... ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ა­ნი და მისი შე­მოქ­მე­დე­ბა ჩემ­თვის არა­ქარ­თუ­ლი და არც არა რო­მე­ლი­მე ქვეყ­ნის მოვ­ლე­ნაა, არა­მედ სამ­ყა­როს გზავ­ნი­ლია ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­სა­მარ­თით. მეფე და ქე­თა­თო ჩემ­თვის დე­და­მი­წაა, რო­მე­ლიც ორი პო­ლუ­სის­გან კი შედ­გე­ბა, მაგ­რამ მა­ინც ერთი მთლი­ა­ნო­ბაა...

- "მეფე და ქე­თა­თო" რო­გო­რი იყო თქვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ტან­დე­მი და ოჯა­ხუ­რი ცხოვ­რე­ბა?

- ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა იყო ორი ძა­ლი­ან მოკ­რძა­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა, რო­მელ­თაც შერ­ჩე­ნი­ლი ჰქონ­დათ ბავ­შვუ­რი იდე­ა­ლიზ­მი და ყმაწ­ვი­ლუ­რი აზარ­ტით აკე­თებ­დნენ საყ­ვა­რელ საქ­მეს, ერ­თმა­ნე­თის წარ­მა­ტე­ბით აღ­ფრთო­ვან­დე­ბოდ­ნენ და დროს და ენერ­გი­ას არ იშუ­რებ­დნენ იმის­თვის, რომ რაც შე­იძ­ლე­ბა მე­ტად და­ახ­ლო­ე­ბუ­ლიყ­ვნენ. სამ­ყა­როს ხედ­ვას ერ­თმა­ნეთს უზი­ა­რებ­დნენ და დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში უერ­თმა­ნე­თოდ ვე­ღარც აღიქ­ვამ­დნენ მას. არას­რულ­ყო­ფი­ლია ყო­ვე­ლი­ვე, სა­დაც არ არის სიყ­ვა­რუ­ლი და ამ გრძნო­ბის გა­რე­შე ადა­მი­ა­ნი ატრო­ფი­რე­ბულ, უსუ­ლო სა­განს წა­ა­გავს, არის მში­შა­რა და ურ­წმუ­ნო, ამა­ო­ე­ბაა მისი ყოფა და არაფ­რისმთქმე­ლია მისი რო­გორც სი­ცო­ცხლე, ასე­ვე სიკ­ვდი­ლი.

- რას ნიშ­ნავს შე­მოქ­მე­დის­თვის ცხოვ­რე­ბის თა­ნამ­გზავ­რად ჰყავ­დეს საქ­მე­ში პარტნი­ო­რი და თა­ნა­მო­აზ­რე?

- არას­დროს მი­ფიქ­რია მომ­ღერ­ლო­ბა­ზე, მაგ­რამ ირაკ­ლის­თან გა­ტა­რე­ბულ­მა ზღაპ­რუ­ლი მე­ლო­დი­ე­ბით გა­ჯე­რე­ბულ­მა წუ­თებ­მა თა­ვის­და უნე­ბუ­რად ამამ­ღე­რეს. სა­კუ­თარ ემო­ცი­ებ­ზე არ ვლა­პა­რა­კობ­დით, სიმ­ღე­რა იყო ერ­თა­დერ­თი მე­დი­უ­მი, რო­მე­ლიც გრძნო­ბე­ბის გა­მო­ხატ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბას გვაძ­ლევ­და. იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ 10 წელი ვცხოვ­რობ­დით ერ­თად და დრო­ის უდი­დეს ნა­წილს ერ­თად ვა­ტა­რებ­დით, ძა­ლი­ან მო­რი­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვით ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ და ხე­ლოვ­ნე­ბა იყო ის უნი­კა­ლუ­რი ენა, რო­მე­ლიც ჩვენს ურ­თი­ერ­თდა­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას, ზოგ­ჯერ წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლურ, უტყუ­არ ხედ­ვას ერ­თმა­ნე­თის­თვის გვა­ზი­ა­რე­ბი­ნებ­და.

