წინა კვი­რას 2 კვი­რით თბი­ლისს მომ­ღე­რა­ლი ნინი შერ­მა­დი­ნი და­უბ­რუნ­და. ჩა­მოს­ვლის მი­ზე­ზი ის სა­ბუ­თე­ბი გახ­და, რომ­ლებ­საც "ბროდ­ვე­ი­ზე" სპექ­ტაკ­ლებ­ში მისი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის­თვის ითხო­ვენ. სხვა მი­ზე­ზე­ბიც არ­სე­ბობ­და, რა­მაც ნი­ნის ბი­ლე­თე­ბი გა­და­აც­ვლე­ვი­ნა და სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა და­აჩ­ქა­რე­ბი­ნა. ამ მი­ზე­ზებ­სა და ამე­რი­კულ ცხოვ­რე­ბა­ზე ნინი თა­ვად გი­ამ­ბობთ.

- დრო­ე­ბით, ორი კვი­რით ვარ ჩა­მო­სუ­ლი. ჩა­მოს­ვლის არა­ერ­თი მი­ზე­ზი მქონ­და. მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი ისაა, რომ სა­ბუ­თე­ბი უნდა შე­ვაგ­რო­ვო ამე­რი­კის­თვის, ის, რაც ბროდ­ვე­ის თე­ატ­რში მთხო­ვეს. გარ­და ამი­სა, გა­მო­მიჩ­ნდა დრო, ჩე­მე­ბი მე­ნა­ხა. ძა­ლი­ან მო­მე­ნატ­რა ყვე­ლა, გან­სა­კუთ­რე­ბით შვი­ლი. ბროდ­ვე­ის რაც შე­ე­ხე­ბა, პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან მალე უნდა და­ი­წყოს.

- პრო­ცეს­ში რა იგუ­ლის­ხმე­ბა?

- 2 თვ­ეში სა­მუშ­აო უფ­ლე­ბა უნდა ავი­ღო. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვაგ­რძე­ლებ სწავ­ლას. მას­ტერკლა­სე­ბი მაქვს ბობ ვლ­­­­აინ­თან. იქ თვე-ნახ­ევ­რის მე­ცა­დი­ნე­ო­ბით სცე­ნა­ზე ვერ დად­გე­ბი. იმ­დე­ნად მა­გარ პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებს ეჯა­ხე­ბი, თვი­თონ შეგრცხვე­ბა. უნდა ის­წავ­ლო, მო­ემ­ზა­დო და რო­გორც კი შე­გამ­ჩნე­ვენ, რომ მზად ხარ, თვი­თონ და­გა­ყე­ნე­ბენ სცე­ნა­ზე, ყო­ველ­გვა­რი გუ­ლის­ტკე­ნის გა­რე­შე. იქ ჯან­სა­ღი კონ­კუ­რენ­ცი­აა. ვსწავ­ლობ ბრი­ტა­ნულ და ამე­რი­კულ მე­ტყვე­ლე­ბას, მსა­ხი­ო­ბო­ბას, სიმ­ღე­რას. ლექ­ცი­ე­ბი გვი­ტარ­დე­ბა მი­უ­ზიკ­ლის ის­ტო­რი­ა­ზე. თითო ლექ­ცია 3-სა­ა­თი­ა­ნია და კვი­რა­ში ერთხელ ტარ­დე­ბა. პირ­ველ მას­ტერკლას­ზე ვერ ხვდე­ბი­ან რა შე­გიძ­ლია, რო­მე­ლი რო­ლის­თვის უნდა მო­გამ­ზა­დონ. თუ არ ვარ­გი­ხარ ბროდ­ვე­ის­თვის, მა­გა­საც გე­უბ­ნე­ბი­ან, არ და­გინ­დო­ბენ. გე­ტყვი­ან, არ ვარ­გი­ხარ ბროდ­ვე­ის­თვის, მაგ­რამ იქ­ნებ, კლუბ­ში ან ბარ­ში გე­ცა­და ბე­დიო. ეს რჩე­ვა უნდა გა­ით­ვა­ლის­წი­ნო იმი­ტომ, რომ იქ და­ცინ­ვა ან გზის აბ­ნე­ვა არ არ­სე­ბობს. ჩა­წყო­ბა ხომ სა­ერ­თოდ გა­მო­რი­ცხუ­ლია.

