...1973 წლის თე­ბერ­ვალ­ში, ის­რა­ე­ლის სა­გა­რეო დაზ­ვერ­ვის სამ­სა­ხუ­რის „მო­სა­დის“ დი­რექ­ტორ­მა ცვი ზა­მირ­მა, „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ სპეც­და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის რაზ­მის მე­თა­უ­რი (ის­რა­ე­ლის მო­მა­ვა­ლი პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი) ეჰუდ ბა­რა­კი გა­მო­ი­ძა­ხა. ზა­მირ­მა ბა­რაკს პა­ლეს­ტი­ნუ­რი მოძ­რა­ო­ბა „ფა­თხის“ ლი­დე­რე­ბის სამი სუ­რა­თი და­უ­დო მა­გი­და­ზე და და­გეგ­მი­ლი ოპე­რა­ცი­ის დე­ტა­ლებ­ზე და­ი­წყო სა­უ­ბა­რი...

სა­ლიკ­ვი­და­ციო სი­ა­ში სამი კან­დი­და­ტი იყო: პა­ლეს­ტი­ნელ­თა ლი­დე­რის ია­სერ არა­ფა­ტის მო­ად­გი­ლე, იუ­სუფ ნა­ჯა­რი (ცნო­ბი­ლი რო­გორც აბუ იუ­სუ­ფი); „ფა­თხის“ ფარ­გლებ­ში შექ­მნი­ლი „და­სავ­ლეთ სექ­ტო­რის“ და­ნა­ყო­ფის სამ­ხედ­რო მე­თა­უ­რი ქა­მალ ად­ვა­ნი და „პა­ლეს­ტი­ნის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის“ პრესმდი­ვა­ნი ქა­მალ ნა­სე­რი. აბუ იუ­სუ­ფი­სა და ქა­მალ ად­ვა­ნის ტე­რო­რის­ტუ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა კარ­გად იყო ცნო­ბი­ლი ის­რა­ე­ლის სპეც­სამ­სა­ხუ­რე­ბის­თვის. მათი კავ­ში­რი 1972 წლის მი­უ­ნ­ჰე­ნის ოლიმ­პი­ა­და­ზე ის­რა­ე­ლის ოლიმ­პი­უ­რი ნაკ­რე­ბის სპორ­ტსმე­ნე­ბის მკვლე­ლო­ბას­თან და ის­რა­ე­ლის სა­ხელ­მწი­ფოს წი­ნა­აღ­მდეგ სხვა ტე­რაქ­ტებ­თან დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი იყო და არა­ნა­ირ ეჭ­ვებს არ იწ­ვევ­და. რაც შე­ე­ხე­ბა ქა­მალ ნა­სერს, ის პი­რა­დად არა­სო­დეს მო­ნა­წი­ლე­ობ­და ტე­რაქ­ტებ­ში, თუმ­ცა იმის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, რომ „პა­ლეს­ტი­ნის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის“ პრესმდი­ვა­ნი იყო, არა მხო­ლოდ ამარ­თლებ­და ტე­რორს, არა­მედ ღი­ა­დაც მო­უ­წო­დებ­და ის­რა­ე­ლის მო­ქა­ლა­ქე­ე­ბის მკვლე­ლო­ბის­კენ. შე­სა­ბა­მი­სად, ის­რა­ე­ლის სპეც­სამ­სა­ხუ­რე­ბი მას­ში ტე­რო­რის მთა­ვარ იდე­ო­ლოგს ხე­დავ­დნენ...

ია­სერ არა­ფა­ტი ქა­მალ ად­ვან­თან და ქა­მალ ნა­სერ­თან ერ­თად

ოპე­რა­ცია „ახალ­გაზ­რდო­ბის გა­ზა­ფხუ­ლის“ და­გეგ­მვა

ასევე დაგაინტერესებთ

01:02 / 02-05-2017

"მოსადი" - ლეგენდები და სინამდვილე მსოფლიოს საუკეთესო სპეცსამსახურზე

პირ­ვე­ლი კი­თხვა, რო­მე­ლიც „მო­სა­დის“ დი­რექ­ტორ­მა ეჰუდ ბა­რაკს და­უს­ვა მხო­ლოდ ერთ რა­მეს ეხე­ბო­და: შეს­ძლებ­დნენ თუ არა „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი ლი­ბა­ნის დე­და­ქა­ლა­ქის ბე­ი­რუ­ტის ცენ­ტრში სა­ლიკ­ვი­და­ციო ოპე­რა­ცი­ის ჩა­ტა­რე­ბას და ის­რა­ელ­ში უვ­ნებ­ლად დაბ­რუ­ნე­ბას. მას შემ­დეგ, რაც ეჰუდ ბა­რა­კი სა­დაზ­ვერ­ვო მო­ნა­ცე­მებს გა­ეც­ნო, ცო­ტა­თი და­იბ­ნა. სა­ერ­თო სუ­რა­თი არც ისე სა­ხარ­ბი­ე­ლო იყო - სულ მცი­რე ტე­რო­რის­ტე­ბის ად­გილ­სამ­ყო­ფელ­თან მი­ახ­ლო­ე­ბა სირ­თუ­ლეს წარ­მო­ად­გენ­და, ხოლო შე­ნო­ბებ­ში შეს­ვლა­ზე სა­უ­ბა­რი უბ­რა­ლოდ ზედ­მე­ტი იყო.

ის­რა­ე­ლი­დან რამ­დე­ნი­მე ასე­უ­ლი კი­ლო­მეტ­რის და­შო­რე­ბით, ბო­ე­ვი­კე­ბით, არ­მი­ი­თა და ჟან­დარ­მე­რი­ით გავ­სე­ბულ ბე­ი­რუთ­ში „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ წევ­რებს მხო­ლოდ სა­კუ­თა­რი თა­ვის იმედ­ზე მო­უ­წევ­დათ ყოფ­ნა, იმის სრუ­ლი გა­აზ­რე­ბით, რომ მათ და­სახ­მა­რებ­ლად არა­ვინ მი­ვი­დო­და. რო­გორც გა­მოც­დილ პრო­ფე­სი­ო­ნალს, ეჰუდ ბა­რაკს ეს­მო­და, რომ „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი უსა­ზღვრო არ იყო. რის­კე­ბი­სა და წარ­მა­ტე­ბა­ზე შან­სე­ბის გა­სა­ა­ნა­ლი­ზებ­ლად ბა­რაკ­მა „მო­სა­დის“ დი­რექ­ტორს უფრო დე­ტა­ლუ­რი ინ­ფორ­მა­ცია გა­მოს­თხო­ვა, მათ შო­რის ტე­რო­რის­ტე­ბის სახ­ლე­ბი­სა და ბი­ნე­ბის დე­ტა­ლუ­რი გეგ­მე­ბი, ობი­ექ­ტე­ბის დაც­ვის სის­ტე­მა, მათ­თან მი­სას­ვლე­ლე­ბი, ასე­ვე ის, თუ ზუს­ტად რამ­დე­ნი ლი­ბა­ნე­ლი ჯა­რის­კა­ცი და ჟან­დარ­მი პატ­რუ­ლი­რებ­და ბე­ი­რუ­თის რამ­ლეთ ელ-ბა­ი­დას რა­ი­ონ­ში.

