის მთა­ვარ მი­სი­ად?

- ვფიქ­რობ, არას­წო­რია იმის თქმა, რომ ქა­ლის ერ­თა­დერ­თი მი­სია - დე­დო­ბაა. ეს არა­კო­რექ­ტუ­ლიც კი არის. მთა­ვა­რია, რაში იპო­ვი შვე­ბას. ქა­ლი­სა და კა­ცის უფ­ლე­ბე­ბის გა­თა­ნაბ­რე­ბაც არას­წო­რად მი­მაჩ­ნია. ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ, მინ­და კი ასე­თი რამ?!

- ბევ­რი შვი­ლის ყო­ლას აპი­რებთ?

- იმ­დენს ვი­ყო­ლი­ებთ, რამ­დენ­საც ღმერ­თი მოგ­ვცემს...

შო­რე­ნა ლა­ბა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)