საქართველოს ისტორიის ქურდები
სათაური მკითხველისთვის, ალბათ, უცნაური იქნება. დიახ, ისტორიის ქურდები მართლაც არიან და ჩვენს შემთხვევაში ისინი ქართველ ხალხს სტაცებენ ისტორიასა და კულტურას.
ლაპარაკია ოსებსა და მათ წამქეზებელ რუსებზე, რომლებიც სწორედ ისტორიის ქურდობით ცდილობენ, საფუძველი მოუძებნონ საქართველოს ძირძველი მიწა-წყლის მიტაცებას.
ისტორიის ფალსიფიკაციამ და მითოლოგემების შექმნამ განსაკუთრებული მასშტაბები ბოლო ოცი წლის განმავლობაში მიიღო, აგვისტოს ომის შემდგომ ხომ ამგვარმა პუბლიკაციებმა ყველაფერი წალეკა. იქმნება ატლასებიც (თანაც, სასკოლო!), რომლებშიც ქართლის მტკვრის მარცხენა მხარე ალანიის (ოსეთის) განუყოფელ ნაწილადაა წარმოდგენილი. ასეთი ავტორებისთვის არც საისტორიო წყარო და არც საბუთი არ არსებობს. ფალსიფიკაცია და ხშირად ქართული წყაროების გადაბრუნებული თარგმნა კი ისტორიის ქურდებისთვის ჩვეულებრივი ამბავია.
იმდენი ნაქურდალია უკვე დაგროვილი, რომ მიმტაცებელთა სამხილებლად იმავე მოცულობის ნაშრომები შეიძლება დაიწეროს, თუმცა ზოგჯერ უფრო დიდი ფორმატის პუბლიკაციის გამოქვეყნება შეიძლება დაგვჭირდეს. მაგალითად, 2010 წელს მოსკოვში დაბეჭდილი სქელტანიანი წიგნის - "აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი აღიარების შემდეგ:
ისტორიული და თანამედროვე კონტექსტი" - ავტორები (ვლადიმირ ზახაროვი, ანდრეი არეშევი, ელენა სემერიკოვა) წერენ (მითითების გარეშე), რომ სოფელ ერედვში, 1830-1831 წლების კამერალური აღწერით, ცხრა ოსური და მხოლოდ ერთი ქართული გვარი ცხოვრობდა და 1970-იან წლებში სოფელი უკვე ქართული იყო. გამოდის, ქართველებს თანდათან ოსები ერედვიდან გაგვიყრია და მათი სახლ-კარი მიგვითვისებია.
ისტორიული ფაქტის შეგნებულ გაყალბებას რით უნდა ვუპასუხოთ? საბედნიეროდ, საქართველოს სახელმწიფო საისტორიო არქივში დაცულია ერედვისა და შიდა ქართლის ყველა სოფლის მოსახლეობის აღწერის დავთრები, რომელსაც რუსეთის იმპერია აწყობდა. იმპერიამ ასეთი აღწერა თბილისის გუბერნიაში ექვსჯერ მოაწყო. ჩვენი ისტორიული სიმართლისთვის კი ქართველები ვალდებული ვართ, ზემოხსენებული 1830-1831 წლების კამერალური აღწერის დავთრების დედნები დავბეჭდოთ: მკითხველს, განსაკუთრებით არაქართველს, ვაჩვენოთ ჩვენი სიმართლე და ისტორიის ქურდების სიავკაცე.
ქვემოთ ერთ, სრულიად ახალ, შეგნებული უვიცობის ნიმუშს გაგაცნობთ. ესაა ცხინვალში გამომავალი რუსულენოვანი გაზეთის "რესპუბლიკა" (2011 წლის #9-10) პუბლიკაცია, უფრო სწორად, ინტერვიუ დოცენტ ზარბეგ ძაბითთან. მაშ ასე, მივყვეთ დოცენტის სიცრუეთ: ცხინვალს იქით, დიდი ლიახვის ხეობის ათი ქართული სოფლის (ქურთა, აჩაბეთი, კეხვი, მონასტერი, თამარაშენი, გუჯაბაური, ძარწემი, ქემერტი, ხეითი, სვერი) მოსახლეობა ძველად არასდროს ქართული არ ყოფილა და ქართველებად მხოლოდ 1920 წელს, ჟორდანიას მთავრობის ნაციონალ-შოვინისტთა შეჭრის შედეგად ქცეულან. "ამ ტერიტორიებზე ყოველთვის ცხოვრობდნენ ოსები, ებრაელები და მხოლოდ უმნიშვნელო რაოდენობით სომხები და ქართველები.
ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"