ამის შემ­დეგ, „მო­სა­დის“ აგენ­ტე­ბი იწყე­ბენ ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ხის ინ­ფორ­მა­ცი­ის მო­პო­ვე­ბას, რა­საც თუნ­დაც ირი­ბი კავ­ში­რი შე­იძ­ლე­ბა ჰქონ­დეს ბე­ი­რუ­თის რამ­ლეთ ელ-ბა­ი­დას რა­ი­ონ­თან. კერ­ძოდ, ცენ­ტრა­ლურ ქუ­ჩებ­ზე მოძ­რა­ო­ბა, შუქ­ნიშ­ნე­ბის ფა­ზე­ბის ხან­გრძლი­ვო­ბა, თი­თო­ე­უ­ლი კუნ­ჭუ­ლი, სა­დაც სპეც­რაზ­მე­ლებს სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში შე­ეძ­ლოთ თავ­შე­სა­ფა­რი ეპო­ვათ. მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი იყო იმის დად­გე­ნა, დღის რა მო­ნაკ­ვეთ­ში იმ­ყო­ფე­ბოდ­ნენ სა­მიზ­ნე ტე­რო­რის­ტე­ბი სახ­ლში, მე­ზობ­ლე­ბი­დან ვინ­მეს ჰყავს თუ არა სა­კუ­თა­რი დაც­ვა და ა.შ. ნე­ბის­მი­ერ გა­უთ­ვა­ლის­წი­ნე­ბელ წვრილ­მანს, შე­ეძ­ლო ოპე­რა­ცია კრა­ხამ­დე მი­ეყ­ვა­ნა...

მხო­ლოდ მას შემ­დეგ, რაც სა­ჭი­რო სა­დაზ­ვერ­ვო ინ­ფორ­მა­ცია ეჰუდ ბა­რა­კის ხელთ აღ­მოჩ­ნდა, მან თა­ვი­სი ოფიც­რე­ბი შეკ­რი­ბა და ოპე­რა­ცია „ახალ­გაზ­რდო­ბის გა­ზა­ფხუ­ლის“ დე­ტა­ლე­ბი გა­აც­ნო. ეჰუდ ბა­რაკს, პირ­ველ რიგ­ში, გა­და­სა­წყვე­ტი ჰქონ­და თუ რო­გორ მო­ა­ხერ­ხებ­და 20-კა­ცი­ა­ნი შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ჯგუ­ფი ქა­ლა­ქის გავ­ლით ოპე­რა­ცი­ის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლამ­დე მის­ვლას ისე, რომ ვინ­მეს ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­ე­პყროთ. გა­მო­სა­ვა­ლი მხო­ლოდ ერთი იყო: ჯგუ­ფის წევ­რე­ბის მო­ბი­ლურ ჯგუ­ფე­ბად, ორ-სამ კა­ცად და­ყო­ფა. „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ მა­ი­ო­რი მუკი ბე­ცე­რი კი საკ­მა­ოდ ორი­გი­ნა­ლუ­რი იდე­ით გა­მო­ვი­და: სპეც­რაზ­მე­ლე­ბის ნა­წი­ლი ქა­ლად გა­და­იც­მევ­და და წყვი­ლე­ბად გა­ნა­წილ­დე­ბოდ­ნენ სპეც­რაზ­მის სხვა წევ­რებ­თან. სა­ა­მი­სოდ თელ-ავი­ვის მა­ღა­ზი­ებ­ში ქა­ლის დიდი ზო­მის ტან­საც­მე­ლე­ბი შე­ის­ყი­დეს. ტან­საც­მე­ლი სა­ჭი­რო­ზე ორი-სამი ზო­მით დიდი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, რომ ია­რა­ღის და­მალ­ვა მო­ე­ხერ­ხე­ბი­ნათ.

ოპე­რა­ცი­ის ად­გი­ლამ­დე მან­ქა­ნით მის­ვლა­ზე სა­უ­ბა­რი ზედ­მე­ტი იყო. მან­ქა­ნე­ბი მე­ზო­ბელ კვარ­ტალ­ში უნდა და­ე­ტო­ვე­ბი­ნათ და ოპე­რა­ცი­ის ად­გი­ლამ­დე ფე­ხით მი­სუ­ლიყ­ვნენ. თუმ­ცა, ოპე­რა­ცი­ის სა­ბო­ლოო ფა­ზის და­გეგ­მვამ­დე სა­ჭი­რო იყო რიგი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი სა­კი­თხე­ბის გა­და­წყვე­ტა, რომ­ლის გა­რე­შეც ყვე­ლა შემ­დგომ ქმე­დე­ბებს აზრი ეკარ­გე­ბო­და. რო­გორ უნდა მომ­ხდა­რი­ყო სპეც­რაზ­მე­ლე­ბის ბე­ი­რუ­თამ­დე მიყ­ვა­ნა, რო­მე­ლიც ის­რა­ე­ლის ჩრდი­ლო­ეთ სა­ზღვრის­გან 120 კი­ლო­მეტ­რის და­შო­რე­ბით მდე­ბა­რე­ობს? ვერ­ტმფრე­ნი­დან გად­მოს­ხმა თა­ვი­დან­ვე უარ­ყო­ფი­ლი იყო. ლი­ბა­ნის დე­და­ქა­ლაქ­ში უცხო­ე­ლი ტუ­რის­ტე­ბის სა­ხით შეს­ვლა ასე­ვე არა­რე­ა­ლუ­რი იყო. მხო­ლოდ ერთი გზა რჩე­ბო­და - ზღვა. ეჰუდ ბა­რაკ­მა მა­ი­ორ ამ­ნონ ბი­რანს და­ა­ვა­ლა ოპ­ტი­მა­ლუ­რი ად­გი­ლის მო­ძებ­ნა.

1973 წლის მარ­ტის ბო­ლოს მა­ი­ორ­მა ამ­ნონ ბი­რან­მა ეჰუდ ბა­რაკს ან­გა­რი­ში ჩა­ა­ბა­რა, რო­მელ­შიც ლი­ბან­ში გად­მოს­ხმის პო­ტენ­ცი­ურ პლაც­დარ­მად სას­ტუმ­რო „სან­დე­სის“ პლა­ჟი შეს­თა­ვა­ზა. ერ­თა­დერ­თი პრობ­ლე­მა ის იყო, რომ ბევ­რი ნომ­რის ფან­ჯრე­ბი პირ­და­პირ ზღვას გა­დაჰ­ყუ­რებ­და - იმის ალ­ბა­თო­ბა, რომ რო­მე­ლი­მე ტუ­რის­ტი აი­ვან­ზე გა­მო­ვი­დო­და და სპეც­რაზ­მის გად­მოს­ხმას შე­ამ­ჩნევ­და, დიდი იყო. თუმ­ცა, უკე­თე­სი ალ­ტერ­ნა­ტი­ვა არც იყო და შე­სა­ბა­მი­სად, ის­რა­ე­ლის თავ­დაც­ვი­თი ძა­ლე­ბის გენშტაბ­მა ეს ვა­რი­ან­ტი და­ამ­ტკი­ცა.

ოპე­რა­ცი­ის და­წყე­ბის თა­რი­ღი რამ­დენ­ჯერ­მე გა­და­ი­დო. ამის მი­ზე­ზი ის­რა­ე­ლის თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრის ყოყ­მა­ნი იყო. გენშტა­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი გე­ნე­რალ-ლე­ი­ტე­ნან­ტი და­ვიდ ელი­ა­ზა­რი თით­ქმის ყო­ველ დღე შე­დი­ო­და თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრის კა­ბი­ნეტ­ში და ოპე­რა­ცი­ის და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ და­წყე­ბას თხოვ­და. თუმ­ცა, მოშე და­ი­ა­ნი ყოყ­მა­ნობ­და. რო­გორც მი­ნის­ტრი ის არ ერე­ო­და ოპე­რა­ცი­ის და­გეგ­მვა­ში, მის ფუნ­ქცი­ებ­ში პო­ლი­ტი­კუ­რი სა­კი­თხე­ბის გა­დაჭ­რა შე­დი­ო­და და ზუს­ტად ეს აში­ნებ­და მას. ოპე­რა­ცი­ის შე­დე­გებს ის­რა­ელ­ზე უარ­ყო­ფი­თი გავ­ლე­ნა შე­იძ­ლე­ბო­და ჰქო­ნო­და. მსოფ­ლი­ო­ში პო­ლი­ტი­კუ­რი რე­ზო­ნან­სი არაპ­როგ­ნო­ზი­რე­ბა­დი იყო, ვი­ნა­ი­დან სა­უ­ბა­რი ეხე­ბო­და არა უბ­რა­ლოდ ან­ტი­ტე­რო­რის­ტულ ოპე­რა­ცი­ა­ზე, არა­მედ ღია დი­ვერ­სი­ულ აქ­ცი­ა­ზე ერთ-ერთი არა­ბუ­ლი ქვეყ­ნის დე­და­ქა­ლაქ­ში.

