მსგავს ფაქტს ვერ ვიხ­სე­ნებ და არც გა­მი­გო­ნია, - შვილს სა­კუ­თა­რი მა­მის ბე­რად აღ­კვე­ცის შე­სა­ხებ სი­უ­ჟე­ტი მო­ემ­ზა­დე­ბი­ნოს... ივა­ნე ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ ცოტა ხნის წინ სა­ე­რო ცხოვ­რე­ბა და­ტო­ვა და სა­სუ­ლი­ე­რო ღვაწლს ჯა­ყის­მა­ნის უძ­ვე­ლეს მო­ნას­ტერ­ში შე­უდ­გა. იგი ამი­ე­რი­დან ბერი ათა­ნა­სე გახ­ლავთ. მის­მა შვილ­მა, მა­რი­ამ ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ კი მა­მის ბე­რად აღ­კვე­ცა­ზე Palitratv.ge-სთვის სი­უ­ჟე­ტი მო­ამ­ზა­და... ბერი ათა­ნა­სე 400 წლის შემ­დეგ პირ­ვე­ლია, ვინც ჯა­ყის­მა­ნის მო­ნას­ტერ­ში ბე­რად აკურ­თხეს. 4 ასე­უ­ლი წლის შემ­დეგ ამ ად­გი­ლას ეს რი­ტუ­ა­ლი პირ­ვე­ლად ჩა­ტარ­და.

თა­ვად სი­უ­ჟე­ტი და ფაქ­ტიც, გა­და­ჭარ­ბე­ბის გა­რე­შე, სა­ოც­რად ემო­ცი­უ­რია. მა­რი­ა­მი ამ­ბობს, რომ მო­ნას­ტერ­ში ნა­ნა­ხი­სა და გან­ცდი­ლის სრუ­ლად გად­მო­ცე­მა, მა­ინც გა­უ­ჭირ­და. იგი ამ თე­მა­ზე AMBEBI.GE-ს ექ­სკლუ­ზი­უ­რად ესა­უბ­რა:

- ოჯახ­ში ყვე­ლა­ნი მარ­თლმა­დი­დებ­ლე­ბი ვართ, გვწამს ღმერ­თის, მაგ­რამ, ახლა რომ ვიხ­სე­ნებ, მამა არას­დროს ყო­ფი­ლა ძა­ლი­ან რე­ლი­გი­უ­რი, ჩვენ შო­რის, ყვე­ლა­ზე მორ­წმუ­ნე მა­ინც ბე­ბი­აა, დე­დაც - შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად. ბავ­შვო­ბი­დან უფ­რო­სე­ბი ღმერ­თის სიყ­ვა­რულს მი­ნერ­გავ­დნენ... დღეს მწამს, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყვი, რომ ამა­ში ძა­ლი­ან ჩაფ­ლუ­ლი ვარ. ვცდი­ლობ, შვი­ლი ზი­ა­რე­ბა­ზე მი­ვიყ­ვა­ნო, უფრო სწო­რად, ის ნათ­ლი­ებს დაჰ­ყავთ. ადრე ბებო ტა­ძარ­ში მეც მა­ტა­რებ­და, მერე კი იქ სი­ა­რულს თავი და­ვა­ნე­ბე, მაგ­რამ როცა ვგრძნობ, რომ ეკ­ლე­სი­ა­ში უნდა მი­ვი­დე, მივ­დი­ვარ, აღ­სა­რე­ბაც ჩა­ბა­რე­ბუ­ლი მაქვს და ნა­ზი­ა­რე­ბიც ვარ.

14 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ჩემი მშობ­ლე­ბი და­შორ­დნენ. მამა სახ­ლი­დან წას­ვლის შემ­დეგ, ცალ­კე ცხოვ­რობ­და და რა­ღაც პე­რი­ო­დის მან­ძილ­ზე, მას­თან კონ­ტაქ­ტი არ მქო­ნია. მე და ჩემ­მა უმ­ცრო­მა დამ, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით აღ­ვად­გი­ნეთ, ცოტა ხან­ში კი შე­ვი­ტყვეთ ამ­ბა­ვი, რაც არა­ვის­თვის უთ­ქვამს - ის მო­ნას­ტერ­ში წა­ვი­და...

- მა­ნამ­დე რას საქ­მი­ა­ნობ­და?

