ხვი­ჩა მაღ­ლა­კე­ლი­ძე: "ი­სე მიყ­ვარ­და ეს ღი­პი­ა­ნი მფრი­ნა­ვი კა­ცი, რომ ღი­პი­თაც მას და­ვემ­სგავ­სე"

იუ­მო­რის­ტუ­ლ პროგ­რა­მა "ი­უ­მო­რი­ნას" მო­ნა­წი­ლე ხვი­ჩა მაღ­ლა­კე­ლი­ძე პრო­ფე­სი­ით ინ­გლი­სუ­რი ენის სპე­ცი­ა­ლის­ტი­ა. ბა­ტონ­მა ხვი­ჩამ არც ამ­ჯე­რად და­ი­შუ­რა იუ­მო­რი და ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რი საკ­მა­ოდ მხი­ა­რუ­ლად წა­რი­მარ­თა:

- წე­რა-­კითხ­ვა სა­ბავ­შვო ბაღ­ში უკ­ვე ვი­ცო­დი და ოთხ­ი-­ხუთი წლი­სა ორ ენა­ზე, ქარ­თუ­ლად და რუ­სუ­ლად ვწერ­დი და ვკითხ­უ­ლობ­დი, რადგან რუ­სულ ბაღ­ში დავ­დი­ო­დი. ნი­ჭი­ერ ბავ­შვად მთვლიდ­ნენ, უამ­რა­ვი ლექ­სი ვი­ცო­დი ზე­პი­რად. თან ისე არ­ტის­ტუ­ლად ვკითხ­უ­ლობ­დი, სი­ცი­ლით იგუ­დე­ბოდ­ნენ. მახ­სოვს, ბაღ­ში კო­მი­სია რომ მო­ვი­დო­და შე­სა­მოწ­მებ­ლად, შუ­ადღ­ი­სას და­ძი­ნე­ბულს ამა­ყე­ნებ­დნენ და "დამ­ქო­ქავ­დნენ". მეც ყვე­ლა­ფერს სიმ­ღერ­-სიმ­ღე­რით ჩა­მო­ვა­რაკ­რა­კებ­დი. იმ­ხა­ნად უამ­რა­ვი რა­დი­ოს­პექ­ტაკ­ლი ვი­ცო­დი ზე­პი­რად და მსა­ხი­ო­ბის როლ­საც ვირ­გებ­დი ხოლ­მე. ჩე­მი დის, მე­გის დამ­სა­ხუ­რე­ბა­ა, ამ­დე­ნი რამ რომ ვი­ცო­დი. მე­გი რომ სტუ­დენ­ტი გახ­და და თბი­ლის­ში წა­ვი­და, დე­და­ჩე­მი მა­ში­ნებ­და, კარ­გად ის­წავ­ლე, თო­რემ ამ სა­ღა­მოს მე­გი ბა­თუმ­ში ბრუნ­დე­ბა და ყვე­ლა­ფერს ვეტყ­ვი­ო. მე­გის წყა­ლო­ბით მარ­თლაც ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე და გა­ვი­გე სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად. მე­გის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა ისიც, რომ გზას არ ავ­ცდი და ქუ­ჩა­ში "და­ბირ­ჟა­ვე­ბის" ნაც­ვლად შინ ვი­ჯე­ქი და ვკითხ­უ­ლობ­დი, თო­რემ ჩე­მი ბავ­შვო­ბა ისეთ პე­რი­ოდს და­ემ­თხვა, ან ნარ­კო­მა­ნი უნ­და გავ­მხდა­რი­ყა­ვი, ან მე­ზობ­ლის "ბა­ი­თი" უნ­და გა­მე­ტე­ხა და იქი­დან "პრის­ტავ­კა" მო­მე­პა­რა (ი­ცინის). მე კი წიგ­ნი­სა და გი­ტა­რის გარ­და არა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებ­და.

- ნათ­ქვა­მი­ა, უინ­ტე­ლექ­ტო მუ­სი­კო­სი ცუ­დი მუ­სი­კო­სი­ა­ო...

- ნამ­დვი­ლად ასე­ა. ყო­ვე­ლი ნო­ტი სიტყ­ვა­ა, ამ სიტყ­ვე­ბის­გან წი­ნა­და­დე­ბა უნ­და შე­ად­გი­ნო და აზ­რი მუ­სი­კა­ლუ­რად გა­მო­ხა­ტო. ამი­ტო­მაც მეტყ­ვე­ლებს მუ­სი­კა მი­სი ავ­ტო­რი­სა თუ, უბ­რა­ლოდ, შემ­სრუ­ლებ­ლის გა­ნათ­ლე­ბა­სა და ინ­ტე­ლექ­ტზე. მსმე­ნელ­ზეც ბევ­რი რა­მაა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი - ზოგს "წი­თე­ლი ბა­სა­ნოჟ­კე­ბის" დო­ნის მუ­სი­კა მოს­წონს, ზოგს კი - ლუ­ჩა­ნო პა­ვა­რო­ტის რე­პერ­ტუ­ა­რი. მუ­სი­კოს­მა უნ­და შეძ­ლოს, ყვე­ლა­ნა­ირ მსმე­ნელს მის­თვის გა­სა­გებ ენა­ზე ესა­უბ­როს.

- ზღაპ­რე­ბი გიყ­ვარ­დათ?

- ვგიჟ­დე­ბო­დი, დაწყ­ე­ბუ­ლი ტა­ჯი­კუ­რი­თა და უზ­ბე­კუ­რით, ქარ­თუ­ლი ხალ­ხუ­რი ზღაპ­რე­ბით დას­რუ­ლე­ბუ­ლი. იმ­დენ­ჯერ მაქვს ეს ზღაპ­რე­ბი წა­კითხ­უ­ლი, რომ წიგ­ნე­ბი ხელ­ში შე­მო­მაც­ვდა. სამ­წუ­ხა­როდ, ბევ­რმა ბავ­შვმა ას­ფურ­ცე­ლა­სა და ბაყ­ბაყ­დე­ვის გარ­და, ქარ­თუ­ლი ზღაპ­რის სხვა გმი­რე­ბი არც კი იცის. სა­მა­გი­ე­როდ იცი­ან, რომ ჩან­ჩქერ­თან თუ გა­და­ი­ღებ ფო­ტოს, ხელ­ში ქოლ­გა უნ­და გე­ჭი­როს - "რუს­თა­ვი 2"-ზე მი­კი მა­უს­ზე სე­რი­ა­ლი რომ გა­დის, ეს იქ არის ნაჩ­ვე­ნე­ბი. ასე­ვე იცი­ან, რომ ციფ­რი 6 მო­ე­რე­ვა სპი­ლოს და ა.შ. ასეთ იდი­ო­ტო­ბებს ას­წავ­ლი­ან დღე­ვან­დელ ბავ­შვებს. შე­გიძ­ლი­ათ, გა­მა­გე­ბი­ნოთ, რა კავ­ში­რია ციფრ 6-სა და სპი­ლოს შო­რის?

- სე­რი­ო­ზუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის კითხ­ვა რა ასაკ­ში და­იწყ­ეთ?

- ძა­ლი­ან ად­რე, მე­ხუ­თე კლას­ში წა­მა­კითხა ჩემ­მა დამ ბულ­გა­კო­ვის "ოს­ტა­ტი და მარ­გა­რი­ტა".

- ბიბ­ლია უკ­ვე წა­კითხ­უ­ლი გქონ­დათ?

- არა და ამი­ტო­მაც ვე­რა­ფე­რი გა­ვი­გე. აქაც ჩე­მი და და­მეხ­მა­რა - მიხ­სნი­და ბიბ­ლი­ურ პა­რა­ლე­ლებს. დი­დო­ბა­ში ხე­ლახ­ლა რომ წა­ვი­კითხე ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი, მე­რე­ღა მივ­ხვდი, რა­ტომ წა­ვი­და სა­ტა­ნა ვო­ლან­დი თა­ვი­სი ამა­ლით მოს­კო­ვი­დან - იქ სტა­ლი­ნი ცხოვ­რობ­და და ორი სა­ტა­ნის ად­გი­ლი აღარ იყო. არა­და, თავ­და­პირ­ვე­ლად ამ ყვე­ლა­ფერს, რო­გორც ზღა­პარს, ისე ვკითხ­უ­ლობ­დი და კა­ტა­ზე ვხარ­ხა­რებ­დი. იმ­ხა­ნად წა­ვი­კითხე ო'­ჰენ­რი და ედ­გარ ალან პო რუ­სუ­ლად. პოს მოთხ­რო­ბე­ბის წა­კითხ­ვის შემ­დეგ კარ­გა ხანს ღა­მით სა­პირ­ფა­რე­შო­ში შეს­ვლი­სა მე­ში­ნო­და. პა­რა­დოქ­სი­ა, მაგ­რამ ბულ­გა­კო­ვი­სა და პოს შემ­დეგ კარ­ლსონ­ზე ვი­ყა­ვი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ისე მიყ­ვარ­და, რომ ღა­მით ფან­ჯრებს ღი­ას ვტო­ვებ­დი, რა­ფა­ზე მუ­რა­ბით სავ­სე ლამ­ბაქს ვდგამ­დი და მჯე­რო­და, ჩემს ოთახ­შიც შე­მოფ­რინ­დე­ბო­და. ისე მიყ­ვარ­და ეს ღი­პი­ა­ნი მფრი­ნა­ვი კა­ცი, რომ ამ სი­ბე­რე­ში ღი­პი­თაც მას და­ვემ­სგავ­სე. შემ­დეგ დუმ­ბა­ძე­ზე "შევ­ჯე­ქი" და დღემ­დე მი­სი ყვე­ლა მოთხ­რო­ბა თუ რო­მა­ნი ზე­პი­რად, სიტყ­ვა­სიტყ­ვით ვი­ცი. შემ­დეგ გავ­გიჟ­დი ილ­ფი­სა და პეტ­რო­ვის "12 სკამ­ზე" და "ოქ­როს ხბო­ზე". მიკ­ვირს, "ოქ­როს ხბოს" გა­მო რა­ტომ არ და­ი­ჭი­რეს ავ­ტო­რე­ბი... ძა­ლი­ან მომ­წონს იუზ ალიშ­კოვ­სკის მოთხ­რო­ბე­ბი. ძა­ლი­ან სა­ხა­ლი­სო მოთხ­რო­ბე­ბი აქვს. რა ვქნა, გა­და­ვი­ღა­ლე პრობ­ლე­მე­ბით, მო­ღუ­შუ­ლი სა­ხე­ე­ბის ცქე­რით, ამი­ტო­მაც ცხოვ­რე­ბას იუ­მო­რის­ტუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბით ვიმ­ხი­ა­რუ­ლებ. ვგიჟ­დე­ბი არ­ტურ კო­ნან დო­ილ­ზე, აგა­ტა კრის­ტი­ზე. ჩე­მი უფ­რო­სი ვა­ჟი რომ იბა­დე­ბო­და, სამ­შო­ბი­ა­რო­ში კო­ნან დო­ი­ლის წიგ­ნი მქონ­და წა­ღე­ბუ­ლი და მო­საც­დელ­ში ვკითხ­უ­ლობ­დი (ი­ცი­ნის).

- რო­მე­ლი­მე ნა­წარ­მო­ე­ბის პერ­სო­ნა­ჟი ქა­ლი თუ შეგ­ყვა­რე­ბი­ათ?

- დუმ­ბა­ძის ხა­ტია მიყ­ვარ­და ძა­ლი­ან. ალ­ბათ, იმი­ტომ, რომ ავ­ტო­რი აღ­მერ­თებს ამ გო­გოს. ჩე­მი მე­უღ­ლე, მა­რი ჩახ­ვა­ძე, ძა­ლი­ან ჰგავს პე­პი­სა და მე­რი პო­პინსს. ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი და ოინ­ბა­ზი­ა. ათას მა­ი­მუ­ნო­ბას იგო­ნებს და ბავ­შვებს არ­თობს. აი, ჩე­მი მე­უღ­ლის ბე­ბი­ას კი, რო­მელ­მაც მე­ოთხე სარ­თუ­ლი­დან ცხე­ლი ბორ­შჩი გად­მო­მას­ხა, რო­ცა მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს სე­რე­ნა­დას ვუმ­ღე­რო­დი, აზა­ზე­ლოს ვამ­სგავ­სებ, მარ­თლა უდაბ­ნოს დე­მო­ნი­ა. ახ­ლაც ცოცხ­ა­ლი­ა, აზა­ზე­ლო უკ­ვდა­ვია (ი­ცი­ნის)!

- თა­ნა­მედ­რო­ვე ლი­ტე­რა­ტუ­რას ეც­ნო­ბით?

- არა! იმ­დე­ნი ექ­სპე­რი­მენ­ტი ტარ­დე­ბა და ისე ორი­გი­ნა­ლო­ბენ თა­ნა­მედ­რო­ვე მწერ­ლე­ბი, რომ... ცდი­ლო­ბენ, არა­ვის ჰგავ­დნენ და ეს ყვე­ლა­ფე­რი უსა­ხუ­რო­ბა­ში გა­და­ი­ზარ­და. თა­ნა­მედ­რო­ვე მწერ­ლე­ბი არა­ვის კი არა, არა­ფერს ჰგვა­ნან. ფრან­გულ ავან­გარდს მა­გო­ნე­ბენ, ტა­რა­კანს რომ ამო­ავ­ლე­ბენ გა­ნა­ვალ­ში, ტი­ლო­ზე გა­ა­ტა­რე­ბენ და ამ კვალს შე­დევ­რად გა­მო­აცხ­ა­დე­ბენ. ეს თა­ნა­მედ­რო­ვე ლი­ტე­რა­ტუ­რა კი არა, სა­ცო­და­ო­ბა­ა.

- დღე­ვან­დე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო რო­მელ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ნა­წარ­მო­ებს გა­გო­ნებთ?

- კო­ნან დო­ი­ლის დე­ტექ­ტი­ვებს. ვიდ­რე ბო­ლო ფურ­ცელს არ წა­ი­კითხ­ავ, ვერ მიხ­ვდე­ბი, ვინ ვინ მოკ­ლა და ვინ ვის რა და­უ­შა­ვა.

ესაუბრა ნინო მაისურაძე

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)