დღეს, 13 ივ­ნისს თბი­ლი­სის და­მან­გრე­ვე­ლი სტი­ქი­ი­დან ერთი წელი გა­ვი­და...

დღე, რო­მელ­მაც თბი­ლი­სი შეც­ვა­ლა... ტრა­გე­დი­ის ღამე, რო­მე­ლიც იმე­დის დღით გა­თენ­და. ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თა სა­ხე­ე­ბი, სა­ხე­ლე­ბი და ის­ტო­რი­ე­ბი თბი­ლი­სის სტი­ქი­ის დღე­ებ­ში და­ვი­მახ­სოვ­რეთ… AMBEBI.GE-ს მულ­ტი­მე­დია პრო­ექ­ტი "1 წელი 13 ივ­ნი­სის სტი­ქი­ი­დან" ამ ადა­მი­ა­ნებს და მათ ის­ტო­რი­ებს გა­გახ­სე­ნებთ...

ერ­თა­დერ­თი ოჯა­ხი, რო­მე­ლიც სვა­ნი­ძის ქუ­ჩა­ზე დარ­ჩა…

სვა­ნი­ძის 16 ნო­მერ­ში მცხოვ­რე­ბი ზუმ­ბუ­ლი­ძე­ე­ბის ოჯა­ხი ერ­თა­დერ­თია, რომ­ლებ­საც სა­კუ­თა­რი სახ­ლი სტი­ქი­ის შემ­დეგ ერთი დღით არ და­უ­ტო­ვე­ბია.

ზუმ­ბუ­ლი­ძე­ე­ბი სვა­ნი­ძის ქუ­ჩა­ზე 1960 წლი­დან ცხოვ­რო­ბენ. აქ ოჯა­ხის ოთხი თა­ო­ბა გა­ი­ზარ­და. "13 სული ვართ, აქ ვცხოვ­რობ­დით და აქ ვართ. არ გვინ­დო­და აქა­უ­რო­ბის მი­ტო­ვე­ბა, რაც გა­დარ­ჩა იმას ვუფრ­თხილ­დე­ბო­დით" - გვე­უბ­ნე­ბა ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლი­სი ხა­თუ­ნა ზუმ­ბუ­ლი­ძე.

"ყვე­ლა­ზე მძაფ­რად 13 ივ­ნი­სის ღა­მი­დან ის მახ­სენ­დე­ბა, რომ სამი პა­ტა­რა გვყავ­და სახ­ლში, უფ­რო­სი 3 წლის, ტყუ­პე­ბი - ორის და მთა­ვა­რი იყო ისი­ნი გა­დაგ­ვერ­ჩი­ნა. წყა­ლი სახ­ლის მე­ო­რე სარ­თუ­ლამ­დე ამო­ვი­და, ყვე­ლა­ფე­რი დატ­ბო­რა და გა­სას­ვლე­ლი არ­სად იყო, ამი­ტომ ტე­რა­სე­ბით გა­და­ვე­დით სახ­ლი­დან. აღ­მარ­თზე მივ­დი­ო­დით ჩემი ოჯა­ხი, სამი პა­ტა­რით და ჩვე­ნი მე­ზობ­ლე­ბი, ვინც მო­ას­წრეს ჩვე­ნამ­დე მოს­ვლა. გზა­ზე არა­ფე­რი ჩან­და - წვი­მა, სიბ­ნე­ლე, ტა­ლა­ხი, ერ­თმა­ნეთს ვე­ძახ­დით, - ხომ ყვე­ლა მო­დის, ვინ­მე ხომ არ წა­იქ­ცა და დახ­მა­რე­ბა ხომ არ სჭირ­დე­ბაო" - იხ­სე­ნებს და­მან­გრე­ვე­ლი სტი­ქი­ის ღა­მეს ხა­თუ­ნა ზუმ­ბუ­ლი­ძე.