- დიდ­ხანს სტრუქ­ტუ­რა­ში მუ­შა­ობ­და, კერ­ძოდ, რუს­თა­ვის მე­ო­რე ზო­ნა­ში, პო­ლი­ცი­ე­ლი იყო. ამი­ტომ ვე­რას­დროს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თუ ამ პრო­ფე­სი­ი­დან ასეთ გზას და­ად­გე­ბო­და. დიდი გარ­და­ტე­ხა მოხ­და...

- რამ იქო­ნია გავ­ლე­ნა?

- ხომ გე­უბ­ნე­ბით, არას­დროს მი­ნა­ხავს მა­მა­ჩე­მი ეკ­ლე­სი­ა­ში წირ­ვა­ზე წა­სუ­ლი­ყოს, ან იქ ჩვენ წა­ვეყ­ვა­ნეთ. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, რა­საც მე ვხე­დავ­დი, ასე იყო, ჩემ გა­რე­შე რას აკე­თებ­და, ამა­ზე ვე­რა­ფერს გე­ტყვით... უბ­რა­ლოდ, მის მო­ნას­ტერ­ში წას­ვლას ერთი ასე­თი ამ­ბა­ვი უძღვის: ის სა­კუ­თა­რი სახ­ლის მე­ო­რე სარ­თუ­ლი­დან გად­მო­ვარ­და, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ორი­ვე ფეხი ჰქონ­და მო­ტე­ხი­ლი და მთლი­ა­ნად ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი იყო, სა­ბედ­ნი­ე­როდ გა­დარ­ჩა და მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი, რეს­პუბ­ლი­კურ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში, ტრავ­მა­ტო­ლო­გი­ურ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში დიდ­ხანს მკურ­ნა­ლობ­და. ბევ­რი წლის შემ­დეგ სწო­რედ მა­შინ ვნა­ხე პირ­ვე­ლად, რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის შემ­დეგ კი ჯა­ყის­მა­ნის მო­ნას­ტერ­ში წა­ვი­და...

იხი­ლეთ სი­უ­ჟე­ტი: ჟურ­ნა­ლის­ტი, რო­მელ­მაც სა­კუ­თა­რი მა­მის ბე­რად აღ­კვე­ცა­ზე სი­უ­ჟე­ტი მო­ამ­ზა­და: "დავ­კარ­გე მშო­ბე­ლი და შე­ვი­ძი­ნე სუ­ლი­ე­რი მამა"

- რო­გორც შენი სი­უ­ჟე­ტი­დან შე­ვი­ტყვე, ეს მო­ნას­ტე­რი თურ­ქე­თის სა­ზღვარ­თან არის, სა­დაც ვა­ლე­დან უნდა წახ­ვი­დე... კი­დევ რა შე­გიძ­ლია იქა­უ­რო­ბა­ზე გვიამბო?

- დიდი გზაა გა­სავ­ლე­ლი, ვა­ლე­დან 14 კი­ლო­მეტ­რია. ჩვე­ნი სა­გუ­შა­გოა ახ­ლოს. მდი­ნა­რის იქით თურ­ქე­თია, მდი­ნა­რის აქეთ - სა­ქარ­თვე­ლო. ახ­ლოს მე­სა­ზღვრე­ე­ბიც არი­ან და ამ მო­ნას­ტრის წევ­რებს ერ­თგვა­რად მე­სა­ზღვრე­ე­ბის ფუნ­ქცი­აც აქვთ შე­თავ­სე­ბუ­ლი, ისე­ვე დგა­ნან სა­ზღვარ­ზე, რო­გორც სა­ზღვრის მცვე­ლე­ბი. ჯა­ყის­მა­ნის პირ­ვე­ლი ტა­ძა­რი VII სა­უ­კუ­ნე­ში აშენ­და, მერე ტაძ­რე­ბი იმ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე თან­და­თან მა­ტუ­ლობ­და, მაგ­რამ ახლა იქა­უ­რო­ბას მხო­ლოდ ძვე­ლი დი­დე­ბის ნაშ­თი ეტყო­ბა. ჯა­ყის­მა­ნის მო­ნას­ტერ­ში სა­სუ­ლი­ე­რო ცხოვ­რე­ბა 2012 წლი­დან აღ­დგა. რო­გორც მე­უ­ფე ამ­ბობს, გა­ნახ­ლე­ბუ­ლი ძა­ლე­ბით იქ სა­სუ­ლი­ე­რო ცხოვ­რე­ბა იწყე­ბა, რის­თვი­საც დასი ნელ-ნელა იკ­რი­ბე­ბა.