მზა­დე­ბა ოპე­რა­ცი­ის­თვის

ვიდ­რე პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი ოპე­რა­ცი­ის ბედს წყვეტ­დნენ, „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ წევ­რე­ბი ყო­ველ­დღი­ურ წვრთნებს ატა­რებ­დნენ. ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ქუს­ლებ­ზე სი­ა­რუ­ლის სწავ­ლა აღ­მოჩ­ნდა. ოპე­რა­ცი­ის ფარ­გლებ­ში იმ სპეც­რაზ­მე­ლებს, ვი­საც ქა­ლად გა­დაც­მა მო­უ­წევ­დათ, ქა­ლე­ბი­ვით სი­ა­რუ­ლი უნდა ეს­წავ­ლათ...

თელ-ავი­ვის გა­რე­უ­ბან­ში რა­მათ ავი­ვის რა­ი­ონ­ში შე­ირ­ჩა სახ­ლი, რო­მე­ლიც მაქ­სი­მა­ლუ­რად ჰგავ­და ტე­რო­რის­ტე­ბის სა­ცხოვ­რე­ბელ სახ­ლს. ორი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი ყო­ველ­დღი­უ­რად ატა­რებ­დნენ წვრთნებს, რათა ცალ­კე­ულ ჯგუ­ფებს შო­რის ურ­თი­ერთქმე­დე­ბე­ბი გა­მო­ე­მუ­შა­ვე­ბი­ნათ. ეჰუდ ბა­რაკ­მა ოპე­რა­ცი­ა­ში 16 სპეც­რაზ­მე­ლი ჩარ­თო და ისი­ნი ხუთ ჯგუ­ფად დაყო. პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფი მო­ბი­ლუ­რი შტა­ბის ფუნ­ქცი­ე­ბის ას­რუ­ლებ­და. მე­ო­რე ჯგუ­ფი კი ლიკ­ვი­და­ტო­რე­ბის სამი სშტურ­მო ჯგუ­ფის­თვის სა­ფარ­ველს უზ­რუნ­ველ­ყოფ­და. ოპე­რა­ცი­ის გეგ­მის მი­ხედ­ვით, „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი ოპე­რა­ცი­ის ად­გილ­ზე სამი მან­ქა­ნით უნდა მი­სუ­ლიყ­ვნენ, რო­მელ­საც „მო­სა­დის“ აგენ­ტე­ბი ბე­ი­რუთ­ში წი­ნას­წარ იქი­რა­ვებ­დნენ. მან­ქა­ნებს მე­ზო­ბელ კვარ­ტალ­ში და­ტო­ვებ­დნენ და წყვი­ლე­ბად და­ყო­ფილ­ნი ფე­ხით გა­ემ­გზავ­რე­ბოდ­ნენ ტე­რო­რის­ტე­ბის ად­გილ­სამ­ყო­ფე­ლის­კენ. ოთხი სპეც­რაზ­მე­ლი, მათ შო­რის ეჰუდ ბა­რა­კი, ქა­ლად გა­დაც­მულ­ნი იქ­ნე­ბოდ­ნენ.

„სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი

დრო გა­დი­ო­და, თუმ­ცა გენშტა­ბი­დან ოპე­რა­ცი­ის ჩა­ტა­რე­ბა­ზე თან­ხმო­ბა არ მო­დი­ო­და. რა­ღაც მო­მენ­ტში, ვიცე-პოლ­კოვ­ნიკ ეჰუდ ბა­რაკს უკვე ეეჭ­ვე­ბო­და, რომ ოპე­რა­ცია სა­ერ­თოდ შედ­გე­ბო­და. თუმ­ცა, ყვე­ლა­ფე­რი 1973 წლის პირ­ველ მარტს შე­იც­ვა­ლა. პა­ლეს­ტი­ნუ­რი ტე­რო­რის­ტუ­ლი ორ­გა­ნი­ზა­ცია „შავი სექ­ტემ­ბრის“ ბო­ე­ვი­კე­ბი სუ­დან­ში სა­უ­დის არა­ბე­თის სა­ელ­ჩო­ში შე­იჭრ­ნენ, სა­დაც ოფი­ცი­ა­ლუ­რი მი­ღე­ბა მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და. მათ რამ­დე­ნი­მე უცხო­ე­ლი დიპ­ლო­მა­ტი მძევ­ლად აიყ­ვა­ნეს, მათ შო­რის სუ­დან­ში აშშ-ს ელჩი კლეო ნო­ე­ლა. ისი­ნი ის­რა­ე­ლის­გან, აშშ-სგან, იორ­და­ნი­ის­გან და და­სავ­ლეთ გერ­მა­ნი­ის­გან ტე­რო­რის­ტე­ბის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ითხოვ­დნენ. მას შემ­დეგ, რაც აშშ-მა უარი გა­ნა­ცხა­და მათი მო­თხოვ­ნე­ბის დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე, 2 მარტს სამი დიპ­ლო­მა­ტი მოკ­ლეს: აშშ-ს ელჩი კლეო ნო­ე­ლი, აშშ-ს სა­ელ­ჩოს პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი ჯორჯ კარ­ტის მური და ბელ­გი­ე­ლი დიპ­ლო­მა­ტი გაი ეიდი.

აღ­ნიშ­ნულ­მა დიდი რე­ზო­ნან­სი გა­მო­იწ­ვია მსოფ­ლი­ო­ში, რა­მაც სა­ბო­ლო­ოდ აი­ძუ­ლა ის­რა­ე­ლის თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრი მოშე და­ი­ა­ნი ლი­ბა­ნის დე­და­ქა­ლაქ­ში ან­ტი­ტე­რო­რის­ტუ­ლი რე­ი­დი ჩა­ე­ტა­რე­ბი­ნა. ის­რა­ე­ლის გათ­ვლა ის იყო, რომ მსოფ­ლიო სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი აზრი და­ჟი­ნე­ბით არ გა­აკ­რი­ტი­კებ­და ის­რა­ელს, ვი­ნა­ი­დან პა­ლეს­ტი­ნუ­რი ტე­რო­რი უკვე ყელ­ში ჰქონ­დათ ამო­სუ­ლი. ოპე­რა­ცია „ახალ­გაზ­რდო­ბის გა­ზა­ფხუ­ლის“ ჩა­ტა­რე­ბა 9 აპ­რი­ლის­თვის ჩა­ი­ნიშ­ნა. ღა­მით სა­ზღვაო დე­სან­ტი ლი­ბა­ნის ტე­რი­ტო­რი­ულ წყლებ­ში უნდა შე­სუ­ლი­ყო, სა­ი­და­ნაც მო­ტო­რი­ან ნა­ვებ­ზე სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი გად­მოს­ხმის პუნ­ქტს მი­აღ­წევ­დნენ...