- რო­გო­რია ამ დროს ურ­თი­ერ­თო­ბა, სად მთავ­რდე­ბა ოჯა­ხი და სად იწყე­ბა მუ­სი­კა?

- მუ­სი­კა და მისი თან­მხლე­ბი სი­ტყვა იყო ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა, გზა თვით­შე­მეც­ნე­ბის­კენ, ჩვე­ნი სუ­ლი­ე­რი სახ­ლი და ჩვე­ნი ყო­ფის არსი.

- სი­ტყვა - სექ­სი ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ან­მა არა­ერ­თხელ გა­მო­ი­ყე­ნა სა­კუ­თარ ლექ­სებ­ში, სიმ­ღე­რებ­ში... "პო­ლი­ტი­კუ­რად მშვი­დი, სექ­სუ­ა­ლუ­რად მხნე, ანუ სუ­ლაც ეს ლე­გენ­და­რუ­ლი სიმ­ღე­რა "სექ­სი" - ირაკ­ლი ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი იყო, ვინც ამ თე­მა­ზე თა­მა­მად სა­უბ­რობ­და. რას ნიშ­ნავ­და ირაკ­ლის­თვის ამის შე­სა­ხებ სიმ­ღე­რა, ესეც პრო­ტეს­ტი იყო?

- რაც შე­ე­ხე­ბა ირაკ­ლის მიერ ნამ­ღერ თუნ­დაც "პო­ლი­ტი­კუ­რად მშვი­დი, სექ­სუ­ა­ლუ­რად მხნე" - სა­დაც ნათ­ქვა­მია, "ხალ­ხი ისევ ღე­ლავს და ანარ­ქია სურს, მე ისევ მარ­ტო დავ­რჩი და ვე­ღა­რა­ფერს ვთმობ, რად­გან ეს გმი­რი მე ვარ და დად­გა ჩემი დრო!"

ის იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ლი­ბი­დო სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად ჰქონ­და დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბუ­ლი, ამი­ტომ ხე­ლოვ­ნე­ბა­ში მის მიერ წარ­მოთ­ქმუ­ლი სი­ტყვა - სექ­სი ყო­ველ­გვა­რი ბილ­წი ჩარ­ჩოს­გან იყო გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი და სუ­ლი­ე­რი გან­წმენ­დის, მე­დი­ტა­ცი­ის ხა­რისხში აღიქ­მე­ბო­და. ხოლო პო­ლი­ტი­კა, არ ვიქ­ნე­ბი ორი­გი­ნა­ლუ­რი და ვი­ტყვი, რომ არის ძა­ლა­უფ­ლე­ბის წყურ­ვი­ლით აღტყი­ნე­ბუ­ლი ხალ­ხის თავ­შე­სა­ფა­რი, რო­მელ­თაც იშ­ვი­ა­თი გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბის გარ­და, არ გა­აჩ­ნი­ათ მა­ღა­ლი იდე­ა­ლე­ბი და ყო­ველ ხერ­ხს იყე­ნე­ბენ, რათა სა­კუ­თა­რი ვიწ­რო მერ­კან­ტი­ლუ­რი, მდა­ბიო ჟინი და­იკ­მა­ყო­ფი­ლონ.

- სექ­სი მი­ზე­ზია ომის? :)

- თა­ვის­თა­ვად სექ­სუ­ა­ლუ­რი აქტი შე­იძ­ლე­ბა აღიქ­მე­ბო­დეს ძა­ლა­დო­ბად, მაგ­რამ შე­დე­გია მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი! ვა­მარ­ცხებთ სიკ­ვდილს და ვაძ­ლევთ შანსს ახალ სი­ცო­ცხლეს.

- აქვე ჩა­გე­კი­თხე­ბით, კლი­პი სიმ­ღე­რა­ზე "სექ­სი", ერთ-ერთი სა­ინ­ტე­რე­სო კლი­პია ირაკ­ლის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში, რო­გორ გა­და­ი­ღეთ ან იდეა ვისი იყო?