- ასე ად­ვი­ლად ბროდ­ვე­ი­ზე მოხ­ვედ­რა წარ­მო­გედ­გი­ნა, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­დან მი­დი­ო­დი?

- ად­ვი­ლი ნამ­დვი­ლად არ არის. შო­რი­დან ად­ვი­ლი ჩანს. მე ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან იქ, არ გაქვს უფ­ლე­ბა, რა­ი­მე და­ი­წუ­წუ­ნო, აქ ადა­მი­ა­ნე­ბი ნა­ხე­ვარ ცხოვ­რე­ბას ან­დო­მე­ბენ იმას, რაც შენ სამ თვე­ში გა­ა­კე­თეო. მე არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია, ეს უფ­ლის ნება იყო, რომ ყო­ველ­გვა­რი გუ­ლის­ტკე­ნის, შე­უ­რა­ცხყო­ფე­ბი­სა თუ სირ­თუ­ლე­ე­ბის გა­რე­შე "გავ­ძვე­რი".

- ბევ­რის­გან მსმე­ნია შე­კი­თხვა, ვინ ჰყავს შერ­მა­დინს ასე­თი ამე­რი­კა­ში, ყვე­ლას ხომ არ შე­უძ­ლია, ბროდ­ვე­ი­ზე იმ­ღე­როს?

- ყვე­ლას შე­უძ­ლია სცა­დოს. ღმერ­თი მყავს ამე­რი­კა­შიც, სა­ქარ­თვე­ლო­შიც და ყველ­გან, სა­დაც წა­ვალ. უბ­რა­ლოდ, როცა უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ჩავ­დი­ვარ, ირ­გვლივ ვიკ­რებ ძა­ლი­ან კარგ, სან­დო და და­საყ­რდნობ მე­გობ­რებს. ერთ-ერთი არის სოსო თო­ლო­რა­ია, რო­მე­ლიც ძმა­სა­ვით და­მიდ­გა გვერ­დით, მისი მე­უღ­ლე, სოფო. აღ­მო­ვა­ჩი­ნე ჩემი მე­გობ­რე­ბი ზურა და ნინო, რომ­ლებ­საც სა­ბერ­ძნე­თი­დან ვიც­ნობ. ახლა ბრუკ­ლინ­ში ცხოვ­რო­ბენ და მათ­თან გა­და­ვე­დი სა­ცხოვ­რებ­ლად. ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი კა­რი­ე­რულ წინსვლა­ში ვერ და­მეხ­მა­რე­ბოდ­ნენ, რად­გან არა­ნა­ი­რი შე­ხე­ბა არ აქვთ ბროდ­ვე­ის თე­ატრთან. ისი­ნი გვერ­დით მიდ­გა­ნან მო­რა­ლუ­რად, ფი­ნან­სუ­რად და მად­ლი­ე­რი ვარ მათი. მარ­თა­ლი გი­თხრა, ჩემ­თვი­საც ძნე­ლად წარ­მო­სად­გე­ნია, რომ არა­ვინ გყავ­დეს და ასე "გაძ­ვრე", "ჯიფ­სი კინგსთან" მიხ­ვი­დე ახ­ლოს, მას­თან ერ­თად იმ­ღე­რო. მისი გი­ტა­რის­ტი და­ინ­ტე­რეს­დეს შე­ნით და სა­კუ­თა­რი სიმ­ღე­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა შე­მოგ­თა­ვა­ზოს. ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მაქვს, თით­ქოს ეს ასეც უნდა იყოს, თით­ქოს ამა­ში გა­სა­ო­ცა­რი არა­ფე­რია და იმავდრო­უ­ლად არა­რე­ა­ლუ­რია, რაც ჩემს თავს ხდე­ბა. ამე­რი­კის მო­ქა­ლა­ქე­ო­ბა მჭირ­დე­ბა იმის­თვის, რომ თუნ­დაც გავ­ხსნა ბან­კის ან­გა­რი­ში, ავი­ღო მარ­თვის მოწ­მო­ბა. ჩვენ, ტუ­რის­ტებს, იმის უფ­ლე­ბაც არ გვაქვს, რომ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მი­ვი­დეთ, თუ რამ ამ­ტკივ­და, სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა მო­მი­წევს. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ჯერ არ დამ­ჭირ­ვე­ბია ექი­მი...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის არა­ერ­თი მი­ზე­ზი მქონ­დაო, მი­თხა­რი. კი­დევ რას გუ­ლის­ხმობ­დი?

- ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ჩემი მე­გო­ბა­რი, ჩემი ჯგუ­ფე­ლი გი­ორ­გი ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლია, რო­მე­ლიც არის უნი­ჭი­ე­რე­სი მსა­ხი­ო­ბი და რო­მელ­საც დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბა. ამე­რი­კა­ში შე­ვი­ტყვე მისი ავად­მყო­ფო­ბის შე­სა­ხებ და მა­შინ­ვე გა­დავცვა­ლე ბი­ლე­თი, რომ გვერ­დით და­ვუდ­გე, მარ­ტის ბო­ლოს ვა­პი­რებ­დი ჩა­მოს­ვლას. გი­ორ­გის ძვლის ტვი­ნის გა­და­ნერგვა ესა­ჭი­რო­ე­ბა. მზად ვარ, სა­ნამ სა­ქარ­თვე­ლოს დავ­ტო­ვებ, რამ­დე­ნი­მე სო­ლო­კონ­ცერ­ტი გავ­მარ­თო, მთა­ვა­რია, კონ­ცერ­ტის ორ­გა­ნი­ზე­ბა ითა­ვოს ვინ­მემ და შე­მო­სუ­ლი თან­ხა მის ან­გა­რიშ­ზე გა­დავ­რი­ცხო. მე სიმ­ღე­რა ვიცი მხო­ლოდ, სხვა არა­ფე­რი შე­მიძ­ლია.

- ალ­ბათ ამე­რი­კა­ში ახა­ლი მე­გობ­რე­ბი გა­ი­ჩი­ნე. რა გაკ­ვირ­ვებს ყვე­ლა­ზე მე­ტად მათ ხა­სი­ათ­ში?

- იუ­მო­რი. ისე­თი იუ­მო­რი აქვთ, რომ ვერ მიხ­ვდე­ბი, რა დროს უნდა გა­გე­ცი­ნოს. თვი­თონ გკარ­ნა­ხო­ბენ, რო­დის არის კულ­მი­ნა­ცია და რო­დის უნდა გა­ი­ცი­ნო. თვი­თონ იწყე­ბენ სი­ცილს და ამით ხვდე­ბი, რომ დროა, გა­ი­ცი­ნო (იცი­ნის). თა­ვი­დან შოკ­ში ვი­ყა­ვი, ვერ ვხვდე­ბო­დი რა მექ­ნა, იმი­ტომ რომ შე­იძ­ლე­ბა, ისეთ დროს გა­ი­ცი­ნო, რომ ეს მათ­თვის ტრა­გი­კუ­ლია და პი­რი­ქით შე­ცხა­დე­ბაა სა­ჭი­რო. მოკ­ლედ, ამე­რი­კე­ლე­ბის იუ­მორ­ში ვი­ყა­ვი და­კარ­გუ­ლი. ბო­ლოს მხო­ლოდ მუ­ღა­მი კი არ გა­ვი­გე, თვი­თო­ნაც მასე და­ვი­წყე ხუმ­რო­ბა. მერე ქარ­თვე­ლებს რომ ვე­ხუმ­რე­ბო­დი მათი სტი­ლით, გა­ოგ­ნე­ბუ­ლე­ბი მი­ყუ­რებ­დნენ, ეს რა და­მარ­თვია შენს იუ­მორ­სო.

- ამე­რი­კე­ლებს რა უკ­ვირთ შენ­ში?

- ის, რო­გორ შე­მიძ­ლია, სულ მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მლით ვი­ა­რო. მათ­თვის წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, სულ პო­მა­და გეს­ვას, სულ გაპ­რან­ჭუ­ლი და­დი­ო­დე, თვი­თონ სულ სპორ­ტუ­ლად და­დი­ან, ჩან­თა­ში უდევთ მა­ღალ­ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი, გა­მო­სას­ვლე­ლი კაბა და თუ სა­ჭი­რო გახ­და, ტუ­ა­ლეტ­ში იც­ვლი­ან. ამის­თვის ორი ჩან­თა და­აქვთ. სად შე­მიძ­ლია ორი ჩან­თით ვი­ა­რო, მირ­ჩევ­ნია, სულ მზად ვიყო და ამა­ზე გიჟ­დე­ბი­ან, ძა­ლი­ან კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რე­ბი არი­ან, არ ენა­ნე­ბათ კომ­პლი­მენ­ტე­ბი ერ­თმა­ნე­თის­თვის და არას­დროს იტყუ­ე­ბი­ან. ზრდი­ლო­ბის­თვის ქა­თი­ნა­ურს არ გე­ტყვი­ან.