1973 წლის პირ­ველ აპ­რილს ბე­ი­რუ­თის სა­ნა­პი­რო­ზე მდე­ბა­რე სას­ტუმ­რო „სან­დეს­ში“ ელე­გან­ტუ­რად გა­მო­წყო­ბი­ლი მა­მა­კა­ცი შე­ვი­და. სას­ტუმ­რო­ში რე­გის­ტრი­რე­ბი­სას მან ბელ­გი­ის მო­ქა­ლა­ქის პას­პორ­ტი, ვინ­მე ჟილ­ბერ რიმ­ბო­დის სა­ხელ­ზე წა­რად­გი­ნა. და­ი­ქი­რა­ვა ავ­ტო­მო­ბი­ლი, თეთ­რი „ბი­უ­ი­კი“. რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თის შემ­დეგ იმა­ვე სას­ტუმ­რო­ში კი­დევ ერთი „უცხო­ე­ლი ტუ­რის­ტი“ გა­მოჩ­ნდე­ბა, რო­მე­ლიც გერ­მა­ნი­ის მო­ქა­ლა­ქის პას­პორ­ტს, ვინ­მე დი­ტერ ალტნუ­ცე­რის სა­ხელ­ზე წა­რად­გენს. სას­ტუმ­როს მე­ნე­ჯერს ალტნუ­ცე­რი ეტყვის, რომ თევ­ზა­ო­ბის დიდი მოყ­ვა­რუ­ლია და მთე­ლი წელი ოც­ნე­ბობ­და ბე­ი­რუ­თის სა­ნა­პი­რო­ზე ეთევ­ზა­ვა. ის ასე­ვე და­ი­ქი­რა­ვებს თეთ­რი ფე­რის „ბი­უ­იკს“, რის შემ­დე­გაც და­ი­წყებს ინ­ფორ­მა­ცი­ის შეგ­რო­ვე­ბას ტალ­ღე­ბის სი­მაღ­ლე­ზე, ქა­რის სიჩ­ქა­რე­ზე, წყლის ტემ­პე­რა­ტუ­რა­სა და ზღვის ნა­კა­დებ­ზე.

ხუთი დღის შემ­დეგ იმა­ვე სას­ტუმ­რო­ში სამი „ბრი­ტა­ნე­ლი ტუ­რის­ტი“ გა­ჩერ­დე­ბა, ხოლო მე­ო­თხე „ბრი­ტა­ნე­ლი“ ტუ­რის­ტი ფე­შე­ნე­ბე­ლურ სას­ტუმ­რო „ატ­ლან­ტიკ­ში“ და­ბი­ნავ­და, რო­მე­ლიც ტე­რო­რის­ტე­ბის სახ­ლთან ახ­ლოს მდე­ბა­რე­ობ­და. „მო­სა­დის“ აგენ­ტე­ბი ხელთ არ­სე­ბუ­ლი ოპე­რა­ტი­უ­ლი და სა­დაზ­ვერ­ვო ინ­ფორ­მა­ცი­ის გა­და­მოწ­მე­ბას შე­უდ­გნენ.

ოპე­რა­ცი­ის დღე

1973 წლის 9 აპ­რი­ლის დილა. კე­სა­რი­ა­ში მდე­ბა­რე ის­რა­ე­ლის სა­ზღვაო ძა­ლე­ბის ბა­ზა­ზე ის­რა­ე­ლის გენშტა­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი და­ვიდ ელი­ა­ზა­რი და სამ­ხედ­რო დაზ­ვერ­ვის „ამა­ნის“ ხელმზღვა­ნე­ლი ელი­აჰუ ზე­ი­რა მი­ვიდ­ნენ. ოპე­რა­ცი­ის ყვე­ლა მო­ნა­წი­ლე დიდ ან­გარ­ში იყო შეკ­რე­ბი­ლი. ის­რა­ე­ლის გენშტა­ბის ხელ­მძღვა­ნელს არ და­უ­წყია ხან­გრძლი­ვი სა­უ­ბა­რი იმის თა­ო­ბა­ზე თუ რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და რთუ­ლია ეს ოპე­რა­ცია. მან თი­თო­ე­ულ სპეც­რაზ­მელს სა­ხე­ში შე­ხე­და და წყნა­რად წარ­მოს­თქვა: „მო­კა­ლით ის არამ­ზა­დე­ბი და სახ­ლში მშვი­დო­ბით დაბ­რუნ­დით“.

დი­ლით ხა­ი­ფას ყუ­რე­დან ზღვა­ში რვა სა­რა­კე­ტო და ოთხი ტორ­პე­დო­ი­ა­ნი კა­ტარ­ღა გა­ვი­და, რო­მელ­ზეც გან­ლა­გე­ბუ­ლი იყო 48 სწრაფ­მა­ვა­ლი რე­ზი­ნის მო­ტო­რი­ა­ნი ნავი. ღა­მის დად­გო­მის­თა­ნა­ვე ეს­კად­რა ლი­ბა­ნის ტე­რი­ტო­რი­ა­ლურ წყლებს მი­უ­ახ­ლოვ­დე­ბა, სა­ი­და­ნაც ჯგუ­ფე­ბად და­ყო­ფი­ლი სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი ნა­ვებ­ზე გად­მოს­ხმის პუნ­ქტამ­დე მი­აღ­წე­ვენ. ამ დროს სა­ნა­პი­რო­ზე მათ უკვე ელოდ­ნენ „მო­სა­დის“ აგენ­ტე­ბი წი­ნას­წარ და­ქი­რა­ვე­ბუ­ლი მან­ქა­ნე­ბით. იმ ღა­მეს ქა­რი­ა­ნი ამინ­დი იდგა, მა­ღა­ლი ტალ­ღე­ბი ჭარ­ბობ­და, რაც ის­რა­ე­ლე­ლი კო­მან­დო­სე­ბის სა­ნა­პი­როს­თან მი­ახ­ლო­ვე­ბას შე­უმ­ჩნე­ველს ხდი­და. 9 აპ­რი­ლის შუ­ა­ღა­მი­სას „მო­სა­დის“ აგენ­ტმა კო­მან­დო­სებს პი­რო­ბი­თი სიგ­ნა­ლი მის­ცა, რაც ნიშ­ნავ­და იმას, რომ „ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა და მან­ქა­ნე­ბი ად­გილ­ზეა“. მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი სა­ნა­პი­როს მი­უ­ახ­ლოვ­დნენ. პირ­ველ „ბი­უ­იკ­ში“ სპეც­რაზ­მის მე­თა­უ­რი ეჰუდ ბა­რა­კი ჩაჯ­და. ყვე­ლა წე­სე­ბის დაც­ვით მან­ქა­ნე­ბი ქა­ლა­ქის ცენ­ტრის­კენ გა­ე­მარ­თნენ. ოპე­რა­ცი­ის ობი­ექ­ტამ­დე მათ 8 კი­ლო­მეტ­რი აშო­რებ­და.

თუმ­ცა, „მო­სა­დის“ ჯგუ­ფის ხელ­მძღვა­ნელს რა­ღაც აწუ­ხებ­და. ერთი შე­ხედ­ვით, არა­ფე­რი იწ­ვევ­და საფრ­თხეს, თუმ­ცა, ინ­ტუ­ი­ცია კარ­ნა­ხობ­და, რომ რა­ღაც შე­იც­ვა­ლა. ბოლო დღე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ბე­ი­რუ­თის ქუ­ჩებ­ში ჟან­დარ­მე­რი­ის პატ­რუ­ლის რა­ო­დე­ნო­ბა გა­ი­ზარ­და. „მო­სა­დის“ აგენ­ტმა და­ჟი­ნე­ბით ურ­ჩია ეჰუდ ბა­რაკს მან­ქა­ნე­ბის არა მე­ზო­ბელ კვარ­ტალ­ში, არა­მედ ობი­ექ­ტის­გან რამ­დე­ნი­მე ასე­ულ მეტრში და­ტო­ვე­ბა.

