"ვის პურ­საც ჭამ, იმის სიმ­ღე­რას უნდა მღე­რო­დე", - ამ­ბობს "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" ერთი მეგ­რე­ლი პერ­სო­ნა­ჟი - გრი­შა კა­კა­ჩია, რო­მე­ლიც პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში ცოტა ხნის წინ გა­მოჩ­ნდა. ის მა­შინ­ვე მო­ექ­ცა მა­ყუ­რებ­ლის ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში. მის ლა­პა­რაკ­ზე ყვე­ლას გულ­წრფე­ლად ეცი­ნე­ბა...

კა­კა­ჩია ერთი ჯი­უ­ტი, ახი­რე­ბუ­ლი და თა­ვი­სე­ბუ­რი იდე­ე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­საც უშუ­ა­ლოდ შე­ხე­ბა სე­რი­ა­ლის მთა­ვარ პერ­სო­ნაჟ და­თოს­თან აქვს. მას­თან აქ­ტი­უ­რი კა­მა­თი უწევს, - ბო­ლოს საქ­მე იქამ­დე მი­ვი­და, რომ დათო შუა უღელ­ტე­ხილ­ზე მან­ქა­ნი­დან გად­მო­უხ­ტა...

გრი­შა კა­კა­ჩი­ას როლს შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ას­რუ­ლებს რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი - და­ვით კვირ­ცხა­ლია:

- სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით გა­ვი­გე, რომ რა­ღაც ახა­ლი პრო­ექ­ტი - "ბა­ბუა და შვი­ლიშ­ვი­ლი" კეთ­დე­ბო­და და ჩემს მე­გო­ბარს ვთხო­ვე, გა­ე­გო, იმ კას­ტინგზე შე­მეძ­ლო თუ არა მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, რომ ბედი მე­ცა­და, რად­გა­ნაც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი. მაგ­რამ ასე­თი პა­სუ­ხი მი­ვი­ღე, რომ ეს პრო­ექ­ტი ჯერ­ჯე­რო­ბით შო­რე­უ­ლი პერ­სპექ­ტი­ვაა... მერე და­მი­კავ­შირ­დნენ და მი­თხრეს, ეგ კი არა, "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" პა­ტა­რა სა­მუ­შა­ოა, გრი­შა კა­კა­ჩი­აა, ასე­თი პერ­სო­ნა­ჟი და უნდა ითა­მა­შოო. სცე­ნაც გა­მო­მიგ­ზავ­ნეს. რომ წა­ვი­კი­თხე, მივ­ხვდი, რომ იქ პა­ტა­რა იუ­მო­რიც იყო სა­ჭი­რო.

სა­ბო­ლო­ოდ ჩვე­ნი თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა შედ­გა და არ მე­გო­ნა, თუ ჩემს ამ სე­რი­ალ­ში გა­მო­ჩე­ნას ასე­თი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა ექ­ნე­ბო­და. თან, მხო­ლოდ ერთჯე­რა­დი ეპი­ზო­დი მე­გო­ნა, თუმ­ცა ნა­მუ­შე­ვა­რი რამ­დე­ნად გა­მო­ვი­და, არ ვიცი, ისე, 5-6 სე­რია კი გა­და­ვი­ღეთ.

- თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟი მა­ყუ­რე­ბელს კარ­გად და­ა­მახ­სოვ­რდა...

