სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 37 წლის თა­მარს, თბი­ლი­სი­დან. გო­გო­ნას უმ­ძი­მე­სი ცხოვ­რე­ბა აქვს გა­მოვ­ლი­ლი და დე­ტა­ლუ­რად იხ­სე­ნებს, რო­გორ სას­ტი­კად ეპყრო­ბოდ­ნენ, სე­ნა­კის პან­სი­ო­ნატ­ში.

რო­გორც ამ­ბობს, და­ბა­დე­ბის­თა­ნა­ვე მშობ­ლებ­მა ის ბავშთა სახ­ლს მი­ა­ბა­რეს და მისი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ეტა­პიც აქე­დან და­ი­წყო.

"ერთ ღა­მეს, ქუ­ჩა­ში, ჩემი უმ­წეო მდგო­მა­რე­ო­ბით ისარ­გებ­ლეს და იძა­ლა­დეს. ცხრა თვე­ში ჩემი შვი­ლი გაჩ­ნდა. წლი­ნა­ხევ­რის ბავ­შვთან ერ­თად, თა­ვის გა­ტა­ნა ქუ­ჩა­ში მი­წევს.მთაწ­მინ­და­ზე და­ვი­ბა­დე. ერთი თვის ვი­ყა­ვი, როცა ფი­ზი­კუ­რი და გო­ნებ­რი­ვი შე­ზღუ­დუ­ლო­ბის დი­აგ­ნო­ზით, მშობ­ლებ­მა ნუ­ცუ­ბი­ძე­ზე, ჩვილ ბავ­შვთა სახ­ლში ჩა­მა­ბა­რეს. ასეთ პა­ტა­რას გო­ნებ­რი­ვი შე­ზღუ­დუ­ლო­ბა რა­ნა­ი­რად და­მიდ­გი­ნეს, არ ვიცი, დი­აგ­ნო­ზი სპე­ცი­ა­ლუ­რად და­ამ­ძი­მეს, ად­ვი­ლად რომ მო­ვე­შო­რე­ბი­ნე. 5 წლამ­დე იქ ვიზ­რდე­ბო­დი. ვერ დავ­დი­ო­დი - ძვლე­ბის არას­წო­რი ზრდა მქონ­და და მხო­ლოდ ხოხ­ვით გა­და­ვა­ად­გილ­დე­ბო­დი.

5 წლის შემ­დეგ, სე­ნა­კის პან­სი­ო­ნატ­ში გა­და­მა­ნა­წი­ლეს და იქი­დან და­ი­წყო ჩემი ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ჯო­ჯო­ხე­თი. ისე გა­ვი­ზარ­დე, სით­ბო და სი­ხა­რუ­ლი არ მი­ნა­ხავს. დღე ისე არ გა­ვი­დო­და, დი­რექ­ტორს რომ არ ვე­ცე­მე. წერა-კი­თხვა ჩემ­თვის არა­ვის უს­წავ­ლე­ბია, უფრო იმ ბავ­შვებს აქ­ცევ­დნენ ყუ­რა­დღე­ბას, ვინც და­დი­ო­და. ცოტა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ამე­რი­კე­ლებ­მა ოპე­რა­ცია გა­მი­კე­თეს რა­ღაც პროგ­რა­მით და სი­ა­რუ­ლი შევ­ძე­ლი.

ასევე დაგაინტერესებთ

19:08 / 07-07-2020

"33 წლის ვიყავი მეუღლე რომ დამეღუპა, ხუთ შვილთან ერთად მარტო დავრჩი" - ქალი, რომელმაც ტრაგედიის შემდეგ დაწყებული საქმე წარმატებულ ბიზნესად აქცია

სე­ნაკ­ში დი­რექ­ცი­ას ისე ჰქონ­და საქ­მე და­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ უფ­როს ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რებს მეტი უფ­ლე­ბე­ბი ჰქონ­დათ, ვიდ­რე პა­ტა­რებს. ამი­ტომ, სულ გვჩაგ­რავ­დნენ - სტუმ­რე­ბი რომ მო­დი­ოდ­ნენ და სა­ჩუქ­რებს მოგ­ვი­ტან­დნენ, იმ სა­ჩუქ­რებს უფ­რო­სე­ბი გვარ­თმევ­დნენ და დი­რექ­ტორ­თან მიჰ­ქონ­დათ. სულ მში­ო­და, გა­უ­რე­ცხავ და უგე­მურ საჭ­მელს გვაჭ­მევ­დნენ.