ქუ­ჩა­ზე, სა­დაც სტი­ქი­ამ 6 ადა­მი­ა­ნი შე­ი­წი­რა და 20 ოჯა­ხი უსახ­ლკა­როდ და­ტო­ვა, დან­გრე­უ­ლი სახ­ლე­ბის ად­გი­ლას, ახლა დიდი ცა­რი­ე­ლი ად­გი­ლია. ახალ­და­გე­ბუ­ლი ას­ფალ­ტი და ელექტრო­გა­დამ­ცე­მი ბო­ძე­ბი რო­გორც ჩანს, რამ­დე­ნი­მე დღის წინ დას­რულ­და. მუ­შე­ბი ახ­ლაც მუ­შა­ო­ბენ დან­გრე­ვას გა­დარ­ჩე­ნი­ლი სახ­ლე­ბის გა­მაგ­რე­ბა­ზე. ზუმ­ბუ­ლი­ძე­ე­ბი რამ­დე­ნი­მე თვე­ში მარ­ტო აღარ იქ­ნე­ბი­ან. სამ ოჯახს სახ­ლებს ურე­მონ­ტე­ბენ და მალე ისი­ნი სა­კუ­თარ ფუ­ძე­ზე დაბ­რუ­ნე­ბას შეძ­ლე­ბენ.

"ამ სტი­ქი­ამ ბევ­რი რამე შეც­ვა­ლა. და­მა­ნა­ხა რომ უნდა იბ­რძო­ლო და არ გა­ჩერ­დე. ამ სტი­ქი­ამ და­მა­ნა­ხა კარ­გიც და ცუ­დიც, რომ გგო­ნია შენ­თვის ვი­ღაც კარ­გია, თურ­მე ტყუ­ი­ლად და პი­რი­ქით... ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­კე­თე და­ვი­ნა­ხე. ვინც გვეხ­მა­რე­ბო­და, ან ვინც ვერ მო­დი­ო­და და გვი­რე­კავ­და, ჩვენ­ზე დარ­დობ­და... უბე­დუ­რე­ბის დროს მარ­ტო ყოფ­ნა ყვე­ლა­ზე ძნე­ლია და ამ სტი­ქი­ის დღე­ებ­ში ჩვენ არ ვი­ყა­ვით მარ­ტო. როცა, ვფიქ­რობ­დი, რომ მე და ჩემს ოჯახს აღა­რა­ფე­რი დაგ­ვრჩა, თა­ვი­დან უნდა და­ვი­წყოთ ცხოვ­რე­ბა, მაგ­რამ არ ვი­ცით სა­ი­დან, ამ დროს და­ვი­ნა­ხეთ, რომ ხალ­ხი გვეხ­მა­რე­ბა და სა­ი­დან­ღაც და­ვი­წყეთ..."

ბეგი - სი­ცო­ცხლის სიმ­ბო­ლო

ფო­ტო­კა­მე­რას აღარ უფრთხის, მის წინ პო­ზი­რე­ბას მი­ეჩ­ვია კი­დეც. თბი­ლი­სის სტი­ქი­ის დღე­ებ­ში ზო­ო­პარ­კის ბი­ნა­და­რი ბე­ჰე­მო­თი ტრა­გე­დი­ის ერთ-ერთ სიმ­ბო­ლოდ იქცა, მისი ფო­ტო­ე­ბი წამ­ყვა­ნი გა­მო­ცე­მე­ბის მთა­ვარ გვერ­დებ­ზეც კი და­ი­ბეჭ­და.

ბეგი თბი­ლი­სის ზო­ო­პარკში 1999 წლი­დან ცხოვ­რობს. ახლა ის 20 წლის არის (ბე­ჰე­მო­თე­ბი 40-50 წელს ცხოვ­რო­ბენ) და "და­სა­ქორ­წი­ნებ­ლად" სა­უ­კე­თე­სო პე­რი­ო­დი აქვს, თუმ­ცა ჯერ­ჯე­რო­ბით მის­თვის პარტნი­ორს ვერ პო­უ­ლო­ბენ. ასე რომ, ბეგი მარ­ტოა...

"ჩვენ­მა ბე­გიმ (ბეგ­ლარს მო­ფე­რე­ბით ვე­ძა­ხით), 13 ივ­ნი­სის ღა­მეს სა­ო­ცა­რი ბრძო­ლი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა გა­მო­ამ­ჟღავ­ნა. თა­ვის ვო­ლი­ე­რი­დან გმირ­თა მო­ე­დან­ზე აღ­მოჩ­ნდა. ვაჟ­კა­ცუ­რად იბ­რძო­ლა და სუ­ლაც არ იყო და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი, არა­ფე­რი და­შა­ვე­ბია. ბინ­ძურ, მო­რე­ბით სავ­სე და შლა­მი­ან-ტა­ლა­ხი­ან წყალ­ში მო­უხ­და ცურვ, თუმ­ცა იმ ორომ­ტრი­ა­ლი­დან გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გა­მო­ვი­და! მარ­თლაც სი­ცო­ცხლის სიმ­ბო­ლოდ იქცა. მისი შემ­ყუ­რე, მივ­ხვდით, რომ ზო­ო­პარკს და­ხურ­ვა დ გა­ნად­გუ­რე­ბა არ ემუქ­რე­ბა!" - ამ­ბობს და­ვით თაქთა­ქიშ­ვი­ლი, ზო­ო­პარ­კის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლე.

