თორ­ნი­კე ყა­ჯრიშ­ვი­ლი "პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის" გა­და­ცე­მის - "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თემა" - ჟურ­ნა­ლის­ტია. მის მიერ მომ­ზა­დე­ბულ­მა სი­უ­ჟე­ტებ­მა ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა უკე­თე­სო­ბის­კენ შეც­ვა­ლა. თორ­ნი­კე დღე­საც აქ­ტი­უ­რად აშუ­ქებს უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბას და გუ­ლის­ხმი­ე­რი მა­ყუ­რებ­ლის წყა­ლო­ბით, ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის ბედი სა­სი­კე­თოდ იც­ვლე­ბა... გა­დავ­წყვი­ტეთ, მკი­თხვე­ლის­თვის თორ­ნი­კე ყა­ჯრიშ­ვი­ლი უკეთ გაგ­ვეც­ნო...

- ყო­ველ­თვის თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­რე­ჟი­სო­რო ფა­კულ­ტეტ­ზე მინ­დო­და ჩა­ბა­რე­ბა, მაგ­რამ სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის მერე ვერ მო­ვა­ხერ­ხე: როცა ატეს­ტა­ტი ავი­ღე, თე­ატ­რა­ლურ­ში მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დე­ბი უკვე დას­რუ­ლე­ბუ­ლი იყო. წელი უქ­მად რომ არ და­მე­კარ­გა, სა­ბუ­თე­ბი ჟურ­ნა­ლის­ტი­კის ფა­კულ­ტეტ­ზე შე­ვი­ტა­ნე. ჟურ­ნა­ლის­ტი­კამ ძა­ლი­ან და­მა­ინ­ტე­რე­სა. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლა ისე და­ვას­რუ­ლე, რომ თე­ატ­რა­ლურ­ში ჩა­ბა­რე­ბის სურ­ვი­ლი აღარ გამ­ჩე­ნია.ჩემი პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი ჟურ­ნა­ლი "გზა" იყო. კარ­გად მახ­სოვს, "გზის" მა­შინ­დე­ლი რე­დაქ­ტო­რის - ზუ­რაბ აბა­ში­ძის პირ­ვე­ლი მე­სი­ჯი, რო­მე­ლიც 2007 წლის 2 იან­ვარს გა­მო­მიგ­ზავ­ნა: შენი პირ­ვე­ლი სტა­ტია და­ი­ბეჭ­და, გზა და­მი­ლო­ცია, კე­თი­ლი სურ­ვი­ლე­ბი­თო... ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ეს უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი დღე იყო, როცა ჟურ­ნალ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ სტა­ტი­ას ჩემი გვარ-სა­ხე­ლი ეწე­რა. "გზა­ში" 2 წელი ვი­მუ­შა­ვე. შემ­დეგ სხვა კომ­პა­ნი­ა­ში გა­და­ვე­დი, 3 წლის წინ კი ისევ "პა­ლიტ­რა­მე­დი­ა­ში" დავ­ბრუნ­დი: ახლა სტა­ტი­ებს გა­ზე­თის­თვის, ინ­ტერ­ნეტ­პორ­ტა­ლე­ბის­თვის ვწერ, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ვმუ­შა­ობ...

- ტე­ლე­ვი­ზი­ით რა­ტომ და­ინ­ტე­რეს­დი?

- ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბა ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. "პა­ლიტ­რა მე­დი­ა­ში" მოს­ვლი­სას მი­თხრეს, რომ შე­მეძ­ლო, სა­კუ­თა­რი თავი ყველ­გან მო­მე­სინ­ჯა. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში სი­უ­ჟე­ტე­ბის გა­კე­თე­ბა გა­დავ­წყვი­ტე. კარ­გად მახ­სოვს, ხე­ლის პა­ტა­რა კა­მე­რით ვმუ­შა­ობ­დი - ოპე­რა­ტო­რიც მე ვი­ყა­ვი, ჟურ­ნა­ლის­ტიც და მე­მონ­ტა­ჟეც. ჩემი 2-3-წუ­თი­ა­ნი სი­უ­ჟე­ტე­ბი "პა­ლიტ­რა TV"-ის სა­იტ­ზე ქვეყ­ნდე­ბო­და. შემ­დეგ გა­ვი­გე, რომ ჩვენს პრო­ფე­სი­ო­ნალ ოპე­რა­ტო­რებს ჩემ­ზე უთ­ქვამთ: - ამ ბიჭს წერა გა­მოს­დის, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ო­ბა კი - არაო. მაგ­რად "გა­მი­ტყდა", მაგ­რამ ამან დიდი სტი­მუ­ლი მომ­ცა, სა­კუ­თარ თავ­ზე უფრო მე­ტად მე­მუ­შა­ვა... ვრცე­ლი სი­უ­ჟე­ტე­ბის კე­თე­ბა შარ­შან­წინ, გა­და­ცე­მა "ლურ­ჯი ვაშ­ლის­თვის" და­ვი­წყე. რო­გორც მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, ნელ-ნელა "ვიზ­რდე­ბო­დი". ახ­ლაც პრო­ფე­სი­უ­ლად ზრდის პრო­ცეს­ში ვარ - ყვე­ლა სი­უ­ჟეტ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას რა­ღაც ახალს ვსწავ­ლობ...