ინ­სტრუქ­ცი­ე­ბის მი­ხედ­ვით, სპეც­რაზ­მის მე­თა­უ­რი და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ უნდა და­კავ­ში­რე­ბო­და ოპე­რა­ცი­ის შტაბს და შე­ე­ტყო­ბი­ნე­ბი­ნა შეც­ვლი­ლი ოპე­რა­ტი­უ­ლი ვი­თა­რე­ბა. ამ­გვარ სი­ტუ­ა­ცი­ებ­ში და­ნა­ყო­ფის მე­თა­ურს არ აქვს უფ­ლე­ბა სა­კუ­თარ მო­საზ­რე­ბა­ზე დაყ­რდნო­ბით გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღოს, ეს მხო­ლოდ ოპე­რა­ცი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლის პრე­რო­გა­ტი­ვაა. მუკი ბე­ცე­რი, რო­მე­ლიც ეჰუდ ბა­რა­კის უკან იჯდა, უკვე მზად იყო ხაზ­ზე გა­სუ­ლი­ყო ოპე­რა­ტი­ულ შტაბ­თან, თუმ­ცა ეჰუდ ბა­რაკ­მა ოპე­რა­ცი­ის გაგ­რძე­ლე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღო.

სა­ნა­პი­რო­დან გამ­გზავ­რე­ბი­დან 15 წუთ­ში სპეც­რაზ­მე­ლე­ბის მან­ქა­ნე­ბი ბე­ი­რუ­თის ფე­შე­ნე­ბე­ლურ რა­ი­ონ­ში სუ­ან­ში შე­ვიდ­ნენ. გვი­ან ღა­მის მი­უ­ხე­და­ვად, ქა­ლა­ქი გა­ნა­თე­ბუ­ლი იყო. მდიდ­რუ­ლი რეს­ტორ­ნე­ბი, კა­ზი­ნო­ე­ბი და კი­ნო­თე­ატ­რე­ბი ხალ­ხით იყო სავ­სე. ირ­გვლივ დღე­სას­წა­უ­ლი­სა და აბ­სო­ლუ­ტუ­რი უდარ­დე­ლო­ბის ატ­მოს­ფე­რო სუ­ფევ­და. არა­ვის მო­უ­ვი­დო­და თავ­ში, რომ იქ შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი ის­რა­ე­ლე­ლი სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი გაჩ­ნდე­ბოდ­ნენ. „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ სპეც­რაზ­მე­ლებ­მა მან­ქა­ნე­ბი ვერ­დუ­ნის ქუ­ჩა­ზე მდე­ბა­რე ერთ-ერთ სახ­ლთან და­ტო­ვეს და რამ­ლეთ ელ-ბა­ი­დას რა­ი­ო­ნის­კენ გა­ე­მარ­თნენ. ისი­ნი წყვი­ლე­ბად გა­და­ად­გილ­დე­ბოდ­ნენ.

ქა­ლად გა­დაც­მუ­ლი ის­რა­ე­ლის მო­მა­ვა­ლი პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი ეჰუდ ბა­რა­კი, რო­მელ­საც შავი პა­რი­კი ეკე­თა, ხელ­ჩა­კი­დე­ბუ­ლი მი­დი­ო­და თა­ვის „კა­ვა­ლერ­თან“ მა­ი­ორ ბე­ცერ­თან ერ­თად. ეჰუდ ბა­რაკს ბი­უს­ტჰალ­ტერ­ში ორი პლას­ტი­კუ­რი ასა­ფეთ­ქე­ბე­ლი ედო, ხოლო ფარ­თო ბლუზ­ში კი „უზის“ ავ­ტო­მა­ტი ჰქონ­და მო­თავ­სე­ბუ­ლი. მათ უკან ათი მეტ­რის და­შო­რე­ბით კი­დევ ერთი წყვი­ლი მო­დი­ო­და - ლე­ი­ტე­ნან­ტი ილან რა­ფა­ე­ლი და კა­პი­ტა­ნი იონი ნე­თა­ნი­აჰუ, ის­რა­ე­ლის ამ­ჟა­მინ­დე­ლი პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრის ბე­ნი­ა­მინ ნე­თა­ნი­აჰუს ძმა.

ეჰუდ ბა­რა­კი და ბე­ნი­ა­მინ ნე­თა­ნი­აჰუ

ეჰუდ ბა­რა­კი და მუკი ბე­ცე­რი პირ­ვე­ლე­ბი იყ­ვნენ, ვინც სპე­ცო­პე­რა­ცი­ის ობი­ექტს მი­უ­ახ­ლოვ­და. ისი­ნი ისეთ ად­გი­ლას გა­ჩერ­დნენ, სა­დაც გა­ნა­თე­ბა არ იყო. ერ­თმა­ნეთს ჩა­ე­ხუტ­ნენ, რო­გორც ამას ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი წყვი­ლი იზამ­და და და­ნარ­ჩე­ნი ჯგუ­ფე­ბის მოს­ვლას და­ე­ლოდ­ნენ. ერთი შე­ხედ­ვით ყვე­ლა­ფე­რი მშვი­დად იყო... თუმ­ცა, ტე­რო­რის­ტე­ბის სახ­ლი­დან ას მეტრში ორი ჟან­დარ­მი შე­ნიშ­ნეს. „მო­სა­დის­გან“ მი­ღე­ბუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ის თა­ნახ­მად, ჟან­დარ­მე­ბი იმ ად­გი­ლას არ უნდა ყო­ფი­ლიყ­ვნენ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, აღ­ნიშ­ნუ­ლი ვერ შეც­ვლი­და ლიკ­ვი­და­ტო­რე­ბის გეგ­მებს - სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში კა­პი­ტა­ნი ამი­რამ ლე­ვი­ნის ჯგუ­ფი ჟან­დარ­მე­ბის გა­ნე­იტ­რა­ლე­ბას თა­ვის თავ­ზე აი­ღებ­და.

სა­ცხოვ­რე­ბელ სახ­ლში, რომ­ლის გვერ­დი­თაც ბა­რა­კი და ბე­ცე­რი იდ­გნენ, მე­ექ­ვსე სარ­თულ­ზე ია­სერ არა­ფა­ტის მო­ად­გი­ლე ალ-ნა­ჯა­რი (აბუ იუ­სუ­ფი) ცოლ-შვილ­თან ერ­თად იმ­ყო­ფე­ბო­და. „მო­სა­დის“ აგენ­ტე­ბის ინ­ფორ­მა­ცი­ით, აბუ იუ­სუ­ფის სახ­ლის ვეს­ტი­ბი­ულ­ში მო­ხუ­ცი კა­რის­კა­ცი იმ­ყო­ფე­ბო­და, ხოლო დაც­ვის წევ­რებს კი ღა­მით მან­ქა­ნებ­ში ეძი­ნათ. თა­ვი­დან­ვე გა­და­წყვე­ტი­ლი იყო, რომ მო­ხუ­ცი კა­რის­კა­ცის გა­ნე­იტ­რა­ლე­ბა ცრემლსა­დე­ნი გა­ზით მოხ­დე­ბო­და, ხოლო იმ შემ­თხვე­ვა­ში თუ ის აქ­ტი­ურ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბას გა­უ­წევ­და სპეც­რაზ­მე­ლებს, მას თავ­ში მა­ყუ­ჩი­ა­ნი პის­ტო­ლე­ტი­დან გას­რო­ლით გა­ა­ნე­იტ­რა­ლებ­დნენ. დაც­ვის წევ­რე­ბის ლიკ­ვი­და­ცი­ას კი თა­ვის თავ­ზე კა­პი­ტა­ნი ლე­ვი­ნის ჯგუ­ფი აი­ღებ­და.