სტი­ქი­ის შემ­დეგ, იძუ­ლე­ბუ­ლე­ბი გახ­დნენ სპი­ლო­ე­ბი შე­ე­ვიწ­რო­ვე­ბი­ნათ და ბე­გის­თვის მათი ვო­ლი­ე­რის ნა­წი­ლი და­ეთ­მოთ. სპი­ლო­ებ­მა ახა­ლი მე­ზო­ბე­ლი მი­ი­ღეს, თუმ­ცა ბეგი მათ აუზ­ში ცო­ცხა­ლი თა­ვით არ ჩა­დი­ო­და. ამი­ტომ, დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ზო­ო­პარ­კის თა­ნამ­შრომ­ლებს რამ­დენ­ჯერ­მე უწევ­დათ მის­თვის წყლის "შლან­გით" დას­ხმა. ბო­ლოს კი გა­ირ­კვა, რომ ბე­ჰე­მო­ტი თურ­მე ღა­მით ჭყუმ­პა­ლა­ობ­და აუზ­ში. რო­დე­საც ამ "უმ­სგავ­სო" საქ­ცი­ე­ლის შე­სა­ხებ შე­ი­ტყვეს, მომ­ვლე­ლე­ბი წყალს აღარ ას­ხამ­დნენ და ბე­გიც იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, აუზ­ში დღის გან­მავ­ლო­ბა­შიც ჩა­სუ­ლი­ყო. ახლა მას სა­კუ­თა­რი ვო­ლი­ე­რი აქვს, დიდი აუ­ზით...

13 ივ­ნი­სის ტრა­გი­კულ ღა­მეს ზო­ო­პარ­კის სამი თა­ნამ­შრო­მე­ლი და 270 ცხო­ვე­ლი ემსხვერ­პლა. გა­ნად­გურ­და პარ­კის თით­ქმის ნა­ხე­ვა­რი ტე­რი­ტო­რია, მო­ი­შა­ლა ინფრას­ტრუქ­ტუ­რა.

ად­გი­ლი, რო­მე­ლიც ზო­ო­პარ­კის სი­ცო­ცხლის კუ­თხედ მი­იჩ­ნე­ო­და და სა­დაც სტი­ქი­ის დროს და­ღუ­პუ­ლი ძიძა - გუ­ლი­კო ჭი­ტა­ძე ცხო­ველ­თა უმ­წეო ნა­ში­ე­რებს ბავ­შვე­ბი­ვით ზრდი­და, სწო­რედ ის კუ­თხე, რო­მე­ლიც სი­ცო­ცხლის გა­საგ­რძე­ლე­ბელ ად­გი­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და, იმ ავ­ბე­დით ღა­მეს სიკ­ვდი­ლის სიმ­ბო­ლოდ იქცა... ამი­ტომ, გა­და­წყდა, იმ დან­გრე­ულ ნა­წილ­ში არა­ფე­რი გა­კე­თე­ბუ­ლი­ყო. ამ ნა­წილ­ში მე­რი­ამ სა­რეკ­რე­ა­ციო ზონა გა­ა­შე­ნა, ზო­ო­პარ­კის ქვე­და ნა­წილ­ში ამი­ე­რი­დან მწვა­ნე ზოლი იქ­ნე­ბა...

…და­მან­გრე­ვე­ლი სტი­ქი­ის შემ­დეგ, ზო­ო­პარ­კის ხე­ლახ­ლა გახ­სნა 13 სექ­ტემ­ბერს მო­ხერ­ხდა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ზო­ო­პარ­კის დი­რექ­ტორს ზუ­რაბ გუ­რი­ე­ლი­ძე გა­ახ­სენ­და სიმ­ბო­ლუ­რი დამ­თხვე­ვა - 13 სექ­ტემ­ბერს გუ­ლი­კო ჭი­ტა­ძის და­ბა­დე­ბის დღე იყო...

მო­ხა­ლი­სე ტაქ­სის­ტო­ბი­დან გამ­გე­ო­ბის თა­ნამ­შრომ­ლამ­დე

"უფა­სო ტაქ­სი მო­ხა­ლი­სე­ებს" - ავ­ტო­მან­ქა­ნა ამ წარ­წე­რით, სვა­ნი­ძის ქუ­ჩა­ზე სტი­ქი­ი­დან მე­სა­მე დღეს გა­მოჩ­ნდა. მას 25 წლის გი­ორ­გი ლო­მი­ძე მარ­თავ­და. სა­კუ­თა­რი ავ­ტო­მო­ბი­ლით გი­ორ­გი უსას­ყიდ­ლოდ ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლებ­სა და მო­ხა­ლი­სე­ებს, რომ­ლე­ბიც ვე­რეს ხე­ო­ბა­ში თავ­და­უ­ზო­გა­ვად შრო­მობ­დნენ. ასე გა­იც­ნეს და შე­იყ­ვა­რეს თბი­ლი­სე­ლებ­მა "მო­ხა­ლი­სე ტაქ­სის­ტი".

"ჩვენს ქვე­ყა­ნა­სა და ქა­ლაქ­ში რა გა­სა­ჭი­რი არ ყო­ფი­ლა - ომე­ბი, სტი­ქი­უ­რი უბე­დუ­რე­ბაც, მაგ­რამ რაც 13 ივ­ნისს დატ­რი­ალ­და, მსგავ­სი არა­ფე­რი მახ­სოვს. მაგ­რამ იმ ტრა­გე­დი­ას და­დე­ბი­თი მხა­რეც აღ­მო­აჩ­ნდა - იმ დროს ერ­თად შეკ­რუ­ლი ერი და­ვი­ნა­ხეთ. ახალ­გაზ­რდებ­მა, რომ­ლებ­ზეც მა­ნამ­დე ამ­ბობ­დნენ, ამა­თი იმე­დი არ უნდა გვქონ­დე­სო, თავი გა­მო­ი­ჩი­ნეს. მთე­ლი ერი გვერ­დიგ­ვერდ იდგა. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, 13 ივ­ნისს ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი და­უ­კავ­შირ­და, მათ შო­რის მეც. ჩემს საქ­ცი­ელს პა­ტა­რა სი­კე­თე ვუ­წო­დოთ, რად­გა­ნაც სა­ქარ­თვე­ლოს ბევ­რი ნამ­დვი­ლი გმი­რი ჰყო­ლია და უხერ­ხუ­ლია, მე გმი­რი მი­წო­დონ", - გვე­უბ­ნე­ბა გი­ორ­გი.

დღე­ვან­დე­ლი დღე­სა­ვით ახ­სოვს, რა ხდე­ბო­და სტი­ქი­ის ზო­ნა­ში, რო­გო­რი მტკივ­ნე­უ­ლი და ტრა­გი­კუ­ლი იყო სტი­ქი­ის შე­დე­გე­ბი და შემ­დე­გი დღე­ე­ბი... "სა­ნამ მო­ხა­ლი­სე­ე­ბი იქ იყ­ვნენ, მეც ვი­ყა­ვი ბო­ლომ­დე, ყო­ვე­ლი დღე ემო­ცი­უ­რი იყო და ახა­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბით სავ­სე. მას­შტა­ბუ­რი სა­მუ­შა­ო­ე­ბი ჩა­ტარ­და, უდი­დე­სი როლი სა­მაშ­ვე­ლო სამ­სა­ხურ­მა ითა­მა­შა, სა­პატ­რუ­ლო ეკი­პა­ჟებ­მა, სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბამ და მო­ხა­ლი­სე­ებ­მა. ყვე­ლამ შე­უ­ფა­სე­ბე­ლი სა­მუ­შაო გას­წი­ეს", - იხე­ნებს "მო­ხა­ლი­სე ტაქ­სის­ტი" სტი­ქი­ის შემ­დგომ დღე­ებს.

