"სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის" მო­ცეკ­ვა­ვე თეა დარ­ჩია 27 წე­ლია, დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს მოგ­ზა­უ­რო­ბას უთ­მობს. იმ­დენ ქვე­ყა­ნა­ში ჰქო­ნია კონ­ცერ­ტი, ამ­ბობს, რომ და­მეთ­ვა­ლა, გი­ნე­სის რე­კორდსმე­ნი ვიქ­ნე­ბო­დიო. პირ­ველ მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე, კუ­რი­ო­ზებ­ზე, სირ­თუ­ლე­ებ­სა და სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­გო­ნე­ბებ­ზე თა­ვად გვიყ­ვე­ბა.

- გიყ­ვართ მოგ­ზა­უ­რო­ბა?

- კი, ძა­ლი­ან. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, "სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის" ან­სამ­ბლთან ერ­თად მოგ­ზა­უ­რო­ბის გარ­და, "ასა" პრო­ექ­ტში ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მო­თხოვ­ნა­დი იყო. ხში­რად გვიწ­ვევ­დნენ სა­ზღვარ­გა­რეთ კერ­ძო ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­სა და დიდ დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე. მოგ­ზა­უ­რო­ბა ყვე­ლა­ზე კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბაა სა­კუ­თა­რი თა­ვის შე­მეც­ნე­ბის­თვის - ვინ ხარ, რას წარ­მო­ად­გენ, რა შე­გიძ­ლია... შე­იძ­ლე­ბა მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა იმოგ­ზა­უ­რო, მაგ­რამ ვე­რა­ფერ­მა მო­ახ­დი­ნოს შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, ვე­რა­ფე­რი ის­წავ­ლო ან სა­ერ­თოდ არ მოგ­ზა­უ­რობ­დე და სუ­ლით იყო მოგ­ზა­უ­რი, ყვე­ლა­ფე­რი იცო­დე და გეს­მო­დეს.

- პირ­ვე­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბა რო­გორ გახ­სენ­დე­ბათ?

- ან­სამ­ბლში 15 წლი­სა მი­ვე­დი. აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო, ერთი წელი სტა­ჟი­ო­რი ყო­ფი­ლი­ყა­ვი და ამის შემ­დეგ გამ­ხდა­რი­ყა­ვი სრულ­ფა­სო­ვა­ნი წევ­რი, თუ ამას ინე­ბებ­დნენ ნინო რა­მიშ­ვი­ლი და თენ­გიზ სუ­ხიშ­ვი­ლი. მა­ნამ, სა­ნამ სტა­ჟი­ო­რი ვი­ყა­ვი, თვე-ნა­ხევ­რის მან­ძილ­ზე ვი­მოგ­ზა­უ­რეთ შუა აზი­ა­ში. ეს ძა­ლი­ან კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბა იყო იმის­თვის, რომ შევრწყმო­დი დიდი ტრა­დი­ცი­ე­ბის მქო­ნე ან­სამ­ბლს. დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა შე­ვი­ძი­ნე. მა­შინ, როცა სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის სრულ­ფა­სო­ვა­ნი წევ­რი გავ­ხდი, ერთი თვით საფ­რან­გეთ­ში წა­ვე­დი. არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა კონ­გრე­სე­ბის სა­სახ­ლე­ში გა­მარ­თუ­ლი კონ­ცერ­ტი. ვი­მოგ­ზა­უ­რეთ ნი­ცა­ში, მონ­ტე-კარ­ლო­ში, მარ­სელ­ში, მო­ნა­კო­სა და კან­ში. იქი­დან ისე­თი ემო­ცი­ე­ბი­თა და შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბით დავ­ბრუნ­დი, ერთი კვი­რა ხმას ვერ ვი­ღებ­დი. დიდი კონ­ტრას­ტი იყო საბ­ჭო­თა სა­ქარ­თვე­ლოს ყო­ფა­სა და საფ­რან­გეთს შო­რის. თუ ელე­მენ­ტა­რუ­ლი სი­ლა­მა­ზის აღ­ქმის უნა­რი მქონ­და, ეს სე­რი­ო­ზულ დეპ­რე­სი­ას გა­მო­იწ­ვევ­და. იქ ვნა­ხე, რას ნიშ­ნავს ცხოვ­რე­ბა, რას ნიშ­ნავს სი­ლა­მა­ზე, რა არის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა. ენით აღუ­წე­რე­ლი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი მო­დი­ო­და ან­სამ­ბლის წევ­რე­ბის მი­მართ იქა­უ­რი ემიგ­რან­ტე­ბის­გან. ხში­რად ელ­ჩებს უთ­ქვამთ, - ჩა­მო­დი­ხართ და 2 სა­ათ­ში აკე­თებთ ისეთ საქ­მეს, რა­საც ჩვენ წლო­ბით ვა­კე­თებთ და მა­ინც ბო­ლომ­დე არ გა­მოგ­ვდი­სო. იქ, სა­დაც სი­ტყვე­ბის ნაც­ვლად მხო­ლოდ ცეკ­ვა, პლას­ტი­კა, მუ­სი­კა, ფე­რე­ბი, ემო­ცი­აა ჩა­დე­ბუ­ლი, - დიპ­ლო­მა­ტია, თარ­ჯი­მა­ნი და ა.შ. აღარ არის სა­ჭი­რო. სა­კუ­თა­რი მხრე­ბით ატა­რებ სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხელს. ადა­მი­ა­ნი ხარ და შე­იძ­ლე­ბა ცეკ­ვის ხა­სი­ათ­ზე არ იყო ან ავად გახ­დე. ჩვენ­თვის ადა­მი­ა­ნუ­რი სნე­უ­ლე­ბე­ბი მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო. თამ­რი­კო ელი­ო­ზიშ­ვი­ლი, "ქარ­თუ­ლის" ფან­ტას­ტი­კუ­რი მო­ცეკ­ვა­ვე, კუნთგახ­ლე­ჩი­ლი ცეკ­ვავ­და. სამი თვე ისე იცეკ­ვა, ეს ამ­ბა­ვი არა­ვის გა­უ­გია.

