სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 40 წლის ირი­ნა წე­რე­თელს თბი­ლი­სი­დან:

"19 წლი­სა, რო­დე­საც სა­სუ­ლი­ე­რო აკა­დე­მი­ა­ში ვსწავ­ლობ­დი, ზა­ფხუ­ლის პე­რი­ოდ­ში კე­თი­ლი საქ­მის გა­კე­თე­ბა მინ­დო­და და ცოტა ხნით ძეგ­ვის მო­ნას­ტერ­ში არ­სე­ბულ ბავ­შვთა სახ­ლში წა­ვე­დი. მა­შინ მეც ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი და უბ­რა­ლოდ და­ვინ­ტე­რეს­დი, რა ხდე­ბო­და იქ. მაგ­რამ ეს ცოტა ხანი გა­მიგ­რძელ­და და ორ­წე­ლი­წად­ნა­ხე­ვა­რი ვი­ცხოვ­რე იქ, ვი­ყა­ვი მას­წავ­ლე­ბე­ლი და თან სტუ­დენ­ტი, იქი­დან მი­წევ­და ლექ­ცი­ებ­ზე ჩა­მოს­ვლა. მა­შინ ჯერ კი­დევ ბავ­შვთა სახ­ლი ერ­ქვა, მერე გა­და­იქ­ცა თავ­შე­საფ­რად იმი­ტომ, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს ტერ­მი­ნი - „ბავ­შვთა სახ­ლი“ აღარ არ­სე­ბობს. ამის მერე, სამი წელი ათე­ნის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ­დი და რო­დე­საც სა­ქარ­თველ­ში დავ­ბრუნ­დი, გა­ვი­ა­რე გა­დამ­ზა­დე­ბა იმი­ტომ, რომ ეს იყო ჩემი, ამ სფე­რო­ში ვი­პო­ვე სა­კუ­თა­რი თავი. 19 წლის ვი­ყა­ვი პირ­ვე­ლად ძეგ­ვში რომ მი­ვე­დი, ახლა ვარ 40 წლის და რომ მკი­თხოთ, რისი კე­თე­ბა ვიცი, ამა­ზე მეტი არა­ფე­რი ვიცი. მე ვიცი ამ ბავ­შვე­ბის ენა, ამ ბავ­შვებ­თან მუ­შა­ო­ბას სჭირ­დე­ბა სპე­ცი­ფი­კუ­რი ენა, ეს ყვე­ლას არ შე­უძ­ლია, თუმ­ცა ეს გა­მოც­დი­ლე­ბა პრაქ­ტი­კა­საც მო­აქვს, რა თქმა უნდა. ბავ­შვთა სახ­ლში რო­დესც ვმუ­შა­ობ­დი და ვცხოვ­რობ­დი, მა­შინ იყო რა­ღა­ცა ბუმი ამ ძეგ­ვის ბავშთა სახ­ლთან და­კავ­ში­რე­ბით, ძა­ლი­ან ბევ­რი სტუ­მა­რი ჩა­მო­დი­ო­და, ძა­ლი­ან ბევ­რი ბავ­შვი ცხოვ­რობ­და, მაგ­რამ ზოგს იღებ­დნენ ბავ­შვე­ბი და ზოგს - ვერა. ვი­ღა­ცა მო­დი­ო­და, რჩე­ბო­და და რჩე­ბო­და და დღემ­დე ძა­ლი­ან ბევ­რი დარ­ჩა, ვი­ღა­ცას - „აგ­დებ­დნენ.“ ბავ­შვი ყო­ველ­თვის ხვდე­ბა, ვინ და­ი­ტო­ვოს და ვინ - არა, მათ­ზე ჭკვი­ა­ნი არა­ვი­ნაა. მოკ­ლედ, „მო­ვი­წამ­ლე“ ამ ამ­ბით, ვი­პო­ვე იქ ჩემი თავი და ვფიქ­რობ, რომ ახლა რომ ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­დან ვი­წყებ­დე, იგი­ვე გზას გა­ვივ­ლი­დი.