ლო­ბი­ოს მო­ხარ­შავ­დნენ და მა­რილ­საც არ უკე­თებ­დნენ, არ შე­ჭამ­დი და დი­რექ­ტო­რი თმა­ში ჩა­გავ­ლებ­და ხელს, წა­გათ­რევ­და და გცემ­და. ამი­ტომ ვჭამ­დი, მაგ­რამ მერე გავ­დი­ო­დი და უკან ამომ­ქონ­და.18 წლის რომ გავ­ხდი, გა­დავ­წყვი­ტე, მე­გო­ბარ­თან ერ­თად გავ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი სე­ნა­კი­დან. თავ­ში ერთი აზრი მიტ­რი­ა­ლებ­და - თბი­ლის­ში გა­დავ­რჩე­ბო­დი. მე და გვან­ცა მე­ო­რე სარ­თუ­ლი­დან გა­დავ­ხტით და ტრა­სამ­დე გა­ვე­დით. მან­ქა­ნე­ბი არ გვი­ჩე­რებ­დნენ, ვინ არი­ან ეს გი­ჟე­ბიო, მაგ­რამ რო­გორ­ღაც ჩა­მო­ვე­დით თბი­ლი­სამ­დე. მახ­სოვს, მეტ­რო­ში ამოვ­ყა­ვით თავი და სკამ­ზე არც კი დაგ­ვსვეს, ქვე­მოთ ვე­ყა­რეთ. მერე გვან­ცა ცუ­დად გახ­და, კრუნ­ჩხვე­ბი და­ე­წყო. ესეც იცით, რა­ტომ? სულ სცემ­დნენ და თავ­ში რა­ღაც და­უ­ზი­ან­და. მე საჭ­მლის მო­სა­პა­რად გა­ვი­ქე­ცი, გვან­ცა რომ გა­და­მერ­ჩი­ნა. ამა­სო­ბა­ში, ვი­ღა­ცამ გვიც­ნო - გვან­ცა და თა­მა­რი არ ხარ­თო?!

თმა ორი­ვეს ბი­ჭუ­რად გვქონ­და შეჭ­რი­ლი და მო­ვი­ტყუე, არა, მე გი­ორ­გი მქვია-მეთ­ქი. მაგ­რამ პო­ლი­ცი­ამ მა­ინც დაგ­ვი­ჭი­რა, ამოგ­ვიც­ნო და იმა­ვე სა­ღა­მოს დაგ­ვაბ­რუ­ნეს სე­ნაკ­ში. არც კი უკი­თხავთ, რა­ტომ გა­მო­ვი­ქე­ცით. მე­ო­რე დი­ლით დი­რექ­ტო­რი მო­ვი­და, ხელ-ფეხი შე­მიკ­რა, რა­დი­ა­ტორ­ზე მი­მა­ბა და გო­ნის და­კარ­გვამ­დე მცე­მა. თან ისე­თი სი­ტყვე­ბით მა­გი­ნებ­და, მა­ნამ­დე რომ არ მსმე­ნია. ასე­თი წესი ჰქონ­და – ცე­მას რომ მორ­ჩე­ბო­და, გრა­ფინს აი­ღებ­და და თავ­ზე წყალს გას­ხამ­და. იმ დღეს იმი­თაც დამ­სა­ჯეს, რომ თმა გა­დამ­პარ­სეს.