- უამ­ბე უკვე ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბის შე­სა­ხებ?

- რა თქმა უნდა. "ქარ­თლის ცხოვ­რე­ბა" ვას­წავ­ლე თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე (იცი­ნის).

- იქა­ურ კერ­ძებს მი­ეჩ­ვიე?

- რო­გორც შენ გა­გი­სინ­ჯავს იქა­უ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო, ისე მე (იცი­ნის). გა­და­სუ­ლი ვარ ჩი­ნურ საკ­ვებ­ზე. დი­ე­ტურ პრო­დუქ­ტებს გე­ახ­ლე­ბით. ზღვის პრო­დუქ­ტებ­სა და სა­ლა­თის ფოთ­ლებს, მა­მა­ჩე­მი დამ­ცი­ნის ხოლ­მე, წე­სი­ე­რი არა­ფე­რი ჭამო და გველ-ბა­ყა­ყით ამო­ივ­სე მუ­ცე­ლიო (იცი­ნის). რა გა­ვა­კე­თო, ყვე­ლა­ფე­რი ამე­რი­კუ­ლი ასუ­ქებს, არა, კი არ ასუ­ქებს, ასი­ვებს. არა­ჯან­სა­ღი საკ­ვე­ბი აქვთ ქი­მი­უ­რი და­ნა­მა­ტე­ბით და გა­ურ­კვე­ვე­ლი ჰორ­მო­ნე­ბით. იქა­ურ სატ­რე­ნა­ჟო­რო დარ­ბაზ­ში რომ მი­დი­ხარ, თვი­თონ გირ­ჩე­ვენ, რომ არ ჭამო იქა­უ­რი კერ­ძე­ბი, პური, შა­ქა­რი, მა­რი­ლი. არ მი­ი­ღო გა­ზი­ა­ნი სას­მე­ლი. ერთი სი­ტყვით, ვბა­ლა­ხობ ამე­რი­კა­ში. ვვარ­ჯი­შობ და ბევ­რად უკეთ ვგრძნობ თავს, ვიდ­რე მა­ნამ­დე ვი­ყა­ვი. ამა­სო­ბა­ში 7 კი­ლოგ­რა­მიც და­ვი­კე­ლი.

- არ მი­თხრა ახლა, რომ ხინ­კა­ლი არ მო­გე­ნატ­რა...

- რო­გორ არ მო­მე­ნატ­რა. ამ თე­მა­ზე ამე­რი­კუ­ლად ვე­ხუმ­რე კი­დეც იქ ქარ­თველ მე­გობ­რებს. ვი­ყა­ვი სა­ბავ­შვო ფილ­მის პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­ზე, სა­დაც მთა­ვარ როლს ცუცა კა­პა­ნა­ძე თა­მა­შობს. ნოს­ტალ­გი­უ­რი ფილ­მია - "ფან­ჯრი­დან და­ნა­ხუ­ლი გა­ზა­ფხუ­ლი". ქარ­თუ­ლი ქო­რე­ოგ­რა­ფია, ქარ­თუ­ლი რით­მე­ბიც იყო ფილმში და გული ამი­ჩუყ­და. ჩემს მე­გო­ბარს გა­და­ვუ­ლა­პა­რა­კე, რომ ჩა­ვალ თბი­ლის­ში, რეს­ტო­რან­ში უნდა წა­ვი­დე და ერთი კარ­გად ვი­ცეკ­ვო-მეთ­ქი. რომ წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, კაი პუ­რისმჭა­მე­ლი კა­ცი­ვით ტრა­პი­დან­ვე პირ­და­პირ რეს­ტო­რან­ში წა­ვი­დო­დი, თვი­თონ­ვე გა­ვი­ცი­ნე ამე­რი­კუ­ლად. არა­ვინ არ გა­ი­ცი­ნა. ხომ ხე­დავ, შენც არ გე­ცი­ნე­ბა. ცუ­და­დაა ჩემი იუ­მო­რის საქ­მე უკვე (იცი­ნის).

- იქა­ურ კლი­მატ­საც მი­ეჩ­ვიე?