- გა­და­ცე­მა "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­მის" ჟურ­ნა­ლის­ტი რო­გორ გახ­დი?

- "პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის" გა­მო­ჩე­ნის­თა­ნა­ვე, ამ გა­და­ცე­მის შექ­მნის იდე­აც გაჩ­ნდა. "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თემა" ყვე­ლა სფე­როს მო­ი­ცავ­და, პო­ლი­ტი­კის გარ­და, პა­ტარ-პა­ტა­რა, 10-წუ­თი­ა­ნი ფილმ-სი­უ­ჟე­ტე­ბის სა­ხით. გა­და­ცე­მის მი­ზა­ნი იყო, მა­ყუ­რებ­ლის­თვის გვეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბა და უკე­თე­სო­ბის­კენ შეგ­ვეც­ვა­ლა. მე­ო­რე წელი და­ი­წყო, რაც ეს გა­და­ცე­მა ეთერ­ში გა­დის. ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მარ­თლაც ბევ­რი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა უკე­თე­სო­ბის­კენ შევ­ცვა­ლეთ. ახა­ლი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სე­ზო­ნი­დან, "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­მის" ფორ­მა­ტი კონ­კრე­ტულ ჩარ­ჩო­ებ­ში ჩაჯ­და - გა­და­ცე­მა მხო­ლოდ სო­ცი­ა­ლურ თე­მებს ეძღვნე­ბა, რაც მსგავ­სი თე­მე­ბი­სად­მი მა­ყუ­რებ­ლის დიდ­მა ინ­ტე­რეს­მა გა­ნა­პი­რო­ბა.

- "თა­ვი­სუ­ფალ თე­მა­ში" ყვე­ლა­ზე მეტი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა რო­მელ სი­უ­ჟეტს ჰქონ­და?

- არა­სო­დეს მა­ვი­წყდე­ბა მცხე­თა­ში მცხოვ­რე­ბი ყა­ლი­ო­ნაშ­ვი­ლე­ბის ოჯა­ხის შე­სა­ხებ გა­და­ღე­ბუ­ლი სი­უ­ჟე­ტი: რამ­დე­ნი­მე არას­რულ­წლო­ვა­ნი ბავ­შვი, მო­ხუც ბე­ბი­ა­სა და მა­მი­დას­თან ერ­თად, მორ­ყე­ულ, ფიც­რულ სახ­ლში ცხოვ­რობ­და. სახ­ლი წაქ­ცე­ვის პი­რას იყო მი­სუ­ლი... რე­პორ­ტა­ჟის ეთერ­ში გას­ვლის შემ­დეგ, უამ­რავ­მა ადა­მი­ან­მა დაგ­ვი­რე­კა და ამ ოჯა­ხის კო­ორ­დი­ნა­ტე­ბი გვთხო­ვა. სა­ზღვარ­გა­რეთ მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტე­ბიც შეგ­ვეხ­მი­ა­ნენ. გა­სა­ჭირ­ში მყოფ ოჯახს ხალ­ხი სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო ნივ­თე­ბით, საკ­ვე­ბით, ფი­ნან­სუ­რად და­ეხ­მა­რა. სა­პირ­ფა­რე­შო, აბა­ზა­ნა აუ­შე­ნეს, სახ­ლი გა­უ­მაგ­რეს... სხვა­თა შო­რის, ამ ოჯა­ხის და­სახ­მა­რებ­ლად ადა­მი­ა­ნე­ბი დღემ­დე გვი­რე­კა­ვენ... არა­ერ­თი მსგავ­სი ამ­ბის გახ­სე­ნე­ბა შე­მიძ­ლია, მაგ­რამ ამა­ზე სა­უ­ბა­რი შორს წაგ­ვიყ­ვანს.