ამ­ჟა­მად ვარ სა­ხელ­მწი­ფო სო­ცი­ა­ლუ­რი მუ­შა­კი, კონ­კრე­ტუ­ლად კი, მი­უ­სა­ფარ ბავ­შვებ­თან მო­მუ­შა­ვე მო­ბი­ლუ­რი ჯგუ­ფის ხელ­მძღვა­ნე­ლი. ეს პრო­ექ­ტი რამ­დე­ნი­მე წლის წინ შე­იქ­მნა ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­ში და ასე­ვე, ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებს საქ­ველ­მოქ­მე­დო ფონ­დე­ბის დახ­მა­რე­ბით. ჩემი სა­ო­ფი­სე სივ­რცე არის სა­ქარ­თვე­ლოს "კა­რი­ტა­სის“ შე­ნო­ბა­ში. მე ვარ სა­ჯა­რო მო­ხე­ლე, ჯან­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტროს სო­ცი­ა­ლუ­რი მომ­სა­ხუ­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს თა­ნამ­შრო­მე­ლი.

ეს სივ­რცე გან­კუთ­ვნი­ლია სა­ხელ­მწი­ფოს ზრუნ­ვის ქვეშ მყო­ფი ბავ­შვე­ბის­თვის, რომ­ლე­ბიც ამ ეტაპ­ზე აქ ცხოვ­რო­ბენ - მე მათი კა­ნო­ნი­ე­რი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვარ. წესი შემ­დეგ­ნა­ი­რია - რო­დე­საც ბავ­შვი მოხ­ვდე­ბა სა­ხელ­მწი­ფო სერ­ვის­ში, მშო­ბელს წარ­მო­მად­გენ­ლო­ბი­თი უფ­ლე­ბა დრო­ე­ბით უჩერ­დე­ბა და იმის­თვის, რომ ბავ­შვის უფ­ლე­ბა არ და­ირ­ღვეს - იქ­ნე­ბა ეს სკო­ლა­ში ან სა­ბავ­შვო ბაღ­ში მიყ­ვა­ნა, ოპე­რა­ცია ექ­ნე­ბა გა­სა­კე­თე­ბე­ლი სა­მე­დი­ცი­ნო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში და ა.შ. ამი­ტომ ვარ­სე­ბობთ ჩვენ, სა­ხელ­მწი­ფო სო­ცი­ა­ლუ­რი მუ­შა­კე­ბი. იმის­თვის, რომ ბავ­შვს არ შე­ე­შა­ლოს გან­ვი­თა­რე­ბა­ში თუ გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბა­ში ხელი. გარ­და იმი­სა, რომ ამ სივ­რცე­ში რვა ბავ­შვი მუდ­მი­ვად ცხოვ­რობს ასე­ვე, არის დღის ცენ­ტრი, სა­დაც ამ ეტაპ­ზე და­ახ­ლო­ე­ბით 30 ბავ­შვი ირი­ცხე­ბა.

გა­მომ­დი­ნა­რე იქი­დან, რომ ქუ­ჩა­ში ვხე­დავთ უამ­რავ ბავ­შვს - ზოგი მუ­შა­ობს, ზოგი მო­წყა­ლე­ბას ითხოვს, ზოგი მშო­ბელ­თან ან ზე­დამ­ხედ­ველ­თან ერ­თად მთელ დღეს ქუ­ჩა­ში ატა­რებს - სწო­რედ ამის პრე­ვენ­ცი­ი­სა და ბავ­შვე­ბის რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის მიზ­ნით, რომ ბავ­შვი არ იყოს ქუ­ჩა­ში და მოხ­დეს მისი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია და სა­ო­ჯა­ხო ტი­პის სახ­ლში გა­დაყ­ვა­ნა - მოგ­ვყავს ჯერ­ჯე­რო­ბით აქ. მარ­ტი­ვი მა­გა­ლი­თის სა­ხით რომ მო­გიყ­ვეთ, მო­ბი­ლუ­რი ჯგუ­ფი შედ­გე­ბა 5 წევ­რის­გან. ჩემ გარ­და, ჯგუფ­ში არის ფსი­ქო­ლო­გი, თა­ნას­წორ-გან­მა­ნათ­ლე­ბე­ლი და მძღო­ლი. თა­ნას­წორ-გან­მა­ნათ­ლე­ბე­ლი არის ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პო­ზი­ცია - ამ ადა­მი­ანს აქვს გავ­ლი­ლი იგი­ვე გზა, რაც იმ ბავ­შვებს, რომ­ლებ­თა­ნაც ჩვენ ვმუ­შა­ობთ. ხში­რად, ისი­ნი ასა­კით პა­ტა­რე­ბი არი­ან, რა თქმა უნდა, არი­ან სრულ­წლოვ­ნე­ბიც - 18-20 წლის. ამას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, რაც უფრო პა­ტა­რაა ასა­კით თა­ნას­წორ-გან­მა­ნათ­ლე­ბე­ლი, ის უფრო მარ­ტი­ვად შე­დის ბე­ნე­ფი­ცი­არ­თან კონ­ტაქ­ტში.

ველ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას გვაქვს კონ­კრე­ტუ­ლი ინ­სტრუქ­ცია, თუ რო­გორ უნდა მო­ვიქ­ცეთ. მა­გა­ლითს გე­ტყვით, რომ უფრო ნა­თე­ლი გახ­დეს ჩვე­ნი სა­მუ­შა­ოს სპე­ცი­ფი­კა - 4 წლის წინ მო­ბი­ლუ­რი ჯგუ­ფი ამ­ყა­რებ­და კონ­ტაქტს ერთ ბავ­შვთან, რო­მე­ლიც კარ­დო­ნებ­ზე იზ­რდე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად ამ თა­ვი­სი ჯა­ფი­სა და ცხოვ­რე­ბი­სა, მა­შინ ის 7-8 წლის იყო, როცა არ უნდა გა­გეღ­ვი­ძე­ბი­ნათ, სულ ეძი­ნა იმი­ტომ, რომ მო­თენ­თი­ლი იყო, ღამე არ ეძი­ნა სა­ვა­რა­უ­დოდ, სულ იღი­მო­და, არას­დროს ჰქო­ნია აგ­რე­სია. ჩვენ ამ პა­ტა­რა ბი­ჭის ნდო­ბის მო­პო­ვე­ბა მო­ვა­ხერ­ხეთ. ეს, რა თქმა უნდა, მა­შინ­ვე არ ხდე­ბა, თა­ვი­დან შიში აქვთ, ან ნა­თე­სა­ვე­ბი აში­ნე­ბენ, რომ ჩვენ­თან არ ჰქონ­დეთ კონ­ტაქ­ტი, იცი­ან მერე სა­დაც მოგ­ვყავს, მაგ­რამ რა­ღაც პე­რი­ო­დის მერე, მო­ბი­ლურ­მა ჯგუფ­მა ეს ბავ­შვი ამ სივ­რცე­ში შე­მო­იყ­ვა­ნა.

რო­დე­საც ის პირ­ვე­ლად მო­ვიყ­ვა­ნეთ ჩვენ­თან და ჩაი და­უს­ხეს, კოვ­ზის მა­გივ­რად თი­თით მო­უ­რია შა­ქარს, არ იცო­და კოვ­ზი რა იყო, წვნი­ა­ნი რო­დე­საც და­უს­ხეს - პეშ­ვით შე­ჭა­მა. დღეს­დღე­ო­ბით შე­დე­გი გვაქვს ძა­ლი­ან დიდი - ეს ბავ­შვი არის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ მიმ­ღებ ოჯახ­ში თა­ვის ძმას­თან ერ­თად. ძმა­მაც იგი­ვე გზა გა­ი­ა­რა და მისი ოც­ნე­ბა იყო, რომ პა­ტა­რა ძმაც აქ მო­ეყ­ვა­ნათ. ეს ცოტა და­უ­ჯე­რებ­ლი იყო, რად­გან ის ნა­თე­სა­ვებს იმ­დე­ნად ჰყავ­დათ და­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი, რომ ჩვენ­თან კონ­ტაქ­ტზე არ უნდა გა­მო­სუ­ლი­ყო, არც მჯე­რო­და, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი მო­ვა­ხერ­ხეთ. სას­წა­უ­ლე­ბი მარ­თლა ხდე­ბა. ისი­ნი ისეთ ოჯახ­ში აღ­მოჩ­ნდნენ, რომ ჩემი შვი­ლე­ბი ისე არ იკ­ვე­ბე­ბი­ან, ისე­თი ნა­ტუ­რა­ლე­უ­რი საკ­ვე­ბით, იმ­ხე­ლა სიყ­ვა­რუ­ლი და სით­ბო აქვთ, რომ ის ტან­ჯვა, რაც გა­ი­ა­რეს იმ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ყვე­ლა­ფე­რი და­უ­ფას­დათ იმ ოჯახ­ში. ზუს­ტად ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი გვაძ­ლევს სტი­მულს, რომ ვი­მუ­შა­ოთ, გა­ვაგ­რძე­ლოთ და არ დავ­ყა­როთ ფარ-ხმა­ლი იმი­ტომ, რომ შე­იძ­ლე­ბა ერთ შემ­თხვე­ვა­ზე ძა­ლი­ან დიდ­ხანს ვი­მუ­შა­ოთ და თით­ქოს, ბო­ლო­ში გა­სუ­ლი ყვე­ლა­ფე­რი წა­ვი­დეს უკან-უკან, სამ­წუ­ხა­როდ, ასეც ხდე­ბა. თუმ­ცა ჩვენ ვი­ცით, რომ ყვე­ლას­თან მაქ­სი­მა­ლურ შე­დეგს ვერ მი­ვი­ღებთ, ფი­ზი­კუ­რად ვერ შევ­ძლებთ.

ამ ბავ­შვებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას, ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ნდო­ბის მო­პო­ვე­ბაა. ხში­რად, ეს ბავ­შვე­ბი სა­ი­დუმ­ლოს გან­დო­ბენ, რაც მათ ჯან­მრთე­ლო­ბას ან მათ და­ნა­შა­უ­ლებ­რივ ქმე­დე­ბას უკავ­შირ­დე­ბა. ეს მიზ­ნობ­რი­ვი კა­ტე­გო­რია, და­ნა­შა­უ­ლებს სჩა­დი­ან და აქვთ პრობ­ლე­მე­ბი პო­ლი­ცი­ას­თან. ჩემი პრო­ფე­სი­ი­დან და ეთი­კის კო­დექ­სის თა­ნახ­მად, ვალ­დე­ბუ­ლი ვარ ვთქვა ეს ყვე­ლა­ფე­რი და ზუს­ტად ამ ბეწ­ვის ხი­დის გავ­ლა მჭირ­დე­ბა ისე, რომ რომ ბავ­შვმა ნდო­ბა არ და­კარ­გოს. ეს ბავ­შვე­ბი ერთხელ და­ი­ბად­ნენ და იქვე და­ბერ­დნენ, ამ ბავ­შვებ­მა იმ­ხე­ლა ტკვი­ლი და იმ­ხე­ლა გზა გა­ი­ა­რეს, რომ ძლივს ვი­ღა­ცა­ში რომ ნა­ხა­ვენ ნდო­ბას და ის ნდო­ბა რომ და­კა­რონ, ისი­ნი ზო­გა­დად ნდო­ბას კარ­გა­ვენ კა­ცობ­რი­ო­ბის მი­მართ.

წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, 40 წლის ქალი ვარ და შე­იძ­ლე­ბა შე­მო­ვი­დეს 12 წლის ბავ­შვი. მე რომ ეს ბავ­შვი დავ­სვა და და­ვუ­წყო ლა­პა­რა­კი, რო­გორც დე­ი­დამ ან ქალ­ბა­ტონ­მა, ის ბავ­შვი ჩათ­ვლის, რომ მე მისი სა­ერ­თოდ არ მეს­მის, ამი­ტომ მე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი ზუს­ტად იმ ტერ­მი­ნე­ბით, რო­გო­რი­თაც ის ჩე­მამ­დე მო­დის. აი, ორი ჟარ­გო­ნი რომ ავი­ღოთ, ყვე­ლა­ზე მე­ტად მათ ლექ­სი­კა­ში რაც არის - ეს არის “პა­ხა­ო­ბა,“ რაც ნიშ­ნავს მა­თხოვ­რო­ბას, მო­წყა­ლე­ბის მი­ღე­ბას და „ჩა­ლი­ჩი“ - ნიშ­ნავს ძარ­ცვას, ქურ­დო­ბას. რომ შე­მო­ვა ბავ­ში და ინ­ტერ­ვი­უს დროს ჯდე­ბა, პირ­და­პირ ვე­კი­თხე­ბი ხოლ­მე, სად „პა­ხა­ობ“ და სად „ჩა­ლი­ჩობ.“ აი ამ ორ შე­კი­თხვას რო­გორც კი დავ­სვამ, ის უკვე ამ კე­დელს შლის. ანუ ის ხვდე­ბა, რომ მე მისი მეს­მის. მე რე­ა­ლუ­რად ვიცი, რას ქურ­და­ვენ, რას ძარ­ცვა­ვენ, რას სუნ­თქა­ვენ, რა ფსი­ქოტ­რო­პულ წამ­ლებს იღე­ბენ. სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვა­ზე ლა­პა­რა­კი არ არის. აი, ახლა თქვენ რომ გახ­ვი­დეთ „კუ­რილ­კას“ რა­საც ვე­ძა­ხით, შე­იძ­ლე­ბა რვა წლის ბავ­შვი იჯ­დეს სი­გა­რე­ტით და ეს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია აქ. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ეს, რა თქმა უნდა, მი­უ­ღე­ბე­ლია, მაგ­რამ ესაა ჩვე­ნი მიზ­ნობ­რი­ვი კა­ტე­გო­რია, ჩვენ ამას ასე ვერ და­ვუშ­ლით. თუმ­ცა, მო­წე­ვა რეგ­ლა­მენ­ტი­რე­ბუ­ლია - სა­დი­ლის შემ­დეგ და სა­უზ­მის შემ­დეგ. ისე, რომ ბავ­შვმა მთე­ლი კო­ლო­ფი გა­ი­ტა­ნოს და მთე­ლი დღე მო­წი­ოს - ასე არ ხდე­ბა.

შე­მიძ­ლია ერთი ამ­ბა­ვი მო­გიყ­ვეთ - აქ არი­ან ჩა­რი­ცხუ­ლი ბავ­შვე­ბი 5 წლი­დან 18 წლამ­დე. არი­ან ასე­ვე ბავ­შვე­ბი, რომ­ლებ­თა­ნაც ვმუ­შა­ობთ უფრო მცი­რე ასა­კი­დან და მათ მშობ­ლებ­თან. იყო ასე­თი შემ­თხვვა, ჩვენ ღა­მის მო­რი­გე­ო­ბა გვაქვს ხოლ­მე და ძი­რი­თა­დად, ტუ­რის­ტულ ზო­ნებ­ში გავ­დი­ვართ, ინ­ტერ­ნეტ­კა­ფე­ებ­ში, რუს­თა­ვე­ლის მეტ­როს ქვე­მოთ რომ თურ­ქუ­ლი ბა­რე­ბია, იქაც არი­ან ბავ­შვე­ბი პროს­ტი­ტუ­ცი­ა­ში ჩარ­თუ­ლი და ა.შ. ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს მი­კავ­შირ­დე­ბა ტე­ლე­ფო­ნით გო­გო­ნა, არას­რულ­წლო­ვა­ნი ბოშა, რო­მელ­მაც იცის ჩემი ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი და მე­უბ­ნე­ბა, მას, (ასე გვე­ძა­ხი­ან, აქ „დე­ი­და“ და „ქალ­ბა­ტო­ნო“ არ არ­სე­ბობს), ირი­ნა მას, მე­უბ­ნე­ბა, შარ­დენ­ზე მა­მი­ნაც­ვალს გა­მოჰ­ყავს გოგო, 6 წლის და ამა­თხოვ­რებს დი­ლამ­დეო. ეს იყო ისე­თი სიგ­ნა­ლი, რომ რა გი­თხრათ, თვი­თონ ბავ­შვი, რო­მე­ლიც არის 18 წელს მიღ­წე­უ­ლი, მი­რე­კავს და მე­უბ­ნე­ბა, რომ მი­ხე­დე, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თვი­თო­ნაც ქუ­ჩა­შია, მო­წყა­ლე­ბას იღებს, ვარ­დებს ყი­დის და ა.შ. მოხ­და ისე, რომ ღა­მის მუ­შა­ო­ბის დროს ეს ბავ­შვი ჩვენ ვი­პო­ვეთ, თუმ­ცა ასე მარ­ტი­ვად, მიხ­ვი­დე და გა­მოგ­ლი­ჯო, ასე არ ხდე­ბა. შე­ვის­წავ­ლეთ ეს ოჯა­ხი და პე­რი­ო­დუ­ლად ვა­კი­თხვა­დით სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი მი­სა­მარ­თის მი­ხედ­ვით.

ერ­თერ­თი მო­კი­თხვი­სას, ბავ­შვი იქ აღარ დაგ­ვხვდა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ მა­მი­ნაც­ვალს ჰქონ­და ვი­ღაც ქა­ლის ვალი და რად­გან ეს ვალი ვერ და­უბ­რუ­ნა, ბავ­შვი მი­ა­ქი­რა­ვა, რომ ამ ქალს გა­ეყ­ვა­ნა სა­მა­თხოვ­როდ და თან­ხა ამო­ე­ღო. პა­ტა­რა ექ­ვსი წლის გო­გო­ნა, რო­მელ­საც ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბი ჰქონ­და, ღა­მე­ებს შარ­დენ­ზე ათე­ნებ­და. ის ბავ­შვი გა­დარ­ჩა, ის არის ფე­ნო­მე­ნა­ლუ­რი ნი­ჭით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი, აქვს ქო­რე­ოგ­რა­ფი­უ­ლი მო­ნა­ცე­მე­ბი, გა­მო­ურ­ჩე­უ­ლად ნი­ჭი­ე­რია. ის დღეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად გრძნობს თავს, ცხოვ­რობს მცი­რე სა­ო­ჯა­ხო ტი­პის სახ­ლში და აქვს ძა­ლი­ან ნა­თე­ლი და კარ­გი მო­მა­ვა­ლი.ძა­ლი­ან ბა­ნა­ლუ­რი იქ­ნე­ბა ალ­ბათ, რომ ვთქვა, ბავ­შვი ქუ­ჩა­ში არ მინ­და ვნა­ხო მეთ­ქი, რე­ა­ლუ­რად ეს ასე ვერ იქ­ნე­ბა, სამ­წუ­ხა­როდ. ეს სფე­რო ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ უნდა გან­ვი­თარ­დეს იმ დო­ნე­ზე, რომ რო­დე­საც ჩემ­თან სექ­სუ­ა­ლუ­რი და ფი­ზი­კუ­რი ძა­ლა­დო­ბა­გა­მოვ­ლი­ლი ბავ­შვი მოვა, მას­თან უშუ­ა­ლოდ სპე­ცი­ა­ლის­ტი მუ­შა­ობ­დეს და მე არ მჭირ­დე­ბო­დეს სპე­ცი­ა­ლის­ტის სან­თლით ძებ­ნა. ამ სფე­რო­ში ყვე­ლა­ზე დიდი პრობ­ლე­მა სერ­ვი­სე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბაა.

მე თვი­თონ სამი შვი­ლი მყავს, ნამ­დვი­ლად რთუ­ლია მუ­შა­ო­ბა და ბავ­შვე­ბის გაზ­რდა. ყო­ველ­თვის მაქვს და­ნა­შა­უ­ლის გან­ცდა იმ მხრივ, რომ აი, თუნ­დაც ახლა ბავ­შვებ­თან უნდა ვიყო, ახლა ცოტა ხან­ში იძი­ნე­ბენ და უნდა ვა­ძი­ნებ­დე და ა.შ., მაგ­რამ რა­ღა­ცა სა­ხით ვახ­დენ კომ­პენ­სი­რე­ბას. მა­გა­ლი­თად, ერთი დღე თუ დავ­რჩი გვი­ა­ნო­ბამ­დე სამ­სა­ხურ­ში, მე­ო­რე დღეს ცოტა გვი­ან მო­ვალ ან ადრე წა­ვალ. თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო რო­დე­საც მაქვს, შა­ბათ-კვი­რა, დას­ვე­ნე­ბის დღე­ებს აუ­ცი­ლებ­ლად მათ­თან ერ­თად ვა­ტა­რებ და რა თქმა უნდა, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი მი­წყო­ბენ ხელს. სახ­ლში მყავს მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც ჩემ­ზე არა­ნაკ­ლე­ბად უვ­ლის ბავ­შვებს, მათი მოვ­ლის თვალ­საზ­რი­სით, ხელ­შე­წყო­ბა ნამ­დვი­ლად მაქვს. რო­დე­საც მე ვქმნი­დი ოჯახს, მე­უღ­ლემ თა­ვი­დან­ვე იცო­და, რომ მე ამ სფე­რო­ში ვარ, ეს იყო ჩემი ცხოვ­რე­ბის წესი და ჩემი ცხოვ­რე­ბის გრა­ფი­კი და წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი სა­ბედ­ნი­ე­როდ არ შემ­ხვედ­რია. ჩემ­მა შვი­ლებ­მაც, ახლა უფ­რო­სი 9 წლი­საა და შუ­ა­თა­ნა - ხუ­თის, იცი­ან სად ვმუ­შა­ობ, იც­ნო­ბენ აქა­ურ ბავ­შვებს, მომ­ყავს ხოლ­მე, ასე რომ გა­გე­ბით ეკი­დე­ბი­ან, ცდი­ლო­ბენ ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში. მე რომ ვიჯ­დე სახ­ლში და არ ვიყო აქ და არ ვა­კე­თო ის, ახლა რა­საც ვა­კე­თებ, მა­შინ ვიქ­ნე­ბი სხვა­ნა­ი­რი დედა, არა­რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი და ა.შ. რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე".

ავ­ტო­რი: ნინო გა­მი­სო­ნია; ფოტო: ნინო ბა­ი­და­უ­რი

©პრო­ექ­ტი ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფის "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" (ავ­ტო­რე­ბი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია, იდა ბახ­ტუ­რი­ძე, ნინო გა­მი­სო­ნია, ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი: ნინო ბა­ი­და­უ­რი, სა­ლო­მე ცო­ფუ­რაშ­ვი­ლი, სოფო აფ­ცი­ა­უ­რი) მიერ აღ­მო­სავ­ლეთ-და­სავ­ლე­თის მარ­თვის ინ­სტი­ტუ­ტის (EWMI) ACCESS-ის პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში. სტა­ტი­ე­ბის დამ­ზა­დე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლი გახ­და ამე­რი­კე­ლი ხალ­ხის მხარ­და­ჭე­რის შე­დე­გად ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (USAID) და­ფი­ნან­სე­ბით. სტა­ტი­ე­ბის ში­ნა­არსზე პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლია ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან". ის შე­საძ­ლოა არ გა­მო­ხა­ტავ­დეს USAID-ის, ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის მთავ­რო­ბის ან/და EWMI-ს შე­ხე­დუ­ლე­ბებს.