- კლი­პი გა­და­ი­ღო ბასა ჯა­ნი­კაშ­ვილ­მა, ხოლო იდეა წა­მო­ვი­და ირაკ­ლის­გან, რო­მე­ლიც ამ­ბობ­და, სა­ქარ­თვე­ლომ დე­მოგ­რა­ფი­უ­ლი კუ­თხით ჩი­ნეთს უნდა მიჰ­ბა­ძო­სო. ეს თემა გა­ნავ­რცო ბა­სამ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში გა­და­ღე­ბუ­ლი ვი­დე­ოკ­ლი­პით, სა­დაც მოხ­და ჩი­ნურ მო­ტი­ვებ­ზე დად­გმუ­ლი სპექ­ტაკ­ლი­სა და ჩვე­ნი კად­რე­ბის სინ­ქრო­ნი­ზა­ცია.

- რო­გორ იქ­მნე­ბო­და ლე­გენ­და­რუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბი, რო­გორ წერ­და, რო­გორ მუ­შა­ობ­და? მუ­შა­ო­ბის დროს ჩა­კე­ტი­ლი იყო თუ აზ­რებს გი­ზი­ა­რებ­დათ, რჩე­ვებს გე­კი­თხე­ბო­დათ? ღა­მით თუ აღ­ვი­ძებ­და მუზა? სა­წოლ­თან თუ ედო კა­ლა­მი და ბლოკ­ნო­ტი...

- მუ­სი­კა ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის თა­ნამ­დე­ვი და მე­ტად აქ­ტი­უ­რი ნა­წი­ლი იყო. ასე რომ, დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი, თუ ზოგ­ჯერ მთე­ლი დღე არა, იქ­მნე­ბო­და მე­ლო­დია ან თე­მის და­მუ­შა­ვე­ბის პრო­ცე­სით ვი­ყა­ვით გარ­თუ­ლი. ხან­და­ხან დი­ლის 6-7 სა­ა­თამ­დე კომ­პი­უ­ტერ­თან ვის­ხე­დით - რო­დე­საც ახ­ლოს ხარ სა­სურ­ველ მი­ზან­თან, აზარ­ტუ­ლო­ბის ხა­რის­ხი იმ­დე­ნად მა­ღა­ლია, რომ ყვე­ლაფ­რის მი­მართ ინ­დი­ფე­რენ­ტუ­ლი ხდე­ბი და მთლი­ა­ნად მო­ცუ­ლი ხარ შენი საქ­მით.

- რო­გო­რი მე­უღ­ლე იყო ირაკ­ლი. ხე­ლო­ვა­ნი რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, სხვა­ნა­ი­რი ქმა­რი იქ­ნე­ბო­და. ამ­ბო­ბენ, ხე­ლო­ვა­ნი ადა­მი­ა­ნე­ბი მძი­მედ სა­ურ­თი­ერ­თო­ბო არი­ა­ნო ოჯახ­ში...

- ირაკ­ლი სუ­ლით ხორ­ცამ­დე ხე­ლო­ვა­ნი იყო, მისი მე­ლო­დია, მისი ლექ­სი და მისი პრო­ზა სხვა არა­ფე­რია, თუ არა ემო­ცი­ე­ბის, აზ­რე­ბის მე­ტად ეფექ­ტუ­რი ტრანსფორ­მა­ცია სი­ტყვი­სა და მუ­სი­კა­ლუ­რი ბგე­რის მეშ­ვე­ო­ბით. სამ­ყა­როს გულ­დას­მით მოს­მე­ნა, მუდ­მი­ვად სი­ახ­ლის ძი­ე­ბა - ერ­თგვა­რი მეც­ნი­ე­რე­ბაა. ირაკ­ლი იყო და არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სხვებს აძ­ლევს შანსს, ში­ნა­გა­ნი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის შე­და­რე­ბით მა­ღალ ხა­რისხს მი­აღ­წი­ონ, სა­კუ­თარ სურ­ვი­ლებს თვა­ლი გა­უს­წო­რონ და მა­რა­დი­ულ ფა­სე­უ­ლო­ბებ­ზე და­ფიქ­რდნენ. ასე რომ, მე მას­თან კი არ მი­ჭირ­და ცხოვ­რე­ბა, არა­მედ ერ­თგვარ ექ­სტაზს გან­ვიც­დი­დი და ეს გან­ცდა დღემ­დე მომ­ყვე­ბა, რო­დე­საც მას­ზე ვფიქ­რობ. ის­ტო­რი­ას ქმნი­და და დარ­ჩა ის­ტო­რი­ას.