- გა­მიძ­ნელ­და ძა­ლი­ან. მი­ნუს 18-20 გრა­დუ­სი იყო ყინ­ვა. გა­მოპ­რან­ჭუ­ლი ვერ და­დი­ხარ ქუ­ჩა­ში. მუხ­ლამ­დე დუ­ტის ქურ­თუ­კი უნდა გეც­ვას, თბი­ლი უგე­ბი, ქუდი და შარ­ფი. ერთხელ უქუ­დოდ გა­ვე­დი გა­რეთ და ვიგ­რძე­ნი, რო­გორ გა­მეხვრი­ტა შუბ­ლი ყინ­ვის­გან.

- ალ­კოჰოლ­თან რა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვთ ამე­რი­კე­ლებს?

- შა­ბათ-კვი­რას მე­გობ­რო­ბენ. მე ვერც შა­ბათ-კვი­რას და­ვუ­მე­გობ­რდი ალ­კოჰოლს. იქა­უ­რე­ბი უცხოპ­ლა­ნე­ტელს მე­ძა­ხი­ან. არ ვსვამ, არ ვე­წე­ვი, არც რამე მო­სა­დუ­ნე­ბელ სა­შუ­ა­ლე­ბას ვი­ღებ და ისე ვარ "ხოდ­ზე". ახა­ლი წლის ღა­მეს დიდი კონ­ცერ­ტი გვქონ­და. მშვე­ნი­ერ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, დავფრი­ნავ, ბედ­ნი­ე­რი ვარ ყვე­ლაფ­რით. 8 სა­ა­თი სცე­ნა­ზე ვი­დე­ქი, ჩა­მო­ვე­დი სცე­ნი­დან, მო­მი­ახ­ლოვ­და ერთი ბიჭი და მე­კი­თხე­ბა, რა ნარ­კო­ტიკს ხმა­რო­ბო (იცი­ნის). იქ­ნებ გა­მიმ­ხი­ლო, მეც მინ­დაო. რა სამ­წუ­ხა­როა, რომ ვერ გეხ­მა­რე­ბი-მეთ­ქი, ვუ­თხა­რი. ბო­ლოს მე­გობ­რებ­თან მლან­ძღავ­და, ბო­რო­ტია, არ გა­მიმ­ხი­ლა რას სვამს, მე ხომ ვე­ტყო­დი, რა შუ­რი­ა­ნია, რას ნიშ­ნავს, რომ ჩვე­ნი­ა­ნი არ არი­სო (იცი­ნის).

- უკან და­საბ­რუ­ნე­ბე­ლი ბი­ლე­თი უკვე აიღე?