- რო­გორც ვიცი, ამე­რი­კა­შიც იმოგ­ზა­უ­რე...

- ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე და­უ­ვი­წყა­რი დღე იყო, როცა სამ­სა­ხურ­ში მი­სულს ჩემ­მა პრო­დი­უ­სერ­მა - მაკა ლო­მი­ძემ მი­თხრა, - ამე­რი­კა­ში მი­დი­ხა­რო. თა­ვი­დან ყუ­რებს არ და­ვუ­ჯე­რე. როცა დავ­რწმუნ­დი, რომ ნამ­დვი­ლად მე მი­თხრა, ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი შეგ­რძნე­ბა და­მე­უფ­ლა, რაც ამ 30 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მქო­ნია!.. ნიუ-იორკში 12 დღე გა­ვა­ტა­რე. თი­თო­ე­უ­ლი დღე შთამ­ბეჭ­და­ვი იყო. 30 წელი ნიუ-იორკში შე­მის­რულ­და. ვხუმ­რობ­დით, - 30 წლის იუ­ბი­ლე ნიუ-იორკზე ნაკ­ლებ ად­გი­ლას არ უნდა აღ­ნიშ­ნოო (იცი­ნის). ძა­ლი­ან მა­გა­რი იყო!..

ამე­რი­კი­დან საკ­მა­ოდ კარ­გი რე­პორ­ტა­ჟე­ბი ჩა­მო­ვი­ტა­ნე. და­ახ­ლო­ე­ბით, 6 სი­უ­ჟე­ტი მო­ვამ­ზა­დე. ყვე­ლა მათ­გა­ნი ამე­რი­კა­ში მცხოვ­რებ ქარ­თველ ემიგ­რან­ტებს ეძღვნე­ბო­და. ვე­ცა­დე, ამ სი­უ­ჟე­ტე­ბით მეჩ­ვე­ნე­ბი­ნა ემიგ­რან­ტე­ბის ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა, საზ­რუ­ნა­ვი და რის ფა­სად უჯ­დე­ბათ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მყო­ფი სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხე­ბის რჩე­ნა... ამე­რი­კის გარ­და, ავ­ღა­ნეთ­შიც გახ­ლდით 28 აგ­ვის­ტოს, სა­დაც ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბი სამ­შვი­დო­ბო მი­სი­ის ფარ­გლებ­ში იმ­ყო­ფე­ბი­ან. ყვე­ლა­ზე და­უ­ვი­წყა­რი 3 დღე მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა­ზე ცხელ წერ­ტილ­ში გა­ვა­ტა­რე. ავ­ღა­ნე­თი­დან რე­პორ­ტა­ჟი ჩა­მო­ვი­ტა­ნე, რო­მე­ლიც რო­გორც მე­უბ­ნე­ბი­ან, ძა­ლი­ან კარ­გი გა­მო­ვი­და...

- ავ­ღა­ნეთ­ში მა­რი­ა­მო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი რო­გორ აღ­ნიშ­ნეთ?

- ძალ­ზე ემო­ცი­უ­რი იყო! წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ავ­ღა­ნეთ­ში, ამე­რი­კულ ბა­ზა­ში, ქარ­თვე­ლი ჯა­რის­კა­ცე­ბის მიერ ლო­დე­ბით აშე­ნე­ბუ­ლი წმინ­და გი­ორ­გის სა­ხე­ლო­ბის ძა­ლი­ან პა­ტა­რა და ლა­მა­ზი ტა­ძა­რი დგას... ეს მა­რი­ა­მო­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის ყვე­ლა­ზე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ლი­ტა­ნი­ო­ბა იყო, რაც კი ოდეს­მე მი­ნა­ხავს... ავ­ღა­ნე­თი­დან ძა­ლი­ან ამა­ყი ჩა­მო­ვე­დი, რად­გან ასე­თი მა­გა­რი ჯა­რის­კა­ცე­ბი გვყავს!

- გან­ტვირ­თვის­თვის რას აკე­თებ?