- ქა­ლიშ­ვილს დე­დოფ­ლის სა­ხე­ლი - ნანა და­არ­ქვით, რო­გორ ექ­ცე­ო­და ირაკ­ლი ქა­ლიშ­ვილს, ის ხომ თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ნა­ყო­ფია.

- ირაკ­ლის­თვის ნა­ნას და­ბა­დე­ბა სას­წა­უ­ლი იყო, დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა და ამავდრო­უ­ლად უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა. სა­ხე­ლი დე­დის, ულა­მა­ზე­სი ქალ­ბა­ტო­ნის - ნანა თო­ი­ძის პა­ტივ­სა­ცე­მად და­არ­ქვა. გა­სათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლია ისიც, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს პირ­ველ ქრის­ტი­ან დე­დო­ფალს ერ­ქვა ნანა.

- რო­გორ "აფ­რენ­და" ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ა­ნი, რო­გორ "აფ­რენ­დით" ერ­თად, ანუ რო­გო­რი იყო არა მე­ფუ­რი, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ცოლ­ქმრუ­ლი გაფ­რე­ნა?"

- ჩემ­თვის აფ­რენს ყვე­ლა ის, ვინც მა­სა­ვით არ "აფ­რენს". ძა­ლი­ან კე­თილ­შო­ბი­ლი, მშვი­დი და წე­სი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იყო.

- რას ნიშ­ნავ­და მის­თვის სიყ­ვა­რუ­ლი?

- სიყ­ვა­რუ­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბის მთა­ვა­რი მა­მოძ­რა­ვე­ბე­ლი ძა­ლაა და მის­და­მი ძა­ლი­ან სა­თუ­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვქონ­და. ირაკ­ლის სიმ­ღე­რე­ბი არის ამის სა­უ­კე­თე­სო დას­ტუ­რი - "დრო მხო­ლოდ სიყ­ვა­რულს და­ინ­დობს".

უდი­დე­სი სა­ჩუ­ქა­რია სიყ­ვა­რუ­ლი და პირ­და­პირ კავ­შირ­შია რწმე­ნას­თან. უან­გა­როდ უნდა გას­ცე, უნდა დადო ქვა­ზე მად­ლი და გა­ი­ა­რო. "შენ­გან არა­ფერს ვი­თხოვ­დი, მე მხო­ლოდ შენ­ზე ვფიქ­რობ­დი"...

- "მე მომ­წონს შენი დიდი მკერ­დი და ის, რომ წით­ლად შე­ი­ღე­ბე თმა"... თუ ით­ვა­ლის­წი­ნებ­დით მის რჩე­ვებს გა­რეგ­ნო­ბას­თან, ჩაც­მას­თან და ზო­გა­დად სტილ­თან და­კავ­ში­რე­ბით?

- ერ­თმა­ნე­თის აზრს ყო­ველ­თვის ვით­ვა­ლის­წი­ნებ­დით, ძა­ლი­ან თა­ვი­სუ­ფა­ლი იყო ჩაც­მის მი­მართ, უყ­ვარ­და, რო­დე­საც თა­მა­მად მეც­ვა და ამ­ბობ­და, ჩემს პა­ნაშ­ვიდ­ზე წი­თე­ლი პო­მა­დით მინ­და "გნა­ხოო", რა­ზეც სა­შინ­ლად ვღი­ზი­ან­დე­ბო­დი. არ მინ­დო­და კოშ­მა­რულ სიზ­მარ­შიც კი წარ­მო­მედ­გი­ნა ის დღე, რო­დე­საც მის გა­რე­შე მო­მი­წევ­და არ­სე­ბო­ბა.

