თაზო თო­და­ძე სა­ჩხე­რი­და­ნაა, თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის რე­ზი­დენ­ტია და ამ­ჟა­მად, რომ იტყვი­ან, "ფრონ­ტის წინა ხაზ­ზეა“ - სა­ჩხე­რის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში კო­ვი­დინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლებს მკურ­ნა­ლობს. თავ­და­პირ­ვე­ლად მე­გო­ნა, რე­ზი­დენ­ტუ­რას იმუ­ნო­ლო­გი­ის ან ინ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტის სპე­ცი­ა­ლო­ბით გა­დი­ო­და, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ ექი­მის პრო­ფე­სი­ას სპორ­ტუ­ლი მე­დი­ცი­ნის სპე­ცი­ა­ლო­ბით გა­ნაგ­რძობ­და და პრაქ­ტი­კის­თვის სა­ჩხე­რის სა­ა­ვად­მყო­ფოს ემერ­ჯენ­სის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, ექი­მად მუ­შა­ობ­და, თუმ­ცა... სა­ქარ­თვე­ლო­ში კო­ვი­დინ­ფექ­ცი­ის გავ­რცე­ლე­ბამ და უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის დას­ნე­ბოვ­ნე­ბამ მის ცხოვ­რე­ბა­ზეც მო­ახ­დი­ნა ზე­გავ­ლე­ნა. სა­ჩხე­რის სა­ა­ვად­მყო­ფოს ინ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტი ექი­მე­ბის გარ­და, სხვა პრო­ფი­ლის ექი­მე­ბი­დან პირ­ვე­ლად, თურ­მე, სწო­რედ მას შეს­თა­ვა­ზეს კო­ვი­დინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლე­ბის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მუ­შა­ო­ბა. რომ ჩა­ვე­კი­თხე, თუ გი­ფიქ­რი­ათ, მა­ინ­ცდა­მა­ინც თქვენ რა­ტომ აგარ­ჩი­ეს-თქო, მო­რი­დე­ბით მი­თხრა, მი­ფიქ­რია, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვიო. ალ­ბათ, პა­სუ­ხის ამოც­ნო­ბა რთუ­ლი არ არის, მით უფრო, მისი მე­გობ­რის "ფე­ის­ბუქპოს­ტის" შემ­დეგ:

"...დიახ, ჩემი მე­გო­ბა­რი გმი­რია! რამ­დე­ნი­მე დღის წინ, სო­ცი­ა­ლურ მე­დი­ა­ში გერ­მა­ნე­ლი ექი­მის ფოტო გა­მოქ­ვეყ­ნდა, რო­მე­ლიც თა­ვად ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი იყო და კო­ვიდ­პა­ცი­ენ­ტებს ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და. ემო­ცი­უ­რი ფოტო, წარ­წე­რით: "გმი­რი“ ბევრ ადა­მი­ანს ჰქონ­და გა­ზი­ა­რე­ბუ­ლი. ცოტა არ იყოს, თავი უხერ­ხუ­ლად ვიგ­რძე­ნი: სა­დღაც ბერ­ლი­ნის სა­ა­ვად­მყო­ფოს ექი­მის გმი­რო­ბა­ზე და თავ­გან­წირ­ვა­ზე სა­უბ­რობ­და ხალ­ხი, ამ დროს ჩემი უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი, აქვე, ჩვენს რა­ი­ონ­ში, კო­ვიდ 19-ის და­ფიქ­სი­რე­ბის დღი­დან, თა­ვის კო­ლე­გებ­თან ერ­თად, არა­ნაკ­ლებ გმი­რულ ბრძო­ლა­შია ჩარ­თუ­ლი... ნო­ემ­ბერ­ში თა­ვა­დაც და­ინ­ფი­ცირ­და. პნევ­მო­ნი­ით და სუნ­თქვის გაძ­ნე­ლე­ბით რთუ­ლად იყო. და­ვუ­რე­კე და მო­ვი­კი­თხე, ვე­ხუმ­რე: ახლა მა­ინც ხომ და­ის­ვე­ნებ-თქო... ნუ­რას უკაც­რა­ვად, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში კო­ვი­დინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლებ­თან იყო! შემ­ცვლე­ლის პოვ­ნა ამ პი­რო­ბებ­ში ად­ვი­ლი არ არის და პა­ცი­ენ­ტებს ვერ ვუ­ღა­ლა­ტე­ბო...“ იხი­ლეთ სრუ­ლად

თაზო თო­და­ძე:

