მომ­ღე­რალ­მა ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვილ­მა ბოლო დროს არა­ერთ პრო­ექ­ტში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, - იმ­ღე­რა, იცეკ­ვა, პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­შიც გა­და­ი­ღეს, ახლა სე­რი­ო­ზუ­ლი ნახ­ტო­მის­თვის ემ­ზა­დე­ბა, ზაზა შენ­გე­ლი­ამ "ბრა­ვო რე­კორდსში" მი­იწ­ვია - სა­კონ­ცერ­ტო პროგ­რა­მა­ზე უნდა და­ი­წყოს მუ­შა­ო­ბა. ამას­თან, სა­ზა­ფხუ­ლო სიმ­ღე­რის ჩა­წე­რა­საც აპი­რებს, რო­მელ­საც გა­ჰი­ტე­ბას უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლებს.

მოკ­ლედ, ახლა ის ბლიც-სე­რი­ის, ანუ "მო­უ­ლოდ­ნე­ლი კი­თხვე­ბის" ობი­ექ­ტი აღ­მოჩ­ნდა. რო­გორც ყო­ველ­თვის, ახ­ლაც გულ­წრფე­ლი აღ­მოჩ­ნდა, სა­კუ­თარ თავი კრი­ტი­კუ­ლა­დაც შე­ა­ფა­სა და რა­ღაც კი­თხვებს იუ­მო­რი­თაც მი­უდ­გა...

- სად ხარ ახლა?

- სახ­ლში ვარ და თმას ვიხ­ვევ, "პა­ლიტ­რა ტვ"-ში უნდა გა­ვიქ­ცე, "გა­ნო­სა და კო­ტეს შო­უ­ში"...

- რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ხარ?

- დღეს რომ გა­ვიღ­ვი­ძე, უკვე მზე იყო ამო­სუ­ლი, აი­ვან­ზე გა­ვე­დი და მშვე­ნი­ერ ხა­სი­ათ­ზე დავ­დე­ქი. ისე, ბოლო დროს გა­მო­ვი­მუ­შა­ვე ასე­თი რამ: რო­გო­რი ამინ­დიც უნდა იყოს (წვი­მა თუ ქა­რიშ­ხა­ლი), ვამ­ბობ, რა კარ­გია, დღეს მშვე­ნი­ე­რი ამინ­დი იქ­ნე­ბა და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ გუ­ნე­ბა­ზე ვდგე­ბი...

- ნინა, ვა­კე­ლი ხარ?

- მე გო­რე­ლი ვარ, მაგ­რამ ვა­კე­ში ვცხოვ­რობ...

- "სოფ­ლელს" ვის უწო­დებ?

- კარგ სო­ფელს და სოფ­ლის მო­სახ­ლე­ო­ბას რა სჯო­ბია?! ვგიჟ­დე­ბი და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლოს სოფ­ლებ­ზე. ბავ­შვო­ბი­დან ვოც­ნე­ბობ­დი, რომ იქ სად­მე, რო­მე­ლი­მე რა­ი­ონ­ში სახ­ლი მქო­ნო­და, რად­გა­ნაც მათი გამ­წვა­ნე­ბუ­ლი და მოვ­ლი­ლი ეზო­ე­ბი სულ მომ­წონ­და... ისე კი, "სოფ­ლე­ლო­ბა" რა­ზეც მკი­თხე, მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ნის ში­ნა­გა­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბაა. მაგ­რად მე­სოფ­ლე­ლე­ბი­ან "შავი გა­გე­ბის" ქა­ლე­ბი და კა­ცე­ბი. აი, ჩემ­თვის ეგე­ნი არი­ან ჩარ­ჩე­ნი­ლე­ბი და გა­ნუ­ვი­თა­რებ­ლე­ბი...

- მოდი, სა­კუ­თა­რი თავი შო­რი­დან შე­ა­ფა­სე.

- ნინა არა­ვის არა­ფერს უშა­ვებს, აქვს უამ­რა­ვი პრობ­ლე­მა, ტკი­ვი­ლი, მაგ­რამ არ შე­უძ­ლია, სა­მა­გი­ე­როს გა­დახ­და. ცდი­ლობს, ყვე­ლა­ფერ­ში და­დე­ბი­თი მხა­რე და­ი­ნა­ხოს იმ­დე­ნად, რომ ამით სა­კუ­თარ თავ­საც კი აზა­რა­ლებს. სულ ჰგო­ნია, რომ მის გარ­შე­მო ყვე­ლა კარ­გია, მაგ­რამ მერე ხვდე­ბა, რომ ასე არ არის. თავს გვი­ან აჯე­რებს იმა­ში, რომ ვი­ღა­ცა­ში უა­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბე­ბი შე­ნიშ­ნოს... ცდი­ლობს, ადა­მი­ა­ნებს ირ­გვლივ კომ­ფორ­ტი შე­უქ­მნას და სა­კუ­თარ პრობ­ლე­მებს არა­ვის ახ­ვევს... კუ­ლი­ნა­რი­ულ ამ­ბავ­ში ცოტა ზარ­მა­ცია, თან, ეს საქ­მე მის­და სა­მარ­ცხვი­ნოდ, კარ­გად არც გა­მოს­დის, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ გულს ვერ უდებს. მან ბევ­რი დრო და­კარ­გა ტყუ­ი­ლად. შე­ეძ­ლო რა­ღა­ცე­ბი გა­ე­კე­თე­ბი­ნა, რა­საც ახლა სა­კუ­თარ თავს ვერ პა­ტი­ობს... მაგ­რამ არა უშავს...

- რო­დის "ფეთ­ქდე­ბი"?

- რო­დე­საც რა­ღა­ცას 2-3 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვით­მენ... რო­დე­საც რა­ღაც დაგ­როვ­დე­ბა - ადა­მი­ა­ნი ვერ ხვდე­ბა, რომ ჩემ­თან რა­ღა­ცას აშა­ვებს. ეს მა­წუ­ხებს ხოლ­მე და შე­იძ­ლე­ბა, ისე "ავ­ფეთ­ქდე," თავი ვე­ღარ გა­ვა­კონ­ტრო­ლო... მაგ­რამ 5 წუთ­ში ის გა­ცხა­რე­ბა გა­და­მივ­ლის. გულ­ში ბოღ­მის ჩა­დე­ბა არ ვიცი.

- უხერ­ხუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან თავი რო­გორ გა­მოგ­ყავს?

- არ მი­ჭირს ბო­დი­შის მოხ­და, რა­ღაც შეც­დო­მის აღი­ა­რე­ბა. გზებს ვე­ძებ და ვპო­უ­ლობ, რომ მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მო­ვი­დე. თუ სხვა ჩა­ვარ­და უხერ­ხულ მდო­მა­რე­ო­ბა­ში, მა­შინ­ვე გა­მომ­ყავს, - ეს ბევ­რად იო­ლია. ზოგ­ჯერ სა­კუ­თარ თავ­ზეც ამი­ღია რა­ღაც. რო­დე­საც შენ არა­ფე­რი გი­შავ­დე­ბა და შე­გიძ­ლია, მე­ო­რე ადა­მი­ა­ნი გა­და­არ­ჩი­ნო, რა მოხ­და, მერე?

- საქ­ცი­ე­ლი, რო­მე­ლიც ჩა­ი­დი­ნე და მისი გამ­ხე­ლის დღემ­დე გრცხვე­ნია...

- ბევ­რჯერ და­უ­ფიქ­რებ­ლად რა­ღა­ცე­ბი წა­მო­მიყრან­ტა­ლე­ბია. ბოლო დროს ვის­წავ­ლე ამ ყვე­ლაფ­რის გა­კონ­ტრო­ლე­ბა. მაგ­რამ რა­ი­მე და­უ­ფიქ­რებ­ლად სხვა­ზე არას­დროს მით­ქვამს. მოკ­ლედ, "კარ­გად" და­მი­ზა­რა­ლე­ბია სა­კუ­თა­რი თავი და­უ­ფიქ­რე­ბე­ლი რა­ღა­ცე­ბით.

- შენი აზ­რით, "სვეტსკი ტიპი" ვინ არის?

- ასე­თი ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ა­ნი იყო... "სვეტსკო­ბაც" ადა­მი­ა­ნის გო­ნებ­რი­ვი მდგო­მა­რე­ო­ბაა. როცა ნა­თე­ლი ტვი­ნი გაქვს, მა­შინ ხარ "სვეტსკი". შე­იძ­ლე­ბა ვი­ღა­ცას "შა­ნე­ლის" ჩან­თაც ეჭი­როს, მაგ­რამ ეს არ ნიშ­ნავს, რომ "სვეტსკია". თუმ­ცა ხან­და­ხან დამ­თხვე­ვე­ბიც ხდე­ბა, ნა­თე­ლი გო­ნე­ბის ადა­მი­ა­ნებ­საც უჭი­რავთ "შა­ნე­ლის" ჩან­თე­ბი და ღმერ­თმა შე­არ­გოთ.

"სვეტსკი" ჰქვია ადა­მი­ანს, როცა პრობ­ლე­მას არ გიქ­მნის, არ სჭირ­დე­ბა არაფ­რის ბევ­რი ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბა, როცა იცის, რა უნდა და რა­ტომ. როცა თა­ვი­სი არ­სე­ბო­ბით გეხ­მა­რე­ბა და ა.შ.

- რო­მე­ლი სფე­როს მი­ნის­ტრი იქ­ნე­ბო­დი?

- კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო­ში რომ ვი­ყა­ვი, დი­ლის 9-დან ზოგ­ჯერ, ღა­მის 10 სა­ა­თამ­დეც ვმუ­შა­ობ­დი. მაგ­რად ვიღ­ლე­ბო­დი და მერე ვხუმ­რობ­დი, - ამირ­ჩი­ეთ მი­ნის­ტრად, 12-დან 5-მდე გა­მუ­შა­ვებთ, ხელ­ფა­სებს გა­გი­ორ­მა­გებთ და პა­რას­კევს, შა­ბათს და კვი­რას და­გას­ვე­ნებთ-მეთ­ქი. ყვე­ლა თა­ნახ­მა იყო... ამი­ტომ, ჩემ­გან მი­ნის­ტრი არ გა­მო­ვა, ზედ­მე­ტად ლო­ი­ა­ლუ­რი ვარ. ისე, სა­ხელ­მწი­ფო სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ო­ბა ძნე­ლია, რად­გა­ნაც და­უ­ფა­სე­ბე­ლი შრო­მაა და მა­ინც საყ­ვე­დურს გე­უბ­ნე­ბი­ან, თან, ხელ­ფა­სიც არა­ფე­რია.

- რა არის შენი ამო­ჩე­მე­ბუ­ლი ფრა­ზა?

- სულ ვამ­ბობ, რომ გა­მო­უს­წო­რე­ბე­ლი ოპ­ტი­მის­ტი ვარ-მეთ­ქი. თავ­ზე მე­ტე­ო­რიც რომ მე­ცე­მო­დეს, მა­ინც ვამ­ბობ, რომ "ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იქ­ნე­ბა" და კი­დევ მაქვს ასე­თი სლენ­გი: "და­ი­კი­დე!" ნერ­ვი­უ­ლო­ბას აზრი არ აქვს, მეტ-ნაკ­ლე­ბად რა­ღა­ცე­ბის კონ­ტრო­ლიც ვის­წავ­ლე. სა­ერ­თოდ, ემო­ცი­უ­რი ადა­მი­ნი ვარ, ამ­დე­ნი სტრე­სის­გან და გან­ცდის­გან ჯან­მრთე­ლო­ბაც შე­მერ­ყა, მერე ხან­გრძლი­ვი პე­რი­ო­დით რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია მჭირ­დე­ბა. ამი­ტომ, როცა არის პრობ­ლე­მა, სა­ნერ­ვი­უ­ლო, სხვა­ნა­ი­რად უნდა შე­ხე­დო და ყვე­ლა­ფე­რი იმ სა­კი­თხის მოგ­ვა­რე­ბი­დან და­ი­წყო. ამი­ტომ, "და­ვი­კი­დოთ" და და­ვი­წყოთ პრობ­ლე­მის მოგ­ვა­რე­ბა.

- რო­გორ გგო­ნია, ვის­ზეა ეს ან­და­ზა: "რაც მო­გი­ვა და­ვი­თაო, ყვე­ლა შენი თა­ვი­თაო?"

- ესეც ჩემ­ზეა ნათ­ქვა­მი, ეტყო­ბა, ჩემ­ნა­ი­რი იყო ეგ ტიპი... მოკ­ლედ, ერთ-ერთი "და­ვი­თა" ვარ... შე­მეძ­ლო ბევ­რად ფრთხი­ლად გა­მევ­ლო რა­ღაც პე­რი­ო­დე­ბი, მაგ­რამ არა, სა­კუ­თარ თავს ხომ უნდა ვა­ზა­რა­ლო?! ასე­თი ხა­სი­ა­თი მაქვს, რა­საც ვფიქ­რობ, იმას­ვე ვა­კე­თებ.

- პლას­ტი­კურ ოპე­რა­ცი­ას კი­დევ გა­ი­კე­თებ?

- რომ დავ­ბერ­დე­ბი, სა­ხეს გა­და­ვი­ჭი­მავ. ისე, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ბევ­რი რამ არც მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი.

- ვიცი, ცხვი­რი გაქვს შეს­წო­რე­ბუ­ლი...

- პრინ­ციპ­ში, ძგი­დე გა­ვის­წო­რე და და­ვი­მოკ­ლე... ცხვი­რის ფორ­მა კი კარ­გია, მაგ­რამ ჩემს სა­ხეს არ უხ­დე­ბა, მაგ­რამ უკვე ბედს შე­ვე­გუე. რა ვქნა? არ არის პრობ­ლე­მა.

- ტყუ­ილ­ში რომ გა­მო­გი­ჭე­რენ, რას შვრე­ბი?

- მაგ­რად "მი­ტყდე­ბა". სა­ერ­თოდ, ტყუ­ი­ლი არ მიყ­ვარს და 99 %-ით ვამ­ბობ, რომ ისეთ ტყუ­ილს არ ვი­ტყვი, რომ ვინ­მეს გული ვატ­კი­ნო. კე­თი­ლად ვი­ტყუ­ე­ბი ხოლ­მე (სი­ცი­ლით ამ­ბობს). დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვარ, რა­ღა­ცას რომ და­ვა­შა­ვებ, ერთი-ორ სა­ათ­ში ღმერ­თი მსჯის... ამი­ტომ, ვცდი­ლობ, სწო­რად ვი­ცხოვ­რო...

- რო­მე­ლი ფერი გა­ღი­ზი­ა­ნებს?

- ლურ­ჯი და არ ვიცი, რა­ტომ. ბავ­შვო­ბი­დან არ მიყ­ვარს ასე­ვე ფოს­ფო­რის­ფე­რი.

- შენი მთა­ვა­რი ია­რა­ღი რა არის?

- ჩემი ხა­სი­ა­თი...

- ია­რა­ღი­დან თუ ის­ვრი?

- ღმერ­თმა დაგ­ვი­ფა­როს და თუ ჩემს ქვე­ყა­ნას დას­ჭირ­დე­ბა, უკან არ და­ვი­ხევ, ია­რა­ღი­და­ნაც გა­ვის­ვრი. ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი პატ­რი­ო­ტი ვარ. ხომ არ გჯე­რათ? მაგ­რამ ასეა.

- რა საკ­რა­ვებ­ზე უკ­რავ?

- ყვე­ლა­ზე კარ­გად კლა­ვი­ში­ან საკ­რა­ვებ­ზე ვუკ­რავ, ცო­ტას ფლე­ი­ტა­ზე, საქ­სო­ფო­ნიც შე­მიძ­ლია, და­რა­მიც...

- ქალი-ორ­კესტრი ყო­ფილ­ხარ...

- არა, მთლად მა­სეც არ არის, სი­მე­ბი­ან საკ­რა­ვებ­თან "ურ­თი­ერ­თო­ბა" არ გა­მომ­დის. ჩემი საყ­ვა­რე­ლი ინ­სტრუ­მენ­ტი "ტრუ­ბაა," მაგ­რამ იმის გამო, რომ ზედა ტუჩი ადრე და­უ­ფიქ­რებ­ლად "და­ვი­ბე­რე," ხელს მიშ­ლის, ჰა­ერს აპა­რებს და "ტრუ­ბა­ზე" ვერ ვუკ­რავ. ჯან­და­ბა მა­სა­ლა რომ მაქვს ტუ­ჩის შიგ­ნით შეყ­ვა­ნი­ლი, მაბ­რკო­ლებს (სი­ცი­ლით ამ­ბობს). მოკ­ლედ, გული მწყდე­ბა მაგ­რად... ის კი არა, ამ ინ­სტრუ­მენტს ვარ­ჩევ­დი კი­დეც, რო­მე­ლი შე­ვი­ძი­ნო-მეთ­ქი, მაგ­რამ სულ ტყუ­ი­ლად. "შლან­გი" რომ აპა­რებს, ასე ვარ... ახლა მი­თხა­რი, სა­კუ­თარ თავ­ზე ვინ იტყვის ასეთ რა­ღა­ცას? აი, ხომ ხე­დავ, კი­დევ რა­ღაც წა­მო­ვაყ­რან­ტა­ლე...

- ახლა ლექ­სი­დან რა­ი­მე ეპი­ზო­დი გვი­თხა­რი.

- ლექ­სი კი არა ჩემი სიმ­ღე­რის ტექ­სტებს ვერ ვი­მახ­სოვ­რებ. თუმ­ცა სკო­ლა­ში თე­მებს კარ­გად ვწერ­დი და როცა ცი­ტა­ტა იყო ლექ­სი­დან სა­ჭი­რო, ჩე­მე­ბურ ვერ­სი­ებს ვა­კე­თებ­დი. ლექ­სე­ბი არ ვიცი...

- მი­ზე­ზი, რის გა­მოც შე­იძ­ლე­ბა ღამე გა­ა­თე­ნო?

- სუ­ლაც არ მჭირ­დე­ბა ღა­მის გა­სა­თე­ნებ­ლად მი­ზე­ზი. წა­მა­ლი თუ არ დავ­ლიე, ყო­ვე­ლი ღამე, ჩათ­ვა­ლეთ, გა­თე­ნე­ბუ­ლი მაქვს.

- აქვს თუ არა მნიშ­ვნე­ლო­ბა იმას, დი­ლით რო­მელ ფეხ­ზე ად­გე­ბი?

- არა, არც შავი კა­ტის მჯე­რა და არც არა­ნა­ი­რი ცრურ­წმე­ნის. მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს იმას, რო­გორ გან­წყო­ბა­ზე ვარ, იმ პე­რი­ოდ­ში სტი­მუ­ლი მაქვს თუ არა. ვფიქ­რობ, რომ ჩემ­მა გა­მოც­დი­ლე­ბამ მას­წავ­ლა, რომ ხე­ლოვ­ნუ­რად ნე­გა­ტი­ვი არ უნდა შევ­ქმნათ. არ გვჭირ­დე­ბა. პი­რი­ქით, ტო­ნუს­ში უნდა ვი­ყოთ. საქ­მე სულ უნდა ვა­კე­თოთ და სი­სუ­ლე­ლე­ე­ბის­თვის დრო აღარ დარ­ჩე­ბა...

ლალი ფა­ცია

სპე­ცი­ა­ლუ­რად "ამ­ბე­ბი.გე"-სთვის