- რო­გორც თე­ატ­რში, სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფი მა­ყუ­რებ­ლე­ბის აპ­ლო­დის­მენ­ტე­ბის მი­ხედ­ვით აფა­სებს, რამ­დე­ნად კარ­გად ითა­მა­შეს მსა­ხი­ო­ბებ­მა, თით­ქმის ასეა ჩემს შემ­თხვე­ვა­შიც: რო­დე­საც გა­და­ცე­მა­სა თუ სტა­ტი­ას მა­ყუ­რებ­ლე­ბის, მკი­თხვე­ლე­ბის კარ­გი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვე­ბა, ეს ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი სტი­მუ­ლია, ამ დე­როს და­დე­ბი­თი ემო­ცი­ე­ბით ვი­მუხ­ტე­ბი... რაკი მთლი­ა­ნად პრო­ფე­სი­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში ვარ ჩარ­თუ­ლი, მე­გობ­რებ­თან იშ­ვი­ა­თად ვარ. ბოლო დროს, სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში ხში­რად ვმოგ­ზა­უ­რობ - ზოგ­ჯერ სამ­სა­ხუ­რის გამო, ზოგ­ჯერ - მე­გობ­რებ­თან ერ­თად. მშვიდ გა­რე­მო­ში მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ყოფ­ნა ჩემ­თვის გან­ტვირ­თვის კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბაა... სა­ყიდ­ლებ­ზე სი­ა­რუ­ლით ვის­ვე­ნებ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ფეხ­საც­მე­ლე­ბი. ამას წი­ნათ, და­ვით­ვა­ლე და აღ­მოჩ­ნდა, რომ ზუს­ტად 33 წყვი­ლი ფეხ­საც­მე­ლი მაქვს.

- ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა, რომ მთე­ლი ხელ­ფა­სი ფეხ­საც­მელ­ში და­გი­ხარ­ჯავს?

- კი. მახ­სოვს, ერთხელ 3 წყვი­ლი ფეხ­საც­მე­ლი ვი­ყი­დე. არ ვიცი, რამ გა­მა­გი­ჟა... ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა... მერე 3 წყვი­ლი ფეხ­საც­მლის გამო, მთე­ლი თვე ძა­ლი­ან ეკო­ნო­მი­უ­რად ვი­ცხოვ­რე.

- პო­პუ­ლა­რო­ბას გრძნობ?

- პო­პუ­ლა­რო­ბის გან­ცდა არ მაქვს, თუმ­ცა ქუ­ჩა­ში, სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ტრან­სპორ­ტში ხში­რად უკი­თხავთ - თორ­ნი­კე თქვენ ხარ­თო? ბოლო დროს, ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი გახ­შირ­და. სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა ვი­ღაც შენს სი­უ­ჟეტს უყუ­რებს და შემ­დეგ, ამის შე­სა­ხებ პი­რა­დად გე­უბ­ნე­ბა...

- შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა ხდე­ბა?

- მყავს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ერ­თად კარ­გად ვართ.

- ჩვე­ნი­ვე სფე­როს წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია?

- არა, მაგ­რამ სი­უ­ჟე­ტის გა­და­ღე­ბი­სას გა­ვი­ცა­ნი. შემ­დეგ დავ­მე­გობ­რდით, მერე მე­გობ­რო­ბა სიყ­ვა­რულ­ში გა­და­ი­ზარ­და...

- შენს სა­მუ­შაო გრა­ფიკს რო­გორ ეგუ­ე­ბა?

- გა­გე­ბით ეკი­დე­ბა (იცი­ნის), რად­გან თა­ვა­დაც მუ­შა­ობს, შრო­მის ფასი იცის. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ცდი­ლობს კომ­ფორ­ტი შე­მიქ­მნას.

- ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ხში­რად დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზეც ვმუ­შა­ობთ. საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის სი­ურპრი­ზე­ბის მო­წყო­ბას თუ ახერ­ხებ?

- ახ­ლა­ხან, ვა­ლენ­ტი­ნო­ბის დღე­სას­წა­ულ­ზე, სვა­ნეთ­ში ვი­ყა­ვი: სვა­ნურ დღე­სას­წა­ულს - ლამპრო­ბას ვი­ღებ­დით. ვა­ლენ­ტი­ნო­ბა საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან ერ­თად ვერ გა­ვა­ტა­რე, მაგ­რამ როცა დავ­ბრუნ­დი, სი­ურპრი­ზი მა­ინც გა­ვუ­კე­თე და და­ნა­შა­უ­ლი ასე გა­მო­ვის­ყი­დე (იღი­მის).