მო­ნას­ტერ­ში ახლა ორი მორ­ჩი­ლი და ერთი ბე­რია - მა­მა­ჩე­მი, ბერი ათა­ნა­სე. ზო­გა­დად უმ­ძი­მე­სი პი­რო­ბე­ბია: მი­ზე­რუ­ლი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბი, მის­დე­ვენ მე­ურ­ნე­ო­ბას: მოჰ­ყავთ ბოსტნე­უ­ლი, რო­მე­ლიც წელს დათვმა გა­ა­ნად­გუ­რა, უვ­ლი­ან ფუტ­კარს. ერთ-ერ­თმა მორ­ჩილ­მა მი­თხრა, რომ იქ, იმ ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია მგლის, ტუ­რი­სა და დათ­ვის სე­ირ­ნო­ბა. ჰყავთ ორი ძაღ­ლი. მარ­თლა სა­ო­ცა­რი ად­გი­ლია, რო­მე­ლიც ადა­მი­ან­მა ერთხელ მა­ინც უნდა მო­ი­ნა­ხუ­ლოს. სამ­რეკ­ლო XII სა­უ­კუ­ნი­საა, სულ ექ­ვსი მო­ნას­ტე­რია, ერ­თმა­ნეთ­ზე მი­ყო­ლე­ბით აგე­ბუ­ლი. და­ინ­გრე­ო­და და ახალს აგებ­დნენ. ზამ­თარ­ში თოვ­ლი, სა­ში­ნე­ლი სი­ცი­ვე და ყინ­ვა იცის.

- რო­დე­საც მამა მო­ნას­ტერ­ში წა­ვი­და, მას­თან ხში­რი კონ­ტაქ­ტი გქონ­და?

- ტე­ლე­ფო­ნით იშ­ვი­ა­თად ვლა­პა­რა­კობ­დით. ძი­რი­თა­დად ჩა­კე­ტი­ლი იყო... მერე გავ­თხოვ­დი და გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის გავ­ლის შემ­დეგ, ის ჩემს ქორ­წილ­ში მო­ვი­და და ზუს­ტად 5 წუთი გა­ჩერ­და, სა­ჩუქ­რად ხატი მო­მი­ტა­ნა. იმის მერე მე და ჩემს დას მას­თან ჩას­ვლა გვინ­დო­და, მაგ­რამ ერთ დღეს და­მი­რე­კა და მი­თხრა: არ ჩა­მოხ­ვი­დე! რომ ვკი­თხე, - რა­ტომ-მეთ­ქი? მი­პა­სუ­ხა: არ მინ­და, რომ ჩა­მოხ­ვი­დე! ძა­ლი­ან მე­წყი­ნა, გავ­ბრაზ­დი. მე­ო­რე დღეს კი შე­ვი­ტყვე, რომ ახალ­ცი­ხე­ში მი­მა­ვა­ლი სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი, რომ­ლი­თაც უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვით, ამოტ­რი­ალ­და და რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი და­ი­ღუ­პა... არ ვიცი, ეს მა­მის ინ­სტინ­ქტი იყო თუ სხვა რამ, ფაქ­ტია, ასე მოხ­და...

შემ­დეგ ჩემი დაც გა­თხოვ­და, მამა ზუს­ტად ისე­ვე მო­იქ­ცა რო­გორც ჩემს ქორ­წილ­ში, - ჯვრის­წე­რა­ზე ჩა­მო­ვი­და და ჩემს და­საც ხატი აჩუ­ქა, კვლავ 5 წუ­თით მოგ­ვი­ნა­ხუ­ლა.

მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მა­მას­თან წას­ვლა სა­ლო­მემ მო­ინ­დო­მა, მაგ­რამ ამის შე­სა­ხებ მა­მის­თვის არ უც­ნო­ბე­ბია და გა­ემ­გზავ­რა კი­დეც. გზა­ში ავა­რი­ა­ში მოყ­ვნენ, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, ყვე­ლა­ნი გა­დარ­ჩნენ, მაგ­რამ ასე­თი ფაქ­ტიც იყო... არა­და, მამა სულ გვე­უბ­ნე­ბო­და: "თქვენ ჯერ აქ მო­სას­ვლე­ლად მზად არ ხართ"... სულ ბო­ლოს კი და­მი­რე­კა და მი­თხრა, - 3 აპ­რილს ჩემი ბე­რად აღ­კვე­ცა უნდა მოხ­დეს და ჩა­მო­დი­თო. ეს უკვე თა­ვად ინე­ბა. ვკი­თხე, რამ­დე­ნად შე­საძ­ლებ­ლი იყო, ჯა­ყის­მა­ნის მო­ნას­ტერ­ში გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფით ჩავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ჩა­მო­დით, მე­უ­ფის­გან ნე­ბარ­თვას ავი­ღე­ბო... მე და ჩემი და იქ Palitratv.ge-ს გა­დამ­ღებ ჯგუფ­თან ერ­თად გა­ვემ­გზავ­რეთ.

- ...და და­ეს­წა­რით მისი ბე­რად აღ­კვე­ცის რი­ტუ­ალს?

- კი, ჩვენ გარ­და ჩა­მო­სუ­ლე­ბი იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი აბას­თუმ­ნი­დან, ქუ­თა­ი­სი­დან, რომ­ლებ­საც მე არ ვიც­ნობ, თუმ­ცა მა­მას მათ­თან ოდეს­ღაც უსა­უბ­რია და მას მერე ემე­გობ­რე­ბი­ან და მო­ნას­ტერ­ში აკი­თხა­ვენ. მტკივ­ნე­უ­ლი ის იყო, რომ ჩას­ვლა და­მიგ­ვი­ან­და და იქამ­დე ვერ ვნა­ხე, სა­ნამ კურ­თხე­ვა და­ი­წყე­ბო­და. არა­და, დიდი სურ­ვი­ლი მქონ­და, მე­ნა­ხა, მაგ­რამ რაც იქ შემ­დეგ მოხ­და და ვი­ხი­ლე, ალ­ბათ ჩემი მეხ­სი­ე­რე­ბი­დან, თვა­ლე­ბი­დან არას­დროს ამო­იშ­ლე­ბა და და­მა­ვი­წყდე­ბა. 7 სა­სუ­ლი­ე­რო პირი, მათ შო­რის მე­უ­ფე თე­ო­დო­რე (ახალ­ცი­ხე, ტაო-კლარ­ჯე­თი, ლა­ზე­თის ეპარ­ქი­ის მიტ­რო­პო­ლი­ტი. - ავტ.) რო­გორ კი­თხუ­ლობ­და ლოც­ვას, მამა კი მათ წი­ნა­შე თავ­დახ­რი­ლი იდგა, ის­მო­და გა­ლო­ბა, რო­მე­ლიც ასე­ვე არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა, მსგავ­სი ჰარ­მო­ნია ჯერ არ მო­მის­მე­ნია. ყო­ვე­ლი ნოტი, რო­მე­ლიც ტა­ძარ­ში ჟღერ­და, გულს ისე ხვდე­ბო­და, რომ ცრემ­ლე­ბად ვიღ­ვრე­ბო­დი, ყვე­ლა­ნი ვტი­რო­დით...

მა­მა­ჩემს იმ დღი­დან მა­მას კი და­ვუ­ძა­ხებ, მაგ­რამ მას­თან ისე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა აღარ მექ­ნე­ბა, რო­გო­რიც მა­ნამ­დე მქონ­და, რად­გა­ნაც რა­ღაც უფრო დიდი რამ და­ი­წყო...

კურ­თხე­ვის წე­სის აღ­სრუ­ლე­ბის შემ­დეგ, ხალ­ხი მას­თან მი­დი­ო­და, ულო­ცავ­და, მხარ­ზე ეამ­ბო­რე­ბო­და. მე და ჩემი და გა­ოგ­ნე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით და ამ ყვე­ლა­ფერს ასე ვუ­ყუ­რებ­დით. მერე მორ­ჩილ­მა მი­მა­ნიშ­ნა, რომ თქვენც იგი­ვე უნდა გა­ა­კე­თო­თო... მა­მას ბე­რად აღ­კვე­ცის შემ­დეგ უკვე სხვა სახე ჰქონ­და, - მშვი­დი და აუ­ღელ­ვე­ბე­ლი... ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ის ახლა სხვა ადა­მი­ა­ნია, წე­სის თა­ნახ­მად, სამი დღე ეკ­ლე­სი­ა­ში დარ­ჩა, გა­მოს­ვლის ნება არ ჰქონ­და...

- დედა რას ამ­ბობს?

- დედა ბედ­ნი­ე­რია, თუ მან სა­კუ­თა­რი თავი იპო­ვა, რო­გორც ჩანს, მისი ად­გი­ლი იქ ყო­ფი­ლა და ეს ტვირ­თიც ამი­ტომ იტ­ვირ­თაო.

- შენს სი­უ­ჟეტს რომ და­ვუბ­რუნ­დეთ, ამ­ბობ, "რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, ვინ­მეს რომ ეთ­ქვა, მნიშ­ვნე­ლო­ვან სი­უ­ჟეტს 2016 წლის 3 აპ­რილს გა­და­ი­ღე­ბო, დავ­ფიქ­რდე­ბო­დი, რა შე­იძ­ლე­ბო­და ყო­ფი­ლი­ყო ეს, მაგ­რამ იმას ვე­რას­დროს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თუ ეს სა­კუ­თა­რი მა­მის ბე­რად აღ­კვე­ცა იქ­ნე­ბო­და"... ეს სი­ტყვე­ბი მა­ყუ­რე­ბელ­ზე დიდ ზე­მოქ­მე­დე­ბას ახ­დენს...

- რომ გა­და­ვი­ღე, ჯერ კი­დევ კარ­გად არ მქონ­და აღ­ქმუ­ლი, თუ რა მოხ­და, დრო დამ­ჭირ­დე­ბა იმის­თვის, რომ ეს ფაქ­ტი აღ­ვიქ­ვა და კარ­გად გა­ვა­ა­ნა­ლი­ზო...

- რო­გორ ფიქ­რობ, ის, რაც მოხ­და, რა­მეს თუ გა­ვა­ლებს?

- ვინც მიც­ნობს, კარ­გად იცის, ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა რიგი სა­კი­თხე­ბის მი­მართ... მა­მა­ჩე­მის­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო ჩემი ტა­ტუ­ე­ბი, პირ­სინ­გი... მაგ­რამ იმ დღეს სწო­რედ პირ­სინ­გით ჩა­ვე­დი იქ, რად­გა­ნაც ეს მე ვარ, ასე­თი. ასე რომ არ მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი, ის მა­შინ დიდი ტყუ­ი­ლი იქ­ნე­ბო­და. ტატუ და­მე­ფა­რა და პირ­სინ­გი მო­მეხ­სნა?! არა, ისიც ღმერ­თის ნე­ბაა, რომ ასე­თი ვარ, რო­გო­რიც ვარ, რე­ლი­გი­უ­რო­ბა და ღმერ­თის სიყ­ვა­რუ­ლი არ გა­ნი­სა­ზღვრე­ბა იმით, რამ­დე­ნი ტატუ თუ პირ­სინ­გი გაქვს.

- შენი პირ­სინ­გის გამო სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რებს საყ­ვე­დუ­რი არ უთ­ქვამთ?

- ადა­მი­ა­ნებ­მა (მათ შო­რის სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რებ­მაც), ერ­თმა­ნე­თი უნდა მი­ვი­ღოთ ისე­თე­ბად, რო­გო­რე­ბიც ვართ, რად­გა­ნაც ზუს­ტად ისე­თი­ვე ადა­მი­ა­ნი ვარ, ისე­ვე მიყ­ვარს ღმერ­თი, რო­გორც მათ. მა­მამ იმ დღეს კი და­ა­ფიქ­სი­რა ჩემი პირ­სინ­გი, მი­ყუ­რებ­და, ვგრძნობ­დი, უნ­დო­და რა­ღაც ეთ­ქვა, მაგ­რამ დუ­მი­ლი არ­ჩია... მე­უ­ფეს­თან რომ მი­ვე­დი, მა­ნაც შე­მომ­ხე­და, გა­ე­ღი­მა და არც მან მი­თხრა რამე.