რომ ვე­ცე­მეთ, მი­ზეზს ყო­ველ­თვის პო­უ­ლობ­დნენ. ხან­და­ხან კი­თხვას რომ ვსვამ­დი, თუ რა­ტომ მცემ­დნენ, მპა­სუ­ხობ­დნენ, რომ ცელ­ქი ვარ, მო­უს­ვე­ნა­რი და გრძე­ლი ენა მაქვს. ყო­ველ ჯერ­ზე, რამ­დენ­ჯე­რაც დი­რექ­ტორ­თან და­მი­ბა­რებ­დნენ, სულ მცემ­დნენ. დი­რექ­ტო­რი ხან წვე­ტი­ან ფეხ­სა­ცემლს მირ­ტყამ­და, აი, ისეთს, პარ­ლა­მენ­ტა­რებს რომ აც­ვი­ათ-ხოლ­მე, ხან სა­ფერ­ფლეს ჩა­მარ­ტყამ­და, ხან - სკამს, ხან თავს მი­მა­ხეთ­ქე­ბი­ნებ­და კე­დელ­ზე. თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი დი­ვან­ზე ის­ხდნენ და იცი­ნოდ­ნენ. ცე­მას ისე მი­ვეჩ­ვიე, ბო­ლოს აღარც მტკი­ო­და. მახ­სოვს, კა­ბი­ნეტ­ში მა­ცი­ვა­რი ედგა, ცე­მის დროს ვცდი­ლობ­დი, გა­მე­ღო – ეგებ, რამე ნორ­მა­ლუ­რი საჭ­მე­ლის აღე­ბა მო­მეს­წრო და უცებ შე­მე­ჭა­მა.

ცემა ერ­თა­დერ­თი დას­ჯა არ იყო. უფ­ლე­ბა არ მქონ­და, მე­ლა­პა­რა­კა და ვინ­მეს მო­ეს­მი­ნა. უფ­როს ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რებს დი­რექ­ცი­ის­გან ჰქონ­დათ უფ­ლე­ბა, რომ პა­ტა­რე­ბი და­ე­ჩაგ­რათ და ეძა­ლა­დათ. ერთხელ იმით დამ­სა­ჯეს, რომ ერთ მო­ძა­ლა­დე ბე­ნე­ფი­ცი­არ ბი­ჭთან ჩამ­კე­ტეს. ეს იმი­ტომ გა­ა­კე­თეს, იმ ბიჭს რომ გა­ვე­უ­პა­ტი­უ­რე­ბი­ნე. ამ ხერ­ხს ხში­რად მი­მარ­თავ­დნენ გო­გო­ე­ბის და­სას­ჯე­ლად, მაგ­რამ მე თავს ვი­ცავ­დი და გა­დარ­ჩე­ნის­თვის ფი­ზი­კუ­რად ვიბ­რძობ­დი.

ამ ბიჭ­მა ვე­რა­ფე­რი მო­მი­ხერ­ხა გარ­და იმი­სა, რომ უმო­წყა­ლოდ მცე­მა.სულ ვცდი­ლობ­დი, რო­გორც ქალი, ვინ­მეს არ მოვ­წო­ნე­ბო­დი და ჩემ­თვის რამე არ და­ე­შა­ვე­ბი­ნა. თმას გან­გებ ვი­მა­ხინ­ჯებ­დი, ჭუ­ჭყი­ა­ნი ტან­საც­მე­ლი მეც­ვა, ხან­და­ხან ყვე­ლას და­სა­ნა­ხა­ვად ხელს ნა­გავ­ში ვყოფ­დი და მერე პირ­ში ვი­დებ­დი, ბი­ჭებს რომ შევ­ზი­ზღე­ბო­დი.არას­დროს მი­ფიქ­რია, რომ ნორ­მა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბა მექ­ნე­ბო­და. ვი­ცო­დი, რა­ღა­ცას და­მი­შა­ვებ­დნენ და ამის­თვის ყო­ველ­თვის მზად ვი­ყა­ვი. კა­რა­ტეს ილე­თე­ბიც კი ვის­წავ­ლე, თავი რომ და­მეც­ვა.

ვის­თა­ნაც თა­ვის დაც­ვა არ გა­მო­მი­ვი­დო­და და ჩემ­ზე ძლი­ე­რი აღ­მოჩ­ნდე­ბო­და, რა­მით ხომ უნდა გა­მემ­წა­რე­ბი­ნა?! ამი­ტომ, ვი­გი­ნე­ბო­დი და ასე ვცდი­ლობ­დი მის და­ჩაგ­ვრას. ბევ­რჯერ მი­ტი­რია - რა და­ვა­შა­ვე ასე­თი, რა­ტომ ამ­კი­დეს მშობ­ლებ­მა ეს ტვირ­თი და გამ­წი­რეს?25 წლის ვი­ყა­ვი, სე­ნა­კის ბავ­შვთა სახ­ლი რომ და­ი­შა­ლა. დუ­შე­თის პან­სი­ონ­ში გა­და­მა­ნა­წი­ლეს, სა­დაც იგი­ვე გრძელ­დე­ბო­და. ამი­ტომ, ხში­რად გავ­რბო­დი თბი­ლის­ში და ქუ­ჩა­ში ყოფ­ნა მერ­ჩივ­ნა. ერთხელ, ერ­თმა ბე­ნე­ფი­ცი­არ­მა კაც­მა ისე მცე­მა, თმა ამო­მაგ­ლი­ჯა და თავი კა­ფელ­ზე მარ­ტყმე­ვი­ნა. პო­ლი­ცია გა­მო­ი­ძა­ხეს, მაგ­რამ რე­ა­გი­რე­ბა არ მოჰ­ყო­ლია, არ გა­მო­უ­ძი­ე­ბი­ათ. მე და­მაბ­რა­ლეს, შენ გა­მო­იწ­ვევ­დიო.

ჩემი სის­ხლი­ა­ნი და და­ხე­უ­ლი კურ­ტკა ისევ პო­ლი­ცი­ა­შია.ამი­ტომ სულ გავ­რბო­დი. ქუჩა-ქუჩა ვი­ყა­ვი, რომ შიგ­ნით, ამ სახ­ლებ­ში, არა­ვის და­ე­შა­ვე­ბი­ნა ჩემ­თვის რამე. სულ გაქ­ცე­ვა, გაქ­ცე­ვა, გაქ­ცე­ვა... დუ­შეთ­ში და­უმ­სა­ხუ­რებ­ლად მო­მა­ნი­ჭეს ფსი­ქი­კუ­რი დარ­ღვე­ვის მქო­ნე პი­რის სტა­ტუ­სი. არა­და, ხომ უნდა გამ­სა­უბ­რე­ბო­და ვინ­მე?! მო­ვუყ­ვე­ბო­დი, რა­ტომ ვარ აგე­სი­უ­ლი, რა­ტომ ვი­ცავ თავს. იმი­ტომ, რომ სულ მჩაგ­რავ­დნენ.

არა­ვი­თა­რი თე­რა­პია და სხვა დახ­მა­რე­ბა არ მი­მი­ღია. რამ­დენ­ჯერ­მე ძა­ლით წა­მიყ­ვა­ნეს ფსი­ქი­ატ­რი­ულ­ში და ძა­ლით მი­კე­თებ­დნენ ნემ­სებს, როცა მე სულ სხვა­ნა­ი­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა და დახ­მა­რე­ბა მჭირ­დე­ბო­და. მე გიჟი არ ვარ, მე სის­ტე­მის და ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლი ვარ, მაგ­რამ ჩემს აზრს არას­დროს არა­ვინ ით­ვა­ლის­წი­ნებ­და.ქუ­ჩა­შიც ყვე­ლა უნ­დობ­ლად მი­ყუ­რებ­და - ვინ არის ეს ქალი, ნაგ­ვი­დან იღებს საჭ­მელს, იგი­ნე­ბა, ძაღ­ლებ­თან ცხოვ­რობს (ძაღ­ლე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს), მაგ­რამ ვინ ვარ და ასე რა­ტომ ვცხოვ­რობ, არა­ვის უკი­თხავს ჩემ­თვის. მა­ფურ­თხე­ბენ, პან­ღუ­რებს მირ­ტყა­მენ, მცე­მენ... მაგ­რამ ჩემს შვილს არას­დროს და­უ­ნა­ხავს, რო­გორ მამ­ცი­რე­ბენ.ჩემი შვი­ლი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ქუ­ჩა­ში გაჩ­ნდა.

ბავ­შვის გა­ჩე­ნა არას­დროს მი­ფიქ­რია.ერთ ღა­მეს, ისევ უდა­ნა­შა­უ­ლოდ, მთვრალ­მა კაც­მა მცე­მა. ადა­მი­ა­ნე­ბი თავს ამის უფ­ლე­ბას აძ­ლე­ვენ, როცა ღა­მით ქალს ხე­და­ვენ ქუ­ჩა­ში. ისე­თი ნა­ცე­მი ვი­ყა­ვი, ყვე­ლა­ფე­რი მტკი­ო­და. ცოტა რომ დამ­ვი­წყე­ბო­და ეს ტკი­ვი­ლე­ბი, დავ­ლიე და იქვე ქუ­ჩა­ში მი­მე­ძი­ნა. დი­ლით ვი­ღა­ცის სახ­ლში გა­მეღ­ვი­ძა, სულ სის­ხლი­ა­ნი ვი­ყა­ვი, ვერც კი მივ­ხვდი, რა მოხ­და. როცა გა­ვი­გე, რაც მოხ­და, ძა­ლი­ან შემ­რცხვა.

ჩემს მე­გობ­რებს ვერ ვუ­თხა­რი, შე­მე­შინ­და - და­ცინ­ვას და­მი­წყებ­დნენ და მე გა­მამ­ტყუ­ნებ­დნენ.არა­ფე­რი ცოდ­ნა მე არ გა­მაჩ­ნდა, ისე გა­მე­ბე­რა მუ­ცე­ლი, ბო­ლოს­კენ გა­ვი­აზ­რე, ბავ­შვი რომ მეჯ­და შიგ­ნით. მე­გო­ბარ­მა ტეს­ტი გა­მა­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ მა­ინც არ და­ვი­ჯე­რე. ისევ ქუ­ჩა­ში ვცხოვ­რობ­დი და ვი­ღა­ცე­ბის და­ტო­ვე­ბულ საჭ­მელს ვჭამ­დი, დუ­შეთ­ში არ ვბრუნ­დე­ბო­დი, მე­ში­ნო­და, ისევ არ ვე­ცე­მე ვინ­მეს. თუმ­ცა ბო­ლოს ექოც გა­მი­კე­თეს პან­სი­ონ­ში და სა­კე­ის­როც და­მი­ფი­ნან­სეს "ღუ­დუ­შა­ურ­ში." ასე გაჩ­ნდა ალექ­სან­დრე.ბავ­შვს სო­ცი­ა­ლუ­რი სამ­სა­ხუ­რი მარ­თმევ­და. დიდი ბრძო­ლე­ბი გა­და­ვი­ტა­ნე, რომ შე­მე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა.

არ მინ­და, ჩემ­მა შვილ­მაც ისე­თი­ვე უდე­დო ცხოვ­რე­ბა გა­ი­ა­როს, რო­გორც მე. არ მინ­და, ის რომ „დედა“-ს და­ი­ძა­ხებს, ვი­ღა­ცამ უპა­სუ­ხოს - „შენი და შენი დე­დაც“-ო. მე­გობ­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით და რჩე­ვით, ბავ­შვი არ დავ­თმე. ხელს არ ვუშ­ვებ­დი. სამ­შო­ბი­ა­რო­დან კა­ხეთ­ში, მო­ხუც­თა თავ­შე­სა­ფარ­ში გაგ­ვიშ­ვეს. ჩემ­თვის ეს პე­რი­ო­დი ძა­ლი­ან მძი­მე იყო, ამი­ტომ ერთ თვე­ში გან­ცხა­დე­ბა დავ­წე­რე და მო­ვი­თხო­ვე, დე­და­თა და ბავ­შვთა პან­სი­ონ­ში გა­და­ვე­ნა­წი­ლე­ბი­ნე. დუ­შეთ­ში აღარ აბ­რუ­ნებ­დნენ - ბავ­შვი­ა­ნებს იქ აღარ ვი­ღებ­თო.ისევ მე­გობ­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით გად­მო­ვე­დი თბი­ლის­ში „ბავ­შვთა სო­ფელ­ში.“

იქაც ისე­თი­ვე სის­ტე­მა დამ­ხვდა - ძვე­ლი ბე­ნე­ფი­ცი­ა­რე­ბი ახ­ლებს გვჩაგ­რავ­დნენ – მთხოვ­დნენ, სი­გა­რე­ტი და ფული მი­მე­ცა მათ­თვის. მეც თავს ვი­ცავ­დი და დამ­ნა­შა­ვე ისევ მე გა­მოვ­დი­ო­დი. რამ­დენ­ჯერ­მე ძი­ძებს შევ­ჩივ­ლე და მი­თხრეს, უნდა მო­ით­მი­ნო და ამ სახ­ლის წე­სე­ბით იცხოვ­როო.ერთი წლის მერე „ბავ­შვთა სო­ფელ­ში“ ცხოვ­რე­ბის უფ­ლე­ბა და­მიმ­თავ­რდა და მე და ჩემი შვი­ლი ისევ ქუ­ჩა­ში წა­ვე­დით. ახლა, ხან სად ვა­თევთ ღა­მეს, ხან - სად. ერთ ბე­ბოს შე­ვე­კედ­ლეთ, მაგ­რამ იქაც სულ მი­კონ­ტრო­ლებს, რამ­დე­ნი დენი და წყა­ლი დავ­ხარ­ჯე. ამი­ტომ, ვცდი­ლობ, სახ­ლში ღამე დავ­ბრუნ­დე, არა­ვინ რომ არ შე­ვა­წუ­ხო.

სო­ცი­ა­ლუ­რი სამ­სა­ხუ­რი დრო­ე­ბით შე­მეშ­ვა და შვი­ლის წარ­თმე­ვით აღარ მე­მუქ­რე­ბა. ახლა, მე­გობ­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით, ერთი პა­ტა­რა დრო­ე­ბი­თი თავ­შე­სა­ფა­რი მექ­ნე­ბა და სი­ცი­ვი­საც არ შეგ­ვე­შინ­დე­ბა მე და ჩემს შვილს. „ვორლდ ვი­ჟე­ნი“-ს ბაღ­ში ჩავ­წე­რე ბავ­შვი და იქ კარგ გა­რე­მო­ში იქ­ნე­ბა, სა­ნამ მე „ვი­მუ­შა­ვებ.“ ჩემი მუ­შა­ო­ბა, ფუ­ლის თხოვ­ნაა. ხან 20 ლარს ვაგ­რო­ვებ, ხან - 50-ზეც ავ­სულ­ვარ.

სა­ხელ­მწი­ფო ჩემ­ზე არ ზრუ­ნავს. რა მინ­და? მინ­და, რო­გორც და­ზა­რა­ლე­ბულ­სა და მარ­ტო­ხე­ლა დე­დას, უსაფრ­თხო თავ­შე­სა­ფა­რი მომ­ცეს, მჭირ­დე­ბა ფსი­ქო­ლო­გის თე­რა­პია და არა ძა­ლა­დობ­რი­ვი მკურ­ნა­ლო­ბა ფსი­ქი­ატ­რი­ულ­ში. ასე­ვე, იმა­ზე კი არ უნდა ფიქ­რობ­დეს, შვი­ლი რო­გორ წა­მარ­თვას, არა­მედ იმა­ზე, რო­გორ შე­მას­წავ­ლოს რამე პრო­ფე­სია და და­მა­საქ­მოს. არ­ცერ­თი ბავ­შვი არ უნდა იზ­რდე­ბო­დეს მშობ­ლის გა­რე­შე.

ავ­ტო­რი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია

ფოტო: გედა დარ­ჩია

პრო­ექ­ტი ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფის „ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან“ (ავ­ტო­რე­ბი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია, იდა ბახ­ტუ­რი­ძე, ნინო გა­მი­სო­ნია, ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი: გედა დარ­ჩია, ნინო ბა­ი­და­უ­რი, სა­ლო­მე ცო­ფუ­რაშ­ვი­ლი, სოფო აფ­ცი­ა­უ­რი) მიერ.

პლატ­ფორ­მა შე­იქ­მნა ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტის (NDI) მხარ­და­ჭე­რით და შვე­დე­თის გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (SIDA) და­ფი­ნან­სე­ბით. ამ­ჟა­მად, ახა­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის ჩა­წე­რა და სტა­ტი­ე­ბის ნა­წი­ლის მომ­ზა­დე­ბა ხდე­ბა აღ­მო­სავ­ლეთ-და­სავ­ლე­თის მარ­თვის ინ­სტი­ტუ­ტის (EWMI) ACCESS-ის პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში, ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (USAID) და­ფი­ნან­სე­ბით.