დიდი ხნის ძებნის შემდეგ შევიტყვე, რომ ვახტანგ ფანჩულიძეს ვარკეთილის ბაზრობის მიმდებარე ტერიტორიაზე ჩამწკრივებულ სანტექნიკის მაღაზიებში ვიპოვიდი. სასწრაფოდ იქით გავეშურე. ვიკითხე თუ არა, "ბურნუთ", შენთან არიანო, გასძახეს და შენობის სიღრმიდან ცნობილი ფილმის ("სიყვარული ყველას უნდა") "რადიოზე თმებდაყენებული" პერსონაჟის ნაცვლად საღებავით ხელებმოთხვრილი შუახნის მამაკაცი გამოვიდა.
რომ შევხედე, გავიფიქრე, მისამართი შემეშალა-მეთქი.
- მე მეძებდით? - მეკითხება და თან მიღიმის, თითქოს მელოდება, როდის ამოვიცნობ... თვალები, გამოხედვა არ შესცვლია, თუმცა, წლებს მაინც დაუტოვებია მის გარეგნობაზე კვალი.
- სად ხართ დაკარგული, ვერც კინოსტუდიის თანამშრომლებისგან და ვერც თქვენი კოლეგებისგან ვერაფერი შევიტყვე თქვენ შესახებ.
- როგორც ჩანს, ყველას დავავიწყდი. ბოლოს, 1989 წელს, თემურ ფალავანდიშვილის ფილმში "ოჰ, ეს საშინელი ტელევიზორი", ვითამაშე, შემდეგ ეპიზოდურ როლში - 1991 წელს, მერე აღარავის გადავუღივარ. ძალიან რომ გაჭირდა ცხოვრება, საბერძნეთში წავედი სამუშაოდ. ხუთი წლის შემდეგ, 2004 წელს დავბრუნდი.
- საბერძნეთში რას საქმიანობდით?
- ჯერ მშენებლობაზე დავიწყე მუშაობა, მღებავობაც მოვსინჯე, მძღოლადაც ვიმუშავე. ათასნაირ საქმეს მოვერგე, ოჯახი რომ შემენახა. როცა დავბრუნდი, თბილისი უკეთესობისკენ დამხვდა შეცვლილი. ნაძალადევში, იტალიურ ეზოში ვცხოვრობდი. 2008 წელს კერძო სამშენებლო კომპანიამ დაანგრია ჩვენი სახლი. ხელშეკრულებები დავდეთ და მოვრიგდით, რომ სანაცვლოდ ფართს მოგვცემდნენ. ქირით დაგვაბინავეს მეზობლები, წელიწად-ნახევარში ველოდით ახალ ბინაში გადასვლას. შემდეგ ყველაფერი აირია. კომპანიას გეგმები ჩაეშალა და დღემდე ველით ბინას...
ერთი ბიჭი მყავს. მუდმივი სამსახური ვერსად ვიშოვე. ჩემი ხნის კაცს არსად იღებენ. მამიდაშვილს აქვს ვარკეთილში სავაჭრო ობიექტები და ასე გამაქვს თავი...
იხილეთ გაგრძელება