ეს სა­ში­შია! - რის­კენ მი­ილ­ტ­ვი­ან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი იმი­ჯის მქო­ნე მო­ზარ­დე­ბი

მო­ზარ­დის მი­ერ მშობ­ლის მკვლე­ლო­ბის და შემ­დეგ, მი­სი მე­გობ­რე­ბის სა­დის­ტურ­მა საქ­ცი­ელ­მა ბევრ ადა­მი­ანს და­ა­კარ­გ­ვი­ნა ჰუ­მა­ნიზ­მი და ისი­ნი მო­ითხო­ვენ, დამ­ნა­შა­ვე­ე­ბი სა­კად­რი­სად, რაც შე­იძ­ლე­ბა მკაც­რად და­ი­სა­ჯონ. რთუ­ლია, ასეთ დროს ადა­მი­ა­ნე­ბის მოთხოვ­ნას წინ აღუდ­გე და მო­ზარ­დე­ბის დაც­ვა სცა­დო, რად­გან მა­თი საქ­ცი­ე­ლი მარ­თ­ლაც, ყო­ველ­გ­ვარ ზღვარს ას­ც­და - ამ ახალ­გა­ზრ­დე­ბის მი­ერ გა­მო­ჩე­ნი­ლი სი­სას­ტი­კე შე­მაძ­რ­წუ­ნე­ბე­ლია. არა­და, მახ­სოვს, რამ­დე­ნი­მე წლის წინ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა მო­ზარ­დებს გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლო­ბა­საც ვერ ჰპა­ტი­ობ­და, ძვე­ლი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი კი ეძებ­დ­ნენ გზას, რომ მო­ზარ­დე­ბი შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად და­ეც­ვათ ცუ­დი საქ­ცი­ე­ლის­გან. სამ­წუ­ხა­როდ, რო­გორც ჩანს, ეს ვერ მო­ხერ­ხ­და...

უკ­ვე ხმა­მაღ­ლა ლა­პა­რა­კო­ბენ ოდეს­ღაც ტა­ბუ­და­დე­ბულ თე­მა­ზე - რას აკე­თე­ბენ მო­ზარ­დე­ბი მა­შინ, რო­ცა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის უმე­ტეს ნა­წილს სძი­ნავს? უკ­ვე აღარ მა­ლა­ვენ იმ ფაქტს, რომ ზო­გი­ერ­თი ახალ­გაზ­რ­და სა­დის­ტუ­რი საქ­ცი­ე­ლით (ცხო­ვე­ლის ან ფრინ­ვე­ლის წა­მე­ბით, რიგ შემ­თხ­ვე­ვა­ში კი ადა­მი­ა­ნის წვა­ლე­ბით) ცდი­ლობს იმ ენერ­გი­ის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბას, რო­მე­ლიც მოს­ვე­ნე­ბას არ აძ­ლევს...

რა­ტომ უჩ­ნ­დე­ბა მო­ზარდს სურ­ვი­ლი, ცოცხალ არ­სე­ბას ტკი­ვი­ლი მი­ა­ყე­ნოს, სა­საფ­ლა­ო­ზე იაროს და ბუ­დი­დან ღა­მუ­რის მსგავ­სად, მხო­ლოდ ღა­მით გა­მო­ვი­დეს? მა­თი ქმე­დე­ბა არის მარ­თ­ლაც სა­დიზ­მის გა­მოვ­ლი­ნე­ბა, რო­მე­ლი­მე სექ­ტის ზე­გავ­ლე­ნა თუ უბ­რა­ლოდ, ეს ერ­თ­გ­ვა­რი გა­სარ­თო­ბია? რო­გორც უნ­და გა­გიკ­ვირ­დეთ, თა­ვად მო­ზარ­დე­ბი მი­იჩ­ნე­ვენ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი დრო­ე­ბი­თია, წარ­მა­ვა­ლია და ამის გა­მო პა­ნი­კის ატე­ხა არ ღირს. თუმ­ცა, დრო რაც უფ­რო მე­ტად გა­დის, მით უფ­რო ვრწმუნ­დე­ბით, რომ ზო­გი­ერ­თი ახალ­გაზ­რ­და მი­ელ­ტ­ვის გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლო­ბას და იმის­თ­ვის, რომ გა­მორ­ჩე­უ­ლი იყოს, გზად ყვე­ლა­ფერს ანად­გუ­რებს, მე­რე კი, რო­ცა ჩიხ­ში მო­ექ­ცე­ვი­ან, ამ ყვე­ლა­ფერს "სექ­ტან­ტო­ბას" აბ­რა­ლე­ბენ და ამ­ბო­ბენ, რომ რა­ღაც დაჯ­გუ­ფე­ბა­ში უნე­ბუ­რად აღ­მოჩ­ნ­დ­ნენ და იქ გო­ნე­ბა გა­და­უტ­რი­ა­ლეს. თუმ­ცა, ამ სექ­ტის შე­ფის ან შეკ­რე­ბის ად­გი­ლის მი­თი­თე­ბა ბევრ მათ­განს უჭირს და ამი­ტო­მაც არის, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წევ­რე­ბი ვერ ვხვდე­ბით, ეს რე­ა­ლო­ბაა თუ უც­ნა­უ­რი თა­მა­ში, რომ­ლის გა­მო­ი­სო­ბი­თაც, ახალ­გაზ­რ­დე­ბი თავ­საც საფ­რ­თხე­ში იგ­დე­ბენ და სხვებ­საც პრობ­ლე­მებს უქ­ნი­ან.

გო­გო­ნას, რომ­ლის ინ­ტერ­ვი­უ­საც ახ­ლა შე­მოგ­თა­ვა­ზებთ, წლე­ბის წინ შევ­ხ­ვ­დი. სი­მარ­თ­ლე გითხ­რათ, მა­შინ ჩე­მი რეს­პონ­დენ­ტის გუ­ლახ­დი­ლო­ბა­ში ეჭ­ვი შე­მე­პა­რა, მაგ­რამ მე­რე მივ­ხ­ვ­დი - ამ ამ­ბავ­ში და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი არა­ფე­რია და დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­დან კი ვფიქ­რობ, რომ ახალ თა­ო­ბას აუცი­ლებ­ლად სჭირ­დე­ბა დახ­მა­რე­ბა, რომ რე­ა­ლუ­რი სამ­ყა­რო­დან ირე­ა­ლურ­ში არ გა­და­ი­ნაც­ვ­ლონ და ისე­თი შეც­დო­მე­ბი არ და­უშ­ვან, რო­მე­ლიც არა მარ­ტო მათ, არა­მედ ამ ახალ­გაზ­რ­დე­ბის გარ­შე­მო მყო­ფებ­საც და­ა­ზა­რა­ლებს... ამ გო­გო­ნამ, რო­მე­ლიც ეგოდ გა­მეც­ნო, ვიდ­რე შევ­ხ­ვ­დე­ბო­დი, ჯერ მო­ბი­ლურ­ზე და­მი­მე­სი­ჯა:

"ი­მე­დია არ­სე­ბობ, მე ეგო ვარ, ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი და ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი. მინ­და იმ მო­ზარ­დებ­ზე გე­ლა­პა­რა­კო, რომ­ლე­ბიც ჩემ­სა­ვით, ღა­მეს სა­საფ­ლა­ო­ზე ათე­ვენ. მარ­თა­ლია, ჩე­მი სა­მე­გობ­რო წრე საკ­მა­ოდ ვიწ­როა, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სო. დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ის მო­ზარ­დე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამას წი­ნათ ტე­ლე­ეკ­რან­ზე გა­მოჩ­ნ­დ­ნენ, ყალ­ბე­ბი არი­ან, მე კი ნამ­დ­ვი­ლად ღა­მის ცხოვ­რე­ბით ვცხოვ­რობ და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, მთვა­რი­სა და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ცქე­რით ვტკბე­ბი... თუმ­ცა, ზოგ­ჯერ კა­ტებს ჩვენც ვაწ­ვა­ლებთ, რად­გან სა­ა­მი­სოდ მი­ზე­ზი გვაქვს... და­მი­კავ­შირ­დი და გპირ­დე­ბი, გუ­ლახ­დი­ლი ვიქ­ნე­ბი".