- ზო­გა­დად, მსოფ­ლი­ო­ში კო­ვი­დინ­ფექ­ცია რომ გაჩ­ნდა და იტა­ლი­ა­ში რომ დამ­ძიმ­და მდგო­მა­რე­ო­ბა, გა­დავ­წყვი­ტე, მო­ხა­ლი­სედ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ არ გა­მიშ­ვეს. რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თუ ჩვენ­თან ეს მდგო­მა­რე­ო­ბა გვექ­ნე­ბო­და და აქ გავ­ხდე­ბო­დი სა­ჭი­რო?! სა­ჩხე­რის სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში პირ­ვე­ლი პა­ცი­ენ­ტი თე­ბერ­ვლის ბო­ლოს მი­ვი­ღეთ და და­ნარ­ჩენ ექი­მებ­თან ერ­თად კო­ვი­დის წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლაც სწო­რედ იმ მო­მენ­ტი­დან და­ვი­წყე. მგო­ნი, უნდა გად­მო­ვი­ტა­ნო სა­ბუ­თე­ბი და სპე­ცი­ა­ლო­ბაც შე­ვიც­ვა­ლო (იღი­მის)...

ასევე დაგაინტერესებთ

16:52 / 23-11-2020

"ნოემბერში თავადაც დაინფიცირდა. რთულად იყო, მაგრამ საავადმყოფოში კოვიდინფიცირებულებთან იყო, - პაციენტებს ვერ ვუღალატებო" - რას წერენ 28 წლის ქართველ ექიმზე

10:19 / 24-11-2020

უკანასკნელი ადგილები მსოფლიოში, სადაც კორონავირუსი არ გამოვლენილა

ახლა კო­ვი­დინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლებ­თან ორი ექი­მი ვართ და ნო­ემ­ბერ­ში ორი­ვე და­ვინ­ფი­ცირ­დით. ერთ ოთახ­ში ჩა­ვი­კე­ტეთ, ექთ­ნებ­საც არ ვე­კონ­ტაქ­ტე­ბო­დით და მხო­ლოდ მა­შინ გა­მოვ­დი­ო­დით და ისიც - სკა­ფან­დრე­ბით, რო­დე­საც პა­ცი­ენ­ტე­ბის შე­მოვ­ლა უნდა ჩაგ­ვე­ტა­რე­ბი­ნა. და­ახ­ლო­ე­ბით, ერთი კვი­რაა, რაც გა­მოვ­კეთ­დი. საკ­მა­ოდ მძი­მედ ვი­ყა­ვი, ორ­მხრი­ვი პნევ­მო­ნია მქონ­და. ამ ვირუ­სის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი ყვე­ლა სიმპტო­მი გა­ვი­ა­რე, სუნ­თქვის უკ­მა­რი­სო­ბი­თა და ქო­ში­ნით და­წყე­ბუ­ლი, გემო-ყნოს­ვის შეგ­რძნე­ბე­ბის გაქ­რო­ბით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, მხო­ლოდ ცხელ­სა და ცივს შე­ვიგ­რძნობ­დი.

- სუნ­თქვის პრობ­ლე­მით რო­გორ ახერ­ხებ­დით სკა­ფან­დრით სი­ა­რულს?

- ერთხელ, ავად­მყო­ფებ­თან რომ მივ­დი­ო­დი, დე­რე­ფან­ში და­ვე­ცი და გო­ნე­ბაც დავ­კარ­გე. კი­დევ კარ­გი, მხო­ლოდ ერ­თმა პა­ცი­ენ­ტმა და­მი­ნა­ხა და არა - ყვე­ლამ. და კი­დევ კარ­გი, რომ იქვე ექთა­ნი აღ­მოჩ­ნდა და მა­ლე­ვე წა­მო­მა­ყე­ნა.

- მა­ინც გა­ნაგ­რძეთ საქ­მე?

- რა თქმა უნდა. ერთი ძა­ლი­ან მძი­მე პა­ცი­ენ­ტი მყავ­და, ძა­ლი­ან უჭირ­და სუნ­თქვა და სპე­ცი­ა­ლუ­რი აპა­რა­ტით დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით ჟანგბა­დი უნდა მი­მე­წო­დე­ბი­ნა. ვე­რაფ­რით მი­ვა­ტო­ვებ­დი და მთე­ლი ძალ­ღო­ნე მო­ვიკ­რი­ბე. პირ­ვე­ლი კო­ვიდ­პა­ცი­ენ­ტის მი­ღე­ბი­დან სულ მათ­თან მი­წევ­და მუ­შა­ო­ბა და უკვე გა­მოც­დი­ლე­ბაც დიდი მქონ­და. ჩვენს სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ძა­ლი­ან მა­გა­რი ექი­მე­ბი არი­ან, მაგ­რამ რად­გან მე სწო­რედ კო­რო­ნა­ვირუ­სი­ა­ნებ­თან მუ­შა­ო­ბის დიდი პრაქ­ტი­კა გა­ვი­ა­რე, ჯობ­და, პა­ცი­ენ­ტებს ბო­ლომ­დე მივ­ყო­ლო­დი. თა­ნაც, ძა­ლი­ან ბევ­რი პა­ცი­ენ­ტი გვყავს, ბევ­რი ექი­მი და ექთა­ნი თა­ვა­დაც და­ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლია, ამი­ტომ სხვა გზა არ იყო, უნდა დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი.

- არ გქონ­დათ მო­მენ­ტი, რო­დე­საც მეტი აღარ შე­გიძ­ლი­ათ და შე­იძ­ლე­ბა და­ნებ­დეთ?

- რა თქმა უნდა, მაგ­რამ... იცით, რო­გორ გა­დამ­ქონ­და? - სი­ცი­ლით, სი­მარ­თლეს გე­უბ­ნე­ბით, სი­ცი­ლი მშვე­ლო­და. ჯერ ერთი, პა­ცი­ენ­ტე­ბი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად უკეთ რომ იყ­ვნენ და ენერ­გი­აც მეტი ჰქონ­დეთ, ხან­და­ხან ვე­ხუმ­რე­ბი ხოლ­მე, მინ­და, გა­ვა­ღი­მო მა­ინც და, სხვა­თა შო­რის, გა­მომ­დის. ეს მეც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა და ჩემი ავად­მყო­ფო­ბი­სა­საც ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა - რომ ვი­ცი­ნო­დი, ფილ­ტვე­ბი "მეხ­სნე­ბო­და“ და მეტ ჟანგბადს ვი­ღებ­დი...

გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში 44 პა­ცი­ენ­ტი გვყავს, ორი ექი­მი ვართ და - 4 ექთა­ნი. ექი­მე­ბი მო­რი­გე­ო­ბი­სას ერ­თმა­ნეთს ვე­ნაც­ვლე­ბით, თუმ­ცა ისეც მომ­ხდა­რა, რომ სხვა გან­ყო­ფი­ლე­ბის ექი­მის დახ­მა­რე­ბა დამ­ჭირ­ვე­ბია. მე­ო­რე ტალ­ღის პე­რი­ოდ­ში ერთი მძი­მე პა­ცი­ენ­ტი მყავ­და, ჩემი ჭი­ა­თუ­რე­ლი კო­ლე­გა - და­რე­ჯან დე­ვი­ძე, სას­წრა­ფოს ექი­მი. თა­ვი­დან­ვე მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში შე­მო­ვი­და, 9-ბა­ლი­ა­ნი პნევ­მო­ნი­ით, ძლი­ე­რი ქო­ში­ნით, მძი­მედ სუნ­თქავ­და, სა­ტუ­რა­ცია თით­ქმის არ ესინ­ჯე­ბო­და. მკურ­ნა­ლო­ბა და­ვუ­წყე, მაგ­რამ მდგო­მა­რე­ო­ბა უა­რეს­დე­ბო­და. მე­სა­მე დღეს პნევ­მო­ნი­ის მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი 22-ზე აუ­ვი­და, ეს ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი იყო, ამი­ტომ რე­ა­ნი­მა­ტო­ლო­გებს ვთხო­ვე დახ­მა­რე­ბა. ზო­გა­დად, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ძა­ლი­ან რთუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა გვაქვს. ბევ­რი კო­ვი­დინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლია და მათ დიდ ნა­წილს თან­მხლე­ბი და­ა­ვა­დე­ბე­ბიც აქვს. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, კო­ვი­დით რომ და­ინ­ფი­ცირ­დნენ და თან ინ­სულ­ტი აქვთ, ხელ­ფე­ხი გა­ჩე­რე­ბუ­ლი, ორი­ვე ფილ­ტვში ან­თე­ბა და ა.შ. ასე­თი ორი პა­ცი­ენ­ტი მყავს და ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა აქვთ. ზო­გი­ერთს თან­მხლე­ბი და­ა­ვა­დე­ბე­ბის გა­რე­შეც უმ­ძიმ­დე­ბა მდგო­მა­რე­ო­ბა. მხო­ლოდ ერთი პა­ცი­ენ­ტი და­მე­ღუ­პა, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ინ­ფარ­ქტით. მო­რი­გე­ო­ბა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მქონ­და, მაგ­რამ ჯერ ისევ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ვი­ყა­ვი. ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე...

- ერთი ექი­მი თუ ხართ ამ­გვარ პა­ცი­ენ­ტებ­თან, გა­მო­დის, რომ არც დღი­სით გძი­ნავთ, არც ღა­მით, ხომ?

- ფაქ­ტობ­რი­ვად ასეა, მაგ­რამ, შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბი­ან ჩვე­ნი გან­ყო­ფი­ლე­ბის უფ­რო­სი, ასე­ვე, ავად­მყო­ფე­ბის მკურ­ნა­ლო­ბა­ში კლი­ნი­კუ­რი დი­რექ­ტო­რიც აქ­ტი­უ­რად არის ჩარ­თუ­ლი, თო­რემ მარ­ტო ერთი ადა­მი­ა­ნი ამას ვერ აუვა. მით უფრო, რომ, ვირუ­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, იც­ვლე­ბა ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს გა­იდ­ლა­ი­ნე­ბი, მკურ­ნა­ლო­ბის მე­თო­დე­ბი, მე­დი­კა­მენ­ტე­ბი. პი­რა­დად, მე საკ­მა­ოდ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, ვგრძნობ, რომ გა­ვი­ზარ­დე.

- მა­შინ მი­თხა­რით, რო­გო­რი იყა­ვით კო­ვი­დამ­დე და ახლა რო­გო­რი გახ­დით?

- თა­ვის ქე­ბა­ში არ ჩა­მით­ვა­ლოთ, მაგ­რამ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა არც ადრე მაკ­ლდა. ემერ­ჯენ­სის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ვმუ­შა­ობ­დი და იქ უპა­სუ­ხის­მგებ­ლოდ ვე­რაფ­რით მო­ვიქ­ცე­ო­დი. მენ­ტა­ლუ­რად კი მარ­თლა ძა­ლი­ან გა­ვი­ზარ­დე, ასე­ვე - ცოდ­ნი­თაც, გა­მოც­დი­ლე­ბაც უდი­დე­სი მი­ვი­ღე. ერთი წლის წინ ნამ­დვი­ლად ვერ ვი­ფიქ­რებ­დი, რომ ამ­დენს ან, სუ­ლაც, ამის ნა­ხე­ვარს შევ­ძლებ­დი. ახლა გა­ცი­ლე­ბით თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ვარ, სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის ვირ­წმუ­ნე, რად­გან ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში 200-ზე მეტი პა­ცი­ენ­ტი გა­მო­ვა­ჯან­მრთე­ლე და, ღვთის წყა­ლო­ბით, მათი მკურ­ნა­ლო­ბი­სას არა­ფე­რი შემ­შლია.

რამ­დე­ნი რამ შე­იც­ვა­ლა, ერთი წლის წინ ოც­ნე­ბე­ბიც კი სხვა მქონ­და. სპორ­ტუ­ლი მე­დი­ცი­ნი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ტო­კი­ო­ში, ოლიმ­პი­ა­და­ზე წას­ვლას ვა­პი­რებ­დი, ყვე­ლა სა­ბუ­თი მზად მქონ­და და... კო­ვი­დის გამო ოლიმ­პი­ა­და გა­და­ი­დო. მაგ­რამ არ ვნა­ნობ. აღ­მოჩ­ნდა, რომ აქ უფრო სა­ჭი­რო ვი­ყა­ვი.

- თქვე­ნი მე­გო­ბა­რი კი წერს პოს­ტში, მაგ­რამ მეც მი­თხა­რით, დღეს რა გი­ხა­რი­ათ?

- წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ადა­მი­ა­ნი შე­მო­დის კლი­ნი­კა­ში და ხე­დავ, იხ­რჩო­ბა, კვდე­ბა. იცი, რომ უნდა უშ­ვე­ლო. ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ, რაც შე­გიძ­ლია და 2-3 სა­ათ­ში სი­ცო­ცხლის ნი­შან­წყა­ლი რომ და­ე­ტყო­ბა და ხვდე­ბი, გა­დარ­ჩა, იცით, ეს რამ­ხე­ლა სი­ხა­რუ­ლია? არ ვიცი, უფრო დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა რა უნდა იყოს! კი­დევ გი­თხრათ, რა მიყ­ვარს? - ძილი (იცი­ნის)... მაგ­რამ ამის დრო არ მაქვს. არც ნატ­ვრა-ოც­ნე­ბის დრო მაქვს. შინ კო­ვი­დინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი დედა მყავს. დე­დაც ექი­მია, გი­ნე­კო­ლო­გი და კო­ვი­დი პა­ცი­ენ­ტმა გა­დას­დო. ისიც ჩემი პა­ცი­ენ­ტი გა­მო­დის და დედა-პა­ცი­ენ­ტი საკ­მა­ოდ რთუ­ლი ამ­ბა­ვი ყო­ფი­ლა, გა­ცი­ლე­ბით მძი­მე. სულ მე­ში­ნია, ასეთ და­ძა­ბულ რე­ჟიმ­ში მუ­შა­ო­ბი­სას მას­თან რამე არ გა­მომ­რჩეს. იმე­დია, მალე ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა და სამ­ყა­როც დამ­შვიდ­დე­ბა. თქვენ კი დიდი მად­ლო­ბა ყუ­რა­დღე­ბის­თვის.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე