სა­დღაც შორს, "სა­შიშ" ქვე­ყა­ნა­ში არი­ან ქა­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც მხარ­ზე კოპ­წია ხელ­ჩან­თის ნაც­ვლად ცე­ცხლსას­რო­ლი ია­რა­ღი აქვთ გა­და­კი­დე­ბუ­ლი, ფეხ­ზე უხე­ში, მძი­მე, მაგ­რამ რო­გორც თა­ვად ამ­ბო­ბენ, თბი­ლი და კომ­ფორ­ტუ­ლი "ბა­თინ­კე­ბი" აც­ვი­ათ და ავ­ღა­ნე­თის წი­თელ მი­წა­ზე მძი­მედ და­ა­ბი­ჯე­ბენ... 31 წლის თე­ო­ნა ერთ-ერთი მათ­გა­ნია, რო­მე­ლიც ახალ წელს ავ­ღა­ნეთ­ში ხვდე­ბა...

- რო­გორ ჩა­იც­ვით ფორ­მა?

- ია­რა­ღის მი­მართ სიყ­ვა­რუ­ლი ნამ­დვი­ლად არ მქონ­და. არც უში­შა­რი და მე­ო­მა­რი ქა­ლე­ბი მი­ზი­დავ­დნენ. ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი გოგო ვი­ყა­ვი, ვსწავ­ლობ­დი და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ლაშ­ქრო­ბებ­ზე დავ­დი­ო­დი, სა­დაც გა­ვი­ცა­ნი ბიჭი, რო­მელ­მაც შემ­დეგ ჩემი ცხოვ­რე­ბა შეც­ვა­ლა. არას­დროს მი­ფიქ­რია, რომ ხელ­ში ია­რაღს და­ვი­ჭერ­დი, აზიდ­ვებს გა­ვა­კე­თებ­დი და შე­სა­ბა­მი­სი აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბით წი­ნას­წარ გან­სა­ზღვრულ კი­ლო­მეტ­რაჟს გა­ვირ­ბენ­დი, მაგ­რამ შევ­ძე­ლი. ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იმ პე­რი­ოდ­ში კა­რი­ე­რის აწყო­ბა­ზე იყო გა­დარ­თუ­ლი. მი­თხრა, რომ ჩემ მი­მართ გულ­გრი­ლი არ იყო, მაგ­რამ ოჯახ­ზე ჯერ არ ფიქ­რობ­და... ასე მე­გო­ნა, ცა თავ­ზე ჩა­მო­მექ­ცა და სამ­ყა­რო­ში მარ­ტო დავ­რჩი...

ცხოვ­რე­ბის სტი­მუ­ლი დავ­კარ­გე. ერთ-ერთ რეს­ტო­რან­ში მზა­რე­უ­ლის დამ­ხმა­რედ ვმუ­შა­ობ­დი და უარი ვთქვი, - საქ­მე­ზე კონ­ცენ­ტრი­რე­ბას ვერ ვახ­დენ-მეთ­ქი... ერთ დღე­საც "ვამ­პი­რის დღი­უ­რე­ბის" მთა­ვა­რი გმი­რის შემ­სრუ­ლებ­ლის, ელენ გილ­ბერ­ტის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით კი­დევ ერთი ფილ­მი ვნა­ხე: გო­გო­ნა, შეყ­ვა­რე­ბულს და­შორ­დე­ბა, დე­დას­თან ცუდი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს და გა­მო­სა­ვალს ჯარ­ში იპო­ვის... იქ მთელ ნა­წილ­ში მარ­ტოა. აქ კი, სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ბოლო დროს ძა­ლი­ან ბევ­რი გოგო წა­ვი­და ჯარ­ში. - რა­ტო­მაც არა? ვცდი, - ვუ­თხა­რი ჩემს თავს. თუმ­ცა სა­ბო­ლოო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ­დე, ჩემი იდეა ჩემს უახ­ლო­ეს კლა­სელს, ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარ ლა­შას გა­ვა­ცა­ნი... ის ჯერ ცრემ­ლე­ბამ­დე ჩაბ­ჟირ­და, შემ­დეგ "მკლავ­ჭი­დო­ბა­ნას" თა­მა­ში შე­მომ­თა­ვა­ზა, - ღრუბ­ლე­ბი­დან უნდა ჩა­მო­გიყ­ვა­ნოო, შემ­დეგ, ტა­ლახ­ში მცო­ცა­ვი ჯა­რის­კა­ცი გო­გო­ნე­ბის ვი­დე­ო­ე­ბი მაჩ­ვე­ნა, - ნორ­მა­ტი­ვებს აბა­რე­ბენ და წამ­წა­მე­ბის ტუში თან გქონ­დეს, უხ­დე­ბაო, დამ­ცი­ნა... თუმ­ცა, მისი სახ­ლი­დან მა­ინც რწმე­ნა­შე­ურ­ყე­ვე­ლი წა­მო­ვე­დი...

სა­ჭი­რო სა­ბუ­თე­ბის შეგ­რო­ვე­ბას შე­ვუ­დე­ქი. მი­ღე­ბა გა­მო­ცხად­და თუ არა, შე­ვი­ტა­ნე. საკ­მა­ოდ პა­ტი­ვის­ცე­მი­თა და თა­ვა­ზი­ა­ნად შემ­ხვდნენ. გა­რეთ სხვა გო­გო­ნე­ბიც იყ­ვნენ და ამან თავ­და­ჯე­რე­ბა შემ­მა­ტა. ჩემს თავ­ზე ვი­მუ­შა­ვე, რო­გორც ფი­ზი­კუ­რად, ისე ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად და ნორ­მა­ტი­ვე­ბი ჩა­ვა­ბა­რე...

- ოჯახ­ში რა გი­თხრეს?..

- სახ­ლში, მშობ­ლებ­თან მხო­ლოდ მა­შინ ვთქვი, რო­დე­საც და­დე­ბი­თი პა­სუ­ხი მო­მი­ვი­და და კონ­ტრაქ­ტი გა­მი­ფორ­მეს. მა­მა­ჩე­მი უფრო გა­გე­ბით მო­ე­კი­და, ვიდ­რე - დედა. მას ვერ წარ­მო­ედ­გი­ნა, კა­ცებ­თან ერ­თად რო­გორ უნდა მე­ჭა­მა, მე­ვარ­ჯი­შა, და­მე­ძი­ნა, მე­ო­მა... შემ­დეგ შე­ეჩ­ვია, ჩემი მე­გობ­რე­ბიც გა­იც­ნო და შვი­ლე­ბი­ვით მი­ი­ღო... მორ­ჩა, "არ­მი­ა­ში" ვი­წყებ­დი სამ­სა­ხურს... ფი­ცის მი­ღე­ბის წინა ღამე გა­ვა­თე­ნე. ახალ ცხოვ­რე­ბას ვი­წყებ­დი და ეს სიყ­ვა­რულ­ში და­მარ­ცხე­ბის ტკი­ვილ­საც მიმ­სუ­ბუ­ქებ­და... შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ ძა­ლებ­ში მსა­ხუ­რი საკ­მა­ოდ რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა: დი­ლით ადრე ად­გო­მა, ვარ­ჯი­ში, მთე­ლი დღის გრა­ფი­კის გა­წე­რა, ნორ­მა­ტი­ვე­ბის ჩა­ბა­რე­ბა... იმ­დე­ნად მიძ­ნელ­დე­ბო­და, შეყ­ვა­რე­ბულ­ზე ფიქ­რი კი არა, სა­წო­ლამ­დე მის­ვლის­თა­ნა­ვე ვი­თი­შე­ბო­დი... შემ­დეგ ყვე­ლა­ფერს შე­ვეჩ­ვიე, - სი­ცხე­სა და სი­ცი­ვე­ში "მარ­შბ­რა­სო­კებ­საც", სრო­ლას, ტყვი­ის სუნ­სა და ია­რა­ღის­გან გა­და­ხუ­რე­ბულ ხე­ლის­გუ­ლებს... ერთხე­ლაც, სამ­შვი­დო­ბო მი­სი­ა­ზე ჩა­მო­ვარ­და სა­უ­ბა­რი. გო­გო­ებ­მა, - წა­ვი­დე­თო. - დე­დას რო­გორ ვუ­თხრა-მეთ­ქი? - წა­მომ­ცდა. დამ­ცი­ნეს, - უთხა­რი, რომ იქ ყვა­ვი­ლებს უნდა მო­უ­ა­როო. ერთი სი­ტყვით, ოჯა­ხი ამ შემ­თხვე­ვა­შიც ფაქ­ტის წი­ნა­შე და­ვა­ყე­ნე. მა­მამ ისევ თბი­ლად ჩა­მი­ხუ­ტა, დე­დას კორ­სი­ზი დას­ჭირ­და, მაგ­რამ შემ­დეგ ისიც ჩა­მე­ხუ­ტა.

- ავ­ღა­ნე­თის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებ­ზეც მოგ­ვი­ყე­ვით.

- ავ­ღა­ნეთ­ში თურ­ქე­თი­დან გავფრინ­დით. მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი ეტა­პი გერ­მა­ნი­ა­ში გა­ვი­ა­რეთ. ცი­ო­და, მაგ­რამ იმ­დე­ნად ვი­ყა­ვი მი­სი­ა­ზე გა­დარ­თუ­ლი, არა­ფე­რი მახ­სოვ­და. ბი­ჭე­ბი, ვინც მი­სი­ა­ზე მე­ო­რედ მი­დი­ოდ­ნენ, ავ­ღა­ნეთ­ზე სა­უბ­რობ­დნენ. ცალი ყური მათ­კენ მქონ­და. - პირ­ვე­ლი, რა­საც იგ­რძნობ, სი­ცხეა, - ამ­ბობ­და ერთი, რო­მელ­საც მე­გობ­რე­ბი დევს ეძახ­დნენ... არა­და, არც ისე დიდი იყო, უბ­რა­ლოდ, ისე­თი ბან­ჯგვლი­ა­ნია, ვერ გა­ი­გებ, დე­და­მის­მა გა­ა­ჩი­ნა თუ მოქ­სო­ვა... ავ­ღა­ნე­თი ზე­მო­დან ანი­მა­ცი­ა­ში და­ხა­ტულ წი­თელ ტე­ხი­ლებს ჰგავ­და. აქა-იქ თეთ­რი უსა­ხუ­რი შე­ნო­ბე­ბის უწეს­რი­გო ზო­ლე­ბით, მა­ღა­ლი მთე­ბი­თა და წი­თე­ლი ქვი­შით, სა­დაც სა­ში­ში თეთ­რსა­მო­სი­ა­ნი, შავგვრე­მა­ნი და წვე­რი­ა­ნი კა­ცე­ბი და­დი­ოდ­ნენ...

ქა­ბუ­ლის აე­რო­პორ­ტში პირ­ვე­ლი, რაც თვალ­ში მომ­ხვდა, ცნო­ბი­ლი ავ­ღა­ნე­ლი სა­ვე­ლე მე­თა­უ­რის, "პენ­შა­რის ლო­მის" აჰ­მად შაჰ მა­სუ­დის უზარ­მა­ზა­რი ფოტო იყო, წარ­წე­რით, - ჭელ­ცო­მე ტო ტჰე ჰანდ ოფ ტჰე ბრა­ვე... ცხე­ლო­და კი არა, მე­გო­ნა, პირ­და­პირ მდუ­ღა­რე­ში ჩაგ­ვყა­რეს და თა­ვის ამო­ყო­ფის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ იყო. - კე­თი­ლი იყოს თქვე­ნი მობ­რძა­ნე­ბა, - გვი­თხრა ქარ­თველ­მა ოფი­ცერ­მა და ჯავ­შნი­ა­ნი მან­ქა­ნით მა­შინ­ვე ბა­ზის­კენ გაგ­ვა­ქა­ნეს... შემ­დეგ, ქუ­ჩა­ში თეთრ ხიფ­თა­ნებ­ში შე­მო­სი­ლი, ჰი­ჯაბ-ნი­ქა­ბი­ა­ნი, ფეხ­შიშ­ვე­ლი, გა­ჩე­ჩილთმი­ა­ნი ავ­ღა­ნე­ლე­ბის და­ნახ­ვა­ზე სულ მე­ფიქ­რე­ბო­და, რო­გორ ვერ და­ა­ჩო­ქა ეს გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი ერი ვერც ერ­თმა დამ­პყრო­ბელ­მა... იქ ყვე­ლამ იცის, რომ პა­ტა­რა ბავ­შვიც კი სა­ში­შია, ამი­ტომ არას­დროს უნდა შე­აქ­ციო ზურ­გი, რა­ღაც დის­ტან­ცი­ის იქით არ უნდა მი­უ­ახ­ლოვ­დე და არც მას უნდა მის­ცე ახ­ლოს მოს­ვლის უფ­ლე­ბა, თო­რემ შე­საძ­ლოა, უცებ ხა­ლა­თი­ვით სა­მო­სი­დან თვით­ნა­კე­თი ასა­ფეთ­ქე­ბე­ლი ია­რა­ღი გა­მო­ი­ღოს და ოპა... - "მემ, მემ, გივ მი ბრედ, ვოთა, ჩოკ­ლით", - დამ­დევ­დნენ და­მა­ხინ­ჯე­ბუ­ლი ინ­გლი­სუ­რი ფრა­ზე­ბით და მხი­ა­რუ­ლად იცი­ნოდ­ნენ... ვცდი­ლობ­დი, არ მე­ფიქ­რა იმა­ზე, რომ ამ ბავ­შვებს, ამის წინა და იმის წინა კი­დევ ბევრ თა­ო­ბას, ადა­მი­ა­ნად ყოფ­ნის უფ­ლე­ბა წა­არ­თვეს და კი­დევ ბევ­რს ვერ ექ­ნე­ბა ნორ­მა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა.

იქ ერთი ამე­რი­კე­ლი გოგო გა­ვი­ცა­ნი, ქე­ი­თი, ისიც ჩემ­სა­ვით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის გამო წა­ვი­და ჯარ­ში და ოფი­ცე­რი გახ­და. ბო­იფ­რენ­დი ჰყავ­და და ჩემი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბი­თაც და­ინ­ტე­რეს­და. მე საკ­მა­ოდ დიდი და ვრცე­ლი ის­ტო­რი­უ­ლი წი­აღსვლე­ბის გა­კე­თე­ბა დამ­ჭირ­და, რომ ამეხ­სნა, თუ რა­ტომ არ მყავს ბო­იფ­რენ­დი... თქვენ რა­ღა­ცით ჰგავ­ხართ ავ­ღა­ნე­ლებს, ამი­ტო­მაც მოს­წონ­ხართ მათ, - და­ას­კვნა ბო­ლოს და ბე­ჭებ­ზე ისე კა­ცუ­რად და უხე­შად და­მარ­ტყა ღო­ნი­ე­რი ტორი, რომ კარ­გა დიდ­ხანს ვახ­ვე­ლე... ავ­ღა­ნე­თის მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი მო­სახ­ლე­ო­ბა, ერთი შე­ხედ­ვით ძა­ლი­ან ჰგავს ერ­თმა­ნეთს, სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი, ძა­ლი­ან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია. იქ ცხოვ­რო­ბენ პუშ­ტუ­ნე­ბი, ტა­ჯი­კე­ბი, უზ­ბე­კე­ბი, ში­ი­ტი ხა­ზა­რე­ბი, ბახ­თი­ა­რე­ბი, ძი­რი­თა­დად და­რი­სა და პუშ­ტუს ენა­ზე სა­უბ­რო­ბენ და ისე­თი გემ­რი­ე­ლი ტკბი­ლე­უ­ლი აქვთ, თურ­ქებს ალ­ბათ "ჯი­ბე­ში ჩა­ის­ვა­მენ".

რო­დე­საც ჩეკპო­ინ­ტებ­სა და პატ­რუ­ლი­რე­ბა­ზე მივ­დი­ო­დით, სოფ­ლის უკი­დუ­რე­სად ღა­რი­ბი მო­სახ­ლე­ო­ბა გვხვდე­ბო­და, ქა­ლე­ბი ფე­ხით მი­დი­ოდ­ნენ, მა­მა­კა­ცე­ბი ძი­რი­თა­დად ვირ­ზე იყ­ვნენ შემსხდა­რი. ზოგი ქა­ლაქ­ში მან­ქა­ნი­თაც და­დი­ო­და, მა­მა­კა­ცე­ბი კა­ბი­ნა­ში იყ­ვნენ მო­კა­ლა­თე­ბულ­ნი, ქა­ლე­ბი კი ძა­რა­ზე, ტვირთთან ან სა­ქო­ნელ­თან და ბავ­შვებ­თან ერ­თად. თვა­ლებ­ში თით­ქმის ყვე­ლას უბე­დუ­რე­ბა ჰქონ­და ჩა­ბუ­დე­ბუ­ლი.

- ად­გი­ლობ­რი­ვებ­თან სახ­ლში გი­წევ­დათ შეს­ვლა?..

- ხან­და­ხან... გა­რე­დან თი­ხით შე­ლე­სი­ლი და­სახ­ლე­ბუ­ლი პუნ­ქტე­ბის და­ნახ­ვი­სას მე­გო­ნა, შიგ­ნი­თაც ისე­თი­ვე სი­ღა­რი­ბე დამ­ხვდე­ბო­და. თით­ქმის ყვე­ლა ეზო­ში 5-6 წლამ­დე ბავ­შვე­ბი ირე­ოდ­ნენ. უფან­ჯრე­ბო სახ­ლებ­ში, ავე­ჯი, ხში­რად ლო­გი­ნე­ბიც კი არ ჰქონ­დათ, მაგ­რამ ჭურ­ჭე­ლი და ია­ტა­კი ყო­ველ­თვის დაწკრი­ა­ლე­ბუ­ლი იყო, რაც კი­დევ უფრო მიკ­ვირ­და. რად­გან იქ წყა­ლი ძა­ლი­ან დიდი პრობ­ლე­მაა. წყლის თრე­ვა ისევ გო­გო­ნე­ბი­სა და ქა­ლე­ბის ზურ­გზე გა­და­დი­ო­და... ჭა­ბურ­ღი­ლებს, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ე­ბის დახ­მა­რე­ბით, მხო­ლოდ დიდ სოფ­ლებ­ში აკე­თე­ბენ, მა­თაც თა­ვი­სი ან­გა­რი­შე­ბი აქვთ. ამის გა­კე­თე­ბა ძვი­რი ჯდე­ბა და ყველ­გან არ აკე­თე­ბენ. თუმ­ცა, რამ­დე­ნი­მე შეძ­ლე­ბულ სო­ფელ­ში თა­ვა­დაც გა­ა­კე­თა მო­სახ­ლე­ო­ბამ. თა­ლი­ბე­ბი კი უფეთ­ქე­ბენ. ჰოდა, ამ ქვე­ყა­ნა­ში ვხვდე­ბო­დი ახალ წელს. გა­რეთ ძა­ლი­ან ძლი­ე­რი სი­ცი­ვე იყო და მე ნა­ხე­ვარ სა­ათ­ში მი­წევ­და მო­რი­გე­ო­ბა­ზე გას­ვლა. იქამ­დე კი დე­დის ხმის გა­გო­ნე­ბა შე­მეძ­ლო. კომ­პი­უ­ტე­რი ჩავ­რთე და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში ჩემი ყო­ფი­ლის წე­რი­ლი დამ­ხვდა, დამ­დეგ ახალ წელს მი­ლო­ცავ­და. მსუ­ბუ­ქი მო­კი­თხვის შემ­დეგ, ჩემს ახალ პრო­ფე­სი­აც ეხე­ბო­და, ოღონდ მსაყ­ვე­დუ­რობ­და თუ რჩე­ვას მაძ­ლევ­და, ვერ გა­ვი­გე... ოდეს­მე ია­რა­ღის ყიდ­ვა თუ დამ­ჭირ­და, რჩე­ვის­თვის მოგ­მარ­თა­ვო. დიდ­ხანს ვი­ფიქ­რე პა­სუხზე. დე­და­საც ვე­სა­უბ­რე, ცრემ­ლებს ძლივს იკა­ვებ­და...

მე­გო­ნა, სიყ­ვა­რულ­ში ჩემს მარ­ცხზე არა­ფე­რი იცო­და, მაგ­რამ სევ­დი­ა­ნი ღი­მი­ლით მი­თხრა, - მის და­სა­ვი­წყებ­ლად უფრო იოლი გზის პოვ­ნა შე­იძ­ლე­ბო­დაო... საღ გო­ნე­ბა­ზე მინ­დო­და ჩემი ყო­ფი­ლის­თვის პა­სუ­ხი გა­მე­ცა და ისევ არ ვჩ­ქა­რობ­დი. მო­რი­გე­ო­ბის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ, მივ­ხვდი, რომ არ მქონ­და მის­თვის რა­ი­მეს მტკი­ცე­ბის სურ­ვი­ლი და მო­მეშ­ვა... უცებ დავ­ფიქ­რდი, რა მძი­მეა ავ­ღა­ნე­ლი გო­გო­ნას თუ ქა­ლის ხვედ­რი, რო­მელ­საც მშობ­ლე­ბი არ­ჩე­ვა­ნის უფ­ლე­ბას თით­ქმის არას­დროს უტო­ვე­ბენ. მათ­თვის არაფ­რის გა­კე­თე­ბა შე­მეძ­ლო, ერ­თა­დერ­თი, ჩვენ­თან მო­მუ­შა­ვე ავ­ღა­ნელ ხარ­ლი­ეს, ქა­ლის­თვის შე­უ­ფე­რებ­ლად და­კოჟ­რილ ხე­ლებ­ში ჩუ­მად ჩა­ვუ­დებ­დი შო­კო­ლა­დებს, გო­გო­ნე­ბის­თვის თმის სა­მაგ­რებ­სა და მძი­ვებს და მად­ლო­ბის თქმას არც ვაც­დი­დი. იმ ახალ წელს ავ­ღა­ნელ­მა ხარ­ლი­ემ, რო­მელ­საც წიგ­ნი ქუ­ჩა­ში თუ ჰქონ­და ნა­ნა­ხი, თა­ვი­სი ხე­ლით გა­კე­თე­ბუ­ლი, ულა­მა­ზე­სი ფე­რე­ბით შე­ხა­მე­ბუ­ლი სა­მა­ჯუ­რი მა­ჩუ­ქა, - ბედ­ნი­ე­რე­ბის თი­ლის­მა აქ­ვსო, - მი­თხრა, თავ­ზე მა­კო­ცა და პუშ­ტუს ენა­ზე რა­ღაც ლოც­ვა­სა­ვით წა­ი­ბუტ­ბუ­ტა. დე­და­ჩე­მის შემ­დეგ ასე­თი სით­ბო არა­ვის­გან მახ­სოვს.