"დრო დგას და მი­დის და ჩვენც თან­მიმ­დევ­რო­ბით, მხო­ლოდ არა ერ­თმა­ნე­თის მი­ყო­ლე­ბით, გავ­დი­ვართ წრებ­რუნ­ვი­დან, ვტო­ვებთ სცე­ნას, სა­დაც ჩვე­ნი როლი და სი­მარ­თლე გვერ­გო..." - რეზო ჭე­იშ­ვი­ლი, "ცის­ფე­რი მთე­ბი".

მან თით­ქოს და­არ­ღვია წრებ­რუნ­ვის კა­ნონ­ზო­მი­ე­რე­ბა და "სცე­ნი­დან" ად­რი­ა­ნად გა­ვი­და... თუ და­ვუკ­ვირ­დე­ბით, ამ­გვა­რად, ძი­რი­თა­დად, გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბი იქ­ცე­ვი­ან - თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბით სახ­სოვ­რად ე.წ. დიდ როლს გვი­ტო­ვე­ბენ და მი­დი­ან... მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­დან აგერ უკვე რამ­დე­ნი წე­ლი­წა­დი გა­ვი­და, იგი კი მუ­დამ ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრშია, მისი ცხოვ­რე­ბაც მუ­დამ სა­ინ­ტე­რე­სოა და მისი შექ­მნი­ლი კი­ნო­სა­ხე­ე­ბიც... მე რომ დღეს კვლავ მას­ზე ვწერ, ესეც კი­დევ ერთი დას­ტუ­რია ამ ამ­ბის... ბა­ტო­ნი თე­მი­კო ჩირ­გა­ძე მსა­ხი­ო­ბი არ იყო, მაგ­რამ ოთხ ქარ­თულ ფილმში მა­ინც გა­და­ი­ღეს, აქე­დან სამი - "არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­მო­ფე­ნა“, "ცის­ფე­რი მთე­ბი ანუ და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ამ­ბა­ვი“ და "ექ­სპრე­სინ­ფორ­მა­ცია“ მის მე­გო­ბარს, რე­ჟი­სორ ელ­დარ შენ­გე­ლა­ი­ას ეკუთ­ვნის, მე­ო­თხე - "მე პე­ლეს ნათ­ლია“ კი უმ­ცროს მიშა ჭი­ა­უ­რელს. ამ ფილ­მე­ბი­დან ყვე­ლა­ზე და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი მა­ინც მისი ვაჟა ზა­ზა­ე­ვი­ჩი აღ­მოჩ­ნდა - აბ­სურ­დუ­ლი და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის აბ­სურ­დუ­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლი "ცის­ფე­რი მთე­ბი­დან", დი­რექ­ტო­რი თა­ვი­სი გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი თათ­ბირ-ბან­კე­ტე­ბი­თა და ფრთი­ა­ნი ფრა­ზე­ბით:

"ძა­ლი­ან კარ­გი", რო­მე­ლიც მისი სა­ავ­ტო­რო ფრა­ზა ყო­ფი­ლა, "ყუ­ფა­რა­ძეს რომ არ და­ე­რე­კა... მაგ­რამ და­რე­კა და..." ან კი­დევ - "მი­შაც აქ არის, გრი­შაც აქ არის", "მი­დე­ქი, მო­დე­ქი, შე­ა­წუ­ხე ვინ­მე", "მომ­კლავს ეს ორი სა­თა­უ­რი", "გავ­დი­ვარ ახლა, და­მა­წი­ეთ გზა­ში საშ­ტა­ტო გან­რი­გი და წლი­უ­რი ბა­ლან­სი", "ცხენ­ბურ­თი გა­მი­გია, ხელ­ბურ­თი გა­მი­გია, ფეხ­ბურ­თიც გა­მი­გია, ეს მო­ტო­ბურ­თი რა არის, ვერ გა­ვი­გე?!" და რო­მე­ლი ერთი ჩა­მოვ­თვა­ლო...

ბევ­რმა იცის, რომ თე­მი­კო ჩირ­გა­ძე ექი­მი გახ­ლდათ, ვირ­სა­ლა­ძის სა­ხე­ლო­ბის პა­რა­ზი­ტო­ლო­გი­ი­სა და ტრო­პი­კუ­ლი მე­დი­ცი­ნის სა­მეც­ნი­ე­რო კვლე­ვი­თი ინ­სტი­ტუ­ტის დი­რექ­ტო­რი. მას პი­რის­პირ ერ­თა­დერ­თხელ შევ­ხვდი, თა­ვი­სი­ვე კა­ბი­ნეტ­ში, თა­ნაც ისე, რომ ყუ­ფა­რა­ძის (აბ­სურ­დუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი "ცის­ფე­რი მთე­ბი­დან") ჩა­რე­ვაც არ დამ­ჭირ­და, ჩემ­მა სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზარ­მა გაჭ­რა, თუმ­ცა მერე კი ვი­ნა­ნე - ალ­ბათ აჯო­ბებ­და, მის­ვლამ­დე ჩემს ვი­ზიტ­ზე მის­თვის ყუ­ფა­რა­ძეს და­ე­რე­კა, ეგებ შეხ­ვედ­რას უკე­თე­სი და­სას­რუ­ლი ჰქო­ნო­და. ახლა რაღა და, ის ხან­მოკ­ლე შეხ­ვედ­რა-გა­სა­უბ­რე­ბა კი, მა­შინ რომ გა­მა­ნერ­ვი­უ­ლა, დღეს მე­ტად ძვირ­ფა­სია და ყო­ველ­თვის ღი­მი­ლით მახ­სენ­დე­ბა. იმ­ხა­ნად რა­დი­ოს პირ­ვე­ლი არ­ხის დამ­წყე­ბი კო­რეს­პონ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი. მახ­სოვს, რომ და­ვუ­რე­კე, ჩა­წე­რა­ზე უყოყ­მა­ნოდ დამ­თან­ხმდა. შეხ­ვედ­რის დრო­ზეც შევ­თან­ხმდით და მე­ო­რე დღეს მე და ჩემი კო­ლე­გა სი­ხა­რუ­ლით გავფრინ­დით მას­თან, სამ­სა­ხურ­ში. კა­ბი­ნეტ­ში რომ შე­ვე­დით, მა­გი­დას­თან იჯდა და რა­ღა­ცას წერ­და. ამოგ­ვხე­და, წა­მოდ­გა, ერ­თმა­ნეთს მი­ვე­სალ­მეთ და, დაბ­რძან­დი­თო, სკა­მებ­ზე მიგ­ვი­თი­თა. მო­რი­დე­ბით კი­დევ ერთხელ ავუხ­სე­ნით, რა­დი­ო­ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­წე­რა რომ გვინ­დო­და. ისევ ამოგ­ვხე­და, დაგ­ვაკ­ვირ­და, ასა­კით აშ­კა­რად ვე­პა­ტა­რა­ვეთ, მე კი ასე­ვე აშ­კა­რად ვიგ­რძე­ნი, რომ სა­ვარ­ძლი­დან ვაჟა ზა­ზა­ე­ვი­ჩი მი­ყუ­რებ­და - მზე­რა ზუს­ტად იმგვა­რი იყო, მაგ­რამ ამას კი­დევ რა უშავ­და! უცებ მოგ­ვიჭ­რა, იცით რა, გე­ნაც­ვა­ლე, ძა­ლი­ან ბევ­რი საქ­მე მაქვს, მერე სხვა საქ­მე­ზე უნდა გა­ვიქ­ცე, ამი­ტომ ინ­ტერ­ვი­უს ვე­რაფ­რით ჩავ­წერ­თო. შევცბით და ძა­ლი­ან ზრდი­ლო­ბი­ა­ნად ჩა­ვე­კი­თხეთ, კი მაგ­რამ, თუ არ გე­ცა­ლათ, ბა­ტო­ნო თე­მი­კო, რა­ტომ დაგ­ვი­ბა­რეთ-თქო? - უარი ვერ გი­თხა­რით, მაგ­რამ არ მცა­ლია და, აბა, რა ვქნაო? - ხან ღი­მი­ლით, ხან სე­რი­ო­ზუ­ლად, ხან ტკბი­ლად, ხან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლე­ბი ვცდი­ლობ­დით მის გა­დარ­წმუ­ნე­ბას, მას კი წარ­ბიც არ შე­უხ­რია, ისე გა­ნაგ­რძობ­და, - აბა, მე რა გი­ყოთ? ბევ­რი საქ­მე მაქვს, მერე უნდა გა­ვიქ­ცე, რომ დავ­ბრუნ­დე­ბი, ხალ­ხი მყავს საქ­მე­ზე და­ბა­რე­ბუ­ლი, იმათ უნდა მი­ვაქ­ციო ყუ­რა­დღე­ბა, მერე ისევ გა­საქ­ცე­ვი ვარ... არ გა­მო­ვა ჩა­წე­რა, რა ვქნაო? რას ვი­ზამ­დით, ცი­ვად ვუ­თხა­რით, ნახ­ვამ­დის-თქო და გა­მოვ­ბრუნ­დით. კარ­თან მი­სუ­ლებს გვე­ძა­ხის, - არ გე­წყი­ნოთ ახლა თქვენ ეს ამ­ბა­ვი, არ გაბ­რაზ­დეთ, მაგ­რამ, აბა, მე რა ვქნა? სულ საქ­მე­ე­ბი მაქვს, მაგ­რამ...

ასევე დაგაინტერესებთ

18:33 / 28-02-2019

ვინ არის და როგორ გამოიყურება დღეს აბსურდული დირექტორის მდივანი "ცისფერი მთებიდან"

19:46 / 23-09-2020

"შემაქანას" ეპიზოდი იყო გადასაღები და სესილიას ინფარქტი დაემართა" - როგორ მოხვდა ანზორ მელია "ცისფერი მთების" გადაღებაზე და რას იხსენებს "ჭირვეულ პაციენტზე"

თქვენ მა­ინც და­მი­რე­კეთ ხოლ­მე და სხვა დროს გა­მო­მი­ა­რე­თო... ბოლო სი­ტყვებ­მა სულ გა­მა­გი­ჟა და მახ­სოვს, გას­ვლი­სას ჩემ­თვის ჩა­ვი­ბურ­ტყუ­ნე, მარ­თლა ვაჟა ზა­ზა­ე­ვი­ჩია, აქ მე­ტად არ ვარ ფე­ხის მომ­დგმე­ლი-მეთ­ქი... არა­და, დღემ­დე ვნა­ნობ, კი­დევ რომ არ და­ვუ­რე­კე და არ მი­ვე­დი... რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, მალე თუ გარ­და­იც­ვლე­ბო­და... მის­მა გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ კი, გა­და­უ­ჭარ­ბებ­ლად ვი­ტყვი, მთელ თბი­ლისს, მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს დას­წყვი­ტა გული. სი­ხა­რუ­ლის მა­ტა­რე­ბე­ლი კაცი იყოო, - ასე ახა­სი­ა­თებს ყვე­ლა. წლე­ბი გა­ვი­და და ბა­ტო­ნი თე­მი­კოს ამ­ბებს ხან რო­მე­ლი რეს­პონ­დენ­ტი მი­ამ­ბობს, ხან რო­მე­ლი. და შე­უძ­ლე­ბე­ლია, არ გა­ი­ღი­მო, არ გა­გე­ცი­ნოს ან ცრემ­ლე­ბამ­დე არ იხარ­ხა­რო. მარ­თლა სა­ო­ცა­რი კაცი იყო, რო­გორც ამ­ბო­ბენ, ბუ­ნე­ბით არ­ტის­ტი! … თა­ვის მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე უთ­ქვამს, მარ­თა­ლია, რამ­დე­ნი­მე სუ­რათ­ში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, მაგ­რამ ყო­ველ­გვა­რი კეკ­ლუ­ცო­ბის გა­რე­შე ვამ­ბობ, რომ არ მი­მაჩ­ნია თავი პრო­ფე­სი­ო­ნალ მსა­ხი­ო­ბად. სულ სხვა პრო­ფე­სია მაქვს, სხვა დარ­გში და საკ­მა­ოდ – კარ­გი თა­ნამ­დე­ბო­ბა, მაგ­რამ მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა ყო­ველ­თვის ხე­ლოვ­ნე­ბის ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი - ლი­ტე­რა­ტო­რებ­თან, რე­ჟი­სო­რებ­თან, მწერ­ლებ­თან, პო­ე­ტებ­თან, მსა­ხი­ო­ბებ­თა­ნო... ვფიქ­რობ, უპირ­ვე­ლე­სად, სწო­რედ ეს ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი იყო მისი პო­პუ­ლა­რო­ბის მი­ზე­ზი და არა მხო­ლოდ კინო ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ექი­მო­ბა, ან მრა­ვა­ლი სა­მეც­ნი­ე­რო ნაშ­რო­მის ავ­ტო­რო­ბა. 1995 წელს იგი თბი­ლი­სის სა­პა­ტიო მო­ქა­ლა­ქედ აირ­ჩი­ეს, 1997 წელს კი ღირ­სე­ბის ორ­დე­ნი მი­ა­ნი­ჭეს. ჭეშ­მა­რი­ტად ღირ­სე­უ­ლი კაცი იყო და ორი­ვე წო­დე­ბას იმ­სა­ხუ­რებ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, ამ ამ­ბე­ბის შემ­დეგ, მალე გარ­და­იც­ვა­ლა, 1999 წელს.

პირ­ვე­ლი როლი "არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­მო­ფე­ნი­დან" მარ­თლაც მი­სე­უ­ლი იყო - თა­მა­დის. თა­ვა­დაც ხომ დი­დე­ბუ­ლი თა­მა­და ყო­ფი­ლა, სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი. ფილ­მი­დან უეჭ­ვე­ლად გე­მახ­სოვ­რე­ბათ აგუ­ლი ერის­თა­ვის თა­ნაკ­ლა­სელ­თა შეხ­ვედ­რის სა­დღე­სას­წა­უ­ლო სუფ­რა და მისი ომა­ხი­ა­ნი თა­მა­და - როლი არ იყო დიდი, მაგ­რამ ბა­ტო­ნი თე­მი­კოს "თა­მა­და" იყო და­უ­ვი­წყა­რი ისე­ვე, რო­გორც მთე­ლი ფილ­მი. ცხოვ­რე­ბა­შიც სა­ო­ცა­რი იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის უნა­რი ჰქო­ნია და ნე­ბის­მი­ე­რი სუფ­რა მისი თა­მა­დო­ბით, თურ­მე, მო­ნოს­პექ­ტაკ­ლად იქ­ცე­ო­და ხოლ­მე. თა­ვი­სი თა­მა­დო­ბით ბა­ტონ თე­მი­კოს სა­ქარ­თვე­ლო­ში თა­მა­დო­ბით სა­ხელ­გან­თქმუ­ლი პო­ე­ტი აკა­დე­მი­კო­სი ირაკ­ლი აბა­ში­ძეც კი აღუფრ­თო­ვა­ნე­ბია. თურ­მე, რო­დე­საც ქალ­ბა­ტონ ნანი ბრეგ­ვა­ძეს სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტის წო­დე­ბა მი­უ­ღია, 500-კა­ცი­ა­ნი ბან­კე­ტი ფუ­ნი­კუ­ლი­ორ­ზე მო­უ­წყვი­ათ და სუფ­რის თა­მა­დად თე­მი­კო ჩირ­გა­ძე აურ­ჩე­ვი­ათ. ძვირ­ფა­სი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა შეკ­რე­ბი­ლა და მათ შო­რის იმ­ყო­ფე­ბო­და ირაკ­ლი აბა­ში­ძეც. ბა­ტო­ნი თე­მი­კო ისე გა­ძღო­ლია სუფ­რას, პოეტ აკა­დე­მი­კოს უთ­ქვამს, აქ ყვე­ლა­ზე უფ­რო­სი მე ვარ, რამ­დენ თა­მა­დას მოვსწრე­ბი­ვარ, ვინ არ მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ თე­მი­კოს მსგავ­სი არა­ვინ შემ­ხვედ­რი­აო.

კი­ნო­რე­ჟი­სორ­მა ოთარ ლი­თა­ნიშ­ვილ­მა სი­ცი­ლით მი­ამ­ბო ერთხელ:

- ელ­დარ შენ­გე­ლა­ი­ას მო­წა­ფე­ე­ბი - მე, ლე­ვან ერის­თა­ვი, დიტო ცინ­ცა­ძე და გია ბა­რა­ბა­ძე "ცის­ფე­რი მთე­ბის" გა­და­ღე­ბი­სას მე­ო­რე რე­ჟი­სო­რის მო­ვა­ლე­ო­ბას ვას­რუ­ლებ­დით. მსა­ხი­ო­ბე­ბის სა­სინჯ ტუ­რებს მე ვა­ტა­რებ­დი და კარ­გად მახ­სოვს, ვაჟა ზა­ზა­ე­ვი­ჩის რო­ლის­თვის, და­ახ­ლო­ე­ბით, 22 კაცი გა­ი­სინ­ჯა. ბო­ლოს მხო­ლოდ ორი კან­დი­და­ტი დარ­ჩა - ბა­ტო­ნი ედი­შერ მა­ღა­ლაშ­ვი­ლი და თე­მი­კო ჩირ­გა­ძე. სხვა­თა შო­რის, ედი­შე­რი ძა­ლი­ან კარ­გი იყო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბის დი­რექ­ტო­რის როლ­ში, მაგ­რამ დიდი ფიქ­რის შემ­დეგ, ელ­და­რი თე­მი­კო­ზე შე­ჩერ­და. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ედი­შე­რი ძა­ლი­ან კარ­გად, მაგ­რამ მა­ინც ვი­ღა­ცას თა­მა­შობ­და, თე­მი­კო კი არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი იყო და სა­კუ­თარ თავს თა­მა­შობ­და. ერ­თა­დერ­თი იყო სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც სინ­ჯე­ბის გა­რე­შე აიყ­ვა­ნეს როლ­ზე. მა­გა­რი იყო თე­მი­კო ჩირ­გა­ძი­სა და ქალ­ბა­ტო­ნი სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის შეხ­ვედ­რა. თე­მი­კო იმ­ხა­ნად ხელ­მძღვა­ნე­ლობ­და პა­რა­ზი­ტო­ლო­გი­ის ინ­სტი­ტუტს, სა­დაც აბა­რებ­დნენ შარდს, გა­ნა­ვალს და ა.შ. სე­სი­ლია კი ერთხანს ვასო გო­ძი­აშ­ვი­ლის მე­უღ­ლე იყო, თუმ­ცა იმ პე­რი­ოდ­ში - კარ­გა ხნის გა­შო­რე­ბუ­ლი. მოკ­ლედ, თე­მი­კო და სე­სი­ლია გა­და­ღე­ბა­ზე რომ შეხ­ვდნენ, თე­მი­კომ სი­ა­მა­ყით გა­მო­ა­ცხა­და: იცით, სა­ი­დან ვიც­ნობ ქალ­ბა­ტონ სე­სი­ლი­ას? ერთხელ შვი­ლიშ­ვი­ლის გა­ნა­ვა­ლი მო­ი­ტა­ნა ჩვენ­თან ასან­თის კო­ლო­ფით. მე დიდი პა­ტი­ვით და ოვა­ცი­ით შე­ვი­პა­ტი­ჟე კა­ბი­ნეტ­ში, ლექ­სე­ბიც წა­ვუ­კი­თხე და ბო­ლოს ვკი­თხე: ქალ­ბა­ტო­ნო სე­სი­ლია, კო­ლოფს რა და­ვა­წე­რო, თა­ყა­იშ­ვი­ლის შვი­ლიშ­ვი­ლი-მეთ­ქი? - ნეტ (რუ­სუ­ლად მო­მი­გო)! კოგ­და ია პრი­ნო­შუ კალ, პი­ში­წე გო­ძი­აშ­ვი­ლიო! (არა! რო­დე­საც გა­ნა­ვალს მო­ვი­ტან, გო­ძი­აშ­ვი­ლი და­ა­წე­რე­თო! - ავტ.) - ბავ­შვი გო­ძი­აშ­ვი­ლი იყო. - არა, მო­მი­გო­ნა, მო­მი­გო­ნაო! - გა­აპ­რო­ტეს­ტა სე­სი­ლი­ამ. მოკ­ლედ, გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ხომ გა­და­სა­რე­ვი ამ­ბე­ბი ხდე­ბო­და, აქე­თაც - არა­ნაკ­ლე­ბი. უამ­რა­ვი რამ შეს­ძი­ნა ფილ­მს თე­მი­კო ჩირ­გა­ძემ. მა­გა­ლი­თად, სცე­ნა­რის ავ­ტორს, მწე­რალ რეზო ჭე­იშ­ვილს არ და­უ­წე­რია ფრა­ზა: ერთი-ორი მარკშე­ი­დე­რი ხომ უნდა გვყავ­დე­სო! - ეს თე­მი­კომ ექ­სპრომ­ტად თქვა გა­და­ღე­ბა­ზე და კი­ნა­ღამ ჩაგ­ვე­შა­ლა ყვე­ლა­ფე­რი. ასე­ვე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ჰკი­თხა სო­სოს: რად გინ­და ეს ორი სა­თა­უ­რიო? - კარ­გია, და­ტო­ვეო, - მო­ე­წო­ნა ელ­დარ­საც და შემ­დეგ დუბ­ლში უკვე გა­ი­მე­ო­რა, მერე კი ტვი­ნი წა­ი­ღო ამ "ორი სა­თა­უ­რით".

სიყ­ვა­რუ­ლით იხ­სე­ნებს ბა­ტონ თე­მი­კოს ამა­ვე ფილ­მი­დან ვაჟა ზა­ზა­ე­ვი­ჩის 1,77 მეტ­რის სი­მაღ­ლის და 11-სან­ტი­მეტ­რი­ან ქუს­ლებ­ზე შემ­დგა­რი, გამ­ხდა­რი, ქე­რათ­მი­ა­ნი და კი­კი­ნი­ა­ნი "სეკ­რე­ტარ­შა", მსა­ხი­ო­ბი ნინო თუთ­ბე­რი­ძე:

"თე­მი­კო ჩირ­გა­ძის გაც­ნო­ბა ძა­ლი­ან გა­მიძ­ნელ­და - გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე კარ­გა ხანს ვერ შევ­ხვდი. სულ ვიხ­ვე­წე­ბო­დი, ბო­ლოს და ბო­ლოს გა­მა­ცა­ნით ჩემი დი­რექ­ტო­რი, ვი­საც ასე თავ­გა­მო­დე­ბით ვი­ცავ და ვის კარ­საც ერ­თგუ­ლად ვდა­რა­ჯობ-მეთ­ქი. თურ­მე, თვი­თო­ნაც სულ მკი­თხუ­ლობ­და: მაჩ­ვე­ნეთ, ვინ არის ჩემი "სეკ­რე­ტარ­შაო". როცა გა­ვი­ცა­ნი, მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, რომ ცხოვ­რე­ბა­შიც ვაჟა ზა­ზა­ე­ვი­ჩი იყო..."

ელ­დარ შენ­გე­ლა­ია ბა­ტონ თე­მი­კოს დიდი გუ­ლის ადა­მი­ანს უწო­დებს. ჩემი ცხოვ­რე­ბის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლი გახ­ლდათ, რომ­ლის ამ­ქვეყ­ნი­დან წას­ვლამ დიდი სი­ცა­რი­ე­ლე და­მი­ტო­ვა. უმი­სო­ბამ ჩემი ცხოვ­რე­ბა გა­ა­უ­ფე­რუ­ლაო.

მისი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი, ექი­მი ბე­სიკ იაშ­ვი­ლი კი მის ჩვე­ვებს იხ­სე­ნებს:

"სუფ­რი­დან გა­მო­მივ­ლი­და შუ­ა­ღა­მეს და ეზო­დან მე­ძახ­და, ბე­სო­ოო. ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ზარი და­რე­კე-მეთ­ქი და მა­ინც მე­ძახ­და, - დიდ­ხანს არ შე­გა­წუ­ხებთ, ორ სა­დღეგ­რძე­ლოს ვი­ტყვი და წა­ვა­ლო. ვის­კე­ბის კო­ლექ­ცი­ის შეგ­რო­ვე­ბით ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და ვის­კის მომ­თხოვ­და, - რო­მე­ლიც ორი გაქვს, ის გა­მო­ი­ტა­ნეო. მე კი ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - შენ თე­მი­კო ჩირ­გა­ძე ხარ და ერ­თა­დერ­თიც რომ მქონ­დეს, და­გა­ლე­ვი­ნებ-მეთ­ქი. მოს­ვამ­და, დაჯ­დე­ბო­და ფორ­ტე­პი­ა­ნოს­თან და უსას­რუ­ლოდ უკ­რავ­და ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნის მუ­სი­კას"

თურ­მე, ეს მუ­სი­კა გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვარ­და და რომ გარ­დაც­ვლი­ლა, სწო­რედ იმ მე­ლო­დი­ით გა­მო­უს­ვე­ნე­ბი­ათ.

ავ­ტო­რი: ირმა ხარ­ში­ლა­ძე