მარ­ნე­უ­ლის რ-ნის სო­ფელ ბა­ი­დარ­ში, სა­ზა­რე­ლი მკვლე­ლო­ბა მოხ­და. დღემ­დე და­უდ­გე­ნელ­მა პირ­მა (თუ პი­რებ­მა) შუ­ა­ღა­მი­სას, ოთხსუ­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი ამო­წყვი­ტა.

ვა­გირ იმა­მა­ლი­ე­ვი სო­ფელ­ში უღა­რი­ბეს ადა­მი­ა­ნად ით­ვლე­ბო­და. მისი სახ­ლი, ავა­რი­უ­ლი და ძვე­ლისძვე­ლი, მე­ზობ­ლე­ბის ორ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლე­ბის გვერ­დით მარ­თლაც უბად­რუ­კად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა. ორ ოთახს ხის პა­ტა­რა შუ­შა­ბან­დი აქვს მი­შე­ნე­ბუ­ლი, ეზო შე­უ­ღო­ბა­ვია, გზის მხა­რეს მავ­თუ­ლის მე­სე­რია გავ­ლე­ბუ­ლი, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე ად­გი­ლას გა­წყვე­ტი­ლია და მი­წა­ზე აგ­დია.

28 მა­ისს იმა­მა­ლი­ე­ვი, მისი ცოლი და ორი შვი­ლი მე­ზობ­ლებ­მა ტყვი­ე­ბით გან­გმი­რუ­ლე­ბი იპო­ვეს. ოთხი­ვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო, როცა პო­ლი­ცია გა­მო­ი­ძა­ხეს...

ვიწ­რო ოთახ­ში გვერ­დიგ­ვერდ მდგარ ორ რკი­ნის სა­წოლ­ზე იწ­ვნენ: 36 წლის ვა­გირ იმა­მა­ლი­ე­ვი, მისი შვი­ლე­ბი - 12 წლის ამი­ლი და 10 წლის ამი­ლა, ხოლო დი­ა­სახ­ლი­სი ია­ტაკ­ზე შე­მო­სას­ვლელ კარ­თან იწვა. გვა­მე­ბი სის­ხლში ცუ­რავ­და... როცა ბი­ნა­ში მე­ზობ­ლე­ბი შე­ვიდ­ნენ, მკვლე­ლო­ბის მო­მენ­ტი­დან უკვე იმ­დე­ნი დრო იყო გა­სუ­ლი, რომ დამ­ნა­შა­ვე თა­ვი­სუფ­ლად მო­ა­ხერ­ხებ­და მი­მალ­ვას.

ვის შე­ეძ­ლო ჩა­ე­დი­ნა ასე­თი სა­ზა­რე­ლი და­ნა­შა­უ­ლი? რა მი­ზე­ზით უნდა მო­ეკ­ლათ ორი მცი­რე­წლო­ვა­ნი ბავ­შვი? რა არის და­ნა­შა­უ­ლის მო­ტი­ვი? გა­მო­ძი­ე­ბა შუ­რის­ძი­ე­ბის მო­ტივ­ზე მუ­შა­ობს. მაგ­რამ სხვა ვერ­სი­ე­ბიც არ­სე­ბობს. თი­თო­ე­ულ მათ­განს აქვს ლო­გი­კუ­რი ახ­სნა და არ­სე­ბო­ბის უფ­ლე­ბა, მით უმე­ტეს, რომ არა მარ­ტო და­ნა­შა­უ­ლი, არა­მედ თა­ვად გარ­დაც­ვლი­ლი იმა­მა­ლი­ე­ვის პი­როვ­ნე­ბაც ბუ­რუ­სით იყო მო­სი­ლი.

სო­ფელ ბა­ი­დარ­ში დაკ­რძალ­ვის დღეს ჩა­ვე­დით. სო­ფელ­მა სა­ერ­თო ძა­ლე­ბით აუგო წესი ოთხ მიც­ვა­ლე­ბულს. მე­ზობ­ლე­ბი ჯერ ისევ იმა­მა­ლი­ე­ვის ეზო­ში ტრი­ა­ლებ­დნენ, როცა და­ნა­შა­უ­ლის ვერ­სი­ე­ბის გარ­კვე­ვას შე­ვე­ცა­დეთ.