- თორ­ნი­კე, ისეთ სფე­რო­ში მუ­შა­ობ, რომ კი­ნე­მა­ტოგ­რაფ­შიც უკეთ გა­ერ­კვე­ო­დი, ამ სფე­რო­ში სა­ნაც­ნო­ბო წრეს გა­ი­ჩენ­დი... რე­ჟი­სუ­რა­ში ძა­ლის მო­სინ­ჯვა­ზე არ გი­ფიქ­რია?

- ჩემი ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი სურ­ვი­ლი იმ ფაქ­ტმა გა­ნა­პი­რო­ბა, რომ ბი­ძაშ­ვი­ლი რე­ჟი­სო­რი მყავს (თი­ნა­თინ ყა­ჯრიშ­ვი­ლი). წარ­მო­შო­ბით სიღ­ნა­ღი­დან ვარ. როცა ბავ­შვო­ბა­ში თბი­ლის­ში ჩა­მოვ­დი­ო­დი, თი­კოს ოჯახს ვსტუმ­რობ­დი. მა­შინ თიკო თე­ატ­რა­ლურ­ში სწავ­ლობ­და და ბავ­შვო­ბი­დან სპექ­ტაკ­ლებ­ზე, გა­და­ღე­ბებ­ზე დავ­ყავ­დი. რე­ჟი­სო­რო­ბის სურ­ვი­ლიც ალ­ბათ ამი­ტომ გა­მიჩ­ნდა. ფილ­მე­ბის გა­და­ღე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, მი­მაჩ­ნია, რომ ჩემი ყვე­ლა სი­უ­ჟე­ტი პა­ტა­რა, დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მია. ასე რომ, გარ­კვე­ულ­წი­ლად, ჩემი ბავ­შვო­ბის სურ­ვი­ლი ავიხ­დი­ნე... ამე­რი­კა­ში ხელ­მე­ო­რედ სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­ვემ­გზავ­რე­ბი: მინ­და, იქ მცხოვ­რე­ბი ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტე­ბის შე­სა­ხებ დო­კუ­მენ­ტუ­რი ფილ­მი გა­და­ვი­ღო...

- მშობ­ლი­ურ სიღ­ნაღს ხში­რად სტუმ­რობ?

- ხან­და­ხან თვე­ე­ბი ისე გა­დის, რომ ვერ ვა­ხერ­ხებ წას­ვლას. თუ გა­და­ღე­ბა კა­ხეთ­ში მაქვს, ზოგ­ჯერ სახ­ლში შევ­ლა­საც ვერ ვა­ხერ­ხებ, რად­გან დრო­ში ძა­ლი­ან შე­ზღუ­დუ­ლი ვარ. ერთი თვის წინ, სა­მუ­შაო გვი­ან და­ვას­რუ­ლე. დე­და­ჩე­მის და­ბა­დე­ბის დღე დგე­ბო­და. გა­დავ­წყვი­ტე, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად კა­ხეთ­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და დე­და­ჩე­მის­თვის და­ბა­დე­ბის დღე მი­მე­ლო­ცა... დე­დას ტორ­ტი­თა და სან­თლე­ბით და­ვა­დე­ქით და გა­ვაღ­ვი­ძეთ. შოკ­ში იყო (იღი­მის)!..

- და­სას­რულ, რას გვე­ტყვი?

- იმას, რომ "პა­ლიტ­რა­მე­დია" ჩემი მე­ო­რე სახ­ლია. ვხუმ­რობ ხოლ­მე, - ხა­ლათ­სა და ჩუს­ტებს მო­ვი­ტან და ბა­რემ, აქვე და­ვი­ძი­ნებ-მეთ­ქი (იცი­ნის). სამ­სა­ხურ­ში ბევრ დროს ვა­ტა­რებ. აქ ყვე­ლა ოჯა­ხის წევ­რად მი­მაჩ­ნია. რაც მთა­ვა­რია, გუნ­დუ­რად ვმუ­შა­ობთ. სწო­რედ ეს გა­ნა­პი­რო­ბებს იმას, რომ ყო­ველ­თვის ხა­რის­ხი­ან "პრო­დუქტს" ვქმნით...