- კი. 30-ში სო­ლო­კონ­ცერ­ტი მაქვს ფი­ლა­დელ­ფი­ა­ში ქარ­თვე­ლე­ბი­სა და რუ­სე­ბის­თვის. ამ დრო­ის­თვის იქ უნდა ვიყო. ხომ ხე­დავთ, მე იქ ვაგ­ვა­რებ რუ­სულ-ქარ­თულ ურ­თი­ერ­თო­ბას, ამე­რი­კულ-ქარ­თულ­საც. გე­უბ­ნე­ბი, ამე­რი­კე­ლებს ვას­წავ­ლე "ქარ­თლის ცხოვ­რე­ბა". თუკი ვინ­მე მკი­თხავს სა­ი­დან ხარო, ვი­წყებ, რამ­დე­ნი სა­უ­კუ­ნის ის­ტო­რია გვაქვს, რომ თო­თხმე­ტი ორი­გი­ნა­ლი ან­ბა­ნი­დან ერთ-ერთი არის ქარ­თუ­ლი, რომ ჩვე­ნი დამ­წერ­ლო­ბა გვაქვს, ჩვე­ნი ენა, რომ მარ­თლმა­დი­დებ­ლე­ბი ვართ და რომ ქრის­ტი­ა­ნი ორ­თო­დოქ­სე­ბი ცხოვ­რო­ბენ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რო­გო­რე­ბიც არი­ან ბერ­ძნე­ბი და რუ­სე­ბი. ერთი სი­ტყვით, გა­ზე­პი­რე­ბუ­ლი მაქვს ეს ტექ­სტი ლექ­სი­ვით. პირ­ჯვრის წე­რას ვას­წავ­ლი იქ ჩა­მო­სულ ებ­რა­ე­ლებს. ისი­ნი ექვს ად­გი­ლას იდე­ბენ ხელს. ამის გამო შე­იძ­ლე­ბა, ერთხელ კო­ცონ­ზე დამ­წვან (იცი­ნის). სა­დამ­დეც გამ­დის, გამ­დის. მეტ­როს ვა­გონ­ში ცოტა უც­ნა­უ­რი შე­სა­ხე­და­ო­ბის ებ­რა­ე­ლე­ბი რომ სხე­დან, თა­ვი­ან­თი წიგ­ნი და­აქვთ, გარ­კვე­უ­ლი სა­ა­თე­ბი აქვთ, რომ­ლის დრო­საც აუ­ცი­ლებ­ლად ხმა­მაღ­ლა უნდა ილო­ცონ. ეს სა­ა­თი რომ და­უდ­გე­ბათ, იღე­ბენ წიგნს, სა­დაც უნდა იყ­ვნენ და იწყე­ბენ რაც შე­იძ­ლე­ბა ხმა­მაღ­ლა კი­თხვას. რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­ღი­ზი­ა­ნებს, ჩვენ ადა­მი­ა­ნე­ბად არ აღგ­ვიქ­ვა­მენ. თა­ვი­ან­თი მა­ღა­ზი­ე­ბი აქვთ, თა­ვი­ან­თი პო­ლი­ცია და სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბა ჰყავთ. თა­ვი­ან­თი საჭ­მე­ლი აქვთ. ჩემ­თან ერ­თად საჭ­მელს არ შე­ჭა­მენ იმი­ტომ, რომ ძაღ­ლი ვარ მათ­თვის. ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მა­ცო­ფებს. მოკ­ლედ, ამო­ი­ღე­ბენ ამ თა­ვის წიგნს ვა­გონ­ში და "მირ­ტყა­მენ" თავ­ში. დიდ­ხანს ვერ მო­ვით­მი­ნე, უკვე ჩემი ლოც­ვა­ნით დავ­დი­ვარ. ერთი დღეც არის, უკვე ყელ­შია ამო­სუ­ლი მათი პარ­პა­ში. ვზი­ვარ ვა­გონ­ში და წინ ეს "სას­ტა­ვი" მი­ზის, ყელ­ზე ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი ჯვა­რი გა­ვის­წო­რე, მა­მისმკვლე­ლი თვა­ლე­ბით ვუ­ყუ­რებ. ამო­ი­ღო ერთ-ერ­თმა თა­ვი­სი წიგ­ნი, გა­და­შა­ლა და და­ი­წყო. მეც გავ­ხსე­ნი ჩემი ხელ­ჩან­თა, ამო­ვი­ღე ლოც­ვა­ნი და ხმა­მაღ­ლა და­ვი­წყე - "სა­ხე­ლი­თა მა­მი­სა­თა და ძი­სა­თა და სუ­ლი­სა წმინ­დი­სა­თა, ამინ! წმინ­დაო ღმერ­თო, წმინ­დაო ძლი­ე­რო, წმინ­დაო უკ­ვდა­ვო შეგ­ვი­წყა­ლენ ჩვენ". თან ნელ-ნელა ვუ­მა­ტებ ხმას და თვა­ლებ­ში ვუ­ყუ­რებ ამ "მომ­ხდურთ" (იცი­ნის). პირ­ვე­ლი­ვე შემ­დეგ გა­ჩე­რე­ბა­ზე თავ­ქუდ­მოგ­ლე­ჯი­ლე­ბი გა­იქ­ცნენ.

- ამე­რი­კელ მა­მა­კა­ცებ­ზე რას იტყვი?

- არაფ­რით ჰგვა­ნან ქარ­თველ ბი­ჭებს, არც ვი­ზუ­ა­ლუ­რად, არც მენ­ტა­ლი­ტე­ტით, არაფ­რით, რაც მე არ მხიბ­ლავს. მგო­ნია, რომ ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი კა­ცე­ბი ქარ­თვე­ლე­ბი არი­ან, ვი­ღა­ცის გუ­ლის მო­სა­გე­ბად არ ვამ­ბობ ამას. გულ­წრფე­ლი ვარ. ყვე­ლა­ზე არა­ვაჟ­კა­ცუ­რი ტიპი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა­ზე ვაჟ­კაც ამე­რი­კელს სჯო­ბია.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)