სა­ქარ­თვე­ლოს ეკო­ნო­მი­კის ყო­ფი­ლი მი­ნის­ტრის, "თა­ვი­სუ­ფა­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის" დამ­ფუძ­ნებ­ლის, კახა ბენ­დუ­ქი­ძის და ნუნუ ბენ­დუ­ქი­ძე გან­ცხა­დე­ბას ავ­რცე­ლებს, სა­დაც ანას­ტა­სია გონ­ჩა­რო­ვას­თან და­კავ­ში­რე­ბით სა­უბ­რობს.

"ანას­ტა­სია გონ­ჩა­რო­ვა ჩვენ ყვე­ლამ პირ­ვე­ლად კა­ხას გა­რა­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ გა­ვი­ცა­ნით. მახ­სოვს, ნა­ტა­შამ ის, პირ­და­პი­რი გა­გე­ბით, ხელ­ჩა­კი­დე­ბუ­ლი რომ მო­იყ­ვა­ნა ჩვენ­თან ოჯახ­ში, დე­დის ბი­ნა­ში, სა­დაც კა­ხას ცხე­და­რი ეს­ვე­ნა. სა­ში­ნე­ლი დღე­ე­ბი იყო, მაგ­რამ ჩვენ მას ძა­ლი­ან თბი­ლად შევ­ხვდით. ეს იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ კა­ხას ანას­ტა­სი­ას შე­სა­ხებ არც ოჯახ­ში უთ­ქვამს რამე, არც სა­ხალ­ხოდ, არას­დროს და­უ­დას­ტუ­რე­ბია და და­უ­ფიქ­სი­რე­ბია მისი მა­მო­ბა, ან რა­ი­მე სურ­ვი­ლი და გან­ზრახ­ვა ამ ფაქ­ტის და­დას­ტუ­რე­ბი­სა; არას­დროს აღუ­ნიშ­ნავს იგი თა­ვის ან­კე­ტებ­ში, დო­კუ­მენ­ტებ­სა და დეკ­ლა­რა­ცი­ებ­ში, არ უხ­სე­ნე­ბია არ­სად, მის მიერ მი­ცე­მულ ასო­ბით ინ­ტერ­ვი­უ­ში. შე­უძ­ლე­ბე­ლია ვი­ვა­რა­უ­დოთ, რომ კა­ხამ არ იცო­და მა­მო­ბის დად­გე­ნის და აღი­ა­რე­ბის იუ­რი­დი­უ­ლი, სა­ნო­ტა­რო წე­სე­ბის, თუ სა­მე­დი­ცი­ნო-ბი­ო­ლო­გი­უ­რი მე­თო­დე­ბის შე­სა­ხებ თა­ვის სი­ცო­ცხლე­ში, ან თუნ­დაც, რა გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში. თუმ­ცა­ღა, მას თა­ვის სი­ცო­ცხლე­ში და ანას­ტა­სი­ას და­ბა­დე­ბი­დან 24 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ეს არ გა­უ­კე­თე­ბია. როცა კა­ხას ნე­ბა­ზე სა­უბ­რო­ბენ, ვთხოვ იმ ხალ­ხს, რომ რე­ა­ლო­ბაც გა­ით­ვა­ლის­წი­ნონ.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ანას­ტა­სი­ას არ ვიც­ნობ­დით და არას­დროს გვსმე­ნია მის შე­სა­ხებ, იგი სახ­ლში წა­ვიყ­ვა­ნეთ და მთე­ლი ოჯა­ხი გა­ვა­ცა­ნით. ვუ­თხა­რი, რომ ის აუ­ცი­ლებ­ლად მი­ი­ღებ­და თა­ვის წილს, თუნ­დაც მხო­ლოდ იმის გამო, რომ კახა, რო­გორც ის ამ­ბობს, ზრუ­ნავ­და მას­ზე. მხო­ლოდ ერთი რამ ვთხო­ვე: არ შე­ე­შა­ლა ხელი კა­ხას მე­უღ­ლის­თვის ამ კა­ნო­ნი­ერ და ლე­გი­ტი­მურ პრო­ცეს­ში და არ მი­ე­მარ­თა სა­სა­მარ­თლო­სათ­ვის. ყვე­ლაფ­რის მოგ­ვა­რე­ბა შე­იძ­ლე­ბა ოჯა­ხურ წრე­ში, სა­ჯა­რო გან­ხილ­ვე­ბის გა­რე­შე. სამ­წუ­ხა­რო რე­ა­ლო­ბაა, მაგ­რამ კახა მის მა­მო­ბას აწი ვე­ღა­რას­დროს შეძ­ლებს, მისი მხო­ლოდ ხსოვ­ნა­ღა ცო­ცხლობს, რაც ყვე­ლა ადა­მი­ან­შია, ვი­საც იგი ახ­სოვს. სა­სა­მარ­თლო­ე­ბით და სა­ხალ­ხო კინ­კლა­ო­ბით ამ ხსოვ­ნის შე­ბღალ­ვა არ შე­იძ­ლე­ბა.

სამ­წუ­ხა­როდ, მი­უ­ხე­და­ვად ჩემი დიდი ოჯა­ხის კე­თილ­გან­წყო­ბი­სა, ის უნ­დობ­ლო­ბით ეკი­დე­ბო­და ყვე­ლას, ყვე­ლა­ფერს, ცდი­ლობ­და ინ­ფორ­მა­ცია მო­ე­პო­ვე­ბი­ნა კა­ხა­სა და მისი მემ­კვიდ­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ, ახ­ლობ­ლებს შო­რის უთან­ხმო­ე­ბის კვალს ეძებ­და. მერე ლონ­დონ­ში გა­ემ­გზავ­რა და, კა­ხას­თან ყო­ველ­გვა­რი ნა­თე­სა­უ­რი კავ­ში­რის და­დას­ტუ­რე­ბის გა­რე­შე, პო­ლი­ცი­ას მისი პი­რა­დი ნივ­თე­ბი, ექ­სპერ­ტი­ზის პა­სუ­ხე­ბი, მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი და დო­კუ­მენ­ტე­ბი მოს­თხო­ვა, კომ­პი­უ­ტე­რი - საქ­მი­ა­ნი და პი­რა­დი ინ­ფორ­მა­ცი­ით. ცხა­დია, ლონ­დო­ნელ­მა ჩი­ნოვ­ნი­კებ­მა მას არა­ფე­რი მის­ცეს, რად­გან კა­ნო­ნის თა­ნახ­მად, ამას მხო­ლოდ გარ­დაც­ვლი­ლის ქვრივს გა­დას­ცე­მენ.

შემ­დეგ მან შე­წყვი­ტა სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზა­რე­ბი, მოს­ვლა და სა­ბო­ლო­ოდ, სა­სა­მარ­თლო­ში უჩივ­ლა ჩემი ძმის მე­უღ­ლეს - ნა­ტა­შას, რო­მელ­თა­ნაც კახა, დედა, მთე­ლი ჩვე­ნი ოჯა­ხი და მე­გობ­რე­ბი 15 წელი სრულ ნდო­ბა­სა და ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა­ში ვცხოვ­რობ­დით. თბი­ლის­ში შე­ტა­ნილ სარ­ჩელ­ში ის ნა­ტა­შას­თვის მემ­კვიდ­რე­ო­ბის ჩა­მორ­თმე­ვას და ერ­თა­დერთ მემ­კვიდ­რედ თა­ვის აღი­ა­რე­ბას მო­ი­თხოვს. არც კი ვიცი, ამა­ზე რა კო­მენ­ტა­რი გა­ვა­კე­თო.

2004 წლი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი კა­ხამ 10 წელი იცხოვ­რა თბი­ლის­ში, ჩვენ თვალ­წინ, დი­ღომ­ში, სახ­ლში, რო­მე­ლიც ნა­ტა­შამ გა­და­ა­კე­თა და მო­ა­წყო. მა­ნამ­დე ისი­ნი ხუთი წელი მოს­კოვ­ში ცხოვ­რობ­დნენ. იგი ჭკვი­ა­ნი, წე­სი­ე­რი და ძა­ლი­ან ინ­ტე­ლი­გენ­ტუ­რი, ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნია, ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე, სა­ერ­თა­შო­რი­სო გა­მო­ფე­ნე­ბის კუ­რა­ტო­რი, კახა მი­სით ამა­ყობ­და. კა­ხას გა­რე­მოც­ვა­ში, მისი სა­უ­კე­თე­სო მე­გობ­რე­ბის წრე­ში მოს­კოვ­ში და თბი­ლის­ში ნა­ტა­შას დიდ პა­ტივს სცემ­დნენ და მის მი­მართ უაღ­რე­სად თბი­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­დათ. ჩემი და კა­ხას ოჯა­ხე­ბი დე­დას­თან ერ­თად, მთე­ლი სა­მე­გობ­რო და ახ­ლობ­ლე­ბი ურ­თი­ერ­თპა­ტი­ვის­ცე­მა­ში და თან­ხმო­ბა­ში ვცხოვ­რობ­დით. ანას­ტა­სია აქ არას­დროს ყო­ფი­ლა. იგი კა­ხას­თან ერ­თად არას­დროს ცხოვ­რობ­და. მისი თქმით, ის თბი­ლის­ში ერთხელ იყო ჩა­მო­სუ­ლი 2 თუ 3 დღით. კა­ხამ ის არა­ვის არ გა­აც­ნო.

