მსა­ხი­ო­ბი კახა კინ­წუ­რაშ­ვი­ლი სა­სი­ა­მოვ­ნო სი­ახ­ლის მო­ლო­დინ­შია: უახ­ლო­ეს დღე­ებ­ში მამა გახ­დე­ბა. და­ეს­წრე­ბა თუ არა შვი­ლის და­ბა­დე­ბას, რას ამ­ბო­ბენ მას­ზე, რა მოს­წონს ყვე­ლა­ზე მე­ტად სა­კუ­თარ თავ­ში და რას არ გა­ა­კე­თებ­და არა­ნა­ი­რი თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ? - ამ ყვე­ლა­ფერს მის მიერ დას­რუ­ლე­ბუ­ლი წი­ნა­და­დე­ბე­ბი­დან შე­ი­ტყობთ.

- და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი...

- ...1984 წლის 13 ოქ­ტომ­ბე­რი.

- ბავ­შვო­ბა­ში მინ­დო­და გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

- ...მსა­ხი­ო­ბი. 5 წლის ვი­ყა­ვი, როცა მშობ­ლებ­მა დრამ-წრე­ზე შე­მიყ­ვა­ნეს. სცე­ნა­ზე რომ დავ­დე­ქი და ეს ჯა­დოს­ნუ­რი სამ­ყა­რო შე­ვიგ­რძე­ნი, მას შემ­დეგ სხვა პრო­ფე­სი­ა­ზე არც მი­ფიქ­რია. აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და ბევრ წრე­ზე დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე დიდი ხა­ლი­სით სცე­ნა­ზე გავ­დი­ო­დი. უბ­რა­ლოდ, მა­შინ ეს საქ­მე გა­ცი­ლე­ბით მარ­ტი­ვი მე­გო­ნა, ვიდ­რე არის.

- ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ...

- ...კინ­წუ­რა რამ­დენს მუ­შა­ობ­სო (იცი­ნის)! არას­დროს გა­მი­გო­ნია, ჩემ­ზე ვინ­მეს ცუდი ეთ­ქვას და ეს ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს. ადა­მი­ა­ნე­ბი მიყ­ვარს და ვცდი­ლობ, ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ყვე­ლას­თვის კომ­ფორ­ტუ­ლი იყოს. ალ­ბათ ამი­ტომ ამ­ბო­ბენ, კარ­გი ადა­მი­ა­ნი­აო. მხო­ლოდ ერთი შემ­თხვე­ვა მახ­სენ­დე­ბა: ვი­ღა­ცას ჩემ­ზე უთ­ქვამს, კახა არ "მე­ვა­სე­ბაო". ვინც ეს მი­თხრა, იმ ადა­მი­ანს ვთხო­ვე: ის კაცი გა­მა­ცა­ნი-მეთ­ქი. გაც­ნო­ბის შემ­დეგ პირ­და­პირ ვკი­თხე: კი, მაგ­რამ რა­ტომ არ "გე­ვა­სე­ბი"-მეთ­ქი? პა­სუ­ხის ნაც­ვლად, ბო­დი­ში მო­მი­ხა­და.

- თვი­სე­ბა, რო­მე­ლიც ჩემ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს...

- ...შე­მიძ­ლია, კარ­გი მე­გო­ბა­რი ვიყო.

- რო­მე­ლიც არ მომ­წონს და ვცდი­ლობ, გა­მო­ვას­წო­რო...

- ...ცო­ტა­თი ზარ­მა­ცი ვარ. ზოგ­ჯერ მაქვს შეგ­რძნე­ბა, რომ ბო­ლომ­დე არ ვი­ხარ­ჯე­ბი, რად­გან საქ­მე­ე­ბის სა­მო­მავ­ლოდ გა­და­დე­ბა მჩვე­ვია. ჰოდა, ში­ნა­გა­ნად ამ თვი­სე­ბას სულ ვებ­რძვი. სა­კუ­თარ თავ­თან და­დე­ბუ­ლი პი­რო­ბე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა რთუ­ლია.

- ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის...