- ეტყო­ბა, ბევ­რი უყუ­რებს... მინ­და, ჩემი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა იმ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­ზე ვთქვა, რაც მსა­ხი­ობს აკის­რია, რო­დე­საც ასეთ სე­რი­ალ­ში შე­დის. სა­ნამ ვი­თა­მა­შებ­დი, სა­ერ­თოდ გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი იმით, რომ ყო­ველ კვი­რას თუ რო­გორ წერ­დნენ და იგო­ნებ­დნენ ახალ-ახალ ამ­ბებს და მერე რო­გორ ნი­ჭი­ე­რად თა­მა­შობ­დნენ ახალ­გაზ­რდე­ბი, მაგ­რამ ერთ რა­მეს კი ვამ­ჩნევ­დი: როცა სე­რი­ალ­ში შე­და­რე­ბით ასა­კო­ვა­ნი მსა­ხი­ო­ბი, ან თე­ატ­რის დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტი შე­დი­ო­და, რა­ტომ­ღაც გა­უ­ცხო­ე­ბის მო­მენ­ტი იგ­რძნო­ბო­და, რაც მსა­ხი­ობს იქამ­დე დაჰ­ყვე­ბო­და, სა­ნამ სა­ერ­თო ქსო­ვილ­ში შე­ვი­დო­და. ახალ­გაზ­რდე­ბი კი იმ მა­სა­ლა­ში უკვე ცუ­რა­ვენ. ჰოდა, მეც ამის შიში მქონ­და და მინ­დო­და, რო­გორ­მე სწრა­ფად მო­მეხ­დი­ნა ეს ადაპ­ტა­ცია, რაკი ვი­ცო­დი, რომ ეპი­ზო­დი იყო.

- მოკ­ლედ, უცებ გა­ში­ნა­უ­რე­ბა გინ­დო­დათ.

- კი, კონ­ტაქ­ტის სწრა­ფად დამ­ყა­რე­ბა, რომ გან­ყე­ნე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი...

ად­გილ­ზე მი­სულს, გა­და­სა­რე­ვი სი­ტუ­ა­ცია დამ­ხვდა. ლე­ვან ყო­ჩი­აშ­ვი­ლი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პი­როვ­ნე­ბაა, ახ­ლოს არ ვიც­ნობ­დი, ერ­თად არას­დროს გვი­თა­მა­შია. უნი­კა­ლუ­რი ბი­ჭია ასე­ვე ზურა ნი­ჟა­რა­ძე. ესე­ნი სე­რი­ალ­ში ჩემი უშუ­ა­ლო პარტნი­ო­რე­ბი არი­ან. ჰოდა, მათ ჩემი ვერ­სია შევ­თა­ვა­ზე, რა­ზეც სი­ა­მოვ­ნე­ბით დამ­თან­ხმდნენ და ამ ყვე­ლა­ფერ­მა მგო­ნი, გა­ა­მარ­თლა. გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვაც ჩემ­თვის სა­ოც­რად მი­სა­ღე­ბი ადა­მი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა. მას­თა­ნაც არას­დროს მქო­ნია საქ­მი­ა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა...

- ახ­ლობ­ლებ­მა მო­გი­წო­ნეს სე­რი­ალ­ში თა­მა­ში?

- ჩემს უბან­ში, ნა­თე­სა­ო­ბა­ში ყვე­ლამ მო­მი­წო­ნა. მი­რე­კავ­დნენ და მა­ქებ­დნენ (იღი­მე­ბა)...

- მეგ­რე­ლებს თუ მო­ე­წო­ნათ?

- მეგ­რე­ლებ­მაც და­მი­რე­კეს, კა­კა­ჩი­ებ­მა მი­თხრეს, - რას გვერ­ჩით, ბა­ტო­ნო? არ ვართ ცუდი ხალ­ხიო.

ცუდი კაცი რომ მე­თა­მა­შა, ეს არც მი­ფიქ­რია-მეთ­ქი, ვუ­თხა­რი.