ახლა მან ჩვენს ოჯახს სა­სა­მარ­თლო და­ვე­ბი, ბრალ­დე­ბე­ბი, სკან­და­ლე­ბი და შე­უ­რა­ცხყო­ფა მო­უ­ტა­ნა. იგი მზად არის სა­ჯა­როდ გა­ნი­ხი­ლოს კა­ხას პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა და ცუ­დად ისა­უბ­როს მის ახ­ლობ­ლებ­ზე. უც­ნა­უ­რია, რომ იგი ამ ყვე­ლაფ­რი­დან აშ­კა­რად იღებს სი­ა­მოვ­ნე­ბას, იმ­ყო­ფე­ბა რა სა­ზე­ი­მო გან­წყო­ბა­ზე, გა­მუდ­მე­ბით იღი­მის ფო­ტო­კა­მე­რებ­ში, გა­უ­გე­ბა­რი, გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი, მო­ზე­ი­მე სა­ხით.

და მა­ინც, ვისი და­მარ­ცხე­ბა უნდა, რის­თვის იბ­რძვის? გვა­რის­თვის? არა, მან მი­თხრა, რომ ჩვე­ნი გვა­რი არ სჭირ­დე­ბა. იგი ფუ­ლის­თვის იბ­რძვის და ვერც ხვდე­ბა, რომ სი­ნამ­დვი­ლე­ში კა­ხას ებ­რძვის, მის სი­ცო­ცხლეს, ოჯახს, მის მთა­ვარ ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ პრინ­ცი­პებს. კახა ისე ცხოვ­რობ­და, რო­გორც მას მი­აჩ­ნდა სწო­რად და მუ­დამ თვი­თონ იღებ­და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს. ის ლონ­დონ­ში, სრუ­ლი­ად საღ გო­ნე­ბა­ზე მყო­ფი, აქ­ტი­ურ სა­მუ­შაო პრო­ცეს­ში და საქ­მი­ა­ნი შეხ­ვედ­რე­ბის ვი­თა­რე­ბა­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. მას ყო­ველ­თვის ჰქონ­და სა­შუ­ა­ლე­ბა, ად­ვო­კა­ტე­ბის­თვის თა­ვი­სი ნე­ბის­მი­ე­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა ეკარ­ნა­ხა. და კა­ხას სიკ­ვდი­ლის შემ­დე­გაც არა­ვის აქვს უფ­ლე­ბა, მის მიერ, თა­ვის სი­ცო­ცხლე­ში მი­ღე­ბუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის შეც­ვლი­სა.

ყვე­ლას­თვის, ვინც კი კა­ხას იც­ნობ­და, ნა­თე­ლია, რომ ანას­ტა­სი­ას საქ­ცი­ე­ლი მას სა­შინ­ლად გა­აბ­რა­ზებ­და და შე­უ­რა­ცხყოფ­და - სარ­ჩე­ლი მისი მე­უღ­ლის წი­ნა­აღ­მდეგ, მისი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის სა­სა­მარ­თლო­ებ­ში გან­სჯა, ამ ცხოვ­რე­ბის გა­და­სინ­ჯვა და გა­და­წე­რა კა­ხას ნე­ბის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ და სა­კუ­თა­რი თა­ვის პი­ა­რი მისი სა­ხე­ლის გა­მო­ყე­ნე­ბით. ყო­ვე­ლი­ვე ეს ხომ შე­უძ­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და კა­ხას ცხოვ­რე­ბა­ში, ეს უბ­რა­ლოდ, მისი ხსოვ­ნის და­ცინ­ვა და ფეხ­ქვეშ გა­თელ­ვაა.