10 აპ­რილს, 01:30 სა­ათ­ზე ყვე­ლა ჯგუ­ფი სა­წყის პო­ზი­ცი­ებ­ზე გა­ვი­და. ეჰუდ ბა­რაკ­მა ოპე­რა­ცი­ის და­წყე­ბის ბრძა­ნე­ბა გას­ცა. თუმ­ცა, პირ­ვე­ლი­ვე წუ­თე­ბი­დან გა­უთ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლი გარ­თუ­ლე­ბე­ბი გაჩ­ნდა. დამ­ხმა­რე ჯგუფ­მა უცებ ვერ შეძ­ლო დაც­ვის წევ­რე­ბის მან­ქა­ნის პოვ­ნა. ის ად­გი­ლი, სა­დაც მან­ქა­ნა უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, ცა­რი­ე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. მეტი ლო­დი­ნი არ შე­იძ­ლე­ბო­და. ნე­ბის­მი­ერ და­ყოვ­ნე­ბას შემ­თხვე­ვი­თი გამ­ვლე­ლე­ბის ან ჟან­დარ­მე­ბის ყუ­რა­დღე­ბის მი­პყრო­ბა შე­ეძ­ლო.

ეჰუდ ბა­რა­კი ჯგუფ­თან ერ­თად აბუ იუ­სუ­ფის სახ­ლის ფარ­თო ვეს­ტი­ბი­ულ­ში შე­ვი­და. შიგ­ნით არც დაც­ვა და არც კა­რის­კა­ცი არ იყო. სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი სწრა­ფად ავიდ­ნენ მე­ექ­ვსე სარ­თულ­ზე და ბრძა­ნე­ბის მო­ლო­დინ­ში კა­რებ­თან გა­ჩერ­დნენ. მას შემ­დეგ, რაც ეჰუდ ბა­რა­კი დარ­წმუნ­და, რომ ყვე­ლა­ფე­რი გეგ­მის მი­ხედ­ვით მი­დის, ის გა­რეთ გა­ვი­და, რათა ყვე­ლა ჯგუ­ფე­ბის­თვის ეხელ­მძღვა­ნე­ლა. კი­დევ ორმა ჯგუფ­მა ამ დროს პო­ზი­ცი­ე­ბი და­ი­კა­ვა მე­ზო­ბე­ლი სახ­ლის მე­ო­თხე და მე­ო­რე სარ­თუ­ლებ­ზე - ად­ვა­ნი­სა და ნა­სე­რის ბი­ნებ­თან.

საკ­მა­ოდ წინ­და­უ­ხე­და­ვი ნა­ბი­ჯი იქ­ნე­ბო­და შტურ­მის და­წყე­ბა ზურგს უკან გა­ურ­კვე­ვე­ლი რა­ო­დე­ნო­ბის დაც­ვის წევ­რე­ბის ცო­ცხლად და­ტო­ვე­ბით. ეჭვი რომ არ გა­ჩე­ნი­ლი­ყო, ქა­ლად გა­დაც­მუ­ლი კა­პი­ტა­ნი ლე­ვი­ნი, რო­მე­ლიც ნას­ვა­მი ქა­ლის როლს თა­მა­შობ­და, ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბის სად­გო­მის­კენ გა­ე­მარ­თა, აბუ იუ­სუ­ფის დაც­ვის წევ­რე­ბის პოვ­ნის იმე­დით. რამ­დე­ნი­მე წუ­თიც არ გა­სუ­ლა და ერთ-ერთ გა­ჩე­რე­ბულ მან­ქა­ნა­ში მან სა­ეჭ­ვო მოძ­რა­ო­ბა შე­ამ­ჩნია. ლე­ვინ­მა მან­ქა­ნას­თან მი­ახ­ლო­ე­ბა ვერ მი­ას­წრო, რო­დე­საც მან­ქა­ნის კა­რე­ბი გა­ი­ღო და იქე­დან შე­ი­ა­რა­ღე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცი გა­მო­ვი­და. ლე­ვი­ნი ნას­ვა­მი ქა­ლის რო­ლის თა­მაშს აგ­რძე­ლებ­და და შე­ი­ა­რა­ღე­ბულ მა­მა­კაცს უახ­ლოვ­დე­ბო­და. რო­დე­საც მათ შო­რის სულ რა­ღაც ათი მეტ­რი დარ­ჩა, კა­პი­ტან­მა ბლუ­ზი­დან ავ­ტო­მა­ტი გა­მო­ი­ღო და ტე­რო­რის­ტის მი­მარ­თუ­ლე­ბით ცე­ცხლი გახ­სნა. თუმ­ცა, ორი გას­რო­ლის შემ­დეგ ავ­ტო­მატ­მა უმტყუ­ნა და აბუ იუ­სუ­ფის დაჭ­რი­ლი მცვე­ლი სიბ­ნე­ლე­ში მი­ი­მა­ლა. ამ დროს დამ­ხმა­რე ჯგუფ­მა მარ­ჯვე­ნა ფლან­გი­დან შე­მო­უ­ა­რა ინ­ცი­დენ­ტის ად­გილს და მიბ­ჯე­ნით და­ცხრი­ლა დაც­ვის წევ­რე­ბის მან­ქა­ნა. მოკ­ლუ­ლი მძღო­ლი თა­ვით და­ე­ცა სა­ჭე­ზე, რა­მაც ხან­გრძლი­ვი და გამ­ყი­ნა­ვი სიგ­ნა­ლი გა­მო­იწ­ვია. გარ­და ამი­სა, ტყვი­ე­ბი გვერ­დით მდგომ მან­ქა­ნებს მოხ­ვდა, რის გა­მოც სიგ­ნა­ლი­ზა­ცია ამუ­შავ­და.

შექ­მნილ­მა ხმა­ურ­მა სპეც­რაზ­მე­ლებს მათი მთა­ვა­რი უპი­რა­ტე­სო­ბა, მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბის ფაქ­ტო­რი წა­არ­თვა. ყვე­ლა­ფე­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლი იყო მათი ქმე­დე­ბე­ბის სის­წრა­ფე­ზე. ამ დრო­ის­თვის მა­ი­ორ ბე­ცე­რის ჯგუფ­მა კა­რებ­ზე პლას­ტი­კუ­რი ასა­ფეთ­ქე­ბე­ლი მი­ა­მაგ­რა. თი­თო­ე­უ­ლი წამი მა­რა­დი­უ­ლო­ბად ეჩ­ვე­ნე­ბო­დათ სპეც­რაზ­მე­ლებს, ხოლო პი­რო­ბი­თი სიგ­ნა­ლი ეჰუდ ბა­რა­კის­გან არ მო­დი­ო­და. „სა­ი­ე­რეტ მატ­კა­ლის“ მე­თა­უ­რი, მოვ­ლე­ნე­ბის სწრა­ფი გან­ვი­თა­რე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, არ ჩქა­რობ­და. ორ სხვა­დას­ხვა სახ­ლში მდე­ბა­რე სამ ბი­ნა­ში შტურ­მი ერ­თდრო­უ­ლად უნდა და­წყე­ბუ­ლი­ყო. მხო­ლოდ მას შემ­დეგ, რაც ეჰუდ ბა­რა­კი დარ­წმუნ­და იმა­ში, რომ სა­მი­ვე ჯგუ­ფი მზად არის, მან შტურ­მის და­წყე­ბის პი­რო­ბი­თი სიგ­ნა­ლი მის­ცა.

სამი აფეთ­ქე­ბა

პირ­ვე­ლი ასა­ფეთ­ქე­ბე­ლი მო­წყო­ბი­ლო­ბა აბუ იუ­სუ­ფის ბი­ნას­თან ამოქ­მედ­და. მა­ი­ორ ბე­ცე­რის ჯგუფ­მა დე­ტა­ლუ­რად იცო­და ბი­ნის შიდა და­გეგ­მა­რე­ბა. „მო­სა­დის“ ინ­ფორ­მა­ცი­ით, აბუ იუ­სუ­ფი ბი­ნის მარ­ცხე­ნა ფრთა­ში უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, დიდ ოთახ­ში, რო­მე­ლიც მისი სა­მუ­შაო კა­ბი­ნე­ტი იყო. გეგ­მის მი­ხედ­ვით, მუკი ბე­ცე­რი პირ­ვე­ლი უნდა შეჭ­რი­ლი­ყო აბუ იუ­სუ­ფის კა­ბი­ნეტ­ში. ამავდრო­უ­ლად, მისი ჯგუ­ფის წევ­რე­ბი სხვა ოთა­ხებს "გაწ­მენ­დნენ". აფეთ­ქე­ბა იმ­დე­ნად მძლავ­რი იყო, რომ კარი ფაქ­ტობ­რი­ვად ოთახ­ში შე­ვარ­და. აბუ იუ­სუ­ფი შე­ე­ცა­და პის­ტო­ლე­ტის აღე­ბა­სა და წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბის გა­წე­ვას, თუმ­ცა კა­პი­ტან იონი ნე­თა­ნი­აჰუს რამ­დე­ნი­მე ტყვი­ამ ის გა­ა­ნე­იტ­რა­ლა. ამ დროს ოთახ­ში აბუ იუ­სუ­ფის მე­უღ­ლე შე­ვარ­და, ნე­თა­ნი­აჰუს და­ახ­ტა, თუმ­ცა მას მუკი ბე­ცერ­მა ეს­რო­ლა. იონი ნე­თა­ნი­აჰუ მშვი­დად მი­უ­ახ­ლოვ­და ტე­რო­რის­ტის ცხე­დარს და მოკ­ლუ­ლის ხე­ლის მტე­ვა­ნი შე­ა­მოწ­მა - „მო­სა­დის“ ინ­ფორ­მა­ცი­ით, აბუ იუ­სუფს ხელ­ზე თი­თის ფა­ლან­გი არ ჰქონ­და.

იონი ნე­თა­ნი­აჰუ

მას შემ­დეგ, რაც იონი ნე­თა­ნი­აჰუ დარ­წმუნ­და იმა­ში, რომ მის წი­ნა­შე ის ადა­მი­ა­ნი იყო, ვი­საც წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ის­რა­ე­ლის სპეც­სამ­სა­ხუ­რე­ბი ეძებ­დნენ, მან სა­კონ­ტრო­ლო გას­რო­ლა გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლა და ოთა­ხი­დან გა­ვი­და. სრო­ლე­ბი­სა და სიგ­ნა­ლი­ზა­ცი­ის ხმა­ურ­მა ნა­ხე­ვა­რი ბე­ი­რუ­თი გა­აღ­ვი­ძა. ოპე­რა­ცი­ის ად­გი­ლი­დან 200 მეტრში მდე­ბა­რე პო­ლი­ცი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბის ოფი­ცერ­მა ად­გილ­ზე ჟან­დარ­მე­რი­ის ჯგუ­ფი გა­აგ­ზავ­ნა, რათა გა­ერ­კვი­ათ რა ხდე­ბო­და პა­ლეს­ტი­ნე­ლე­ბის თავს. სა­ვა­რა­უ­დოდ, ლი­ბა­ნე­ლებ­მა სრო­ლე­ბი პა­ლეს­ტი­ნე­ლებს შო­რის საქ­მის გარ­ჩე­ვად მი­ი­ღეს.

რო­გორც კი მო­შო­რე­ბით ჟან­დარ­მე­ბის ჯიპი გა­მოჩ­ნდა კა­პი­ტა­ნი ლე­ვი­ნი და მა­ი­ო­რი დოვ ბარი თავ­შე­საფ­რი­დან გა­მო­ვიდ­ნენ და ჯიპი და­ცხრი­ლეს. მან­ქა­ნის მძღოლ­მა მარ­თვა და­კარ­გა და გა­ჩე­რე­ბულ მან­ქა­ნას შე­ე­ჯა­ხა. ჟან­დარ­მე­ბი იმ­დე­ნად დაბ­ნე­უ­ლე­ბი იყ­ვნენ, რომ სა­პა­სუ­ხო ცე­ცხლიც კი არ გახ­სნეს. მძღო­ლი ად­გილ­ზე მოკ­ვდა, ხოლო და­ნარ­ჩე­ნებ­მა მან­ქა­ნა და­ტო­ვეს და გა­იქ­ცნენ.

ამ დროს ქა­მალ ნა­სე­რის ბი­ნა­ში მძლავ­რი აფეთ­ქე­ბის ხმა გა­ის­მა. სპეც­რაზ­მე­ლე­ბის ჯგუ­ფი ბი­ნა­ში შე­იჭ­რა. „მო­სა­დის“ აგენ­ტე­ბის ინ­ფორ­მა­ცი­ით, ქა­მალ ნა­სე­რი უცო­ლო იყო და მარ­ტო ცხოვ­რობ­და. ეს არ­სე­ბი­თად აად­ვი­ლებ­და სპეც­რაზ­მე­ლე­ბის და­ვა­ლე­ბას. თუმ­ცა, ტე­რო­რის­ტის სა­ძი­ნე­ბელ ოთახ­ში ორი შე­ში­ნე­ბუ­ლი ახალ­გაზ­რდა ქალი დახ­ვდათ. ერთ-ერ­თმა მათ­გან­მა ტან­საც­მლის კა­რა­დის­კენ მი­უ­თი­თა სპეც­რაზ­მე­ლებს, მა­თაც ტყვი­ე­ბით და­ცხრი­ლეს კა­რა­და, სა­ი­და­ნაც ნა­სე­რის გვა­მი გად­მო­ვარ­და.

მე­სა­მე ჯგუ­ფი ამ დროს უკვე მზად იყო ქა­მალ ად­ვა­ნის ლიკ­ვი­და­ცი­ის­თვის. სპეც­რაზ­მე­ლე­ბი იმა­ვე სცე­ნა­რით მოქ­მე­დებ­დნენ. რო­გორც კი ბი­ნა­ში შე­იჭრ­ნენ, ქა­მალ ად­ვა­ნი პის­ტო­ლე­ტით ხელ­ში დახ­ვდათ. მან რამ­დე­ნი­მე გას­რო­ლა მო­ას­წრო და ერთი სპეც­რაზ­მე­ლი დაჭ­რა, რის შემ­დე­გაც ფან­ჯრი­დან გაქ­ცე­ვა სცა­და, თუმ­ცა ამა­ოდ, ის რამ­დე­ნი­მე გას­რო­ლით მოკ­ლეს. ამის შემ­დეგ სპეც­რაზ­მე­ლებ­მა „პა­ლეს­ტი­ნის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის“ სა­ი­დუმ­ლო დო­კუ­მენ­ტე­ბი და მა­სა­ლე­ბი წა­ი­ღეს და ბინა და­ტო­ვეს.

ამ დროს გა­რეთ სი­ტუ­ა­ცია სულ უფრო და უფრო და­ი­ძა­ბა. სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან ცო­ცხლად გა­მოს­ვლის შან­სე­ბი მცირ­დე­ბო­და. ნე­ბის­მი­ერ მო­მენ­ტში ლი­ბა­ნურ ჟან­დარ­მე­რი­ას შე­ეძ­ლო გზე­ბის გა­და­კეტ­ვა, რაც ეჰუდ ბა­რაკ­სა და „მო­სა­დის“ აგენ­ტებს უკან და­ხე­ვის გზას მო­უჭ­რი­და. მას შემ­დეგ, რაც ეჰუდ ბა­რა­კი დარ­წმუნ­და, რომ ყვე­ლა­ნი ად­გილ­ზე იყ­ვნენ, დათ­ქმულ ად­გილ­ზე სამი მან­ქა­ნა მი­ვი­და. სპეც­რაზ­მე­ლე­ბის ნა­წი­ლი უკვე მან­ქა­ნებ­ში ის­ხდა, რო­დე­საც ჟან­დარ­მე­ბის კი­დევ ერთი ჯიპი გა­მოჩ­ნდა. გა­რეთ დარ­ჩე­ნილ­მა სპეც­რაზ­მე­ლებ­მა ჟან­დარ­მე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით ის­რო­ლეს - მან­ქა­ნამ მარ­თვა და­კარ­გა და დიდი სიჩ­ქა­რით სახ­ლის კე­დელს შე­ე­ჯა­ხა.

რო­დე­საც თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი მორ­ჩა და ეჰუდ ბა­რაკ­მა გამ­გზავ­რე­ბის ბრძა­ნე­ბა გას­ცა, მო­სახ­ვე­ვი­დან ჟან­დარ­მე­ბის კი­დევ ერთი ჯიპი გა­მოჩ­ნდა, რო­მელ­მაც სპეც­რაზ­მე­ლებს უკან და­ხე­ვის გზა გა­და­უჭ­რა. ყვე­ლა­ზე ახ­ლოს მუკი ბე­ცე­რი იდგა. მან მსხვრე­ვა­დი ყუმ­ბა­რა ეს­რო­ლა ჟან­დარ­მებს. ორი ჟან­დარ­მი ად­გილ­ზე და­ი­ღუ­პა, მე­სა­მემ კი იქამ­დე მო­ას­წრო მან­ქა­ნი­დან გად­მოხ­ტო­მა, ვიდ­რე ყუმ­ბა­რა აფეთ­ქდე­ბო­და. დაჭ­რი­ლი ჟან­დარ­მის ცო­ცხლად და­ტო­ვე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და. კა­პი­ტან­მა ნე­თა­ნი­აჰუმ ავ­ტო­მა­ტი გა­და­ტე­ნა და ჟან­დარმს და­ე­დევ­ნა. 20-30 მეტრში და­ე­წია და გა­ა­ნე­იტ­რა­ლა. თუმ­ცა, რო­დე­საც უკან მოტ­რი­ალ­და და­ი­ნა­ხა, რომ მან­ქა­ნე­ბი მის გა­რე­შე და­იძ­რნენ - სიჩ­ქა­რე­ში არა­ვის შე­უმ­ჩნე­ვია მისი არ­ყოფ­ნა. იონი ნე­თა­ნი­აჰუმ და­უყ­ვი­რა თა­ნა­მებ­რძო­ლებს, მისი ხმა ერთ-ერ­თმა გა­ი­გო და მან­ქა­ნა უკან დაბ­რუნ­და მის ასაყ­ვა­ნად.

თუმ­ცა, პა­ლეს­ტი­ნე­ლი ტე­რო­რის­ტე­ბის სამი მა­ღალ­ჩი­ნოს­ნის ლიკ­ვი­დი­რე­ბა არ იყო ოპე­რა­ცია „ახალ­გაზ­რდო­ბის გა­ზა­ფხუ­ლის“ ერ­თა­დერ­თი სა­მიზ­ნე. ეჰუდ ბა­რა­კის ჯგუ­ფის პა­რა­ლე­ლუ­რად ბე­ი­რუთ­ში ის­რა­ე­ლის სა­დე­სან­ტო ძა­ლე­ბის 35-ე ბრი­გა­დი­სა და სა­ზღა­ვო კო­მან­დო­სე­ბის ჯგუ­ფის „შა­ი­ე­თეთ 13“-ის ჯგუფ­მა პა­ლეს­ტი­ნე­ლი ტე­რო­რის­ტე­ბის ინფრას­ტრუქ­ტუ­რის ოთხი ობი­ექ­ტი აა­ფეთ­ქეს და ასო­ბით ტე­რო­რის­ტი მოკ­ლეს.

...1973 წლის 10 აპ­რილს დი­ლით ის­რა­ე­ლის თავ­დაც­ვი­თი ძა­ლე­ბის პრესმდი­ვა­ნი პრეს­კონ­ფე­რენ­ცი­ას გა­მარ­თავს, რო­მელ­ზეც უცხო­ელ ჟურ­ნა­ლის­ტებს გა­ნუ­ცხა­დებს, რომ ის­რა­ე­ლი ლი­ბა­ნის დე­და­ქა­ლაქ­ში გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბულ ან­ტი­ტე­რო­რის­ტულ ოპე­რა­ცი­ა­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას იღებს. „ჩვენ არა მხო­ლოდ ლი­ბან­ში და ევ­რო­პა­ში, არა­მედ მსოფ­ლი­ოს ნე­ბის­მი­ერ წერ­ტილ­ში ტე­რო­რის­ტე­ბის გა­და­ად­გი­ლე­ბის თა­ო­ბა­ზე გვაქვს ინ­ფორ­მა­ცია“, - გა­ნა­ცხა­დებს ის­რა­ე­ლის თავ­დაც­ვი­თი ძა­ლე­ბის პრესმდი­ვა­ნი.

ის­რა­ე­ლის პრე­მი­ე­რი ეჰუდ ბა­რა­კი პა­ლეს­ტი­ნელ­თა ლი­დერ ია­სერ არა­ფატ­თან და აშშ-ს პრე­ზი­დენტ ბილ კლინ­ტონ­თან შეხ­ვედ­რი­სას

ან­ტი­ტე­რო­რის­ტულ­მა ოპე­რა­ცი­ამ „ახალ­გაზ­რდო­ბის გა­ზა­ფხულ­მა“ ღრმა შოკ­ში ჩა­აგ­დო სრუ­ლი­ად არა­ბუ­ლი სამ­ყა­რო. რე­აქ­ცია მო­ი­ცავ­და ზი­ზღს, დაბ­ნე­უ­ლო­ბას, შიშ­სა და სა­კუ­თა­რი უძ­ლუ­რე­ბის შეგ­რძნე­ბას. თუმ­ცა, ოპე­რა­ცი­ის მთა­ვა­რი მიღ­წე­ვა იყო ის, რომ ის­რა­ე­ლის სპეც­სამ­სა­ხუ­რებ­მა და­ამ­ტკი­ცეს, რომ მათ დე­ტა­ლუ­რი ინ­ფორ­მა­ცია აქვთ პა­ლეს­ტი­ნე­ლი ტე­რო­რის­ტე­ბის ლი­დე­რე­ბის გა­და­ად­გი­ლე­ბა­ზე და ნე­ბის­მი­ერ მო­მენ­ტში შე­უძ­ლი­ათ მათი ლიკ­ვი­დი­რე­ბა მა­თი­ვე სა­ძი­ნე­ბელ ოთახ­ში. და­წყე­ბუ­ლი 1973 წლის აპ­რი­ლი­დან პა­ლეს­ტი­ნუ­რი ტე­რო­რიზ­მის ლი­დე­რე­ბი მშვი­დად ვერ იძი­ნებ­დნენ, თა­ვი­ანთ სა­ხელ­ზე სახ­ლებს ვერ ყი­დუ­ლობ­დნენ და ვერ ქი­რა­ობ­დნენ, თით­ქმის ყო­ველ­დღი­უ­რად იც­ვლიდ­ნენ ად­გილ­სამ­ყო­ფელს, რათა ოპე­რა­ცია „ახალ­გაზ­რდო­ბის გა­ზა­ფხუ­ლის“ მსგავ­სი არ გა­მო­რე­ბუ­ლი­ყო.

იმ დღე­ებ­ში ბრი­ტა­ნუ­ლი The Daily News წერ­და: „ის­რა­ე­ლის სა­ი­დუმ­ლო სამ­სა­ხუ­რე­ბი ყვე­ლა­ზე ეფექ­ტუ­რე­ბი არი­ან თა­ნა­მედ­რო­ვე მსოფ­ლი­ო­ში…“

სპე­ცი­ა­ლუ­რად AMBEBI.GE-სთვის კახა დგე­ბუ­ა­ძე