ბევ­რმა არ იცის, იმის მი­ზე­ზი, თუ რა­ტომ არ­ჩია გი­ორ­გიმ ფი­ზი­კურ მუ­შა­ო­ბას ტაქ­სით მომ­სა­ხუ­რე­ბო­და სხვებს. რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, უც­ნო­ბი ნეფ­რო­სკლე­რო­ზი და­უდ­გინ­და. და­ახ­ლო­ე­ბით 6 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში დი­ა­ლიზ­ზე იყო, შემ­დეგ ტრან­სპლან­ტა­ცია ჩა­უ­ტარ­და. გი­ორ­გის დო­ნო­რი მი­სი­ვე მამა გახ­და. სწო­რედ ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო შარ­შან ნი­ჩაბ­ზე მო­ხა­ლი­სე­ო­ბას, მო­ხა­ლი­სე ტაქ­სის­ტო­ბა არ­ჩია, - მის­თვის ფი­ზი­კუ­რი შრო­მა მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ არის რე­კო­მენ­დე­ბუ­ლი. "ჩემი ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბა არ მი­წყობ­და ხელს, რომ ნი­ჩაბ­ზე, ფი­ზი­კუ­რად მე­მუ­შა­ვა და უფა­სო ტაქ­სიც ამის შე­დე­გი აღ­მოჩ­ნდა. რო­გორც შევ­ძე­ლი, ადა­მი­ა­ნებს ისე და­ვეხ­მა­რე".

ამ საქ­ცი­ე­ლი­სა და მო­ქა­ლა­ქე­ობ­რი­ვი შეგ­ნე­ბის­თვის იმ დღე­ებ­ში­ვე, გი­ორ­გი ნა­ძა­ლა­დე­ვის გამ­გე­ო­ბა­ში და­ა­საქ­მეს, რის შემ­დე­გაც "ტაქ­სის­ტო­ბა" შე­წყვი­ტა, რი­თაც მა­ნამ­დე არ­ჩენ­და ოჯახს... იმას, რომ 13 ივ­ნი­სის სტი­ქია მის ცხოვ­რე­ბას ასე შეც­ვლი­და, ნამ­დვი­ლად ვერ წარ­მო­იდ­გენ­და. "რაც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მას მერე მოხ­და, ღვთის წა­ყა­ლო­ბად მი­ვიჩ­ნევ. რა თქმა უნდა, რა­დი­კა­ლუ­რად შე­იც­ვა­ლა ჩემი ცხოვ­რე­ბა. პრინ­ციპ­ში, ის ვარ, რაც ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ გა­ცი­ლე­ბით უკე­თე­სი სამ­სა­ხუ­რი მაქვს და მო­ვა­ლე­ო­ბას პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით ვას­რუ­ლებ" - ამ­ბობს გი­ორ­გი.

ალ­ბათ ერ­თმა­ნე­თის შეყ­ვა­რე­ბა ვერც მო­ას­წრეს...

27 წლის სერ­გო კა­პა­ნა­ძე ერთ-ერ­თია იმ ორი ადა­მი­ა­ნი­დან, რომ­ლე­ბიც 13 ივ­ნი­სის სტი­ქი­ის ღა­მეს გა­უ­ჩი­ნარ­დნენ. სერ­გოს კვა­ლი ვაკე-სა­ბურ­თა­ლოს ახალ გზა­ზე იკარ­გე­ბა და სტი­ქი­ი­დან ერთი წლის შემ­დე­გაც, მის შე­სა­ხებ ოჯახ­მა არა­ფე­რი იცის...

"ერთი წე­ლია თვალ­ზე ცრემ­ლი არ შემშრო­ბია, ერთი წლის იყო როცა და­ობ­ლდა და მას მერე ხელი აღარ გა­მიშ­ვია. მე ვზრდი­დი…" - ამ­ბობს სერ­გოს დე­ი­და ნინო თევ­დო­რა­ძე. სერ­გო კა­პა­ნა­ძეს ტრა­გი­კუ­ლი ის­ტო­რია აქვს. 1 წლის იყო როცა დე­დამ სი­ცო­ცხლე თვით­მკვლე­ლო­ბით და­ას­რუ­ლა. ობოლ ბი­ჭუ­ნას ბე­ბია, ბა­ბუა, დე­ი­და და ბიძა ზრდიდ­ნენ.

"ობო­ლი ბავ­შვი იყო და მეტი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა მქონ­და მის მი­მართ. არ ვიცი და­მი­ჯე­რებთ თუ არა, მაგ­რამ ჩემ­თვის შვილ­ზე მეტი იყო. ყველ­გან ერ­თად დავ­დი­ო­დით, ყო­ველ­თვის ვუყ­ვე­ბო­დი დე­და­მის­ზე. მა­საც ჩემი დის­ნა­ი­რი არ­ტის­ტუ­ლი ბუ­ნე­ბა ჰქონ­და. გა­რეგ­ნუ­ლად ულა­მა­ზე­სი, მწვა­ნეთ­ვა­ლე­ბა ბიჭი იყო. მე შევ­ქმე­ნი ეს ბავ­შვი. 17 წლი­სამ თბი­ლის­ში წას­ვლა გა­და­წყვი­ტა მა­მის გა­საც­ნო­ბად და წა­ვი­და. ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და თა­ვის და-ძმას­თან. თბი­ლის­ში და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა, ათი წელი ხან ერთ მე­გო­ბარ­თან ცხოვ­რობ­და, ხან მე­ო­რეს­თან. შემ­დეგ პრობ­ლე­მე­ბი შე­ექ­მნა სამ­სა­ხურ­ში, ვა­ლე­ბი და­ე­დო, რა­საც ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­და და ქუ­თა­ის­ში დაბ­რუნ­და. მოს­კოვ­ში გამ­გზავ­რე­ბას აპი­რებ­და, ამ­ბობ­და იქ ვი­მუ­შა­ვებ, ვა­ლებს გა­და­ვიხ­დი და უკან დავ­ბრუნ­დე­ბიო, მაგ­რამ მისი გეგ­მე­ბი შე­იც­ვა­ლა..."

სერ­გოს წას­ვლის გეგ­მე­ბი ლიზა ზა­რან­დი­ამ შეც­ვა­ლა. თბი­ლის­ში მე­გო­ბარ­თან ჩა­მო­სულ­მა, ლიზა გა­იც­ნო და გა­და­წყვი­ტა სა­მუ­შა­ოდ ისევ თბი­ლის­ში დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო. ლი­ზას და სერ­გოს ერთი თვის გაც­ნო­ბი­ლი ჰყავ­დათ ერ­თმა­ნე­თი. მათი მო­მა­ვა­ლი 13 ივ­ნისს ადი­დე­ბულ­მა ვე­რემ სა­მუ­და­მოდ შეც­ვა­ლა...

"ძა­ლი­ან უნ­დო­და ცო­ლის მოყ­ვა­ნა, შვი­ლე­ბი, მაგ­რამ არ დას­ცალ­და. 4 ივ­ნისს აპი­რებ­და ქუ­თა­ის­ში დაბ­რუ­ნე­ბას, ჩემი ძმის­შვი­ლი "მარ­შუტ­კით" იყო წა­მო­სუ­ლი შვი­ლებ­თან ერ­თად და მათ­თან ერ­თად უნდა დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო ქუ­თა­ის­ში, მაგ­რამ ბოლო მო­მენ­ტში გა­და­ი­ფიქ­რა. უთ­ქვამს აქ მუ­შა­ო­ბას ვი­წყებ და ცოტა ხნით ისევ დავ­რჩე­ბი თბი­ლის­შიო. რო­გორც მერე გა­ვი­გე, იმ დღეს ლი­ზას დის და მისი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის გა­საც­ნო­ბად გა­ვი­და სახ­ლი­დან. ერთი თვის გაც­ნო­ბი­ლი ჰყავ­და ლიზა, ალ­ბათ ერ­თმა­ნე­თის შეყ­ვა­რე­ბა ვერც მო­ას­წრეს..."

ნინო თევ­დო­რა­ძეს ერთი წლის მან­ძილ­ზე ერთი წუ­თით არ და­უ­კარ­გავს დის­შვი­ლის პოვ­ნის იმე­დი: "ახ­ლაც მაქვს სკამ­ზე გა­და­კი­დე­ბუ­ლი მისი ტან­საც­მე­ლი, რო­მელ­საც სერ­გოს სით­ბო აქვს შერ­ჩე­ნი­ლი. ბა­ბუ­ა­მის­მა დღემ­დე არ იცის სერ­გოს ამ­ბა­ვი. სა­დღაც მი­ხა­რია კი­დეც, მკვდა­რი რომ არ მი­ნა­ხავს. მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი ბიჭი იყო და ვფიქ­რობ იქ­ნებ გა­დარ­ჩა, რა­ღაც მოხ­ვდა თავ­ში და ამ­ნე­ზია და­ე­მარ­თა... ყო­ველ­დღე იმ იმე­დით შევ­დი­ვარ ინ­ტერ­ნეტ­ში, რომ ან თა­ვად ან სხვა ვინ­მე მომ­წერს, რომ ჩემი სერ­გუ­ნა ცო­ცხა­ლია. აღარ ვიცი, ის ჯო­ბია ზა­რან­დი­ე­ბის დე­დამ რომ იცის, შვი­ლე­ბი მკვდა­რი ჰყავს, თუ ჩემს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ყოფ­ნა..."