მა­მის ბე­რად აღ­კვე­ცის შემ­დეგ ჩემს მო­ვა­ლე­ო­ბა-ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა­ზე ვსა­უბ­რობ­დით და გა­ვი­მე­ო­რებ იმას, რაც ვთქვი, რა­ღაც დიდს მა­ვა­ლებს-მეთ­ქი, მაგ­რამ ჯერ ვერ ვა­კონ­კრე­ტებ რას. მგო­ნია, რომ ეს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა, თუმ­ცა ეს ტვირ­თი ნამ­დვი­ლად არ არის, უფრო დიდი ში­ნა­გა­ნი სიმ­სუ­ბუ­ქეა, რად­გა­ნაც ვიცი, რომ მამა იქ არის, სა­დაც უნდა იყო და აკე­თებს იმას, რა­საც უნდა აკე­თებ­დეს. 400 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იმ მო­ნას­ტერ­ში ბე­რად კურ­თხე­ვა არ აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლა და მამა პირ­ვე­ლია, ვინც იქ ამ­დე­ნი სა­უ­კუ­ნის შემ­დეგ ბე­რად აკურ­თხეს.

- ამ­ბობ, რომ დავ­კარ­გე მშო­ბე­ლი და შე­ი­ძი­ნე სუ­ლი­ე­რი მამა. ახლა ბერი ათა­ნა­სეს სა­ნა­ხა­ვად 250 კი­ლო­მეტ­რის გავ­ლის შემ­დეგ, რი­გი­თი მრევ­ლის წევ­რის სტა­ტუ­სით მო­გი­წევს იქ ჩას­ვლა. ამი­ე­რი­დან ის იქ­ნე­ბა შენი სუ­ლი­ე­რი მამა?

- ბოლო პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან ცუ­დად ვი­ყა­ვი, რის შე­სა­ხე­ბაც მა­მას ვე­ლა­პა­რა­კე კი­დეც, ისე­თი რა­ღა­ცე­ბი მი­თხრა, რომ იმის მერე დავ­მშვიდ­დი, დავ­წყნარ­დი. დიახ, იმ დღი­დან ის ჩემი სუ­ლი­ე­რი მა­მაა... მოკ­ლედ, ყვე­ლას თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა აქვს, მა­მა­ჩემს თა­ვი­სი, მე - ჩემი. არ ვამ­ბობ, რომ ვი­ღა­ცის ცხოვ­რე­ბა ცუ­დია, ან კარ­გი. მა­მა­ზე ვგიჟ­დე­ბი, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მაგ­რამ ის თა­ვის­თვის იქ­ნე­ბა, თუმ­ცა მის­გან რჩე­ვას ყო­ველ­თვის მი­ვი­ღებ და ვიქ­ნე­ბი ის, რაც ვარ. აუ­ცი­ლე­ბე­ლი არ არის, ვი­ღა­ცას და­ვემ­სგავ­სო. მარ­თა­ლია მამა ბე­რია, მე მისი შილი ვარ, მაგ­რამ ვი­ღა­ცის და­სა­ნა­ხად არ ვა­პი­რებ შარ­ვა­ლი გა­ვი­ხა­დო და ყო­ველ­დღე კა­ბით ვი­ა­რო, ყვე­ლა მარ­ხვა და­ვიც­ვა, პირ­სინ­გი მო­ვიხ­სნა. მა­შინ მე ხომ მე აღარ ვიქ­ნე­ბი?!

- მამა პა­ტა­რა­ო­ბი­სას რას გას­წავ­ლი­და, რო­გორ გა­რი­გებ­და?

- თუ ვი­ყა­ვი დამ­ნა­შა­ვე, მა­რი­გებ­და, ბო­დი­ში მო­მე­ხა­და და ეს სირ­ცხვი­ლი ნამ­დვი­ლად არ იყო. არას­დროს და­მე­ხა­რა თავი და თუ ვინ­მეს ვერ მო­ვე­რე­ო­დი, მა­მის­თვის მეთ­ქვა. ეს იყო, რა­საც სულ მე­უბ­ნე­ბო­და... ახლა ჩემი გაბ­რი­ე­ლი ისე უნდა გავ­ზარ­დო, რომ თავს არა­ფე­რი მო­ვახ­ვიო და ბავ­შვს არ­ჩე­ვა­ნის უფ­ლე­ბა თა­ვად და­ვუ­ტო­ვო...

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE