"ის ყვე­ლა დღე­სას­წა­ულ­ზე მთა­ვა­რი მოქ­მე­დი პი­რია, სი­ცო­ცხლით აღ­სავ­სე და მხი­ა­რუ­ლი, მაგ­რამ ზო­დი­ა­ქოს ნი­შან­თა­გან ყვე­ლა­ზე ცვა­ლე­ბა­დი და მო­უ­ხელ­თე­ბე­ლი. კონ­ფლიქ­ტის შემ­დეგ სინ­დი­სი ქენ­ჯნის. ხარ­ბია და ცო­ტა­თი ქედ­მა­ღა­ლიც", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ცხე­ნის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ტყუპს. ეს ტე­ლე­წამ­ყვან ნუკი კოშ­კე­ლიშ­ვი­ლის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. ნუკი ას­ტრო­ლო­გებს ბევრ რა­მე­ში ეთან­ხმე­ბა. ვიდ­რე მის ას­ტრო­პორ­ტრეტს გა­ეც­ნო­ბით, მინ­და შე­მოგ­თა­ვა­ზოთ ცოტა რამ "ნუ­კის დი­ლა­ზე", რო­მე­ლიც "იმე­დის" ეთერ­ში ახ­ლა­ხან და­ი­წყო.

- ზა­ფხულ­ში გაჩ­ნდა იდეა, რომ "იმე­დის" ეთე­რი "ნუ­კის დი­ლით" და­წყე­ბუ­ლი­ყო. ამ გა­და­ცე­მის­თვის მთე­ლი სუ­ლი­თა და გუ­ლით ვემ­ზა­დე­ბო­დი. ყო­ველ­დღე მო­ა­წყო შოუ - ეს იოლი არ არის.

- ამ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის სა­კუ­თარ თავ­ზე აღე­ბის არ შე­გე­შინ­და?

- შრო­მა და სა­კუ­თა­რი საქ­მე მიყ­ვარს, ეს კი ცო­ტას არ ნიშ­ნავს. გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა რომ არ მნდო­მო­და, ამ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას არ დავ­თან­ხმდე­ბო­დი. ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ იმის­თვის, რომ "ნუ­კის დი­ლამ" ადა­მი­ა­ნე­ბი გა­ა­ხა­ლი­სოს, კარგ გან­წყო­ბი­ლე­ბა­ზე და­ა­ყე­ნოს, რათა მერე მთე­ლი დღე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ჰქონ­დეთ. ამა­ში არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ბენ­დიც მეხ­მა­რე­ბა.

- თა­ვად რა გიქ­მნის კარგ გან­წყო­ბი­ლე­ბას?

- ოპ­ტი­მიზ­მით სავ­სე ადა­მი­ა­ნი ვარ. მიყ­ვარს, როცა გარ­შე­მო მყო­ფებს ჩემს კარგ გან­წყო­ბი­ლე­ბას ვუ­ზი­ა­რებ. ადა­მი­ა­ნის ცუდ ხა­სი­ათ­ზე და­ყე­ნე­ბა ყო­ველ­თვის ად­ვი­ლია, კარგ ხა­სი­ათ­ზე - ძნე­ლი. "ნუ­კის დი­ლა­ში" ისე­თი­ვე გულ­წრფე­ლი ვარ, რო­გო­რიც - ცხოვ­რე­ბა­ში. ჩვენ აქ­ტი­უ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს მა­ყუ­რე­ბელ­თან. მათ აზრს ვე­კი­თხე­ბით. ბევ­რი გვწერს, - ვინ სურთ იხი­ლონ გა­და­ცე­მა­ში, რო­მელ თე­მებ­ზე გა­ვა­მახ­ვი­ლოთ ყუ­რა­დღე­ბა და ჩვენც მათ სურ­ვი­ლებს, ცხა­დია, ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ.

- თა­ნა­წამ­ყვა­ნებს თა­ვად ირ­ჩევ?

- იმ ადა­მი­ა­ნე­ბი­დან, რომ­ლე­ბიც ჩემი თა­ნა­წამ­ყვა­ნე­ბი უკვე იყ­ვნენ, ნა­წი­ლი მა­ყუ­რებ­ლის მიერ იყო შერ­ჩე­უ­ლი. თა­ნა­წამ­ყვა­ნად ვირ­ჩევთ ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც ხალ­ხს უყ­ვარს, აქ­ტუ­ა­ლუ­რია, მის გარ­შე­მო რა­ღაც ხდე­ბა და ა.შ.

- გა­და­ცე­მის შემ­დეგ, სა­კუ­თარ თავს ეკ­რან­ზე თუ უყუ­რებ?

- რა თქმა უნდა და თან, ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლი თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ. მე­გობ­რებს, რომ­ლებ­საც სა­ერ­თოდ არ აქვთ შე­ხე­ბა ტე­ლე­ვი­ზი­ას­თან, რჩე­ვებს ვთხოვ. აზრს ბავ­შვებ­საც ხში­რად ვე­კი­თხე­ბი, ისი­ნი ხომ ყო­ველ­თვის სი­მარ­თლეს ამ­ბო­ბენ.

- შე­ნიშ­ვნე­ბი თუ მი­გი­ღია?

- რა­ღაც გრა­მა­ტი­კუ­ლად არას­წო­რად მით­ქვამს. თავს არ ვდებ იმა­ზე, რომ იდე­ა­ლუ­რად და გა­მარ­თუ­ლად ვლა­პა­რა­კობ.

- გა­და­ცე­მას მა­ყუ­რე­ბე­ლი ეს­წრე­ბა. გა­საკ­ვი­რია, დი­ლა­ად­რი­ან სტუ­დი­ა­ში მოს­ვლა არ ეზა­რე­ბათ?

- ვი­საც სურ­ვი­ლი აქვს, შე­უძ­ლია დაგ­ვი­კავ­შირ­დეს და გა­და­ცე­მას და­ეს­წროს. უმე­ტეს­წი­ლად, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში გვეხ­მი­ა­ნე­ბი­ან.

- რით უწევთ კონ­კუ­რენ­ცი­ას სხვა არ­ხე­ბის დი­ლის გა­და­ცე­მებს?

- მეტი ხა­ლი­სი, მეტი სტუ­მა­რი... ყვე­ლა კონ­კუ­რენტს წარ­მა­ტე­ბას სუ­ლი­თა და გუ­ლით ვუ­სურ­ვებ! ყვე­ლას თა­ვი­სი ნიშა უკა­ვია და მა­ყუ­რე­ბე­ლი გა­და­წყვეტს, რას უყუ­როს და რას - არა.

- "იმე­დის­თვის" დი­ლის ეთე­რი ყო­ველ­თვის "აქი­ლევ­სის ქუს­ლი" იყო. რამ­დე­ნი­მე გა­და­ცე­მა და­ი­წყო, და­ი­ხუ­რა...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) ძი­ე­ბის პრო­ცე­სი სა­ჭი­როა იმის­თვის, რომ იპო­ვო და მი­აგ­ნო იმას, რაც სა­უ­კე­თე­სოა. ვინც არ ეძებს, ის ვერც პო­უ­ლობს. იმე­დი მაქვს, მა­ყუ­რე­ბე­ლი "ნუ­კის დი­ლას" შე­იყ­ვა­რებს.

- წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ. რის ხარ­ჯზე მოხ­და ეს - შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბის, ნი­ჭი­ე­რე­ბის, ფი­ზი­კუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბის თუ იღ­ბლის?

- სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი ცოტა ძნე­ლია.

- მეს­მის, მაგ­რამ ამ კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი ხომ ყვე­ლა­ზე კარ­გად, თა­ვად იცი...

- პირ­ველ რიგ­ში, უნდა ით­ქვას, რომ გა­მი­მარ­თლა. ყო­ველ­გვა­რი ყალ­ბი თავ­მდაბ­ლო­ბის გა­რე­შე ვი­ტყვი, რომ შრო­მის­მოყ­ვა­რე ვარ. მად­ლო­ბა მა­ყუ­რე­ბელს, რო­მელ­საც მოვ­წონ­ვარ.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბის რჩე­ვებს ეც­ნო­ბი?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ ას­ტრო­ლო­გე­ბის რჩე­ვა­ზე ვარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ არა­ერ­თხელ წა­მი­კი­თხავს, რო­გორ ახა­სი­ა­თე­ბენ ჩემს ნი­შანს. ზოგ­ჯერ დამ­რჩე­ნია შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, რომ სი­სუ­ლე­ლეა, მაგ­რამ მქო­ნია ისე­თი გან­ცდაც, რომ ნამ­დვი­ლად ჩემს და­ხა­სი­ა­თე­ბას ვკი­თხუ­ლობ­დი.

- პი­რა­დი ჰო­როს­კო­პი არას­დროს შე­გიდ­გე­ნია?

- არა. არც ვიცი, ეს რო­გორ უნდა გა­ვა­კე­თო.

- ეს ას­ტრო­ლოგ­მა უნდა გა­ა­კე­თოს. "სი­ცო­ცხლით აღ­სავ­სე და მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნია; ის ყვე­ლა დღე­სას­წა­ულ­ზე მთა­ვა­რი მოქ­მე­დი პი­რია", - ვკი­თხუ­ლობთ შენს და­ხა­სი­ა­თე­ბა­ში.

- ნამ­დვი­ლად ასეა! ყო­ველ­თვის აქ­ტი­უ­რი, მხი­ა­რუ­ლი ვარ. ჩემს ხა­სი­ათ­ში ლი­დე­რის თვი­სე­ბე­ბიც არის.

- "საკ­მა­ოდ ნი­ჭი­ე­რია. მარ­ტი­ვად ით­ვი­სებს სხვა­დას­ხვა საქ­მეს და ერ­თდრო­უ­ლად რამ­დე­ნი­მე და­ვა­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბაც შე­უძ­ლია".

- ას­ტრო­ლო­გებს ამ შემ­თხვე­ვა­შიც ვე­თან­ხმე­ბი. ერ­თდრო­უ­ლად რამ­დე­ნი­მე საქ­მე არა­ერ­თხელ მი­კე­თე­ბია.

- სან­დო მე­გო­ბა­რი ხარ?

- თა­მა­მად შე­მიძ­ლია გი­თხრა, რომ არც ერთი მე­გობ­რის­თვის არ მი­ღა­ლა­ტია. ვიცი, რა ცუ­დია, როცა ახ­ლო­ბე­ლი გღა­ლა­ტობს და ამ ტკი­ვილს მე­გობ­რებს არას­დროს მი­ვა­ყე­ნებ.

- ე.ი. მე­გობ­რის ღა­ლა­ტი გი­გე­მია.

- იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ვი­თომ მე­მე­გობ­რე­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ ერთ დღეს აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ ისი­ნი სუ­ლაც არ იყ­ვნენ ჩემი მე­გობ­რე­ბი. ვფიქ­რობ, როცა ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ან­ში რა­ღაც არ მოგ­წონს, ეს მის ზურგს უკან კი არ უნდა ილა­პა­რა­კო, არა­მედ პირ­და­პირ უნდა უთხრა. არ­სე­ბო­ბენ ე.წ. "პონ­ტის მე­გობ­რე­ბი". ისი­ნი და­ბა­დე­ბის დღე­ებ­ზე, გარ­თო­ბის დროს სულ შენ­თან არი­ან, მაგ­რამ რო­გორც კი გა­გი­ჭირ­დე­ბა, გტო­ვე­ბენ. სამ­წუ­ხა­როდ, ასე­თი მე­გობ­რე­ბი მყო­ლია.

- იქ­ნებ დღე­საც გყავს?

- არა. მათი გა­ცხრილ­ვა უკვე მოხ­და.

- "მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რია, გან­მარ­ტო­ე­ბაც უყ­ვარს".

- ხომ ხე­დავ, ას­ტრო­ლო­გებს ყვე­ლა­ფერ­ში ვე­თან­ხმე­ბი. მაქვს პე­რი­ო­დე­ბი, როცა სა­კუ­თარ თავ­თან მარ­ტო დარ­ჩე­ნა, ყვე­ლას­გან გან­მარ­ტო­ე­ბა მინ­დე­ბა.

- ეს რო­დის ხდე­ბა?

- ეს კონ­კრე­ტუ­ლი მი­ზე­ზით არ ხდე­ბა. ზოგ­ჯერ, კარგ ხა­სი­ათ­ზე მყო­ფიც "ვი­კე­ტე­ბი" და იმ კარგ გან­წყო­ბი­ლე­ბას ბო­ლომ­დე ვირ­გებ. როცა ძა­ლი­ან ვიღ­ლე­ბი, გან­ტვირ­თვას ხან გან­მარ­ტო­ე­ბით, ხა­ნაც - ბევრ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბით ვა­ხერ­ხებ.

- "და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნია".

- ძა­ლი­ან არ მიყ­ვარს, როცა ვინ­მე­ზე ვარ და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ქა­ლე­ბის იმ კა­ტე­გო­რი­ას არ მი­ვე­კუთ­ვნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჯერ მა­მა­ზე, შემ­დეგ შეყ­ვა­რე­ბულ­ზე ან ქმარ­ზე არი­ან და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. 15 წლი­დან მაქვს სა­კუ­თა­რი შე­მო­სა­ვა­ლი. პირ­ვე­ლად მუ­შა­ო­ბა რა­დი­ო­ში და­ვი­წყე. მახ­სოვს, 5 თვის მან­ძილ­ზე 100 ლარი გა­და­მი­ხა­დეს, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ის იყო, რომ ვმუ­შა­ობ­დი.

- კონ­ფლიქ­ტი ხში­რად გაქვს?

- ზო­გა­დად, კონ­ფლიქ­ტუ­რი ადა­მი­ა­ნი არ ვარ, ჩხუ­ბი არ მიყ­ვარს.

- "კონ­ფლიქ­ტის შემ­დეგ, მას სინ­დი­სი ქენ­ჯნის".

- მარ­თა­ლია!

- მა­ში­ნაც, როცა მარ­თა­ლი ხარ?

- მა­ში­ნაც. ამი­ტო­მაც ვცდი­ლობ, არ შე­ვი­დე პო­ლე­მი­კა­ში.

- "ხარ­ბია და ქედ­მა­ღა­ლი".

- ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი... ისე, ცო­ტა­თი ქედ­მა­ღა­ლი ხომ არ ვარ? არა, არა, თავ­მდა­ბა­ლი უფრო მე­ტად ვარ. ისეთს არა­ფერს ჩა­ვი­დენ, რაც არ მე­კად­რე­ბა.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბი ცხე­ნის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს 5 ტი­პად ჰყო­ფენ, შენ ე.წ. "ლი­თო­ნის ცხე­ნის" კა­ტე­გო­რი­ას გა­ნე­კუთ­ვნე­ბი.

- მარ­თლა? ეს პირ­ვე­ლად გა­ვი­გო­ნე და რაო, "ლი­თო­ნის ცხე­ნი" რო­გო­რი­აო?

- "უყ­ვარს მოგ­ზა­უ­რო­ბა".

- 20-ზე მეტ ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ნამ­ყო­ფი.

- "არ ხიბ­ლავს სტა­ბი­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი".

- მე სიყ­ვა­რუ­ლი მხიბ­ლავს. როცა სიყ­ვა­რუ­ლია, სტა­ბი­ლუ­რო­ბა კარ­გია.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ბევ­რჯერ ყო­ფილ­ხარ?

- არა. ახლა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ, მაგ­რამ ჯერ და­ქორ­წი­ნე­ბას არ ვა­პი­რებ.

- "ის სამ­სა­ხურ­სა და პარტნი­ორს ხში­რად იც­ვლის".

- ტყუ­ი­ლია. ღმერ­თმა არ ქნას, რომ ჩემს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ი­მე ცვლი­ლე­ბა მოხ­დეს. შეყ­ვა­რე­ბულ­თან თავს გა­და­სა­რე­ვად ვგრძნობ და ცვლი­ლე­ბის სურ­ვი­ლი ნამ­დვი­ლად არ მაქვს.

- "ის მუდ­მი­ვად თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის ძი­ე­ბა­შია".

- თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი კი ნამ­დვი­ლად მიყ­ვარს. სულ მინ­და, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღაც ახა­ლი ხდე­ბო­დეს.

- რის­კზე ხში­რად მი­დი­ხარ?

- რის­კებს არ ვუფრ­თხი, რად­გან შამ­პა­ნუ­რი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- "არ უყ­ვარს სახ­ლის და­ლა­გე­ბა და მო­წეს­რი­გე­ბა".

- ვა­ღი­ა­რებ, ეს ჩემი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე ნამ­დვი­ლად არ არის. მო­მა­ვალ­ში, როცა სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხი მექ­ნე­ბა, ამ სა­კითხს თა­ვად მო­ვაგ­ვა­რებ. დე­დო­ფა­ლი ხომ არ ვარ, რომ 50 მო­ახ­ლე მყავ­დეს? ალ­ბათ, ამ ჟურ­ნა­ლის მკი­თხვე­ლებს შო­რის უამ­რა­ვი ჩემ­ნა­ი­რი იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ისი­ნი სახ­ლს მა­ინც ალა­გე­ბენ, რად­გან ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია.

- მა­შინ ის მი­თხა­რი, რისი კე­თე­ბა გიყ­ვარს?

- მიყ­ვარს ჭამა, ლა­პა­რა­კი, მუ­შა­ო­ბა... სამ­სა­ხუ­რი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ვიღ­ლე­ბი მა­შინ, როცა უსაქ­მოდ ვარ.

- "შე­მოდ­გო­მის ფე­რე­ბი უყ­ვარს".

- ყვე­ლა ფერი მიყ­ვარს, გარ­და შა­ვი­სა.

- "რა პრო­ფე­სი­აც უნდა აირ­ჩი­ოს, მას დიდი ნიჭი აქვს, შე­ის­წავ­ლოს ყვე­ლა­ფე­რი მარ­ტი­ვად და სხვებ­ზე სწრა­ფად".

- არ ვიცი, რა გი­თხრა. ვფიქ­რობ, კი­დევ ბევ­რი რამ მაქვს შე­სას­წავ­ლი. ბო­ლომ­დე დახ­ვე­წი­ლი არ ვარ. სიძ­ნე­ლე­ე­ბიც არ­სე­ბობს, მაგ­რამ როცა საქ­მე და შრო­მა გიყ­ვარს, სიძ­ნე­ლე­ებს იო­ლად დაძ­ლევ.

- ფულ­თან რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გაქვს?

- მფლან­გვე­ლი ვარ. ახლა გა­დავ­წყვი­ტე, შეგ­რო­ვე­ბა და­ვი­წყო. უჯ­რა­ში 50 ლარი მაქვს შე­ნა­ხუ­ლი და 2 თვეა, ვე­რა­ფე­რი მი­ვა­მა­ტე.

- "ფული ცხოვ­რე­ბის უმ­ნიშ­ვნე­ლო დე­ტა­ლად მი­აჩ­ნია".

- ასეა. ჩემ­თვის სიყ­ვა­რუ­ლი, მე­გობ­რო­ბა, ადა­მი­ა­ნუ­რო­ბაა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. ფულს სხვა დატ­ვირ­თვა აქვს. ავად რომ გახ­დე, ფული თუ არ გაქვს, თავს ვერ უშ­ვე­ლი - ანუ სა­ჭი­როა, მაგ­რამ არა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. შე­იძ­ლე­ბა, ფული არ გქონ­დეს, მაგ­რამ სიყ­ვა­რულ­მა გიშ­ვე­ლოს ან გა­მოჩ­ნდეს მე­გო­ბა­რი, რო­მე­ლიც და­გეხ­მა­რე­ბა.

- "არ მოს­წონს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც მას იგ­ნო­რი­რე­ბას უკე­თებს".

- მე თუ ადა­მი­ანს ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი და ის არაფ­რად მაგ­დებს, ეს აბა, რა­ტომ უნდა მო­მე­წო­ნოს? სა­ერ­თოდ, მიყ­ვარს, როცა ადა­მი­ანს ამა თუ იმ სა­კი­თხთან და­კავ­ში­რე­ბით სა­კუ­თა­რი აზრი აქვს.

- სხვე­ბის­გან შური ხში­რად გიგ­რძნია?

- ჩემი რის გამო უნდა შე­შურ­დეთ? ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბა და ყვე­ლას შე­უძ­ლია, სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა მო­ახ­დი­ნოს; მთა­ვა­რია იცო­დეს, რა უნდა, რა მოს­წონს.

- "ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რეა და შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი დიდ­ხანს მიჰ­ყვე­ბა".

- მგრძნო­ბი­ა­რე ვარ, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი დიდ­ხანს მიმყვე­ბა. ზოგ­ჯერ უხე­შად ნათ­ქვა­მი გულ­ზე მხვდე­ბა, მაგ­რამ მა­ლე­ვე მა­ვი­წყდე­ბა; გულ­ში არა­ფერს ვი­ტო­ვებ.

- გულ­ში წყე­ნა­საც არ იტო­ვებ?

- არა. ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც მა­წყე­ნი­ნებს, სათ­ქმელს პირ­და­პირ ვე­უბ­ნე­ბი და მერე ვთხოვ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­ვი­წყოს. ჰოდა, ამის შემ­დეგ იმ წყე­ნა­ზე მეც აღარ ვფიქ­რობ.

- კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია გაქვს?

- ყო­ველ­თვის წი­ნას­წარ ვგრძნობ, რა არის კარ­გი და რა - არა, რა შე­იძ­ლე­ბა მოხ­დეს.

- ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ხარ?

- ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინ­ტე­რე­სებს. ვცდი­ლობ, ბევ­რი რამ წა­ვი­კი­თხო, ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლო...

- "მერ­ყე­ვი, ჯი­უ­ტი და ფი­ცხია".

- ასეა და ვფიქ­რობ, რომ ეს კარ­გი თვი­სე­ბე­ბი არ არის. ძა­ლი­ან ძნე­ლია, ვინ­მემ არ­ჩე­უ­ლი გზი­დან გა­და­მახ­ვე­ვი­ნოს, აზრი შე­მაც­ვლე­ვი­ნოს. სა­კუ­თა­რი პო­ზი­ცი­ის და­სა­ცა­ვად არა­ერ­თხელ მი­კა­მა­თია.

- "ცვა­ლე­ბა­დი ხა­სი­ა­თი აქვს".

- მგო­ნი, ეს ყვე­ლა ტყუ­პის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი თვი­სე­ბაა. ძა­ლი­ან მი­ჭირს არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა. თით­ქოს ჩემ­ში გა­მუდ­მე­ბით 2 ადა­მი­ა­ნი ეკა­მა­თე­ბა ერ­თმა­ნეთს. თუმ­ცა, ეს დის­კომ­ფორ­ტს არ მიქ­მნის, ამას მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)