- ვინ იყო იმა­მა­ლი­ე­ვი, რა იცით თა­ნა­სოფ­ლე­ლებ­მა მის შე­სა­ხებ?

ვა­ქირ იმა­მა­ლი­ე­ვი, და­ღუ­პუ­ლის ბი­ძაშ­ვი­ლი:

- ძა­ლი­ან კე­თი­ლი კაცი იყო. სო­ფელ­ში მის­გან გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არა­ვის უნა­ხავს. ცუდი არა­ვის­თვის არა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია. ამი­ტო­მაც მათ დაკ­რძალ­ვა­ზე უცხო ხალ­ხიც კი ტი­რო­და... ასეთ რა­მეს ვერ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი. პირ­ველ­მა მე შე­ვი­ტყვე ამ სა­ში­ნე­ლე­ბის შე­სა­ხებ. დი­ლის რვა სა­ათ­ზე მო­ვე­დი, რა­ღაც ცუდი მიგ­რძნო გულ­მა... ფან­ჯა­რა შე­ვამ­ტვრიე და ოთხა­ში ისე შე­ვი­ხე­დე... ძრო­ხა ჰყავ­დათ. სა­ცო­და­ვი ბღა­ო­და სა­ბძელ­ში. სა­ბა­ლა­ხოდ რა­ტომ არა­ვინ გა­მო­იყ­ვა­ნა, მივ­ხვდი, რა­ღაც მოხ­და... ბავ­შვებს არც გა­უღ­ვი­ძი­ათ, ისე ჩა­ხო­ცეს. მგო­ნი, არც კაცს გა­უ­გია, რო­გორ მოკ­ლეს. ქალი კი სა­წო­ლი­დან გად­მო­ფორ­თხე­ბუ­ლა და კა­რამ­დე მი­სუ­ლა ფორ­თხვით. ალ­ბათ, საშ­ვე­ლად მე­ზობ­ლე­ბის­თვის უნ­დო­და და­ე­ძა­ხა... კარ­თან­ვე ეგდო მკვდა­რი. ია­ტა­კი სულ სის­ხლით იყო მოს­ვრი­ლი. კედ­ლე­ბი, რო­გორც ხე­დავთ, და­ცხრი­ლუ­ლია.

მუ­რად სულ­თა­ნო­ვი:

- მორ­წმუ­ნე კაცი იყო. არ სვამ­და, არ ეწე­ო­და... ამ ათი წლის წინ სიზ­მა­რი ნახა: ვი­ღა­ცა ეუბ­ნე­ბო­და – სოფ­ლის სა­საფ­ლა­ო­ზე ქვა დევს, წა­მო­ი­ღე და შენს ეზო­ში დადე – წმინ­და კაცი ხარო... სიზ­მა­რი რომ გვი­ამ­ბო, ვი­ფიქ­რეთ, რომ ხუმ­რობ­და, მაგ­რამ ისე­თი მორ­წმუ­ნე გახ­ლდათ, რომ მალე მის ნათ­ქვამ­ში ეჭვი აღარ შეგ­ვპარ­ვია. თა­ნაც ყვე­ლამ ვი­ცო­დით, რომ სა­საფ­ლა­ო­ზე მარ­თლაც, იდო უც­ნა­უ­რი ქვა, რო­მელ­ზეც "ყუ­რა­ნი­დან" წარ­წე­რა იყო გა­კე­თე­ბუ­ლი. გად­მო­ცე­მით ვიცი, რომ ქვის ქვეშ ასე­ვე წმინ­და კაცი გა­ნის­ვე­ნებ­და... ერთი სი­ტყვით, ქვის ამ­ბა­ვი სო­ფელ­ში ლე­გენ­დად და­დი­ო­და. იმა­მა­ლი­ევ­მა ქვა თა­ვის ეზო­ში მო­ი­ტა­ნა. სამ­ლოც­ვე­ლო ნიშა აა­შე­ნა და ქვა შიგ მო­ა­თავ­სა. იმ დღი­დან, ეს ად­გი­ლი ჩვენ­თვის წმინ­და ად­გი­ლად იქცა. სამ­ლოც­ვე­ლოს­თან, ბრო­წე­უ­ლის ხეზე თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი ქსო­ვი­ლის ვიწ­რო ნაჭ­რებს ამაგ­რებ­დნენ; თუ ვინ­მეს რა­ი­მე ნატ­ვრა ჰქონ­და, აქ მო­დი­ო­და, ხეზე ამ ნა­ჭერს გაკ­ვან­ძავ­და და სურ­ვილს ჩა­უთ­ქვამ­და; როცა აუს­რულ­დე­ბო­და, ისევ მო­ვი­დო­და და გაკ­ვან­ძულ ნა­ჭერს გახ­სნი­და, თან სამ­ლოც­ვე­ლო­ში ფულს დებ­და... ალ­ბათ, ყვე­ლა­ნი ერთხელ მა­ინც ვართ აქ მო­სუ­ლე­ბი - თუნ­დაც, წმინ­და ქვის მო­სა­ნა­ხუ­ლებ­ლად. ნუთუ, ამ ქვამ მო­უ­ტა­ნა ოჯახს ამ­ხე­ლა უბე­დუ­რე­ბა?!