რო­ცა პა­სუ­ხი და­ვუგ­ვი­ა­ნე, და­მი­რე­კა და მკაც­რი ტო­ნით მითხ­რა:

- რა იყო, ჩე­მი გე­ში­ნია და ამი­ტო­მაც არ და­მი­რე­კე თუ უბ­რა­ლოდ, ეს თე­მა არ გა­ინ­ტე­რე­სებს?

- ვინ ხარ?

- მე ის ვარ, ვინც მარ­თ­ლა ღა­მის ცხოვ­რე­ბით, ღა­მუ­რა­სა­ვით ცხოვ­რობს და არა - უბ­რა­ლო ჯამ­ბა­ზი. იქ­ნებ შემ­ხ­ვ­დე. გპირ­დე­ბი, არა­ფე­რი და­გი­შავ­დე­ბა და ჩემ­თან ლა­პა­რა­კი ალ­ბათ, ცოდ­ვა­შიც არ ჩა­გეთ­ვ­ლე­ბა. უბ­რა­ლოდ მინ­და, მე­გობ­რის დღი­უ­რი გად­მოგ­ცე...

თა­ვი­დან მე­გო­ნა, გო­გო­ნა ვარ­დე­ბის მო­ე­დან­ზე, მი­წის­ქ­ვე­შა გა­და­სას­ვ­ლელ­თან და­მი­ბა­რებ­და, მაგ­რამ შევ­ც­დი: პა­ე­მა­ნი ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კა­ფე­ში და­მი­ნიშ­ნა. კი­დევ ერ­თი მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბა ისიც გახ­ლ­დათ, რომ სხვა უც­ნა­უ­რი იმი­ჯის მქო­ნე მო­ზარ­დე­ბის­გან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით, ის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყუ­რადღე­ბას მხო­ლოდ გახ­ვ­რე­ტი­ლი ცხვი­რი­თა და ენით (რო­მე­ლიც ცხა­დია, თუ არ და­ი­ლა­პა­რა­კებ­და, არც უჩან­და) იქ­ცევ­და.

ეგო:

- სა­ნამ გა­გეც­ნო­ბო­დი, აქეთ-იქით ისე იყუ­რებ­დი, მივ­ხ­ვ­დი, უც­ნა­უ­რი იმი­ჯის მქო­ნე გო­გო­ნას ეძებ­დი. ასეა?

- რა­ღა და­გი­მა­ლო და, ასეა!

- მე დღი­სით ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან არაფ­რით გა­მორ­ჩე­უ­ლი იმი­ჯი მაქვს; სა­მა­გი­ე­როდ, სა­ღა­მოს რომ შემ­ხ­ვ­დე, ვერ მიც­ნობ: შა­ვი პა­რი­კი მაქვს, რომ­ლის ტა­რე­ბაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. სა­ყუ­რე­საც შავს ვი­კე­თებ და მა­კი­აჟ­საც. ჩე­მი ტა­ნი­სა­მო­სი ღა­მუ­რას ფრთებს მო­გა­გო­ნებთ. მოკ­ლედ, სად­მე რომ შემ­ხ­ვ­დე, დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მაგ­რად შე­გე­შინ­დე­ბა, თუმ­ცა არც ისე­თი სა­ში­ში ვარ...

- ასე ჩაც­მულ-და­ხუ­რუ­ლი სად­მე მი­დი­ხარ თუ...

განაგრძეთ კითხვა