- ირაკ­ლი ცო­ცხა­ლი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ქვე­ყა­ნა­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით რას იზამ­და. შექ­მნი­და კი­დევ ერთ შე­დევ­რს?

- ძა­ლი­ან ბა­ნა­ლუ­რი კი­თხვაა და არა­ერ­თხელ და­უს­ვამთ ჩემ­თვის, მაგ­რამ ვერ გავ­კად­ნი­ერ­დე­ბი, ვერ მივ­ცემ თავს იმის უფ­ლე­ბას, რომ ირაკ­ლის მა­გივ­რად ვი­ლა­პა­რა­კო. მის შე­მოქ­მე­დე­ბას გა­და­ვავ­ლოთ თვა­ლი და ყვე­ლა კი­თხვა­ზე ვი­პო­ვით პა­სუხს. ირაკ­ლი ყო­ველ­თვის გმობ­და ძა­ლა­დო­ბას და ებ­რძო­და მო­ნურ ფსი­ქი­კას, გვე­უბ­ნე­ბო­და, რომ ყვე­ლას შე­უძ­ლია გახ­დეს მეფე, მაგ­რამ ასე­ვე ყვე­ლა­ში იმა­ლე­ბა მონა. ადა­მი­ა­ნი თვი­თონ ირ­ჩევს ცხოვ­რე­ბის გზას და ავი­თა­რებს სა­კუ­თარ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს. მისი ტექ­სტი "სა­ქარ­თვე­ლო" მი­მარ­თვაა მო­მა­ვალს, - "თქვენ იზამთ ყვე­ლა­ფერს, რა­საც ვერ მო­ვას­წრებ, რომ ვქნა და ჩემ­გან დარ­ჩე­ნილ, დაფ­ლე­თილ ათას ტომს, ბავ­შვე­ბი ნა­ხა­ვენ, თუ ოდეს­მე მო­ვი­გებთ, ომს, ჩვენ, მო­ვი­გებთ ომს!!!" სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბოლო დროს გან­ვი­თა­რე­ბულ­მა მოვ­ლე­ნებ­მა გვიჩ­ვე­ნა, რომ ადა­მი­ა­ნის ნება გა­დამ­წყვე­ტია, რაც ჩემ­თვის მენ­ტა­ლურ რე­ვო­ლუ­ცი­ად აღიქ­მე­ბა და ნიშ­ნავს ომის მო­გე­ბას, დე­მოკ­რა­ტი­ის­კენ გა­დად­გმულ რე­ა­ლურ ნა­ბიჯს. ირაკ­ლის რო­მე­ლი­მე პო­ლი­ტი­კურ დაჯ­გუ­ფე­ბას­თან ასო­ცი­რე­ბა ალ­ბათ არა­ვის მო­უ­ვა აზ­რად, რად­გან მას, რო­გორც შე­მოქ­მედს, მეტი ამ­ბი­ცია ჰქონ­და და სხვა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას გრძნობ­და ის­ტო­რი­ას­თან მი­მარ­თე­ბა­ში. ყო­ველ­გვა­რი ვიწ­რო­პარ­ტი­ულ-ნო­მენკლა­ტუ­რუ­ლი "ფა­ფხუ­რი" სიკ­ვდი­ლის ტოლ­ფა­სი იქ­ნე­ბო­და მის­თვის. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ სამ­ყა­როს შავ-თეთ­რად აღ­ქმა ბევ­რი ჩვენ­გა­ნის­თვის არის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი და ეს პრობ­ლე­მა თავს იჩენს მა­შინ, რო­დე­საც ქვე­ყა­ნა ბეწ­ვის ხიდ­ზე გა­დის და სა­მო­ქა­ლა­ქო და­პი­რის­პი­რე­ბის სა­შიშ­რო­ე­ბა მა­ღა­ლია, რო­დე­საც სა­კუ­თა­რი პი­როვ­ნე­ბის გა­მომ­ზე­უ­რე­ბი­სა და ეგოს დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბის მიზ­ნით ცე­ცხლზე ნავ­თის დამ­სხმელ­თა აღ­ზე­ვე­ბის ხანა დგე­ბა. ზნე­ობ­რივ მხა­რე­ზე რომ აღა­რა­ფე­რი ვთქვათ, მათ "ორა­ტო­რულ" გა­მოს­ვლებს დათ­ვუ­რი სამ­სა­ხუ­რი შე­უძ­ლი­ათ გა­უ­წი­ონ ქვე­ყა­ნას... მაგ­რამ ბოლო ათწლე­უ­ლე­ბის მძი­მე გა­მოც­დი­ლე­ბამ და ჩვე­ნი, რო­გორც ერის დე­მოკ­რა­ტი­ის­კენ სა­ვალ გზა­ზე დაღ­ვი­ნე­ბამ, სე­რი­ო­ზუ­ლი კა­ტაკ­ლიზ­მე­ბის გა­რე­შე მოგ­ვა­ხერ­ხე­ბი­ნა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის გა­დარ­ჩე­ვა. ახა­ლარ­ჩე­ულ მთავ­რო­ბას უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა აწევს და იმე­დი მაქვს, სა­მო­ქა­ლა­ქო სექ­ტო­რის მხრი­დან კონ­კრე­ტუ­ლი სა­კი­თხე­ბის მეტი აქ­ტუ­ა­ლი­ზა­ცია, ზო­გადსა­კა­ცობ­რიო ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბის მუდ­მი­ვი ერ­თგუ­ლე­ბა არც ერთ ხე­ლი­სუ­ფალს არ მის­ცემს სა­შუ­ა­ლე­ბას, რომ მფშვი­ნავ, გა­ზუ­ლუ­ქე­ბულ, წყა­როს და­პატ­რო­ნე­ბულ დევს და­ემ­სგავ­სოს.

- გა­და­ცუ­რეთ ზღვა? მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ის აღა­რაა, შუა ზღვა­ში მი­გა­ტო­ვათ, გა­და­ცუ­რეთ თუ ახ­ლაც მი­ცუ­რავთ და თან ერ­თად?

- ადა­მი­ანს, სა­ნამ ცო­ცხა­ლია, გა­მუდ­მე­ბით უწევს ზღვე­ბი­სა და ხში­რად ოკე­ა­ნე­ე­ბის გა­და­ცურ­ვა. მე ამ პრო­ცეს­ში ვარ, მაგ­რამ ის, რაც მაძ­ლი­ე­რებს და კი­დუ­რე­ბის ატრო­ფი­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ მაძ­ლევს ცურ­ვი­სას, არის რწმე­ნა, რწმე­ნა სი­ნათ­ლის, რო­მე­ლიც მეფე ირაკ­ლიმ სან­თე­ლი­ვით აან­თო ჩემ­ში - "მე წა­ვალ, ჩემს შემ­დეგ სი­ნათ­ლეს დავ­ტო­ვებ". სწო­რედ ამ სი­ნათ­ლეს მივ­ყვე­ბი და ალ­ბათ რო­დე­საც მი­ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბი, ეს იქ­ნე­ბა სი­ცო­ცხლის ბოლო წუ­თე­ბი ჩემ­თვის.

- "ის­ტო­რი­ას დარ­ჩე­ბა ის, რაც ვი­პო­ვეთ მე და შენ..." რა იპო­ვეთ მას­თან ყოფ­ნი­სას?

- ვი­პო­ვე სა­კუ­თა­რი თავი, შე­ვე­ხე უსას­რუ­ლო­ბას, რად­გან ვი­წა­მე ღმერ­თი.

ქეთი მი­ქა­ნა­ძე

ყო­ველ­თვი­უ­რი ჟურ­ნა­ლი "ბო­მონ­დი"