იგი მის საქ­მე­ებ­ში ერე­ვა, მის სა­ხელს წაღ­მა-უკუღ­მა ატ­რი­ა­ლებს, კა­ხას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში პრო­ფე­სო­რებს თითს უქ­ნევს, კი­თხუ­ლობს ლექ­ცი­ებს და აცხა­დებს, რომ მის ბიზ­ნესს გა­ნა­ვი­თა­რებს, მა­შინ, როცა თა­ვად რა­ი­მე სპე­ცი­ა­ლო­ბით მუ­შა­ო­ბის 3-თვი­ა­ნი სტა­ჟიც კი არ გა­აჩ­ნია. ეს, პირ­და­პირ ვი­ტყვი, კა­ხას პრინ­ცი­პე­ბი­სა და სტუ­დენ­ტე­ბის და­ცინ­ვაა. იგი ხომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ვერ იტან­და ხალ­ხს, ვინც სა­კუ­თარ კე­თილ­დღე­ო­ბას ცნო­ბილ სა­ხე­ლებ­სა და გვა­რებ­ზე, სხვის ავ­ტო­რი­ტეტ­ზე იშე­ნებს.

იგი უნდა და­ფიქ­რდეს, სა­კუთრ თავ­ში გა­ერ­კვეს, ასე­ვე, ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა­შიც - მა­მა­მის­თან, იმ კაც­თან, რომ­ლის გვარ­საც - გონ­ჩა­რო­ვას - ატა­რებს და ვინც ამ­დე­ნი წელი ზრდი­და, ვი­საც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მა­მას ეძახ­და; მა­მის დე­დას­თან, რო­მე­ლიც მისი სი­ტყვე­ბით, მის­თვის კარ­გი ბე­ბია იყო. წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რა მტკივ­ნე­უ­ლია ამ ხალ­ხის­თვის, რომ მან ყვე­ლას უც­ბად ხელი ჰკრა და ზურ­გი აქ­ცია. დროა, იმა­ზეც და­ფიქ­რდეს, რა­საც კახა ყო­ველ­თვის და ყველ­გან ამ­ბობ­და: პი­რა­დი კა­რი­ე­რა სა­კუ­თა­რი შრო­მით უნდა შექ­მნა და არა სხვი­სი სა­ხე­ლით და სხვის უბე­დუ­რე­ბა­ზე; დროა მიხ­ვდეს, რომ ცო­ცხა­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ფულ­ზე და ყო­ველ­გვარ ბრძო­ლებ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვან­ნი არი­ან.

თუმ­ცა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მხო­ლოდ ჩვენს პი­რად ამ­ბად დარ­ჩე­ბო­და და არას­დროს ამ თე­მა­ზე სა­ხალ­ხოდ კო­მენ­ტარს არ გა­ვა­კე­თებ­დი, რომ არა კა­ხას ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი საქ­მე. ახლა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი ისაა, თუ რამ­ხე­ლა, შე­საძ­ლოა გა­მო­უს­წო­რე­ბელ ზი­ანს აყე­ნე­ბენ ანას­ტა­სია და მისი "მო­კავ­ში­რე­ე­ბი" ფონდს და უნი­ვერ­სი­ტე­ტებს. იქ ახლა ძა­ლი­ან ცუდი, სა­ში­ში სი­ტუ­ა­ცი­აა. ეს არის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი და ამი­სათ­ვის სას­წრა­ფოდ რა­ღაც უნდა ვი­ღო­ნოთ, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი და ფონ­დის ქო­ნე­ბა და­ვიც­ვათ. ნა­ტა­ლი­ამ უნდა გან­ხორ­ცი­ე­ლოს ლე­გი­ტი­მუ­რი პრო­ცე­დუ­რა არ­სე­ბუ­ლი აქ­ტი­ვე­ბის აღ­რი­ცხვი­სა, რაც კა­ხას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ დარ­ჩა და შემ­დეგ მოხ­დეს ახალ პი­რო­ბებ­ზე გა­დას­ვლა.

რაც შე­ე­ხე­ბა ანას­ტა­სი­ას, მე მა­ინც მგო­ნია, რომ ეს სხვე­ბის ცუდი გავ­ლე­ნაა, რაც თავ­გზას ურევს მას, და დიდი იმე­დი მაქვს, რომ იგი გონს მოვა და და­ფიქ­რდე­ბა. ნამ­დვი­ლად დროა, რომ ის შე­ჩერ­დეს", - ნათ­ქვა­მია ნუნუ ბენ­დუ­ქი­ძის გან­ცხა­დე­ბა­ში.

იხი­ლეთ ასე­ვე: "კარ­გი მამა, მე ბო­ლომ­დე ვიბ­რძო­ლებ" - კახა ბენ­დუ­ქი­ძის შვი­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნის მე­უღ­ლეს უპი­რის­პირ­დე­ბა