- იმა­მა­ლი­ე­ვი მკი­თხა­ობ­და კი­დეც?

რუს­ლან ის­მა­ი­ლო­ვი:

- არა. უბ­რა­ლოდ, მორ­წმუ­ნე ადა­მი­ა­ნი იყო. ჩვენ მისი გვწამ­და, მე მჯე­რო­და, რომ თუ აქ მო­ვი­დო­დი და სურ­ვილს ჩა­ვუთ­ქვამ­დი, აუ­ცი­ლებ­ლად შე­მის­რულ­დე­ბო­და. თუ შორ გზა­ზე მივ­დი­ო­დი, ვი­ტყო­დი- ოღონდ კარ­გად მო­ვი­ა­რო და ფულს შევ­წი­რავ სა­ლო­ცავს-მეთ­ქი. ამას რომ ვი­ტყო­დი, ვი­ცო­დი - აუ­ცი­ლებ­ლად კარ­გი გზა მექ­ნე­ბო­და...

მუ­რად სულ­თა­ნო­ვი:

- გულ­ჩა­თხრო­ბი­ლი კაცი გახ­ლდათ. როცა ჩვენ ვსა­უბ­რობ­დით, ის იდგა და გვის­მენ­და, სა­უ­ბარ­ში არას­დროს ჩა­ე­რე­ო­და. თუმ­ცა, ეს იმას არ ნიშ­ნავ­და, რომ კარ­გად არ ვიც­ნობ­დით. მისი წი­ნაპ­რე­ბიც ამ სახ­ლში ცხოვ­რობ­დნენ, ვა­გირ იმა­მა­ლი­ე­ვი ჩვენ თვალ­წინ და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და. ვიცი, რომ შე­ეძ­ლო, "ყუ­რა­ნის" სა­შუ­ა­ლე­ბით ადა­მი­ა­ნის­თვის ეთ­ქვა - გა­უ­მარ­თლებ­და თუ არა ცხოვ­რე­ბა­ში, რა ელო­და. რო­გო­რი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი შეხ­ვდე­ბო­და და ა.შ. ცოლ-ქმა­რი, ორი­ვე სა­ოც­რად მშვი­დი ბუ­ნე­ბის ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ. არა­ვის არ ეტყოდ­ნენ აუგ სი­ტყვას... ზოგ­ჯერ ვა­გირ­თან სამ­კი­თხა­ოდ თბი­ლი­სი­დან, რუს­თა­ვი­დან და მარ­ნე­უ­ლი­დან ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ. ზოგი ლარს უტო­ვებ­და,ზოგი - ორ ლარს. მკი­თხა­ო­ბა­ში დიდ ფულს ვინ მის­ცემ­და?! ყვე­ლა­ზე მე­ტად სწო­რედ ის ვერ­სია გავ­რცელ­და, თით­ქოს თა­ვი­სი საქ­მი­ა­ნო­ბის გამო მოკ­ლეს. ჩვენ­თვის ამა­ზე სა­უ­ბა­რი ძნე­ლია. ფაქ­ტია, რომ უკი­დუ­რეს სი­ღა­რი­ბე­ში ცხოვ­რობ­დნენ - ე.ი. მკი­თხა­ო­ბა­ში ბევრ ფულს არ იღებ­და. მისი ცოლი დღე და ღამე მინ­დორ­ში მუ­შა­ობ­და. თოხ­ნი­და, ბა­რავ­და. ქმარ-შვი­ლიც ეხ­მა­რე­ბო­და. 21 წლი­სე­ბი და­ქორ­წინ­დნენ. მას შემ­დეგ მათი ხმა­მა­ღა­ლი სი­ტყვა არა­ვის გა­უ­გო­ნია. კარ­გი შვი­ლე­ბი აღ­ზარ­დეს. ბავ­შვე­ბი ჩემს შვი­ლებ­თან მე­გობ­რობ­დნენ. ძა­ლი­ან კარ­გად სწვა­ლობ­დნენ. მხი­ა­რუ­ლი, ზრდი­ლო­ბი­ა­ნი ბავ­შვე­ბი იყ­ვნენ.

- მკი­თხა­ო­ბის გარ­და, ჯა­დო­საც ხომ არ აკე­თებ­და?

ვა­ქირ იმა­მა­ლი­ე­ვი:

- მას მო­მავ­ლის "ამოც­ნო­ბა" შე­ეძ­ლო. უმე­ტე­სად ამ­ბობ­და: ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად გექ­ნე­ბა­თო. სხვა არა­ფე­რი ვი­ცით... რამ­დენ­ჯერ­მე ორი ლარი მეც დავ­დე წმინ­და ქვას­თან, თან ვთქვი: თუ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად მექ­ნე­ბა, ფულს კი­დევ მო­ვი­ტან-მეთ­ქი. მე მჯე­რო­და და ამას ჩემი რწმე­ნის გამო ვა­კე­თებ­დი. ზოგ­ჯერ თბი­ლი­სი­დან ჩა­მო­სუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც და­მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ ისე­თი ხალ­ხი აკი­თხავ­და, რო­მელ­საც ემ­ჩნე­ო­და, ბევ­რი ფული რომ არ ჰქონ­და და ცხა­დია, ბევ­რს ვერც სამ­კი­თხა­ოდ გა­და­იხ­დიდ­ნენ.

- თუ გი­ფიქ­რი­ათ იმა­ზე, რომ მკვლე­ლო­ბა მის რო­მე­ლი­მე გა­ნა­წყე­ნე­ბულ კლი­ენტს შე­იძ­ლე­ბო­და ჩა­ე­დი­ნა?

- მა­შინ ბავ­შვებს რა­ღას ერ­ჩო­და?! ბავ­შვე­ბი ხომ უდა­ნა­შა­უ­ლო­ე­ბი არი­ან. ან მის­მა ცოლ­მა რა და­ა­შა­ვა?! ის სი­ტყვაძ­ვი­რი, უთ­ქმე­ლი ქალი იყო. არც თა­ვი­სი გა­ჭირ­ვე­ბით აბეზ­რებ­და თავს ვინ­მეს და არც სი­ხა­რულს უზი­ა­რებ­და. მარ­თა­ლია, იმა­მა­ლი­ე­ვის ეზოს ღობე არა აქვს შე­მორ­ტყმუ­ლი, მაგ­რამ ეს ოჯა­ხი მა­ინც კარ­ჩა­კე­ტილ ცხოვ­რე­ბას ეწე­ო­და. ერ­თა­დერ­თი, რაც და­ნამ­დვი­ლე­ბით შე­მიძ­ლია ვთქვა, "ყუ­რანს" კი­თხუ­ლობ­და და თა­ნა­სოფ­ლე­ლებ­თან კონ­ტაქტს გა­ურ­ბო­და...

- როცა ამ სა­ზა­რე­ლი მკვლე­ლო­ბის შე­სა­ხებ შე­ი­ტყვეთ, რა იფიქ­რეთ? რის გამო შე­იძ­ლე­ბო­და, იმა­მა­ლი­ე­ვის ოჯა­ხი ამო­ე­წყვი­ტათ? იქ­ნებ, ვინ­მეს კონ­კუ­რენ­ცი­ას უწევ­და?

- არა. ამას­თან იმ­დე­ნი ხალ­ხი არ მო­დი­ო­და, რომ ვინ­მეს შე­ხარ­ბე­ბო­და. უბ­რა­ლოდ, ჩემ­თან სტუმ­რად თუ მო­ვი­დო­და ვინ­მე, მას ვე­ტყო­დი - ჩვენს სო­ფელ­ში მორ­წმუ­ნე კაცი ცხოვ­რობს, მო­მავ­ლის "ამოც­ნო­ბა" შე­უძ­ლია-მეთ­ქი. ასე იქ­ცე­ოდ­ნენ მე­ზობ­ლე­ბიც. ხმა გავ­რცელ­და, ერ­თმა მე­ო­რეს უთხრა, მე­ო­რემ - მე­სა­მეს, ასე თან­და­თან ამ ეზოს სულ უფრო მეტი უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნი აკი­თხავ­და. ბოლო პე­რი­ოდ­ში კი, მათ­მა რა­ო­დე­ნო­ბამ საგ­რძნობ­ლად იკლო. არ ვიცი, რა იყო ამის მი­ზე­ზი. ალ­ბათ, უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბი მი­სით კმა­ყო­ფი­ლე­ბი არ რჩე­ბოდ­ნენ. თუმ­ცა, რა­საც იყტო­და, ის აუ­ცი­ლებ­ლად ახ­დე­ბო­და.

მუ­რად სულ­თა­ნო­ვი:

- მარ­ნე­ულ­ში ცნო­ბი­ლი მკურ­ნა­ლიც ცხოვ­რობს. თუ ვინ­მეს ჰგო­ნია, რომ იმა­მა­ლი­ე­ვი მას უწევ­და კონ­კუ­რენ­ცი­ას, ტყუ­ი­ლია. ჰა­სა­ნას­თან ბა­თუ­მი­და­ნაც კი ჩა­მო­დი­ან. იმის სახ­ლთან როცა არ უნდა მიხ­ვი­დეთ, ყო­ველ­თვის რიგი დგას. აქ კი კვი­რა­ში სამი უცხო ადა­მი­ა­ნი თუ გა­მოჩ­ნდე­ბო­და – ეს იყო და ეს.

ვერ­სია მარ­თლაც, ბევ­რია. რო­გორც მე­ზობ­ლებ­მა გაგ­ვიმ­ხი­ლეს, მა­თაც ძა­ლი­ან აინ­ტე­რე­სებთ ამ მკვლე­ლო­ბის მო­ტი­ვის დად­გე­ნა. ორი კაცი თუ ერ­თად დგას, ე.ი. ამ მკვლე­ლო­ბა­ზე ლა­პა­რა­კობ­სო, - გვი­თხრეს, მაგ­რამ ეჭვი ვე­რა­ფერ­ზე და ვე­რა­ვის­ზე ვერ მი­აქვთ. თუმ­ცა, ყვე­ლა­ზე მეტ ეჭვს სწო­რედ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის დუ­მი­ლი და უმოქ­მე­დო­ბა ბა­დებს. დაგ­ვრჩა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, რომ ისი­ნი რა­ღა­ცას მა­ლა­ვენ. იმა­მა­ლი­ე­ვის სახ­ლი­დან, რო­მე­ლიც კა­პი­ტა­ლურ ნა­გე­ბო­ბას არ წარ­მო­ად­გენს, მე­ზობ­ლებს ყვი­რი­ლის ხმაც უნდა გა­ე­გო­ნათ, არა­თუ სრო­ლის. თა­ნაც, იმა­მა­ლი­ე­ვე­ბის ეზოს­თან ახ­ლოს რამ­დე­ნი­მე სახ­ლი დგას, რო­მელ­თა პატ­რო­ნებს, რო­გო­რი ღრმა ძი­ლი­თაც არ უნდა სძი­ნე­ბო­დათ, მა­ინც უნდა გა­ე­გო­ნათ ავ­ტო­მა­ტის ჯერი. სა­კი­თხა­ვია, რა­ტომ არ გა­მო­ი­ძა­ხეს პო­ლი­ცია რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში? უც­ნა­უ­რია - ძრო­ხა არ გა­მო­იყ­ვა­ნეს სა­ბა­ლა­ხოდ და ამი­ტომ და­ვეჭ­ვდით - რამე ხომ არ მოხ­დაო?.. მე­ზობ­ლებს შემტვრე­უ­ლი კარი მა­ინც უნდა და­ე­ნა­ხათ - თავ­დამ­სხმელ­მა ხომ ხის კარი შე­ამ­ტვრია, სახ­ლში რომ შე­ეღ­წია. მტვრე­ვის ხმას ალ­ბათ, ჩა­ძი­ნე­ბუ­ლი იმა­მა­ლი­ე­ვის ოჯა­ხის წევ­რე­ბიც გა­ი­გო­ნებ­დნენ და ავ­ტო­მა­ტი­ა­ნი კა­ცის და­ნახ­ვი­სას, კი­ვი­ლით საშ­ვე­ლა­დაც მო­უხ­მობ­დნენ მე­ზობ­ლებს... ჩნდე­ბა კი­დევ ერთი კი­თხვა: იქ­ნებ, მსგავ­სი რამ სხვა დრო­საც მომ­ხდა­რა იმა­მა­ლი­ე­ვის ოჯახ­ში? იქ­ნებ, უკ­მა­ყო­ფი­ლო კლი­ენ­ტი სხვა დრო­საც მო­ვარ­დნი­ლა სა­ჩხუბ­რად და პრე­ტენ­ზი­ე­ბის გა­მო­სა­ხა­ტა­ვად? იქ­ნებ მე­ზობ­ლებ­მა ყვი­რი­ლის ხმა ჩვე­უ­ლებ­რივ ამ­ბა­დაც ჩათ­ვა­ლეს?... ყვი­რილს კი ამ­ჯე­რად, ავ­ტო­მა­ტის ჯერი მოჰ­ყვა...

ინ­ფორ­მა­ცი­ას იმის შე­სა­ხებ, რომ მარ­ნე­ულ­ში ვი­ღაც მკი­თხა­ვი კაცი ცხოვ­რობ­და, რო­მე­ლიც ჯა­დო­ე­ბის გა­კე­თე­ბით იყო და­კა­ვე­ბუ­ლი, თბი­ლი­სე­ლი ნა­თელ­მხილ­ვე­ლე­ბი ხში­რად ავ­რცე­ლებ­დნენ. ბევ­რი მათ­გა­ნის­გან გა­მი­გო­ნია: მარ­ნე­ულ­ში კაცი ისეთ ჯა­დოს აკე­თებს, რომ ქვას გა­ა­პობ­სო... იქ­ნებ, ეს კაცი სწო­რედ გარ­დაც­ვლი­ლი იმა­მა­ლი­ე­ვი იყო? მის­გან ჯა­დოს კე­თე­ბის ამ­ბავს მე­ზობ­ლე­ბი ვერ ადას­ტუ­რე­ბენ, თუმ­ცა ამ­ბო­ბენ, რომ ასე­თი რამ მა­თაც სმე­ნი­ათ. ასე რომ, შე­საძ­ლოა, სი­მარ­თლე სწო­რედ ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა იცოდ­ნენ. მაგ­რამ სა­ეჭ­ვოა, რომ ის მალე გა­მომ­ზე­ურ­დეს...

ვა­გირ იმა­მა­ლი­ე­ვის სახ­ლში და­ბი­ნა­ვე­ბას ვე­რა­ვინ გა­ბე­დავს. რო­გორც მის­მა ნა­თე­სავ­მა ვა­ქირ იმა­მა­ლი­ევ­მა გვი­თხრა, იქ მარ­ტო უპატ­რო­ნო ბავ­შვი თუ შე­ა­ფა­რებს თავს, თუმ­ცა, ასე­თი ბავ­შვი სო­ფელს ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ჰყავს... თა­ნა­სოფ­ლე­ლე­ბი ვერ ამ­ბო­ბენ, რა ბედი ეწე­ვა იდუ­მა­ლე­ბით მო­ცულ სა­ლო­ცავ ად­გილს; ჯერ არ იცი­ან, შეძ­ლე­ბენ თუ არა ოდეს­მე იქ სა­კუ­თა­რი ნატ­ვრის სათ­ქმე­ლად მის­ვლას. ფაქ­ტია, რომ არა­ბულ­წარ­წე­რი­ან­მა ამ ძვე­ლისძველ­მა ჩუ­ქურ­თმი­ან­მა ქვამ ოჯახს დიდი უბე­დუ­რე­ბა მო­უ­ტა­ნა...

ლელა ჭან­კო­ტა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#23 3.06.2004