"მისი მთავარი რეგალია "კაცობა" იყო" - გურამ თიკანაძის სიყვარულით სავსე ცხოვრება და 30 წლის ასაკში შეწყვეტილი სიცოცხლე

"...ვოი, რა საშინელია სიკვდილი ლოგინში!...

ისიც ლოგინში მომკვდარა, ოღონდ - ყინულის ლოგინში"! (მ. ლებანიძე) - 1963 წლის 27 აგვისტოს დაღუპულა 30 წლისა, მთასა და ბარში ყველას საიმედო მეგობარი, მთელი საქართველოსთვის - უთბილესი და მოსიყვარულე, ხუჭუჭი თმითა და ულამაზესი მწვანე თვალებით. თაობებმა წლების განმავლობაში მასზე მოთხრობილი ამბებით, ლექსებითა და წერილებით ავკინძეთ და წარმოსახვით შევქმენით ერთი გამორჩეული ვაჟკაცი ქართველის - "კოხტა" გურამ თიკანაძის პორტრეტი. ის ნამდვილად თავისი თაობის კერპი იყო - მოგზაური და მთამსვლელი, მოთხილამურე და მოკრივე, უმახვილესი თვალის მქონე ფოტოგრაფი და ჟურნალისტი...

გაცილებით სრულყოფილი კი ეს პორტრეტი მისი ქალიშვილისთვის იქცა... როდის და როგორ "შეხვდა" პირველად თითქმის უცნობ მამას - პირისპირ გურამ თიკანაძის ქალიშვილი ია თიკანაძე გვესაუბრება:

- ერთი წლის ვიყავი, მამა რომ დაიღუპა. ვერ გეტყვით, სხვების მონათხრობით წარმოვიდგინე თუ მართლა მახსოვს კადრი, მის პანაშვიდზე როგორ დავდე ყვავილი სასახლესთან. მაგრამ, რაც თავი მახსოვს, ყველგან და ყველასთვის გურამ თიკანაძის ქალიშვილი ვარ. ბავშვობიდან მიუთითებდნენ, გურამის შვილიაო და მკოცნიდნენ, მეხვეოდნენ. ვგრძნობდი, მამასადმი განსაკუთრებულ დამოკიდებულებას. მამა კარგი ფოტოხელოვანი იყო, საინტერესო ხედვით და თანამედროვე არა მარტო იმ წლებისთვის, დღევანდელობისთვისაც კი. მისი ნამუშევრები საზღვარგარეთაც იფინებოდა, ხშირად იმარჯვებდა კიდეც. კოლეგები უეჭველად შეაფასებდნენ მის შემოქმედებას, მაგრამ, ალბათ, იმხანად ამას ვერ აღიქვამდნენ მისი მეგობრები, ვერც ის ადამიანები, საქართველოს სოფლებში გზადაგზა რომ ხვდებოდნენ და მათ და მათი შვილების ფოტოებს ფირზე რომ აღბეჭდავდა. რომ გავიზარდე, მამის "ნაკვალევის" ძებნაში, უპირველესად, მის გასაოცარ ბუნებას გადავაწყდი: მას ნებისმიერი ასაკის ადამიანებთან ურთიერთობის უნივერსალური უნარი ჰქონდა, 5 წლის ბავშვთანაც მეგობრობდა და 80 წლის მოხუცთანაც. რომ დაღუპულა და უშგულში ჩამოუსვენებიათ, ერთი ძალიან პატარა ბიჭი მჯდარა იქვე და გულამოსკვნით ტიროდა. რა გატირებსო, უკითხავთ და, - ჩემი ძმაკაცი დაიღუპაო, - უპასუხია... მამას განსაკუთრებული რეგალიები არ ჰქონია და მხოლოდ გვიან მივხვდი: მისი მთავარი რეგალია "კაცობა" და დიდი სიყვარულის ნიჭი იყო. თვითონაც ამიტომ შეიყვარეს ძალიან, თორემ სვანეთიც ბევრს გადაუღია უკეთესად და მთაც ბევრს დაულაშქრავს მეტი წარმატებით. და კიდევ, მისი ცხოვრების შესწავლით იმასაც მივხვდი, რომ მამა თავისი ქვეყნისა და ხალხის მოყვარე ახალგაზრდა კაცის სიმბოლოდაც შეგვიძლია მივიჩნიოთ.

გაგრძელება