- ...თენ­გიზ ბი­ბი­ლურს, ლილი იო­სე­ლი­ანს და ამი­რან ამი­რა­ნაშ­ვილს. ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა "სიღ­რმე­ში" შე­მიყ­ვა­ნეს და პრო­ფე­სი­ი­სად­მი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა შთა­მა­გო­ნეს, მას­წავ­ლეს... გა­მოც­დებს რომ ვა­ბა­რებ­დი, პა­ტა­რა ბიჭი ვი­ყა­ვი და ბევ­რი არა­ფე­რი ვი­ცო­დი, თან - ძა­ლი­ან ვღე­ლავ­დი. გა­მოც­დე­ბი­დან გა­მორ­ჩე­უ­ლად მახ­სოვს მა­ნა­ნა ბე­რი­კაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც ისე და­მე­ლა­პა­რა­კა, ისე მო­მექ­ცა, რომ ნერ­ვი­უ­ლო­ბა მო­მეხ­სნა, რაც გა­მოც­დებ­ზე ჩემი წარ­მა­ტე­ბის სა­ფუძ­ვე­ლი გახ­და.

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, როცა...

- ...სახ­ლში ვბრუნ­დე­ბი, მხვდე­ბა მზი­კა და თა­ნაც - ორ­სუ­ლი. ექიმ­თან ახ­ლა­ხან ვი­ყა­ვით და ივ­ლი­სის პირ­ველ რი­ცხვებ­ში ვაჟს ვე­ლო­დე­ბით. სა­ხე­ლად იო­ა­ნე შე­ვურ­ჩი­ეთ. რომ გი­თხრა, ბო­ლომ­დე ვაც­ნო­ბი­ე­რებ იმას, რაც მალე ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მოხ­დე­ბა-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებ. მე და მზი­კა დიდ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ვგრძნობთ, ადა­მი­ა­ნი უნდა აღვზარ­დოთ და რაც მთა­ვა­რია, ისე უნდა აღვზარ­დოთ, რომ ნე­ბის­მი­ერ სა­კი­თხში აბ­სო­ლუ­ტუ­რი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ჰქონ­დეს. შვი­ლის პი­როვ­ნულ გან­ვი­თა­რე­ბას ჩემი შეც­დო­მე­ბის გა­მოს­წო­რე­ბა­ზე არ ავა­გებ. რო­გორც კი გვი­თხრეს, - ბი­ჭი­აო, ყვე­ლა სა­ხე­ლი, რო­მე­ლიც მა­ნამ­დე მომ­წონ­და, უფე­რუ­ლი გახ­და. დიდ­ხანს ვი­ფიქ­რეთ, - რა უნდა და­ვარ­ქვათ პა­ტა­რა­სო? ვე­რა­ფე­რი შე­ვარ­ჩი­ეთ. ერთ დღეს სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, გო­ნე­ბა­ში სა­ხე­ლი იო­ა­ნე ამო­ტივ­ტივ­და. - მოგ­წონს-მეთ­ქი? - ვკი­თხე მზი­კას. - ძა­ლი­ან მომ­წონ­სო. აი, ასე შე­ვურ­ჩი­ეთ სა­ხე­ლი.

- შვი­ლის და­ბა­დე­ბას...

- ...აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვეს­წრე­ბი.

- სიყ­ვა­რუ­ლი ეს...

- ...ამა­ზე ბევ­რი მი­ფიქ­რია... ადა­მი­ა­ნი ხომ მარ­ტო იბა­დე­ბა და მარ­ტო კვდე­ბა? ნე­ბის­მი­ე­რი ჩვენ­გა­ნის სულ­ში თუ გულ­ში არ­სე­ბობს ად­გი­ლი, სა­დაც თუ ვინ­მემ შე­მო­აღ­წია, ჩა­მოგ­ძა­ხა, მერე იმ ძა­ხი­ლის ექო შენს თა­ნამ­დე­ვად იქ­ცე­ვა და სწო­რედ ეგ არის სიყ­ვა­რუ­ლი. გიყ­ვარ­დე­ბა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც შენს მარ­ტო­ო­ბამ­დე მო­აღ­წევს.

- როცა მო­მა­ვალ­ზე ვფიქ­რობ...

- ...მჯე­რა, ამ ქვე­ყა­ნა­ში სიმ­შვი­დე იქ­ნე­ბა. გან­წყო­ბა, რომ "ქარ­თვე­ლებს არა­ფე­რი გვეშ­ვე­ლე­ბა", წარ­სულ­ში დავ­ტო­ვე. ადა­მი­ანს ხომ შე­უძ­ლია თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა შეც­ვა­ლოს? ჰოდა, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­საც შე­უძ­ლია, ყვე­ლა­ფე­რი უკე­თე­სო­ბის­კენ შეც­ვა­ლოს, უფრო მე­ტად გა­ნა­ვი­თა­როს.

- ამ წუთ­ში ძა­ლი­ან მინ­და ვიყო...

- ...კარგ რე­ჟი­სორ­თან ერ­თად და კარ­გი სცე­ნა­რის მი­ხედ­ვით ფილმზე ვმუ­შა­ობ­დე. რო­გორ პერ­სო­ნაჟს გან­ვა­სა­ხი­ე­რებ­დი? რო­მე­ლიც იბ­რძვის, რო­მელ­საც სტკი­ვა, რო­მელ­საც უყ­ვარს...

- დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებს...

- ...ვა­ა­ნა­ლი­ზებ, აღი­ა­რე­ბა არ მი­ჭირს. სა­ბე­დის­წე­რო შეც­დო­მე­ბი არ და­მიშ­ვია. ტყუ­ი­ლი მით­ქვამს, მაგ­რამ არა - ბო­რო­ტი გან­ზრახ­ვით. ჩემი საქ­ცი­ე­ლით არას­დროს არა­ვინ გა­მიმ­წა­რე­ბია. შეც­დო­მებ­ზე ბევ­რი რამ მის­წავ­ლია. ცხვი­რის წა­ტე­ხის გე­მოც ვიცი და ვფიქ­რობ, რომ არა ეს, ძლი­ე­რი ვერც ვიქ­ნე­ბო­დი.

- ვიბ­ნე­ვი, როცა...

- ...პა­სუ­ხის სწრა­ფად გა­ცე­მას მთხო­ვენ; არას­დროს მი­ვი­ღებ ისეთ გა­და­ცე­მა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას, სა­დაც ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ შე­საძ­ლებ­ლო­ბებს აფა­სე­ბენ. შე­იძ­ლე­ბა, ასეთ დროს ვერ ვუ­პა­სუ­ხო კი­თხვას: რამ­დე­ნია 2+2? და ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლო ვიყო. ჩემს ამ თვი­სე­ბას ვე­რა­ფე­რი მო­ვუ­ხერ­ხე.

- მე­ზა­რე­ბა...

- ...დი­ლით ადრე გაღ­ვი­ძე­ბა. ბავ­შვო­ბა­ში სკო­ლა­ში წა­სას­ვლე­ლად ად­გო­მაც მი­ჭირ­და, მაგ­რამ როცა მაქვს ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა, რომ დი­ლის გა­და­ცე­მა უნდა წა­ვიყ­ვა­ნო, გამ­თე­ნი­ი­სას, 6 სა­ათ­ზე ვდგე­ბი, 7-ზე ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ვარ და თავს ვამ­ზა­დებ იმის­თვის, რომ კარგ გან­წყო­ბა­ზე ვიყო. თე­ატ­რში ისე­თი ანა­ზღა­უ­რე­ბა რომ მქონ­დეს, რომ­ლი­თაც ოჯა­ხის რჩე­ნას შევ­ძლებ­დი, და­მი­ჯე­რე, სხვა სამ­სა­ხურ­ზე არც ვი­ფიქ­რებ­დი.

- ცხოვ­რე­ბას ვი­ლა­მა­ზებ...

- ...გარ­შე­მო მყო­ფი ადა­მი­ა­ნე­ბით. ამ ცხოვ­რე­ბა­ში ადა­მი­ა­ნებ­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო არა­ფე­რი მი­პო­ვია.

- მე ვარ შე­უმ­დგა­რი...

- ...ჩოგ­ბურ­თე­ლი. ოჯახ­თან ერ­თად რამ­დე­ნი­მე წელი ყა­ზა­ხეთ­ში ვცხოვ­რობ­დი. მა­მას მე­გო­ბარს სკო­ლა ჰქონ­და, სა­დაც ჩოგ­ბურთზე დავ­დი­ო­დი. მა­მამ ეკი­პი­რე­ბა მი­ყი­და. სპორ­ტის ამ სა­ხე­ო­ბამ ძა­ლი­ან გა­მი­ტა­ცა. როცა ჩემი ოჯა­ხის სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის სა­კი­თხი დად­გა, მას­წავ­ლე­ბელ­მა მა­მას სთხო­ვა, - იქ­ნებ ეს ბავ­შვი დრო­ე­ბით მა­ინც და­მი­ტო­ვოთ, კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი აქვს და მე­ნა­ნე­ბაო. მაგ­რამ აბა, სად დამ­ტო­ვებ­დნენ? სა­ქარ­თვე­ლო­ში ოჯახ­თან ერ­თად დავ­ბრუნ­დი.

- ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი სი­სუს­ტე...

- ...ვარ­ჯი­შის­თვის თა­ვის მო­უბ­მე­ლო­ბაა.

- როცა სა­ჯა­როდ მა­ქე­ბენ...

- ...უხერ­ხულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვვარ­დე­ბი და ასეთ დროს შე­იძ­ლე­ბა, ვინ­მეს არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რიც მო­ვეჩ­ვე­ნო. მირ­ჩევ­ნია, ახ­ლობ­ლის­გან გა­ვი­გო, - ამან და ამან შე­გა­ქოო.

- მე­ში­ნია...

- ...ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის და­კარ­გვის.

- ცხოვ­რე­ბა­ში რის­კზე...

- ...ბევ­რჯერ წავ­სულ­ვარ, მაგ­რამ მა­ინც მი­მაჩ­ნია, რომ ფრთხი­ლი ვარ. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას ინ­ტუ­ი­ცი­ა­ზე დაყ­რდნო­ბით უფრო ხში­რად ვი­ღებ, ვიდ­რე - გო­ნე­ბით. ცუ­დია, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა თა­მა­ში შე­იყ­ვა­რეს. ადა­მი­ა­ნე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა ერ­თმა­ნეთ­თან თა­მა­შობს, მე ყვე­ლა "ხოდს" ვხვდე­ბი, ვგრძნობ, ამი­ტომ თი­თო­ე­ულს ვე­უბ­ნე­ბი: "ნუ მე­თა­მა­შე­ბით!" სი­ყალ­ბე არ მიყ­ვარს, მძა­ბავს. ამას გულ­წრფე­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მირ­ჩევ­ნია.

- არ მჩვე­ვია...

- ...ქუ­ჩის, ბუ­ნე­ბის და­ნაგ­ვი­ა­ნე­ბა და მი­ხა­რია, რომ ეს თვი­სე­ბა მაქვს. ვღი­ზი­ან­დე­ბი, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბის და­უ­დევ­რო­ბის მოწ­მე ვხდე­ბი.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს...

- ...ხე­ლოვ­ნე­ბის კომ­პლექსს გავ­ხსნი­დი. დიდ ტე­რი­ტო­რი­ას შე­ვი­ძენ­დი, სა­დაც ავა­შე­ნებ­დი პა­ვი­ლი­ო­ნებს, სა­გა­მო­ფე­ნო დარ­ბა­ზებს, მო­ვა­წყობ­დი ვე­ლო­სი­პე­დით სა­სე­ირ­ნო ბი­ლი­კებს, იქ­ნე­ბო­და პა­ტა­რა ტბა, მუ­სი­კო­სე­ბის­თვის - კლუ­ბე­ბი და კარ­გი აპა­რა­ტუ­რა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი დღე­ვან­დელ თბი­ლისს ძა­ლი­ან აკ­ლია. ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო და ნი­ჭი­ე­რი ახალ­გაზ­რდა გა­მოჩ­ნდა და მათ გან­ვი­თა­რე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბას მივ­ცემ­დი.

- რამ­დე­ნიც უნდა გა­და­მი­ხა­დონ...

- ...ვე­რა­ვინ მა­ი­ძუ­ლებს, წა­ვი­დე პო­ლი­ტი­კა­ში. პო­ლი­ტი­კო­სე­ბი არ მიყ­ვა­რან. პი­როვ­ნუ­ლად არა­ვის ვე­ხე­ბი, მაგ­რამ პო­ლი­ტი­კა ცუდი თა­მა­შია. რომ წა­ი­კი­თხა­ვენ, შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რს ეწყი­ნოს, მაგ­რამ მა­ინც ვი­ტყვი: ვერ ვხვდე­ბი, ხე­ლო­ვა­ნე­ბი პო­ლი­ტი­კა­ში რა­ტომ მი­დი­ან? ზო­გი­ერთს გულ­წრფე­ლად სჯე­რა, რომ რა­ღა­ცას შეც­ვლის. თე­ატ­რის სცე­ნა დიდი ტრი­ბუ­ნაა და თუ ცვლი­ლე­ბის სურ­ვი­ლი გაქვს, სცე­ნი­და­ნაც შე­იძ­ლე­ბა იბ­რძო­ლო.

- და­ბო­ლოს, გე­ტყვით, რომ...

- ...სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ძა­ლი­ან პო­ლი­ტი­ზი­რე­ბუ­ლია. ადა­მი­ა­ნის იმით გან­სჯა, თუ "ვი­სის­ტია", აბ­სურ­დია. ყვე­ლა­ნი პო­ლი­ტი­კით ნუ ვიქ­ნე­ბით შე­პყრო­ბი­ლე­ბი. ყვე­ლამ სა­კუ­თა­რი საქ­მე ვა­კე­თოთ და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)