პირველი სიყვარული 12 წლის ასაკში მეწვია. ღმერთო, როგორ მიყვარდა! ის ჩემზე 4 წლით უფროსი იყო, მიმაჩნდა, რომ "დიდი ბიჭი" იყო და გრძნობის გამხელას ვერ ვუბედავდი.
მის სახლთან საათობით "ვაბირჟავებდი" ხოლმე, რომ რამდენიმე წამით მომეკრა თვალი. მისი ძმა ჩემი თანაკლასელი გახლდათ და როგორც იტყვიან, "ყურძნის სიყვარულით ღობეს ვკოცნიდი"... ჯარში ისე წავიდა, ჩემი გრძნობა ვერ გავუმხილე. მისთვის კი შეუმჩნეველი დავრჩი, რადგან 12 წლის გოგონა ბავშვად მივაჩნდი და ზედაც არ მიყურებდა. 2 წელი ერთგული ცოლივით ველოდი მის დაბრუნებას. იმ დროისთვის უკვე 16 წლის ვიყავი, მაგრამ მაინც ვერ მოვახერხე მეთქვა, როგორ მიყვარდა...
შემდეგ გავიგე, შეყვარებული ჰყავსო და ცხოვრება აუტანელი გახდა ჩემთვის...
ცოლად პირველსავე მთხოვნელს გავყევი... რამდენიმე წლის შემდეგ ოჯახი დამენგრა... ცხოვრების წესით ყოველთვის ქმრის ერთგული ვიყავი, მაგრამ გონებით - მოღალატე ცოლი. ყოველთვის ის მიყვარდა, მის ამბებს შორიდან ვიგებდი და თუ სადმე ქუჩაში გადავეყრებოდი, გული ისე გამალებით მიცემდა ხოლმე, მეგონა, მთელ ქვეყანას ესმოდა. თვითონ კი აინუნშიც არ მაგდებდა, გვერდით ჩამივლიდა და არც კი იცოდა, რომ წლების განმავლობაში მისი სიყვარული მტანჯავდა.
3 წლის წინ, სრულიად შემთხვევით, ერთმანეთს საერთო ნაცნობის ოჯახში გადავეყარეთ.