ისე, გრი­შა კა­კა­ჩი­ას პრო­ტო­ტი­პად ერთი ახლო ნა­თე­სა­ვი მი­ვიჩ­ნიე, რო­მე­ლიც მეჩ­ვე­ნებ­და, რომ ამ რო­ლის­თვის მშვე­ნი­ე­რი მა­გა­ლი­თი იქ­ნე­ბო­და. კარ­გი კაცი იყო. ყვე­ლას ეგო­ნა, რომ მდი­და­რი იყო, არა­და, არ იყო მდი­და­რი. ეგო­ნათ, რომ მეც­ნი­ე­რი იყო და არც მეც­ნი­ე­რი ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა თა­ვა­წე­ულ­მა იცხოვ­რა. ერთი თვი­სე­ბა კი ჰქონ­და, ყვე­ლას ჭკუ­ას ას­წავ­ლი­და, რა­საც ვერ უგებ­დნენ... მოკ­ლედ, რაკი ჩემი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა რამ­დე­ნი­მე სე­რი­ა­ში გაგ­რძელ­და, ეტყო­ბა, რა­ღაც მოვ­ძებ­ნეთ... თუმ­ცა ბოლო სე­რია, რო­მელ­შიც გა­მოვ­ჩნდი, ისე დამ­თავ­რდა, რომ არ ვიცი, ჩემს პერ­სო­ნაჟს რა ბედი ელის, რა გაგ­რძე­ლე­ბას უპოვ­ნი­ან ავ­ტო­რე­ბი. მან ლე­ვან ყო­ჩი­აშ­ვი­ლის გმი­რი მან­ქა­ნი­დან შუა უღელ­ტე­ხი­ზე გად­მო­აგ­დო...

- მეგ­რუ­ლი ინ­ტო­ნა­ცია, რაც გრი­შა კა­კა­ჩი­ას აქვს, მა­ყუ­რე­ბელ­ში და­დე­ბით ემო­ცი­ას იწ­ვევს. წე­სით, არ უნდა გაგ­ჭირ­ვე­ბო­დათ მეგ­რუ­ლი აქ­ცენ­ტი, რად­გა­ნაც თა­ვა­დაც მეგ­რე­ლი ხართ...

- ძა­ლი­ან არ "ვახ­ვევ", რად­გა­ნაც გრი­შა ქა­ლა­ქე­ლი მეგ­რე­ლი მინ­დო­და რომ ყო­ფი­ლი­ყო და ამი­ტომ მას ეს ყვე­ლა­ფე­რი მე­ლო­დი­უ­რად დაჰ­ყვე­ბა...

მი­ხა­რია, რომ მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც სე­რი­ალ­ში ერ­თად ვმუ­შა­ობთ, დავ­მე­გობ­რდით კი­დეც. ყო­ვე­ლი სცე­ნის წინ ადრე ვიკ­რი­ბე­ბით და რა სურ­ვი­ლე­ბიც გვაქვს, ერ­თმა­ნეთს ვუ­ზი­ა­რებთ. ერ­თმა­ნეთს კარ­გად ვუ­გებთ. დაგ­ვე­მა­ტა გა­და­სა­რე­ვი მსა­ხი­ო­ბი - ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი და ასე­თი­ვე ნატა ბე­რე­ჟი­ა­ნი. ვგიჟ­დე­ბი მას­ზე, ისე­თი ნი­ჭი­ე­რი და მე­ტყვე­ლი გა­მო­ხედ­ვა აქვს.

- ისე, თქვე­ნი პერ­სო­ნა­ჟი ერთი ჯი­უ­ტი, ახი­რე­ბუ­ლი კაცი კია, რო­მე­ლიც დათ­მო­ბა­ზე არ მი­დის და თა­ვი­სი სი­ტყვა გა­აქვს...

- არა, ასეც არ არის. მას რა­ღაც კარ­გის გა­კე­თე­ბა უნდა, მაგ­რამ რა­ღა­ცე­ბი არ აქვს გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი. მის­თვის ეს ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი არ არის და­ლა­გე­ბუ­ლი. რას ჩა­ე­ჭი­დოს, არ იცის, რა უფრო მო­უხ­დე­ბა დღე­ვან­დელ ყო­ფას, სა­ნა­თე­სა­ოს, სა­მე­ზობ­ლოს. მაგ­რამ გრი­შას გარ­შე­მო რაც ხდე­ბა, ბევ­რი რამ სცე­ნა­რის­ტე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მოკ­ლედ, რო­გორ და სა­ერ­თოდ გაგ­რძელ­დე­ბა თუ არა ამ პერ­სო­ნა­ჟის ამ­ბა­ვი, ამას ვნა­ხავთ...