- და­გით­ვლი­ათ, რამ­დენ ქვე­ყა­ნა­ში ხართ ნამ­ყო­ფი?

- რომ და­მეთ­ვა­ლა, რამ­დენ ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ნამ­ყო­ფი და რამ­დენ ად­გი­ლას მაქვს ნა­ცეკ­ვი, ალ­ბათ გი­ნე­სის რე­კორ­დე­ბის წიგნ­ში მოვ­ხვდე­ბო­დი. 27 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მხო­ლოდ ოთხჯერ, ოთხ-ოთხი თვით ვი­ყა­ვი დეკ­რეტ­ში. და­ნარ­ჩე­ნი დრო თით­ქმის სულ მოგ­ზა­უ­რო­ბას ეთ­მო­ბო­და. ჩხო­რო­წყუ­ში ვი­ცეკ­ვებ­დით თუ "ლა სკა­ლა­ში", ზუს­ტად ერ­თნა­ი­რი თავ­გან­წირ­ვით ვმუ­შა­ობ­დით ყველ­გან.

- რო­მელ­მა ქვე­ყა­ნამ მოგ­ხიბ­ლათ ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

- ია­პო­ნია სა­ერ­თოდ სხვა სამ­ყა­როა. ავ­სტრა­ლია კი სა­სუ­ფე­ვე­ლია დე­და­მი­წა­ზე. უამ­რა­ვი ოქ­როს­ფე­რი პლა­ჟია, ულა­მა­ზე­სი ბუ­ნე­ბა - ცხო­ვე­ლე­ბით. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ინ­გლი­სი ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი ავ­ტო­ბუ­სე­ბით, წი­თე­ლი ტე­ლე­ფო­ნის ჯი­ხუ­რე­ბით. თა­ვი­სი ხიბ­ლი აქვს იქა­ურ კლი­მატს. სულ ცრის, უცებ მზე გა­მო­ა­ნა­თებს და მთე­ლი მო­სახ­ლე­ო­ბა ბა­ლახ­ზე წევს და ირუ­ჯე­ბა. შთამ­ბეჭ­და­ვია ამე­რი­კა თა­ვი­სი მას­შტა­ბე­ბით, უკი­დე­გა­ნო სივ­რცე­ე­ბი­თა და კონ­ტრას­ტუ­ლი პე­ი­ზა­ჟე­ბით. აზია ზღაპ­რუ­ლი, იდუ­მა­ლი და მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია. ახა­ლი ზე­ლან­დია სას­წა­უ­ლია, გე­გო­ნე­ბა, რომ დე­და­მი­წა­ზე არ ხარ.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ოც­ნე­ბობს ია­პო­ნი­ა­ში მოხ­ვედ­რა­ზე. რით გა­მო­არ­ჩევთ ამ ქვე­ყა­ნას?

- 17 წლის ვი­ყა­ვი, სა­ქარ­თვე­ლოს კულ­ტუ­რის დღე­ებ­ზე ია­პო­ნი­ა­სა და ფი­ლი­პი­ნებ­ზე რომ გა­ვემ­გზავ­რეთ. "სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბი­დან" ერთი გოგო, ოც ბი­ჭთან ერ­თად ვი­ყა­ვი. ჩვენ­თან ერ­თად იმ­ყო­ფე­ბოდ­ნენ რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი, მა­ნა­ნა თო­და­ძე, მაია თო­მა­ძე, გია ფა­რა­დაშ­ვი­ლი... რეზო თა­ბუ­კაშ­ვილს უნ­დო­და ფილ­მის გა­და­ღე­ბა, რო­გორ აკე­თებ­დნენ ფი­ლი­პი­ნებ­ზე ხე­ლით უსის­ხლო ოპე­რა­ცი­ებს. სამ­წუ­ხა­როდ, ამ ფილ­მის და­მონ­ტა­ჟე­ბა არ დას­ცალ­და. ვიცი, რომ მის შვი­ლიშ­ვილს იქ გა­და­ღე­ბუ­ლი მა­სა­ლა შე­ნა­ხუ­ლი აქვს. ვინ­მემ ხელი რომ მოჰ­კი­დოს და და­ა­მუ­შა­ოს, ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზულ ფილ­მს აჩუ­ქებს ქარ­თველ სა­ზო­გა­დო­ე­ბას. პირ­ვე­ლი სას­წა­უ­ლი, რო­მე­ლიც მე შე­ვიგ­რძე­ნი, იყო ის, რომ ტო­კი­ო­ში დი­ლით გავფრინ­დით და დი­ლით ჩავფრინ­დით - მზეს და­ვე­წი­ეთ. ფრე­ნა ათ სა­ათს გაგ­რძელ­და და მთე­ლი ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში რეზო თა­ბუ­კაშ­ვი­ლი თა­ვის ამ­ბებს მიყ­ვე­ბო­და. მეტ­სა­ხე­ლი შე­მარ­ქვა - "ჭყინ­ტის" მე­ძახ­და. 10 სა­ა­თი თვა­ლი არ მოგ­ვი­ხუ­ჭავს, მიყ­ვე­ბო­და, რო­გორ უყ­ვარ­და მე­უღ­ლე, რო­გორ გა­იც­ნო, რო­გორ ცხოვ­რობ­დნენ ტკბი­ლად, რო­გორ იღებ­და ფილ­მებს. დღემ­დე ვნა­ნობ, ჩამ­წე­რი რომ არ მქონ­და და ეს ყვე­ლა­ფე­რი არ ჩა­ვი­წე­რე. მიკ­ვირს, რო­გორ არ და­ე­ზა­რა ამ­ხე­ლა ადა­მი­ანს 17 წლის "ლა­წი­რა­კის­თვის" მთე­ლი თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის მო­ყო­ლა. ტო­კი­ო­ში რომ ჩავფრინ­დით, ძა­ლი­ან მკაც­რად შეგ­ვა­მოწ­მეს, ლა­მის სის­ხლის ანა­ლი­ზე­ბიც კი აგ­ვი­ღეს. ვი­კი­თხე, ია­პო­ნე­ლებს რა­ტომ არ ამოწ­მებთ-მეთ­ქი? მი­თხრეს, - ია­პო­ნე­ლე­ბი ია­პო­ნი­ა­ში და­ნა­შა­ულს არ სჩა­დი­ა­ნო. რო­გო­რი პატ­რი­ო­ტე­ბი არი­ან, რო­გორ უყ­ვართ თა­ვი­სი ქვე­ყა­ნა, წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ? შემ­შურ­და მათი. ფი­ლი­პი­ნებ­ზე რეზო თა­ბუ­კაშ­ვილ­მა გა­და­ი­ღო, რო­გორ ამო­აჭ­რეს თა­თუ­ზა ყუ­რაშ­ვილს ხე­ლი­დან კვერ­ცხი­სო­დე­ნა ცხიმგრო­ვა. გან­ცვიფ­რე­ბუ­ლი რეზო მიყ­ვე­ბო­და, რომ ახალ­გაზ­რდა ბიჭ­მა, ცხიმგრო­ვის ად­გი­ლი თა­თუ­ზას საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თი­თით გა­უჭ­რა, ბა­ტონ რე­ზოს კი იმ მო­მენ­ტში შო­კის­გან კა­მე­რა გა­უ­თი­შია, თუმ­ცა მისი ოპე­რა­ტო­რი იღებ­და. ექიმ­მა პარკში ჩა­უ­დო ამო­ღე­ბუ­ლი ცხიმგრო­ვა, ხე­ლით­ვე შე­უკ­რა ჭრი­ლო­ბა და პა­ტა­რა რა­ღაც და­აკ­რო. თა­თუ­ზას უკი­თხავს: - ხვალ კონ­ცერ­ტი მაქვს და შევ­ძლებ დაკ­ვრა­სო? - თუ გინ­და, ახ­ლა­ვე და­უ­კა­რიო. ბა­ტონ­მა რე­ზომ მი­თხრა, ფი­ლი­პი­ნებ­ზე ასე­თი სას­წა­უ­ლე­ბი რომ არ­სე­ბობ­და, ვი­ცო­დი, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვამ­დე ეჭვი მა­ინც მე­პა­რე­ბო­დაო. მარ­ჯნის ულა­მა­ზე­სი პლა­ჟე­ბი ვნა­ხე. დი­ლით წყა­ლი თუ სა­ცხოვ­რე­ბელ სახ­ლებ­თან იყო მო­სუ­ლი, შუ­ა­დღეს მიქ­ცე­ვა ხდე­ბო­და და პლაჟ­ზე მარ­ჯა­ნი წით­ლად ანა­თებ­და.

- ალ­ბათ უამ­რა­ვი კუ­რი­ო­ზიც გა­დაგხდე­ნი­ათ.

- ფი­ლი­პი­ნებ­ში, მე და მა­ნა­ნა თო­და­ძე, ერთ ნო­მერ­ში ვცხოვ­რობ­დით. ერ­თმა­ნეთს გა­რუ­ჯვა­ში ვე­ჯიბ­რე­ბო­დით. ხორ­ბლის­ფე­რი კანი მაქვს, მა­ნა­ნა კი თოვ­ლი­ვით თეთ­რია. ფი­ლი­პი­ნე­ბი ეკ­ვა­ტორ­ზე მდე­ბა­რე­ობს, მზე პერ­პენ­დი­კუ­ლა­რუ­ლად ეცე­მა და ადა­მი­ა­ნი უც­ბად იწ­ვე­ბა. ამას არ ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი, გა­და­რე­უ­ლი ვი­ყა­ვი მზე­სა და წყალ­ზე. გა­რუ­ჯვის დროს მა­ნა­ნამ მი­თხრა, ვერ ვარ კარ­გა­დო. ვთხო­ვე, ნო­მერ­ში ასუ­ლი­ყო და შე­ჯიბ­რე­ბა შე­ე­წყვი­ტა. არ და­მი­ჯე­რა. ორი სა­ა­თის მერე მი­თხრა, ნო­მერ­ში და­ვის­ვე­ნე­ბო. ცოტა ხან­ში მეც ავ­ყე­ვი. ვხე­დავ, ლო­გინ­ში წევს, ბრო­წე­უ­ლი­ვით წი­თე­ლი და კან­კა­ლებს. მე­სა­მე ხა­რის­ხის დამ­წვრო­ბა მი­ი­ღო. კონ­ცერ­ტზე მა­ინც წა­მო­ვი­და, თუმ­ცა სიმ­ღე­რის დროს გული წა­უ­ვი­და. მა­შინ ძა­ლი­ან ვი­ნერ­ვი­უ­ლე. ერთ კუ­რი­ოზ­საც მო­გიყ­ვე­ბით: იცით ალ­ბათ, ზო­გი­ერთ აუზ­ში არის მო­წყო­ბი­ლო­ბე­ბი, სა­ი­და­ნაც წყლის მეშ­ვე­ო­ბით პირ­და­პირ აუზ­ში ვარ­დე­ბი. სად გვქონ­და მა­შინ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ასე­თი აუ­ზე­ბი? ვუ­ყუ­რებ­დი, ბავ­შვე­ბი ზოგი თა­ვით, ზო­გიც - ტა­ნით მოს­რი­ა­ლებ­და. ვფიქ­რობ­დი, ამ­ხე­ლა გოგო სად ავი­დე, ხალ­ხი რომ წავა, მერე ჩა­მოვსრი­ალ­დე­ბი-მეთ­ქი. "სას­რი­ა­ლო­ზე" პა­ტა­რა ონ­კა­ნი იყო, რო­მე­ლიც უნდა მო­მეშ­ვა, წყა­ლი წა­მო­ვი­დო­და და აუზ­ში ჩა­მას­რი­ა­ლებ­და. მე ეს არ ვი­ცო­დი და ცხელ, გა­ვარ­ვა­რე­ბულ პლასტმას­ზე ჭრი­ალ-ჭრი­ა­ლით ჩა­მოვსრი­ალ­დი. წყლამ­დე სიმ­წრით ჩა­ვაღ­წიე. მწა­რედ მახ­სენ­დე­ბა, 4 დღე ვე­ღარ ვჯდე­ბო­დი, ყვე­ლა­ფე­რი მტკი­ო­და. ამ­დე­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბის შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ზე მა­გა­რი ქვე­ყა­ნა არ არ­სე­ბობს. ქარ­თვე­ლებ­ზე კარ­გი ხალ­ხი და ჩვენ­ზე მად­ლი­ა­ნი მიწა არ არ­სე­ბობს. ის, რაც სხვა­გან გან­გაც­ვიფ­რებს და აღ­გაფრ­თო­ვა­ნებს, შე­გიძ­ლია აქაც შექ­მნა. უამ­რა­ვი შან­სი მქონ­და, სხვა ქვე­ყა­ნა­ში დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი და ძა­ლი­ან კარ­გად მე­ცხოვ­რა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, გო­ნე­ბა გა­მი­ნათ­და და ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნი არ გა­ვა­კე­თე.

- სა­ჩუქ­რე­ბი ჩა­მო­გაქვთ ხოლ­მე?

- შო­პინგსა და სა­ჩუქ­რე­ბის ჩა­მო­ტა­ნა­ზე ვგიჟ­დე­ბი. სია მი­მაქვს ჩა­მო­წე­რი­ლი, სა­ზღვარ­გა­რე­თი­დან ვის რა უნდა ჩა­მო­ვუ­ტა­ნო. ბევ­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბა მო­მიკ­ლია იმის­თვის, რომ სა­ჩუქ­რე­ბი მე­ყი­და და გა­მე­ხა­რე­ბი­ნა ისი­ნი, ვინც აქ მე­ლოდ­ნენ.

- მე­უღ­ლე რო­გორ ეგუ­ე­ბო­და თქვენს "ჩე­მოდ­ნებ­ზე ცხოვ­რე­ბას"?

- ჩემი მე­უღ­ლე მო­ცეკ­ვა­ვეა. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერ­თად ვმოგ­ზა­უ­რობ­დით. შემ­დეგ ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბი შე­ექ­მნა და ცეკ­ვა ვე­ღარ გა­აგ­რძე­ლა. სიყ­ვა­რუ­ლი იცით, რა არის? როცა შენს ხარ­ჯზე აკე­თებ იმას, რაც შენს საყ­ვა­რელ ადა­მი­ანს ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის სჭირ­დე­ბა. ჩემ­მა მე­უღ­ლემ სწო­რედ ეს გა­ა­კე­თა. ეს ად­ვი­ლი არ ყო­ფი­ლა ჩემ­თვის, ჩემი მე­უღ­ლი­სა და შვი­ლე­ბის­თვის. უფ­რო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლი, მა­რი­ა­მი მე­უბ­ნე­ბო­და, არას­დროს ჩემს შვი­ლებს იმ ტკი­ვილს არ მი­ვა­ყე­ნებ, რაც შენ მო­მა­ყე­ნე გა­ნუ­წყვე­ტე­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბე­ბით, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მე­ნატ­რე­ბო­დიო. ხე­ლოვ­ნე­ბა მსხვერ­პლს მო­ი­თხოვს. სხვა­ნა­ი­რად ვერ მო­ვიქ­ცე­ო­დი. ჩემი შვი­ლი "სუ­ხიშ­ვი­ლებ­ში" ცეკ­ვავს. ცოტა ხნის წინ მი­თხრა, - ადრე თუ შენი არ მეს­მო­და, ახლა ყვე­ლა­ფერს ვხვდე­ბიო. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ ჩემი ოჯა­ხი შე­ნარ­ჩუნ­და, გა­ი­ზარ­და და გაძ­ლი­ერ­და.

ჟანა გო­გი­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)