რეზო ჩხე­ი­ძის ფილმ „ღი­მი­ლის ბი­ჭე­ბის“ ერთ-ერთი მთა­ვა­რი გმი­რის „ბო­ლო­კას“ რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი გოჩა ლო­მია 67 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ის უმე­ტე­სად ამ რო­ლით გა­იც­ნეს და შე­იყ­ვა­რეს კი­დეც.

„ცხოვ­რე­ბა­ში მთა­ვა­რია, სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი გა­ა­კე­თო და სწო­რი გზით იარო. ღირ­სე­ბა არა­ფერ­ზე არ გაც­ვა­ლო. სა­ვარ­ძლი­თა და ბან­კის ან­გა­რი­შით კა­ციშ­ვი­ლი არ და­უ­მარ­ხავთ, სა­ხელს თუ წა­ი­ღე­ბენ იმ­ქვეყ­ნად. ისე უნდა იცხოვ­რო, რომ ერთი-ორი ალა­ლი ცრემ­ლი და­გე­ცეს, შენ­მა თა­ო­ბამ მა­ინც და­გი­მახ­სოვ­როს... წარ­სულს რომ გა­დავ­ხე­დავ, აშ­კა­რაა, ჩემი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი მო­მენ­ტი „ღი­მი­ლის ბი­ჭე­ბი“ ყო­ფი­ლა და თუ და­მი­მახ­სოვ­რე­ბენ, ეს „ბო­ლო­კას“ დამ­სა­ხუ­რე­ბა იქ­ნე­ბა“ - ყვე­ბო­და გოჩა ლო­მია „გზას­თან“ ინ­ტერ­ვი­უ­ში.

მერ­ვე კლას­ში იყო, რომ ფილმში შემ­თხვე­ვით გა­და­ი­ღეს... რე­ჟი­სო­რის თა­ნა­შემ­წემ, თა­ვის­ვე ქა­ლაქ­ში, სე­ნაკ­ში აღ­მო­ა­ჩი­ნა ნი­ჭი­ე­რი ბიჭი და არ შემ­ცდა­რან, სრუ­ლი­ად პა­ტა­რამ რე­ჟი­სო­რის ამო­ცა­ნა სა­უ­კე­თე­სოდ შე­ას­რუ­ლა და ასე ეზი­ა­რა კი­დეც დიდ კი­ნოს... როლ­მა სა­ყო­ველ­თაო სიყ­ვა­რუ­ლი მო­უ­ტა­ნა და და­უ­ტო­ვა მეტ­სა­ხე­ლად ფილ­მის პერ­სო­ნა­ჟის სა­ხე­ლი „ბო­ლო­კა“, რომ­ლი­თაც ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში თუ მი­მარ­თავ­დნენ, ძა­ლი­ან ბრაზ­დე­ბო­და... მე­დი­ცი­ნის დოქ­ტორ­მა, კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სორ­მა, ჯან­დაც­ვის პო­ლი­ტი­კის ინ­სტი­ტუ­ტის დი­რექ­ტორ­მა თენ­გიზ ვე­რუ­ლა­ვამ, რო­მე­ლიც გოჩა ლო­მი­ას ნა­თე­სა­ვია, სევ­დი­ა­ნი პოს­ტი მი­უ­ძღვნა. AMBEBI.GE-ს კი ბა­ტო­ნი გო­ჩას, ყვე­ლას­თვის საყ­ვა­რე­ლი და ღი­მი­ლი­ა­ნი კა­ცის ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ უამ­ბო.

„ჩემი ბე­ბია და გო­ჩას ბა­ბუა ალა­ლი და-ძმა­ნი იყ­ვნენ... ძა­ლი­ან ვწუხ­ვარ მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას. გუ­ლის ინ­ფარ­ქტით გარ­და­იც­ვა­ლა. ძა­ლი­ან ფარ­თო ინ­ფარ­ქტი იყო. ქუ­თა­ის­ში და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლოს ინ­ტენ­ვენ­ცი­უ­ლი მე­დი­ცი­ნის ცენ­ტრში იყო გა­დაყ­ვა­ნი­ლი, სა­დაც ყვე­ლა­ფე­რი გა­ა­კე­თეს, მაგ­რამ ვერ ვუშ­ვე­ლეთ. იქ გა­დაყ­ვა­ნი­დან მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თი იცო­ცხლა. მეც ჩარ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი, ჩემი მე­გო­ბა­რი კლი­ნი­კის დი­რექ­ტო­რი კახა ნუ­რა­ლი­ძე... მთე­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო პერ­სო­ნა­ლი მის ამ­ბავს გა­ნიც­დი­და... ყვე­ლა­ფე­რი უცებ მოხ­და, გუ­ლის მხრივ პრობ­ლე­მა არას­დროს ჰქო­ნია“ - გვე­უბ­ნე­ბა ბა­ტო­ნი თენ­გი­ზი. „ორი კვი­რის წინ გოგო გა­უ­თხოვ­და. ახ­ლოს ვართ ოჯა­ხე­ბი და ყვე­ლას გვი­ხა­რო­და ეს ამ­ბა­ვი. თბი­ლი­სი­დან რომ ჩა­ვე­დით, რა­ღაც­ნა­ი­რად თბი­ლად შემ­ხვდა, ჩა­მე­ხუ­ტა... მთე­ლი ჩემი ბავ­შვო­ბა მათ ოჯახ­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ეს დავ­წე­რე კი­დეც ჩემს გვერ­დზე - თუ ჩემი ცრემ­ლი­ა­ნი ბავ­შვო­ბი­დან რამე მა­ინც გა­მახ­სენ­დე­ბა თბი­ლი, ეს გო­ჩას ღი­მი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი­დან... ეს ღი­მი­ლი შემ­დგომ ყველ­გან მამ­ხნე­ვებ­და, სა­დაც არ უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბა ამ ღი­მი­ლის გა­რე­შე... მამა და­პა­ტიმ­რე­ბუ­ლი მყავ­და და მათი ოჯა­ხი ზრუ­ნავ­და ჩემ­ზე. სკო­ლა­ში რომ მივ­დი­ო­დი, გო­ჩას ბე­ბია ჩან­თას გა­მო­მარ­თმევ­და, ჭიშ­კრამ­დე მი­მა­ტა­ნი­ნებ­და და ჭიშ­კარ­თან მი­სუ­ლი კი სკო­ლის­კენ მი­მა­ვალს ხელს და­მიქ­ნევ­და. მათ­თან ბევ­რი რამ ვის­წავ­ლე. იმა­ვე ბე­ბი­ას­გან მახ­სოვს, რომ წიგ­ნი ფურ­ცლე­ბი და­უ­ბა­ნე­ლი ხე­ლით არ უნდა გა­და­მე­ფურ­ცლა, და­წო­ლილ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში არ უნდა მე­კი­თხა“...

ასევე დაგაინტერესებთ

09:55 / 23-08-2021

"ჩემი, ჩვენი "ბოლოკა" აღარ არის..." - გოჩა ლომია გარდაიცვალა

- გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი და კულ­ტუ­რუ­ლი ოჯა­ხი ყო­ფი­ლა...

- კი. გო­ჩას ბა­ბუა ლეფ­თე­რი ლო­მია 1921 წელს გა­საბ­ჭო­ე­ბის დროს კი­ნა­ღამ და­ა­პა­ტიმ­რეს, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობ­და, ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის მოს­წავ­ლე იყო. რო­დე­საც ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბა და­ი­წყო, იმ პრო­ცე­სებ­ში აქ­ტი­უ­რად მო­ნა­წი­ლე­ობ­და და მა­შინ­დე­ლი ეროვ­ნულ მთავ­რო­ბის მომ­ხრე კი­ნა­ღამ დახ­ვრი­ტეს. და­სახ­ვრე­ტად იყო გამ­ზა­დე­ბუ­ლი, რომ დე­და­მი­სი დახ­ვედ­რია იმ ვა­გონს, სა­დაც იყო მო­თავ­სე­ბუ­ლი და საშა გეგ­ჭკო­რის­თვის უთხო­ვია, გა­და­ერ­ჩი­ნა... ლეფ­თე­რი ბა­ბუა კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის ცნო­ბი­ლი თავ­მჯდო­მა­რე გახ­და, სა­კავ­ში­რო პრე­მი­აც ჰქონ­და, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის იმით ტრა­ბა­ხობ­და, რომ ერ­თა­დერ­თი თავ­მჯდო­მა­რე იყო, რო­მე­ლიც კო­მუ­ნის­ტუ­რი პარ­ტი­ის წევ­რი არ ყო­ფი­ლა. გო­ჩას ბე­ბი­აც, რო­მელ­ზეც უკვე მო­გახ­სე­ნეთ, ასე­ვე კარ­გი ქალ­ბა­ტო­ნი გახ­ლდათ, პე­და­გო­გი, მოკ­ლედ, მეც გა­მი­მარ­თლა, რომ ამ გან­თქმულ ოჯახ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი. გო­ჩას მამა გუ­რამ ლო­მია ინ­ჟი­ნე­რი იყო, სე­ნაკ­ში ცნო­ბი­ლი სა­ნა­ტო­რი­უ­მი მისი აშე­ნე­ბუ­ლია, შემ­დეგ ხა­ლი­ჩე­ბის ფაბ­რი­კას ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და... გო­ჩას დედა ბა­ბუ­ლია ჯა­ნი­კაშ­ვი­ლიც პე­და­გო­გი გახ­ლდათ, სე­ნა­კის აგ­რო­ტექ­ნი­კუმ­ში ას­წავ­ლი­და. ეს თბი­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი სა­მეგ­რე­ლომ ძა­ლი­ან შე­იყ­ვა­რა.

- ბა­ტო­ნი გოჩა პრო­ფე­სი­ით ვინ იყო?

- იუ­რის­ტი... სა­ნამ ფილმში გა­და­ი­ღებ­დნენ, მერ­ვე კლა­სამ­დე სკო­ლა­ში წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი, ფრი­ა­დო­სა­ნი მოს­წავ­ლე იყო. ყველ­გან წიგ­ნით და­დი­ო­და, კი­თხვა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და. ამი­ტომ ყვე­ლას ეგო­ნა, რომ გოჩა კა­რი­ე­რას აკა­დე­მი­უ­რი კუ­თხით გა­ნაგ­რძობ­და, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და. მუ­შა­ობ­და იუ­რის­ტად, მაგ­რამ სა­ჭო­თა სა­მარ­თლებ­რი­ვი სის­ტე­მა არ მოს­წონ­და. მერე ად­ვო­კა­ტუ­რის კუ­თხით გა­აგ­რძე­ლა მუ­შა­ო­ბა. ოჯა­ხი, რო­მე­ლიც მის­გან მეტს ელო­და, მი­აჩ­ნდათ, რომ კი­ნომ მას ბევ­რი რამ წა­არ­თვა. თუმ­ცა ხალ­ხის სა­ყო­ველ­თაო სიყ­ვა­რუ­ლი შეს­ძი­ნა. „ღი­მი­ლის ბი­ჭებ­ში“ გა­და­ღე­ბას კი­დევ მისი ორი როლი მოჰ­ყვა - ერთი ისევ რეზო ჩხე­ი­ძის „ნერ­გებ­ში“ და მე­ო­რე - თე­მურ ფა­ლა­ვან­დიშ­ვი­ლის „მო­ხე­ტი­ა­ლე რა­ინ­დებ­ში“. მე მა­ინც ვფიქ­რობ, რომ გულ­ნაკ­ლუ­ლი იყო იმით, რომ მისი კი­ნო­კა­რი­ე­რა არ გაგ­რძელ­და და უფრო დიდი კი­ნო­რო­ლე­ბი ვერ ითა­მა­შა. რეზო ჩხე­ი­ძე კი პირ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ასე არ მოხ­და და მა­სობ­რი­ვად მხო­ლოდ ერთი რო­ლით დაგ­ვა­მახ­სოვ­რდა, თუმ­ცა ის ერთი როლი იყო სა­ო­ცა­რი... ად­ვო­კა­ტო­ბა იმი­ტომ მოს­წონ­და, რომ ადა­მი­ა­ნებს ეხ­მა­რე­ბო­და და ამა­ში მისი კი­ნო­დამ­სა­ხუ­რე­ბაც ეხ­მა­რე­ბო­და...

- თა­ვი­დან თურ­მე „ბო­ლო­კას“ რომ ეძახ­დნენ, რო­მე­ლიც კი­ნოს მერე შე­ერ­ქვა, ბრაზ­დე­ბო­და.

- კი, ეს მეც მახ­სოვს, რომ მას­თან „ბო­ლო­კას“ ვერ იტყო­დი. თუ მე­ზობ­ლებს, ან ვინ­მეს წა­მოს­ცდე­ბო­და, გვიბ­რაზ­დე­ბო­და. არ ვიცი, ეს რა­ტომ ხდე­ბო­და, ალ­ბათ ესეც იმას უკავ­შირ­დე­ბო­და, რომ კი­ნოს­გან მეტს ელო­და...

- ორი კვი­რის წინ გი­ნა­ხავთ და გარ­კვე­უ­ლი სით­ბო გა­მო­გი­ხა­ტათ. რა­მე­ზე ხომ არ წუხ­და?

- არა. რო­გორც გი­თხა­რით, დიდი ემო­ცი­ით შემ­ხვდა, ჩა­მე­ხუ­ტა. გა­ვიხ­სე­ნეთ უამ­რა­ვი ამ­ბა­ვი, გვი­ა­ნო­ბამ­დე ვსა­უბ­რობ­დით... დედა 3 წლის წინ გარ­და­ეც­ვა­ლა, ამას გა­ნიც­დი­და, უყ­ვარ­და დედა, ბა­ბუ­ლია ბი­ცო­ლა ფან­ტას­ტი­კუ­რი ქალ­ბა­ტო­ნი იყო, ხომ გი­თხა­რით, სა­მეგ­რე­ლო­ში ძა­ლი­ან უყ­ვარ­დათ, ყვე­ლას მომ­კი­თხა­ვი იყო. გოჩა ღი­მი­ლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი იყო, რო­მელ­საც უყუ­რებ­დი და სა­ხი­დან ღი­მი­ლი არ სცილ­დე­ბო­და...

- „ღი­მი­ლის ბი­ჭებ­ში“ ალ­ბათ ამ ნიშ­ნი­თაც შე­არ­ჩია რე­ჟი­სორ­მა.

- კი, ასეა. ერთი ეპი­ზო­დი მახ­სოვს - ფილ­მი 1967 წელს გა­და­ი­ღეს. მთე­ლი სე­ნა­კი ელო­დებ­და ამ სუ­რა­თის გა­მოს­ვლას და ეკ­რა­ნებ­ზე რომ გა­მო­ვი­და, სე­ნაკ­ში მთე­ლი ოჯა­ხი წა­ვე­დით სა­ნა­ხა­ვად. მერე ანეკ­დო­ტად და­დი­ო­და, რომ ლეფ­თე­რი ბა­ბუ­ამ ფილ­მი რომ ნახა, რეზო ჩხე­ი­ძეს მად­ლო­ბა გა­და­უ­ხა­და, რომ მისი შვი­ლიშ­ვი­ლი ცო­ცხა­ლი და­ტო­ვა... გა­და­ღე­ბებ­ზე ბე­ბია დაყ­ვე­ბო­და. ფილ­მს მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ იღებ­დნენ. გა­და­ღე­ბე­ბი უკ­რა­ი­ნა­შიც იყო, საბ­რძო­ლო პო­ლი­გი­ნე­ბი ჰქონ­დათ მო­წყო­ბი­ლი და გა­ლი­ნა ბე­ბი­ამ, პე­და­გოგ­მა ქალ­მა, გა­და­ღე­ბი­სას ომის სცე­ნე­ბი, ტყვი­ე­ბის ზუ­ზუ­ნი რომ და­ი­ნა­ხა, გა­ნი­ცა­და, მარ­თლა ომი ეგო­ნა და გული წა­უ­ვი­და. გო­ჩას ჰყავს და, რო­მე­ლიც ექი­მია, მისი მე­უღ­ლე ამი­რან რე­ვიშ­ვი­ლი მოს­კოვ­ში ვიშ­ნევ­სკის სა­ხე­ლო­ბის კლი­ნი­კის დი­რექ­ტო­რია, არით­მო­ლო­გი, რუ­სე­თი აკა­დე­მი­ის აკა­დე­მი­კო­სი, არა­ერ­თი პრე­მი­ის ლა­უ­რი­ა­ტი.

- ბა­ტო­ნი გო­ჩას პი­რად ოჯახ­ზეც გვი­ამ­ბეთ...

- მე­უ­ღე დოდო ცეკ­ვა­ვა ეკო­ნო­მის­ტია, ძა­ლი­ან კარ­გი ქალ­ბა­ტო­ნი. ჰყავს სამი შვი­ლი - ერთი გოგო ექი­მია, თბი­ლის­ში ერთ-ერთ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ლა­ბო­რა­ტო­რი­ის გამ­გეა, რო­მე­ლიც ახლა გა­თხოვ­და და ამ ამ­ბით ძა­ლი­ან გა­ხა­რე­ბუ­ლი იყო, ერთი ვაჟი და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლია და ჰყავს ორი შვი­ლი. გოჩა ორი შვი­ლიშ­ვი­ლის ბა­ბუა იყო. ოჯა­ხის კულ­ტუ­რუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი, ლეფ­თერ ბა­ბუ­ის და­წყე­ბუ­ლი გზა შვილ­თაშ­ვილ­მა გა­აგ­რძე­ლა. ის ფოთ­ში საქ­მი­ა­ნობს, მე­სა­მე შვი­ლი სა­სუ­ლი­ე­რო გზას გა­უყ­ვა, მარ­ტვი­ლის მო­ნას­ტერ­ში მსა­ხუ­რობს. ყვე­ლას ძა­ლი­ან გვატ­კი­ნა გული გო­ჩას ასეთ­მა უე­ცარ­მა გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ. ღი­მი­ლის­კა­ცი აღარ გვყავს.