- ბა­ტო­ნო დათო, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ბრძან­დე­ბით. და­კა­ვე­ბუ­ლი ხართ სპექ­ტაკ­ლებ­ში... მოდი, თქვენს საქ­მი­ა­ნო­ბა­ზე ვი­სა­უბ­როთ...

- რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში 1970 წლი­დან ვარ, რაც თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი და­ვამ­თავ­რე. მე იქ ბა­ტონ­მა მი­შამ (თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი) მე­ო­რე კურ­სი­დან წა­მიყ­ვა­ნა, მისი სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, მისი სა­ხე­ლოს­ნო და­ვამ­თავ­რე. მა­შინ თე­ატ­რი­დან გოგი ქავ­თა­რა­ძე წა­ვი­და, რო­მე­ლიც სტუ­რუ­ას სპექ­ტაკლში - "ვახ­შმო­ბის წინ" თა­მა­შობ­და. სპექ­ტაკ­ლი რომ გა­და­ერ­ჩი­ნათ, მე და ნანი ჩიქ­ვი­ნი­ძე ინ­სტი­ტუ­ტი­დან წაგ­ვიყ­ვა­ნეს. სხვა­თა შო­რის, ინ­სტი­ტუ­ტშიც ვთა­მა­შობ­დით ნა­წყვეტს ამ წარ­მოდ­გე­ნი­დან. მოკ­ლედ, მე და ნა­ნიმ გოგი ქავ­თა­რა­ძემ და ბელა მი­რი­ა­ნაშ­ვი­ლი ჩა­ვა­ნაც­ვლეთ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი ჩემს სა­სი­კე­თოდ მო­ე­წყო... იმის მერე თე­ატ­რში დავ­რჩი. მერე წა­ვი­და და წა­ვი­და სპექ­ტაკ­ლე­ბი. ბევ­რი როლი მაქვს ნა­თა­მა­შე­ვი და ჩემ­და სა­ა­მა­ყოდ, არც ერ­თში მა­ყუ­რებ­ლის რის­ხვა არ და­მიმ­სა­ხუ­რე­ბია, არც კრი­ტი­კო­სე­ბის­გან, რა­ღაც ყველ­გან ვარ­თმევ­დი თავს...

ასე­ვე ბევ­რი მაქვს ნა­თა­მა­შე­ვი ბა­ტონ გოგი გე­გეჭ­კორ­თან ერ­თად. ბო­ლოს, თვი­თონ მო­ი­ტა­ნა ნო­დარ წუ­ლე­ის­კი­რის პი­ე­სა "და­ვით აღ­მა­შე­ნებ­ლის ქვა ძვე­ლი სამრე­კო­დან" და­სად­გმე­ლად. მამა-შვი­ლი ვი­ყა­ვით... რეზო ჩხა­ი­ძის პი­ე­სებ­შიც ხში­რად ვი­ყა­ვი ხოლ­მე. 10 წელი ვთა­მა­შობ­დით "თა­ვი­სუ­ფალ თე­მას". სკო­ლის მოს­წავ­ლის როლი მქონ­და. სა­ო­ცა­რი პარტნი­ო­რე­ბი მყავ­და: ზე­ი­ნაბ ბოც­ვა­ძე, ზა­ი­რა ლე­ბა­ნი­ძე, ლია გუ­და­ძე...

- ცნო­ბი­ლია, რომ დღეს­დღე­ო­ბით სტუ­რუ­ას სპექ­ტაკლში - "12 გან­რის­ხე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცი" მო­ნა­წი­ლე­ობთ...

- ამ­ჟა­მად ორ წარ­მა­ტე­ბულ სპექ­ტაკლში ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ერთი მცი­რე სცე­ნა­ზე - ლაშა ბუ­ღა­ძის პი­ე­სა - "სუ­ლი­ე­რი არ­სე­ბე­ბი" და "12 გან­რის­ხე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცი," რო­მე­ლიც დიდ სცე­ნა­ზე 8 წე­ლი­წა­დია, რე­პერ­ტუ­არ­შია და დიდი წარ­მა­ტე­ბით მი­დის. უც­ნა­უ­რი სპექ­ტაკ­ლია, პირ­ვე­ლი­ვე წუ­თი­დან სცე­ნა­ზე 12 მა­მა­კა­ცი ჩნდე­ბა. არ არის ად­ვი­ლი 2 საათ-ნა­ხე­ვა­რი სცე­ნა­ზე იდგე, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რა დატ­ვირ­თვა გაქვს. თუ შეკ­რუ­ლი ან­სამ­ბლი არ არის და სცე­ნა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო არა­ფე­რი ხდე­ბა, სა­დაც ყვე­ლა არ არის ჩარ­თუ­ლი, მა­ყუ­რე­ბელს ვერ და­ი­ჭერ.

- ცხა­დია, გუნ­დი რაც უფრო შეკ­რუ­ლია, შდე­გიც მით უფრო კარ­გია...

- ეს სპექ­ტაკ­ლი გვა­ო­ცებს... გა­ცი­ლე­ბით წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბი ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ასე­თი სი­ცო­ცხლი­სუ­ნა­რი­ა­ნი, იშ­ვი­ა­თად. თუმ­ცა "საბ­რალ­დე­ბო დას­კვნა­ში" 30 წელი ვთა­მა­შობ­დი და "კავ­კა­სი­უ­რი ცარ­ცის წრემ" 600-ს გა­და­ა­ჭარ­ბა, მარ­თა­ლია, "კვკა­სი­ურ­ში" მე არ ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ყო­ფი­ლა, რომ სა­ზღვარ­გა­რეთ გას­ტრო­ლე­ბი­სას სპექ­ტაკლში შევ­სულ­ვარ, თუკი ამის სა­ჭი­რო­ე­ბა ყო­ფი­ლა...

- მოკ­ლედ, ამ თე­ატ­რში გა­ტა­რე­ბუ­ლი წლე­ბი თქვენ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია.

- წლე­ბიც და თა­ვად თე­ატ­რიც. ეს არის ყვე­ლა­ფე­რი, რაც გა­მაჩ­ნია და რა­საც ცხოვ­რე­ბა­ში მი­ვაღ­წიე. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრმა ყვე­ლა­ფე­რი მომ­ცა. სხვა­გან წას­ვლა არც მი­ფიქ­რია. ერ­თა­დერ­თი, კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რში, ბა­ტო­ნი მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის დად­გმულ "ჩვენ პა­ტა­რა ქა­ლაქ­ში" მთხო­ვეს და ვი­თა­მა­შე. თე­ატ­რი ამ სპექ­ტაკლს რო­გორც სა­მუ­ზე­უ­მოს, ისე ინა­ხავს. პა­ტი­ვის­ცე­მას გა­მო­ხა­ტა­ვენ მას­წავ­ლებ­ლის მი­მართ, მეც ვალ­დე­ბუ­ლად მი­ვიჩ­ნევ თავს, ამ წარ­მოდ­გე­ნა­ში ვი­თა­მა­შო.

რას შე­ე­ხე­ბა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატრს, ის ნო­მერ პირ­ვე­ლი თე­ატ­რია, რო­ბერტ სტუ­რუა კი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რე­ჟი­სო­რი. დღემ­დე თუ თე­ატ­რი იმ მო­წი­ნა­ვე პო­ზი­ცი­ას ინარ­ჩუ­ნებს, ეს იქ მო­მუ­შა­ვე ადა­მი­ა­ნე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. არა­და, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში თე­ატრს რა არ გა­და­უ­ტა­ნია, რა პრობ­ლე­მა არ შე­ე­ხო მას მთე­ლი ის­ტო­რი­ის მან­ძილ­ზე, მაგ­რამ ის მა­ინც პირ­ვე­ლია.

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE